Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tajemnicza i porywająca opowieść o szaleńczej miłości, której nie straszna jest nawet śmierć.

Tymże dramatycznym zdaniem chciałabym rozpocząć tę minirecenzję.

Akcja powieści rozgrywa się w pobliżu małego miasteczka Gimmerton w dwóch pobliskich domach - Drozdowym Gnieździe i Wichrowych Wzgórzach.
Właśnie w Wichrowych Wzgórzach wszystko się zaczyna.
Katy i Hindley Earnshaw wychowują się spokojnie i szczęśliwie w rodzinnym domu. Pewnego razu ich ojciec w drodze powrotnej do domu znajduje małego, nieznanego chłopca w wieku Katy. Postanawia go przygarnąć i nadać mu imię Heathcliff, które ma pełnić także funkcję nazwiska. Katy i nowy mieszkaniec domu szybko zaprzyjaźniają się ze sobą i spędzają razem mnóstwo czasu, mają wspólne zabawy i tajemnice. Kiedy Katy dorasta, poznaje jednego z mieszkańców sąsiedniego Drozdowego Gniazda, Edgara Lintona, któremu w zauroczeniu obiecuje zostać jego żoną, choć tak naprawdę wcale go nie kocha. Heathcliff od dawna zakochany w Katy nienawidzi rywala i znika na kilka lat z życia ukochanej. Gdy powraca, poprzysięga zemstę na wszystkich osobach spokrewnionych z Lintonem i knuje podstępne intrygi za to, że odebrał mu najwspanialszą istotę na świecie.

Katy i Heathcliff od dziecka byli w sobie zakochani, jednak Katarzynie nie wypadało związać się z mężczyzną, którego tożsamości i pochodzenia nie zna. Wybrała więc bogatego Edgara, z którym nie była ani trochę szczęśliwa, drwiąc z uczuć Heathcliffa. Szaleńcza niespełniona miłość doprowadza go do obłędu i żądzy zemsty. Miesza losy i niweczy plany wszystkich z rodziny Lintonów, z wyjątkiem swojej ukochanej.

"Wichrowe Wzgórza" są bardzo tajemniczym melodramatem pełnym ponurych sytuacji, postaci i miejsc, niesamowicie jednak porywającym, wciągającym i trzymającym w napięciu, mającym specyficzny, tajemniczy klimat, w którym trudno się nie zakochać. Bohaterów nie sposób nie darzyć sympatią, nawet tych bardzo negatywnych, bo i ich stać na zmianę zachowań i okazanie dobroci. Pewnie nie każdy doceni wyjątkowość tej powieści i nie każdy uzna ją za klasyk, bo nie każdy lubi obyczajowe historie z wątkiem miłosnym i udramatyzowaną akcję. Komu polecam? Każdemu, kto lubi powieści rozgrywające się na przełomie XVIII i XIX wieku, na wzgórzach Anglii, obyczajowe, o obsesyjnej wręcz, ale pięknej miłości, która "zniszczyła wszystkich, których dotknęła".

Tajemnicza i porywająca opowieść o szaleńczej miłości, której nie straszna jest nawet śmierć.

Tymże dramatycznym zdaniem chciałabym rozpocząć tę minirecenzję.

Akcja powieści rozgrywa się w pobliżu małego miasteczka Gimmerton w dwóch pobliskich domach - Drozdowym Gnieździe i Wichrowych Wzgórzach.
Właśnie w Wichrowych Wzgórzach wszystko się zaczyna.
Katy i Hindley Earnshaw...

Piękna historia pokazująca, że mimo wszystko warto walczyć o marzenia i myśleć pozytywnie. Myślę jednak, że bardziej przypadnie do gustu dorosłym niż młodzieży. Polecam.

Piękna historia pokazująca, że mimo wszystko warto walczyć o marzenia i myśleć pozytywnie. Myślę jednak, że bardziej przypadnie do gustu dorosłym niż młodzieży. Polecam.

