Iza Michalewicz

Z jednej strony widać ilość pracy włożonej w wywiady i zbieranie materiałów. Widać też realizm: to nie są kryminały Agaty Christie gdzie wiadomo, że zabił ktoś z ograniczonej grupy osób w odciętym od świata miejscu, a detektyw może wszystko wydedukować. Są tu źle zabezpieczone dowody, świadkowie którzy kłamią/mylą się/nie pamiętają, brak pieniędzy na biegłych, ciała odnalezione po upływie czasu czy brak jasnego motywu przez co na początku podejrzany jest cały świat. A mimo to się udaje wskazać sprawcę. Jednak wydaje mi się, że autorka mogła inaczej zredagować swoje rozdziały, bo z perspektywy czytelnika czułem się zawiedziony kiedy okazywało się że mordercą był stryjek Józio, który wystąpił raz na początku rozdziału mówiąc "A to miłe dziecko było, wielka szkoda", a 15 lat później (i 50 stron dalej) wydały go ślady DNA. To że śledczy muszą się przekopać przez taki chaos, nie powoduje że ja muszę to robić jako czytelnik i trochę zabrakło mi takiego poprowadzenia za rękę.