Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tajemnicza i porywająca opowieść o szaleńczej miłości, której nie straszna jest nawet śmierć.

Tymże dramatycznym zdaniem chciałabym rozpocząć tę minirecenzję.

Akcja powieści rozgrywa się w pobliżu małego miasteczka Gimmerton w dwóch pobliskich domach - Drozdowym Gnieździe i Wichrowych Wzgórzach.
Właśnie w Wichrowych Wzgórzach wszystko się zaczyna.
Katy i Hindley Earnshaw wychowują się spokojnie i szczęśliwie w rodzinnym domu. Pewnego razu ich ojciec w drodze powrotnej do domu znajduje małego, nieznanego chłopca w wieku Katy. Postanawia go przygarnąć i nadać mu imię Heathcliff, które ma pełnić także funkcję nazwiska. Katy i nowy mieszkaniec domu szybko zaprzyjaźniają się ze sobą i spędzają razem mnóstwo czasu, mają wspólne zabawy i tajemnice. Kiedy Katy dorasta, poznaje jednego z mieszkańców sąsiedniego Drozdowego Gniazda, Edgara Lintona, któremu w zauroczeniu obiecuje zostać jego żoną, choć tak naprawdę wcale go nie kocha. Heathcliff od dawna zakochany w Katy nienawidzi rywala i znika na kilka lat z życia ukochanej. Gdy powraca, poprzysięga zemstę na wszystkich osobach spokrewnionych z Lintonem i knuje podstępne intrygi za to, że odebrał mu najwspanialszą istotę na świecie.

Katy i Heathcliff od dziecka byli w sobie zakochani, jednak Katarzynie nie wypadało związać się z mężczyzną, którego tożsamości i pochodzenia nie zna. Wybrała więc bogatego Edgara, z którym nie była ani trochę szczęśliwa, drwiąc z uczuć Heathcliffa. Szaleńcza niespełniona miłość doprowadza go do obłędu i żądzy zemsty. Miesza losy i niweczy plany wszystkich z rodziny Lintonów, z wyjątkiem swojej ukochanej.

"Wichrowe Wzgórza" są bardzo tajemniczym melodramatem pełnym ponurych sytuacji, postaci i miejsc, niesamowicie jednak porywającym, wciągającym i trzymającym w napięciu, mającym specyficzny, tajemniczy klimat, w którym trudno się nie zakochać. Bohaterów nie sposób nie darzyć sympatią, nawet tych bardzo negatywnych, bo i ich stać na zmianę zachowań i okazanie dobroci. Pewnie nie każdy doceni wyjątkowość tej powieści i nie każdy uzna ją za klasyk, bo nie każdy lubi obyczajowe historie z wątkiem miłosnym i udramatyzowaną akcję. Komu polecam? Każdemu, kto lubi powieści rozgrywające się na przełomie XVIII i XIX wieku, na wzgórzach Anglii, obyczajowe, o obsesyjnej wręcz, ale pięknej miłości, która "zniszczyła wszystkich, których dotknęła".

Tajemnicza i porywająca opowieść o szaleńczej miłości, której nie straszna jest nawet śmierć.

Tymże dramatycznym zdaniem chciałabym rozpocząć tę minirecenzję.

Akcja powieści rozgrywa się w pobliżu małego miasteczka Gimmerton w dwóch pobliskich domach - Drozdowym Gnieździe i Wichrowych Wzgórzach.
Właśnie w Wichrowych Wzgórzach wszystko się zaczyna.
Katy i Hindley Earnshaw...

Historia - banalna. Ale jako historia miłości dwojga ludzi - niezwykła i wzruszająca. Krótka, ale piękna. Uświadamia, jaką wartość ma życie i jak zaskakująca może być relacje miłosna. Polecam gorąco.

Historia - banalna. Ale jako historia miłości dwojga ludzi - niezwykła i wzruszająca. Krótka, ale piękna. Uświadamia, jaką wartość ma życie i jak zaskakująca może być relacje miłosna. Polecam gorąco.

Powieść bardzo przyjemnie, lekko i szybko się czyta, daje jednak sporo do myślenia. Nie jest to zwykła historia obyczajowa, ale książka psychologiczna ukazująca mechanizmy ludzkiej, kobiecej psychiki, wyobcowanie i rozterki, wahania młodych, zagubionych ludzi. Polecam!

Powieść bardzo przyjemnie, lekko i szybko się czyta, daje jednak sporo do myślenia. Nie jest to zwykła historia obyczajowa, ale książka psychologiczna ukazująca mechanizmy ludzkiej, kobiecej psychiki, wyobcowanie i rozterki, wahania młodych, zagubionych ludzi. Polecam!

Momentami śmieszna i mądra powieść, ale były chwile, kiedy czułam, że autor pisał jakby na siłę i dodawał jakieś poboczne wątki, żeby książka była jak najdłuższa i pewne fragmenty naprawdę przyprawiały mnie o atak ziewania. Jednak pomijając to, nie jeden raz się uśmiałam ze słów Don Kichota i Sanczo Pansy, i z ich paradoksalnych przygód. Jak ktoś ma dużo wolnego czasu i chce się trochę rozerwać, a zarazem odpocząć od współczesnej literatury, to polecam. Myślę że to wartościowa książka, chociaż mnie trochę zmęczyła, ale zapewniła sporo rozrywki i w dodatku udzielił mi się rycerski obłęd, i sama zaczęłam bawić się w błędnego rycerza...

Momentami śmieszna i mądra powieść, ale były chwile, kiedy czułam, że autor pisał jakby na siłę i dodawał jakieś poboczne wątki, żeby książka była jak najdłuższa i pewne fragmenty naprawdę przyprawiały mnie o atak ziewania. Jednak pomijając to, nie jeden raz się uśmiałam ze słów Don Kichota i Sanczo Pansy, i z ich paradoksalnych przygód. Jak ktoś ma dużo wolnego czasu i...