Ciarki, chaos myślowy, multum emocji, refleksji, kontemplacji - a to wszystko za sprawą jednej niepozornej, a tak znakomitej powieści! Dawno żadna książka nie poruszyła we mnie najczulszych strun i nie dostarczyła mi takiego katharsis.

Po lekturze brak mi słów, także skromne 10 gwiazdek jak na razie musi zastąpić bardziej rozbudowane oceny.

Ciarki, chaos myślowy, multum emocji, refleksji, kontemplacji - a to wszystko za sprawą jednej niepozornej, a tak znakomitej powieści! Dawno żadna książka nie poruszyła we mnie najczulszych strun i nie dostarczyła mi takiego katharsis.

Po lekturze brak mi słów, także skromne 10 gwiazdek jak na razie musi zastąpić bardziej rozbudowane oceny.

Oryginalna, niebanalna, nietuzinkowa, wyborna, mądra, życiowa, wzruszająca i rozśmieszająca zarazem, pełna ciepła, skrajnych, rzeczywistych emocji oraz pozytywnej energii, która zostaje po przeczytaniu i nie pozwala nie przemyśleć tej książki choćby pod kątem własnego życia.

Dla mnie to epicka powieść obyczajowa z elementami fantastyki, komedii i dramatu z bogatym morałem. Po prostu warto przeczytać.

Oryginalna, niebanalna, nietuzinkowa, wyborna, mądra, życiowa, wzruszająca i rozśmieszająca zarazem, pełna ciepła, skrajnych, rzeczywistych emocji oraz pozytywnej energii, która zostaje po przeczytaniu i nie pozwala nie przemyśleć tej książki choćby pod kątem własnego życia.

Dla mnie to epicka powieść obyczajowa z elementami fantastyki, komedii i dramatu z bogatym morałem....

Historia - banalna. Ale jako historia miłości dwojga ludzi - niezwykła i wzruszająca. Krótka, ale piękna. Uświadamia, jaką wartość ma życie i jak zaskakująca może być relacje miłosna. Polecam gorąco.

Historia - banalna. Ale jako historia miłości dwojga ludzi - niezwykła i wzruszająca. Krótka, ale piękna. Uświadamia, jaką wartość ma życie i jak zaskakująca może być relacje miłosna. Polecam gorąco.

Powieść bardzo przyjemnie, lekko i szybko się czyta, daje jednak sporo do myślenia. Nie jest to zwykła historia obyczajowa, ale książka psychologiczna ukazująca mechanizmy ludzkiej, kobiecej psychiki, wyobcowanie i rozterki, wahania młodych, zagubionych ludzi. Polecam!

Powieść bardzo przyjemnie, lekko i szybko się czyta, daje jednak sporo do myślenia. Nie jest to zwykła historia obyczajowa, ale książka psychologiczna ukazująca mechanizmy ludzkiej, kobiecej psychiki, wyobcowanie i rozterki, wahania młodych, zagubionych ludzi. Polecam!

O pięknej książce chciałabym napisać coś równie pięknego, ale jak to zwykle bywa po przeczytaniu czegoś tak genialnego i poruszającego jak "Gwiazd naszych wina", brakuje odpowiednich słów, aby dogłębnie i odpowiednio wyrazić zachwyt nad skonsumowanym dziełem. Napiszę więc tylko tyle: przeczytajcie, a poczujecie to samo. I na pewno nie pożałujecie.
Po raz kolejny jestem zachwycona twórczością Johna Greena. Tylko czekać, aż jego powieści wejdą do kanonu klasyki literatury.

O pięknej książce chciałabym napisać coś równie pięknego, ale jak to zwykle bywa po przeczytaniu czegoś tak genialnego i poruszającego jak "Gwiazd naszych wina", brakuje odpowiednich słów, aby dogłębnie i odpowiednio wyrazić zachwyt nad skonsumowanym dziełem. Napiszę więc tylko tyle: przeczytajcie, a poczujecie to samo. I na pewno nie pożałujecie.
Po raz kolejny jestem...

