Fantom bólu. Reportaże wszystkie

Spotkanie z Hanną Krall...?
Fascynujące. Osobliwe.Wzruszajace.Refleksyjne.
Czytałam wiele książek o tematyce holokaustu i wojny,
ale nigdy...nigdy czegoś tak bolesnego i prawdziwego
nie dotknęłam.
Delektowałam sie każdym zdaniem.
Chciałam przedłużyć to spotkanie smutne,ale...piękne.
Dziękuję Pani Hanno.
Teraz czuję i wiem więcej...

Spotkanie z Hanną Krall...?
Fascynujące. Osobliwe.Wzruszajace.Refleksyjne.
Czytałam wiele książek o tematyce holokaustu i wojny,
ale nigdy...nigdy czegoś tak bolesnego i prawdziwego
nie dotknęłam.
Delektowałam sie każdym zdaniem.
Chciałam przedłużyć to spotkanie smutne,ale...piękne.
Dziękuję Pani Hanno.
Teraz czuję i wiem więcej...

Pokaż mimo to

"Fantom bólu" to fantastyczny reportaż,w którym Hanna Krall prowadzi nas przez nieznane historie polskich żydów - jakby to powiedział Kieślowski żydostwa polskiego. "Fantom Bólu" jest zbiorem wszystkich książek i historii, które zostały napisane i wydane przez wyżej wymienioną autorkę. W swoich reportażach Hanna Krall porusza tematy, których powstydzili się inni pisarze, bo to patetyczne i zbyt smutne, bo tego już było tyle... ale nie w takim stylu, nie spisane przez ową autorkę. Smutne są to opowiadania to prawda, ale i prawdziwe, które warto poznać, bo dotyczą naszej historii, historii polski. Może przeczytaliście już książki o wojnie, o żydach, bo wiele ich było, ale jeśli tej nie przeczytaliście to polecam gorąco.

"Fantom bólu" to fantastyczny reportaż,w którym Hanna Krall prowadzi nas przez nieznane historie polskich żydów - jakby to powiedział Kieślowski żydostwa polskiego. "Fantom Bólu" jest zbiorem wszystkich książek i historii, które zostały napisane i wydane przez wyżej wymienioną autorkę. W swoich reportażach Hanna Krall porusza tematy, których powstydzili się inni pisarze, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skończyłam. Zajęło mi to 10 miesięcy. Ostatnie dni przyspieszyłam, miałam potrzebę. I teraz mi tak jakoś strasznie, strasznie smutno...

Skończyłam. Zajęło mi to 10 miesięcy. Ostatnie dni przyspieszyłam, miałam potrzebę. I teraz mi tak jakoś strasznie, strasznie smutno...

Pokaż mimo to

Ostatnio nakładem Wydawnictwa Literackiego ukazały się zebrane w jednym tomie reportaże Hanny Krall. To monumentalne działo zatytułowane „Fantom bólu. Reportaże wszystkie” zawiera dwanaście tekstów, w tym m.in. „Zdążyć przed Panem Bogiem”, „Sublokatorka”, „Okna” oraz „Hipnoza”. Dla mnie twórczość Hanny Krall ma szczególne znaczenie, ponieważ od kiedy w liceum przeczytałam „Zdążyć przed Panem Bogiem”, zaczęłam bardziej interesować się historią, a w szczególności historią drugiej wojny światowej.

„Zdążyć przed Panem Bogiem” jest to zapis rozmowy Hanny Krall z Markiem Edelmanem, Żydem, któremu udało się przeżyć likwidacje getta warszawskiego. Jest to przykład relacji świadka i uczestnika wydarzeń. Na całościowy obraz holokaustu i powstania Żydów składa się seria wiarygodnie opisanych przez Edelmana obrazów. Marek Edelman odtwarza w pamięci osoby, ich zachowania, sytuacje, a także problemy tamtego okresu. Są ukazane działania zbrojne, ale również próby ratowania ludzi od śmierci w komorach gazowych. Stara się jak najbardziej obiektywnie przedstawić wszystko to, co zapamiętał z tamtego okresu. Nie zważa na stereotyp bohatera, nie próbuje kreować wizerunku nieskazitelnego komendanta, nie dąży do interpretowania faktów pod kątem oczekiwań społecznych, wręcz odcina się od opinii innych ludzi. Przedstawia siebie, swoich znajomych i przyjaciół, jako normalnych, zwykłych ludzi, którzy także posiadają chwile załamania, słabości i osobiste problemy. Unika w swojej relacji tendencji do mitologizowania, nie tworzy legendy wspaniałych, niezłomnych bohaterów o kryształowej moralności. Nie przemilcza faktów, na tle których jego wizerunek nie jest jednoznacznie pozytywny. Rozmowa Marka Edelmana i Hanny Krall ma cechy przetargu, w którym uczestniczą: pamięć, godność i poczucie wstydu. Wyczuwa się stałe napięcie pomiędzy tą wersją historii, jaką podają podręczniki, a jej wycinkowym obrazem, jaki przechował w pamięci pojedynczy świadek.

