Jak głosi okładka, cytując autora, jest to zabawa literacka przeznaczona w zasadzie dla dzieci. I rzeczywiście zabawa jest. Lecz oprócz ślicznej żonglerki słownej, oprócz tworzenia rozkosznych neologizmów ciężko dopatrzeć się w tej książce czegoś więcej. Chociaż zdarza się, że niektóre rozdziały zaskakują głębokimi przemyśleniami. Lub trafnymi bon motami. Jednakże w głównej mierze historie nie splatają się w spójną opowieść. Poszczególne rozdziały, pomimo wspólnych bohaterów nie łączą się ze sobą. Trudno nazwać tę książkę baśnią, ponieważ nie natkniemy się w niej na morał, czy przesłanie, za to z pewnością klimat jest niezwykły, fantastyczny. Książka dla lubiących opary absurdu. Natomiast ilustracje przykuwają oko i świetnie uzupełniają treść. Raczej nie ośmielę się polecać.

Jak głosi okładka, cytując autora, jest to zabawa literacka przeznaczona w zasadzie dla dzieci. I rzeczywiście zabawa jest. Lecz oprócz ślicznej żonglerki słownej, oprócz tworzenia rozkosznych neologizmów ciężko dopatrzeć się w tej książce czegoś więcej. Chociaż zdarza się, że niektóre rozdziały zaskakują głębokimi przemyśleniami. Lub trafnymi bon motami. Jednakże w głównej...

Iluminacja. Ósme wtajemniczenie. Odkrycie, że istnieje wcześniej ignorowany wymiar. Tak w skrócie mogę opisać to, co mnie spotkało. Spodziewałem się, że będzie GÓRNA PÓŁKA, ale nie, że aż tak brawurowo.

Uginam się pod ciężarem gwałtownej fascynacji.

Wiadomo, łatwiej napisać coś takiego po „Alicji...”, niż gdyby się było pierwszym, ale nie dla samego słów cięcia gięcia warto skoczyć na główkę w świat Żyjątka. Poeta bawi się słowem, ale inaczej niż Carroll i Tamci inni. Anglosas jest matematyczny, nasz – liryczny. Słowotwórstwo to kostium, ledwie pierwszy poziom, wpisowe do baśni. Najprzedewszyściej jest krok w GŁĄB. To tam przycupnął i tętni cały genialny, niepodrabialny Grochowiak.

Iluminacja. Ósme wtajemniczenie. Odkrycie, że istnieje wcześniej ignorowany wymiar. Tak w skrócie mogę opisać to, co mnie spotkało. Spodziewałem się, że będzie GÓRNA PÓŁKA, ale nie, że aż tak brawurowo.

Uginam się pod ciężarem gwałtownej fascynacji.

Wiadomo, łatwiej napisać coś takiego po „Alicji...”, niż gdyby się było pierwszym, ale nie dla samego słów cięcia gięcia...