Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Bra­kuje tych momen­tów, kiedy nic nie uwie­ra, nie wkur­wia, nie je­stem wtedy sobą, lecz czy­stym uczu­ciem spo­koj­nego szczę­ścia. Życie po­le­ga na skle­ja­niu rze­czy, które do sie­bie nie pa­su­ją, pracy i odpo­czyn­ku, seksu i rodzi­ciel­stwa, octu i cukru, mógł­bym długo wymie­niać, ale gdy kładę palce na powie­kach, widzę ciem­ną prze­strzeń, a tam nie­ustę­pli­wie obra­ca­jące się kształ­ty, nie­które ostre jak potłu­czone szkło, inne znów obłe i mięk­kie, te ostre prują te mięk­kie, mięk­kie stę­piają ostrza tam­tych i tak to się kręci, nic do sie­bie nie przy­staje, ale razem jest." ⠀ Książka, która długo czekała na swoją kolej na wirtualnej półce. Ale doczekała się dzięki @corkaksiegarza i #12książekw12miesięcy. Akcja dała mi motywację, żeby w końcu się za nią zabrać. A jest tam szwedzki wątek, więc zaliczam ją też do #czytam_se. ⠀ Książkę czytało się szybko ze względu na krótkie rozdziały. Napisana jest w bardzo oryginalny sposób, co myślę wyróżnia Autora. Dwie przestrzenie czasowe, które splatają się ze sobą. Relacje matka - syn, kobieta - mężczyzna i zakończenie, które zostawia przestrzeń dla czytelnika to właśnie "Chodź ze mną". ⠀ Dustin Barski - kucharz i syn Heleny. Po raz pierwszy słyszy od matki historię jej życia. Słucha o wielkiej miłości, ucieczce z Polski i życiu za granicą. Słyszy o szczęściu, o zazdrości i zastanawia się ile z tego jest prawdą. Brnie dalej, bo w końcu może usłyszeć o swoim ojcu... Potem siada i pisze dzień i noc, a wielu zdaniom dodaje magiczna otoczkę w postaci swoich komentarzy. Tak powstaje połączenie idealne, które stanowi całość. Jaką? Ciekawą! Dajcie znać czy znacie książki Łukasza Orbitowskiego. A jeśli tak, to która jest Waszą ulubioną