Jeżeli chodzi o reportaż zatytułowany „Sublokatorka” to można powiedzieć jedno – jest niełatwy w odbiorze. Wydaje mi się, że na to bezpośredni wpływ ma zastosowana kompozycja, gdzie mamy do czynienia z urywanymi zdaniami i przez to nie możemy odnaleźć się i dopasować kto jest kim. Jednak mimo tych trudności uważam, że powinno przeczytać się również i ten reportaż. W nim znajdziemy bowiem wiele wstrząsających fragmentów, które naprawdę zmuszają do refleksji nad postępowaniem drugiego człowieka.

Kolejnym reportażem, na który trzeba zwrócić szczególną uwagę podczas czytania „fantomu bólu” jest „Hipnoza”. Hanna Krall powraca tutaj do tematyki związanej z Holocaustem, jednak nie skupia się wyłącznie na tragedii Żydów, którzy zginęli, ale ukazuje również cierpienie tych, którzy przeżyli te straszne wydarzenia. Pokazuje także tragedię Polaków, Niemców, którzy po wojnie musieli gorzko zapłacić za swoje pochodzenie. To co warto podkreślić w reportażu nie znajdziemy patetyczności, ponieważ jej tam nie ma. Znajdziemy za to zupełnie inny sposób podchodzenia do tematu Holokaustu i drugiej wojny światowej. Ta opowieść jest niezwykle prosta i trafia wprost do czytelnika, wzbudzając w nim refleksję nad godnością człowieka oraz pierwiastków dobra i zła, które w nim drzemią.

„Monumentalny »Fantom bólu« to zbiór reportaży o Zagładzie i pamięci, o historii i ludzkim losie, a przede wszystkim o tym – jak ujęła to sama pisarka - »jak bardzo człowiek może być dobry i jak bardzo zły. Bo tego dowiadujemy się wciąż na nowo «”.
-z okładki książki

Reportaże Hanny Krall mają to do siebie, że doskonale oddają ludzką naturę. Ukazują jej złożoność i niejednorodność. Obraz człowieka, który jest w nich ukazany tak naprawdę nie jest jednoznaczny.

Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić czytelników do przeczytania reportaży Hanny Krall. Może nie wszystkich na raz, ponieważ może to być z początku bardzo męczące – ponieważ bardzo trudno jest utrzymać książkę, która posiada ponad tysiąc dwieście stron – jednak jest to potężna dawka literatury, którą każdy powinien znać.

Ostatnio nakładem Wydawnictwa Literackiego ukazały się zebrane w jednym tomie reportaże Hanny Krall. To monumentalne działo zatytułowane „Fantom bólu. Reportaże wszystkie” zawiera dwanaście tekstów, w tym m.in. „Zdążyć przed Panem Bogiem”, „Sublokatorka”, „Okna” oraz „Hipnoza”. Dla mnie twórczość Hanny Krall ma szczególne znaczenie, ponieważ od kiedy w liceum przeczytałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po prostu biblia mojej prywatnej bogini reportażu.

Po prostu biblia mojej prywatnej bogini reportażu.

Pokaż mimo to

Mistrzyni,jak mało słów potrzeba,żeby opowiedzieć tak wiele.Każdy reportaż jedyny w swoim rodzaju,niepowtarzalny.

Mistrzyni,jak mało słów potrzeba,żeby opowiedzieć tak wiele.Każdy reportaż jedyny w swoim rodzaju,niepowtarzalny.

Pokaż mimo to

Bardzo spokojna, spokojnie porażająca lektura. Reportaże Krall zawsze mnie poruszały; w tym pełnym zestawieniu to niezwykle mocna pigułka. Beznamiętny styl i fakt, że autorka oddaje głos innym, ale ich opowieści nie recenzuje, tylko wzmacniają siłę przekazu. To lektura niezwykle przygnębiająca, choć niezbędna.
Czasem gubię się tylko w zawiłościach koligacji rodzinnych opisywanych bohaterów, czuję, że za krótko ich znam, za mało o nich wiem, żeby tak do końca, do głębi zobaczyć w nich żywych ludzi. To sprawia, że niektóre z historii nie zapadają w serce tak głęboko, jak powinny. Ale i tak dobrze, że zostały zapisane.