Patrzę na książkę "Pod Mocnym Aniołem" i zastanawiam się, jak ubrać w słowa tę wyjątkową mieszankę uczuć, która kłębi się we mnie po przeczytaniu tej powieści.

"Nie można szczerze pić bez obłudy, usta muszą przeczyć trunkowi, co właśnie przeszedł przez gardło. (...) Jeśli prawdziwie pijesz, musisz wszem wobec ogłaszać, że nie pijesz, jeśli przyznajesz się, że pijesz, to znaczy, że nie pijesz prawdziwie".

Nim otworzyłam tę kunsztowną książkę, wydawało mi się, że czeka na mnie opowieść o tzw. "osiedlowych pijakach spod sklepu". Jakież było moje zdumienie, kiedy poznałam bogaty, poetycki styl wypowiedzi narratora, jakże zaskoczyli mnie wszyscy bohaterowie - bowiem każdy z nich był "kimś", znaczył "coś" nim chwyciły go śmiercionośne szpony nałogu alkoholowego. Trafność obserwacji Jurka, jego niebywała wrażliwość, te filozoficzne, egzystencjalne rozważania (mądre same w sobie, nawet będąc efektem upojenia czy delirium)...Nie spodziewałam się tak pięknej historii, tak życiowej, tak poruszającej, a zarazem tak bogatej językowo, tak wręcz na swój wysublimowany sposób romantycznej.

Bardzo gorąco polecam, chociaż nie do końca wiem, komu...Może po prostu wszystkim? Chyba że ktoś wyjątkowo nie przepada za realizmem i dość ma już na żywo tego typu opowieści...Chociaż książka Jerze Pilcha nie jest wcale odpychająca, przedstawia alkoholików jako zwykłych, inteligentnych, uczuciowych ludzi, którzy w którymś momencie po prostu nie potrafili powiedzieć samemu sobie "dość".
A może i będzie swoistą przestrogą?

A co może ocalić przed nałogiem? Cholernie silna wola i prawdziwa miłość.

Patrzę na książkę "Pod Mocnym Aniołem" i zastanawiam się, jak ubrać w słowa tę wyjątkową mieszankę uczuć, która kłębi się we mnie po przeczytaniu tej powieści.

"Nie można szczerze pić bez obłudy, usta muszą przeczyć trunkowi, co właśnie przeszedł przez gardło. (...) Jeśli prawdziwie pijesz, musisz wszem wobec ogłaszać, że nie pijesz, jeśli przyznajesz się, że pijesz, to...

Momentami śmieszna i mądra powieść, ale były chwile, kiedy czułam, że autor pisał jakby na siłę i dodawał jakieś poboczne wątki, żeby książka była jak najdłuższa i pewne fragmenty naprawdę przyprawiały mnie o atak ziewania. Jednak pomijając to, nie jeden raz się uśmiałam ze słów Don Kichota i Sanczo Pansy, i z ich paradoksalnych przygód. Jak ktoś ma dużo wolnego czasu i chce się trochę rozerwać, a zarazem odpocząć od współczesnej literatury, to polecam. Myślę że to wartościowa książka, chociaż mnie trochę zmęczyła, ale zapewniła sporo rozrywki i w dodatku udzielił mi się rycerski obłęd, i sama zaczęłam bawić się w błędnego rycerza...

Momentami śmieszna i mądra powieść, ale były chwile, kiedy czułam, że autor pisał jakby na siłę i dodawał jakieś poboczne wątki, żeby książka była jak najdłuższa i pewne fragmenty naprawdę przyprawiały mnie o atak ziewania. Jednak pomijając to, nie jeden raz się uśmiałam ze słów Don Kichota i Sanczo Pansy, i z ich paradoksalnych przygód. Jak ktoś ma dużo wolnego czasu i...

Pogodna, pełna ciepła i humoru opowieść utrzymana w dziecięcym, beztroskim klimacie opowieść. Prawdziwa klasyka literatura dziecięcej.

Pogodna, pełna ciepła i humoru opowieść utrzymana w dziecięcym, beztroskim klimacie opowieść. Prawdziwa klasyka literatura dziecięcej.