Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakub Małecki bardzo ładnie pisze o życiu, w szczególności o wszystkich jego smutkach, radościach i monotonnościach. Tym razem autor wziął się za zobrazowanie losów trzech pokoleń, w których spokojne życie wplotły się klątwy, wojny światowe oraz wsiowe polowanie na albinosa.

https://czytelnisko.blogspot.com/

Zaczyna się nieźle. Jan Łabendowicz buduje radio i robi drugą wojnę światową. Z kolei Bronek Gelda idzie na tańce, a tańczyć w ogóle nie potrafi. Po tym, jednemu i drugiemu przytrafiają się dobre i złe rzeczy. Dobre, bo Jan żeni się z przygryzającą warkocz Ireną, rodzi mu się syn i pracuje u dobrej Niemki z przesiedlenia, Frau Eberl, a Bronek bierze sobie za żonę cichą Helenę, zakochuje się w Polsce i rodzi mu się córka. Złe, bo Jan zostawia Frau Eberl z córkami same w drodze powrotnej do Niemiec, za co ta go przeklina, a Bronek wyrzuca cygankę, która zwiastuje płomienie, a w płomieniach jego córkę. Złe, bo Janowi rodzi się diabeł, jak to mówią we wsi - dziecko całe białe jak śnieg, a tuż obok córeczki Bronka wybucha granat. Ale trzeba jakoś dalej żyć z tym wszystkim. I książka jest właśnie o dalszym życiu z bagażem historii, z bagażem przodków i z tym wszystkim, co bohaterowie sami zdecydują się spakować.

Jakub Małecki jakoś tak ładnie potrafi pisać o małych i dużych, codziennych i niecodziennych dramatach. Jego opowieść o losach trzech pokoleń, które łączą czasy wojen światowych i epokę smartfonów są jednocześnie skomplikowane, naszpikowane drobnostkami i intensywnie klarowne. Podążając za losami obu rodzin, wchodzimy do świata bohaterów, na ich podwórka, do ich domów, pod pierzyny. Budujemy w sobie topografię wsi, uczuć oraz historii protagonistów i z satysfakcją patrzymy jak ostatecznie wszystko się powoli domyka - złe uroki zostają zdjęte, tajemnice wyjaśnione, a potomkowie wracają do korzeni. Jakoś zawsze taka klamra kompozycyjna dokłada swoje do satysfakcji po przeczytaniu ostatniej strony. Nie mówiąc już o narracji, która uwielbia zachwycać nas drobnostkami i poetyckimi obrazami.

Z Małeckim jest tak, że go nie lubisz za to, co robi swoim bardzo ludzkim bohaterom, ale nie możesz go nie lubić za ten wykreowany świat, który jednak w jakiś sposób wynagradza czasami za te ciągłe z nim zmagania. A dodajmy jeszcze do tego, że Dygot podobał mi się dotąd najbardziej. Może na równi z Rdzą. Warto wsadzić sobie Łabendowiczów i Geldów obok Łęckich, czy Kareninów.

Jakub Małecki bardzo ładnie pisze o życiu, w szczególności o wszystkich jego smutkach, radościach i monotonnościach. Tym razem autor wziął się za zobrazowanie losów trzech pokoleń, w których spokojne życie wplotły się klątwy, wojny światowe oraz wsiowe polowanie na albinosa.

https://czytelnisko.blogspot.com/

Zaczyna się nieźle. Jan Łabendowicz buduje radio i robi drugą...