Bardzo spokojna, spokojnie porażająca lektura. Reportaże Krall zawsze mnie poruszały; w tym pełnym zestawieniu to niezwykle mocna pigułka. Beznamiętny styl i fakt, że autorka oddaje głos innym, ale ich opowieści nie recenzuje, tylko wzmacniają siłę przekazu. To lektura niezwykle przygnębiająca, choć niezbędna.
Czasem gubię się tylko w zawiłościach koligacji rodzinnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hanna Krall-to nie tylko wybitna reporterka, ale również świetny fotograf, kobieta potrafiąca uchwycić i zachować w kadrze niezapomnianych ludzi, miejsca czy też określone gesty.
W utworze Zdążyć przed Panem Bogiem(zapewne wszyscy go znamy z lat szkolnych)opisuje losy ludzi podczas II wojny światowej.
Są to ludzie getta: czarni, brzydcy, wszystko jest szare, ich twarze, włosy, pościel. Ludzie umierający z głodu, a było to tak powolne jak śmierć fizjologiczna, ze starości.
Twarze tych ludzi były bez wyrazu, maskowate. Ich stan psychiczny charakteryzował się ubóstwem myśli.
Z czynnych, energicznych ludzi zmieniali się w apatycznych i ospałych. Prawie zawsze byli senni. O głodzie nie pamiętali, ale na widok chleba stawali się nagle agresywni, pożerali łapczywie, mimo że narażali się na bicie od którego nie umieli bronić się ucieczką.
Autorka książki nie tylko zachowuje postaci, ich wyraz twarzy i zachowania, ale także nazwiska, które zachowały się do dziś i są dla nas świadectwem z tamtego, strasznego okresu.
Oprócz lat wojennych reporterka opisuje również imiona, które są nienaznaczone epoką tzn. przedwojenne imiona: Zofia, Barbara, Maria. Lata pięćdziesiąte przyniosły Mariolę i Violettę, lata sześćdziesiąte: Agatę, Dorotę i Magdę, czyli styl rustykalny. Z otwarciem na świat pojawiła się Patrycja, a lata osiemdziesiąte to znów powracają Zofie i Marie, czyli historia zatacza koło.
W utworze Hipnoza autorka opisuje Grotę Zwiastowania w Nazarecie oraz w kościele Św. Józefa w Nazarecie- pokazuje miejsce, gdzie był warsztat Św. Józefa. Wisi nad nim obraz pt. Święta Rodzina.
Oprócz tych utworów, które wymieniłam znajdują się jeszcze: Taniec na cudzym weselu, Dowody na istnienie, Wyjątkowo długa linia oraz wiele innych, wspaniałych utworów.
Autorka większość czasu w swoich utworach poświęca ludziom żydowskim, którzy posługiwali się przydomkami: Ida od jajek, Henia Gęsiarka, Czarna Basia, Icek Mądry, Iser Kamasznik.
Autorka opisuje, że na skraju wykopu, z nogami opuszczonymi do środka siedział esesman, w rękach trzymał pistolet maszynowy. Dawał znak, a ludzie (głównie Żydzi)schodzili do wykopu i układali się na ciałach, które już leżały. Wybrzmiewała seria i esesman znów dawał znak.
Straszny opis, straszny widok, ale jakże prawdziwy i autentyczny.
Książka przepięknie wydana lecz nie jest cienka bo zawiera ponad 1200 stron i mnie, która przepadam wprost za czytaniem, sprawiła nie lada kłopot, ale uważam, że jest to arcydzieło, jakie się mogło do tej pory ukazać, a do tego to przecież kawałek naszej historii, którą każdy z nas powinien znać lub sobie ją odświeżyć.
Wydanie reportaży Fantom bólu, łączy się z ważną rocznicą. 2017 rok, to 40 rocznica publikacji Zdążyć przed Panem Bogiem, która tu w książce znajduje się na pierwszej pozycji, a jej pierwsze wydanie pojawiło się w 1977 roku, nakładem Wydawnictwa Literackiego.
Na koniec nie mogę wprost powstrzymać się, aby nie zacytować słów autorki z utworu Dowody na istnienie:
„-A co ty wiesz o Treblince?
Chyba nie za dużo.
Mężczyźni i kobiety umierali
w oddzielnych komorach.
-Matko, czy to prawda, że
czasem dopływ gazu był słabszy
i ludzie umierali przez kilka dni?
Ty nie byłaś w tej grupie, prawda?
Odpowiedz mi na to.
Przepraszam za wszystko co powiedziałem,
ale na to mi odpowiedz”.
Przepiękne i bardzo poruszające!
Bardzo zachęcam do przeczytania.
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Hanna Krall-to nie tylko wybitna reporterka, ale również świetny fotograf, kobieta potrafiąca uchwycić i zachować w kadrze niezapomnianych ludzi, miejsca czy też określone gesty.
W utworze Zdążyć przed Panem Bogiem(zapewne wszyscy go znamy z lat szkolnych)opisuje losy ludzi podczas II wojny światowej.
Są to ludzie getta: czarni, brzydcy, wszystko jest szare, ich twarze,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedne lepsze, drugie gorsze. Jedne czytalem z wypiekami na twarzy i robiłem sobie przerwy na zebranie myśli (Malarnia Sp zoo, Pola, Dybuk, Decyzja), drugich nie mogłem doczytać do końca , bo gubiłem się w tłumie postaci i wątków (Sublokatorka, Okna). Książkę warto mieć na półce, ale czytać o wiele wygodniej w formie ebookowej.

Jedne lepsze, drugie gorsze. Jedne czytalem z wypiekami na twarzy i robiłem sobie przerwy na zebranie myśli (Malarnia Sp zoo, Pola, Dybuk, Decyzja), drugich nie mogłem doczytać do końca , bo gubiłem się w tłumie postaci i wątków (Sublokatorka, Okna). Książkę warto mieć na półce, ale czytać o wiele wygodniej w formie ebookowej.

Pokaż mimo to

To nie będzie dobra recenzja. Nie może być dobry opis, czy ocena, dzieła dla którego słowo "książka" to za mało by udźwignąć jego zawartość. Nie da się streścić opowiadań, które choć są bardzo krótkie, pokazują więcej niż ogromne tomiska. To nie będzie dobra recenzja. Nie może taką być.

Wydawnictwo Literackie zebrało w jeden tom wszystkie opowiadania i reportaże Hanny Krall. Są to historie znane wszystkim jak "Zdążyć przed Panem Bogiem", ale też inne mniej rozpowszechnione jak "Hipnoza", "Dowody na istnienie", czy całkowicie nowa, niepublikowana część "Biała Maria". Wszystkie z nich opowiadają o ludziach. O ich bohaterskich czynach, ale też i o ułomnościach. Pokazują co się z nimi działo w obliczu czegoś, czego tak na prawdę nie jesteśmy w stanie pojąć. Czegoś w co pewnie wielu z nas dalej nie może uwierzyć. Widzimy jak wielkie targały ludźmi emocje. Była złość, agresja, ale też załamanie, była nienawiść, ale nie zabrakło też i miłości. Było sprawdzenie samego siebie. "Tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono..." jak pisała Wisława Szymborska. Ale czy musiało dojść do aż takich zdarzeń, by ujawnić kto więcej jest w stanie poświęcić, kto więcej jest w stanie wytrzymać?Trudno pogodzić się z Panem Bogiem, kiedy dopuścił do tak strasznych rzeczy, trudno w Niego wierzyć. Podczas lektury nie raz pojawia się pytanie, czy fakt, że udało im się przeżyć, rzeczywiście było czymś dobrym dla tych ludzi. Życie po takim doświadczeniu wcale nie było proste, na pewno nie było już normalne.

Przyznam szczerze. Ta książka trafiła do mnie jeszcze w marcu. Z premedytacją nie spieszyłam się. Znaczenie miało każde słowo, każde opowiadanie. Myślę, że do tej lektury trzeba podejść z ogromnym szacunkiem i pokorą. I choć nie sprawia trudności samo czytanie, sprawy których dotyka są niezwykle trudne i bolesne. Hanna Krall ma niezwykłe wyczucie, jak trafić do prostego człowieka. Te historie siedzą jeszcze w głowie długo po przeczytaniu.

Sedno treści oddaje "Powieść dla Hollywood". Autorka opowiada jak została poproszona przez kobietę, która przeżyła holocaust, o napisanie książki o jej życiu. Pani Izolda wymarzyła sobie wielką powieść, pełną scen i historii, które były jej udziałem. Gdy Hanna Krall skończyła i pokazała to co stworzyła, Pani Izolda nie była zadowolona. Było to dla niej za mało:

"-To było wszystko takie okropne(...) ta moja rozpacz, moje serce, moje łzy,a u Pani? Parę zdań- i to już wszystko?
- Im większa rozpacz, tym mniej trzeba zdań, pani Izoldo..."


Nie polecam tej książki. Jej nie trzeba polecać. Ją trzeba mieć. Powoli i spokojnie należy się z nią zapoznawać, przemyśleć wszystko co jest w niej opisane. A po skończonej lekturze trzeba do niej systematycznie zaglądać, by nigdy nie zapomnieć.

Więcej recenzji na fifraku.blogspot.com Zapraszam!

To nie będzie dobra recenzja. Nie może być dobry opis, czy ocena, dzieła dla którego słowo "książka" to za mało by udźwignąć jego zawartość. Nie da się streścić opowiadań, które choć są bardzo krótkie, pokazują więcej niż ogromne tomiska. To nie będzie dobra recenzja. Nie może taką być.

Wydawnictwo Literackie zebrało w jeden tom wszystkie opowiadania i reportaże Hanny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to