Raczej nie arcydzieło, ale bardzo dobry pomysł na zmierzenie się z historią swojego kraju, a też i przy okazji sporo odniesień do kondycji współczesnej Europy. Narracja może momentami niezbyt zsynchronizowana, ale jeżeli znajdujemy się w labiryncie z Minotuarem to chyba ten zabieg jest uzasadniony, a i powieść to nie Aryjczyk, czyli aż tak czysta gatunkowo być nie musi...
Przy okazji narodowości autora średnio odkrywcza konstatacja. Ciekawe, ilu tej klasy pisarzy co Gospodinow ( nic nie ujmując Bułgarii),błąka się po swoich - marnie istniejących na międzynarodowym rynku wydawniczym - krajach, z podobnej jakości książkami, ale z różnych powodów ( najczęściej decydująca jest bariera językowa) nie mogą zaistnieć w Europie, czy na świecie.
A Gospodinow się przebił. Zrobiła zapewne swoje reklama, ale też metafora z labiryntem w którym się jako Europejczycy znajdujemy, chyba trafiła czytelnikom do przekonania.
Ja przynajmniej ją kupiłem.

Raczej nie arcydzieło, ale bardzo dobry pomysł na zmierzenie się z historią swojego kraju, a też i przy okazji sporo odniesień do kondycji współczesnej Europy. Narracja może momentami niezbyt zsynchronizowana, ale jeżeli znajdujemy się w labiryncie z Minotuarem to chyba ten zabieg jest uzasadniony, a i powieść to nie Aryjczyk, czyli aż tak czysta gatunkowo być nie musi......

Książka do niespiesznego smakowania. Piękny język i ogromna dawka refleksji. Odniesienia do mitologii i czasów komuny.

Książka do niespiesznego smakowania. Piękny język i ogromna dawka refleksji. Odniesienia do mitologii i czasów komuny.

"Urodziłem się pod koniec sierpnia 1913 roku jako istota ludzka płci męskiej."

Dawno już nie czytałem książki, która byłaby tak różnorodna, tak erudycyjna, osobista i zaangażowana w to, co się działo i dzieje obecnie na świecie. Jest to zarazem powieść i rodzaj eseju, swego rodzaju pamiętnik (powieściopisarz zawsze z zasady pisze o sobie, swoich wyobrażeniach i światach, nawet jeśli korzysta z cudzych wątków) i zbiór zebranych historii, wydarzeń godnych upamiętnienia. Powieść - collage gatunkowy. "Czyste gatunki niezbyt mnie interesują. Powieść to nie Aryjczyk" (...)

Cała recenzja na stronie: https://nakanapie.pl/recenzje/mit-jest-niczym-ktore-jest-wszystkim-fizyka-smutku

"Urodziłem się pod koniec sierpnia 1913 roku jako istota ludzka płci męskiej."

Dawno już nie czytałem książki, która byłaby tak różnorodna, tak erudycyjna, osobista i zaangażowana w to, co się działo i dzieje obecnie na świecie. Jest to zarazem powieść i rodzaj eseju, swego rodzaju pamiętnik (powieściopisarz zawsze z zasady pisze o sobie, swoich wyobrażeniach i światach,...

Gospodinow jest bodaj najbardziej znanym bułgarskim pisarzem współczesnym, jeśli nie wszechczasów. Zawsze dowozi odpowiednio dobry poziom, zamiast bawić się, wzorem trendów współczesnej literatury pięknej, w moralizatorskie kazania, wylewanie frustracji i gadki o seksie i aborcji, Żorka zawsze daje nam ciepłą, czasem smutną, podróż wgłąb człowieczeństwa.

Gospodinow jest bodaj najbardziej znanym bułgarskim pisarzem współczesnym, jeśli nie wszechczasów. Zawsze dowozi odpowiednio dobry poziom, zamiast bawić się, wzorem trendów współczesnej literatury pięknej, w moralizatorskie kazania, wylewanie frustracji i gadki o seksie i aborcji, Żorka zawsze daje nam ciepłą, czasem smutną, podróż wgłąb człowieczeństwa.

Wspaniała książka. Autor zabiera cię w podróż po meandrach wspomnień, opowieści i rodzinnych historii. Podlane wszystko mitologią <3

Wielka literatura.

Wspaniała książka. Autor zabiera cię w podróż po meandrach wspomnień, opowieści i rodzinnych historii. Podlane wszystko mitologią <3

Wielka literatura.

Nie skończyłam, nie dla mnie. Zbyt smutna, przygnębiająca. Przeskoki czasowe mnie nużyły, ciągłe wracanie do mitu o Minotaurze, choć dla treści bardzo trafne, pogłębiało wrażenie beznadziei, co do ludzkich motywacji i czynów.

Nie skończyłam, nie dla mnie. Zbyt smutna, przygnębiająca. Przeskoki czasowe mnie nużyły, ciągłe wracanie do mitu o Minotaurze, choć dla treści bardzo trafne, pogłębiało wrażenie beznadziei, co do ludzkich motywacji i czynów.

W swoim czytelniczym życiu odbyłem wiele interesujących podróży. Od niedawna moim ulubionym przewodnikiem stał się Georgi Gospodinow. Jego “Fizyka smutku” to wędrówka przez różne gatunki literackie, formy narracyjne i perspektywy czasowe. Autor pokazuje, jak ludzka pamięć jest złożona, ulotna i zależna od kontekstu. Pokazuje też, jak historia i mitologia wpływają na naszą tożsamość oraz sposób postrzegania świata.

W swoim czytelniczym życiu odbyłem wiele interesujących podróży. Od niedawna moim ulubionym przewodnikiem stał się Georgi Gospodinow. Jego “Fizyka smutku” to wędrówka przez różne gatunki literackie, formy narracyjne i perspektywy czasowe. Autor pokazuje, jak ludzka pamięć jest złożona, ulotna i zależna od kontekstu. Pokazuje też, jak historia i mitologia wpływają na naszą...

Trudna książka, trudna treść i forma. Nielinearna historia, nawroty, zakręty w życiu człowieka, samotność, starość, śmierć.

Trudna książka, trudna treść i forma. Nielinearna historia, nawroty, zakręty w życiu człowieka, samotność, starość, śmierć.

Wolny proces myślowy autora, którego przedsawienie daje niezwykle poetycką formę, bo czy właśnie takie nie są nasze myśli, gdy nie musimy ich zamykać w ramach fabuły? Bardzo głębokie, stawiające pytania, nie dające jednostronnych odpowiedzi. Tak powino się tworzyć sztukę.

Wolny proces myślowy autora, którego przedsawienie daje niezwykle poetycką formę, bo czy właśnie takie nie są nasze myśli, gdy nie musimy ich zamykać w ramach fabuły? Bardzo głębokie, stawiające pytania, nie dające jednostronnych odpowiedzi. Tak powino się tworzyć sztukę.

Nie udało mi się jej skończyć.

Lawirowanie w labiryncie perspektyw, czasów i historii wydawało mi się świetną lekturą, ale zabłądziłam i nie potrafiłam wyjść.

Jestem pewna, że niesie ze sobą wspaniały przekaz, ale najwidoczniej brakuje mi nici Ariadny.

Nie udało mi się jej skończyć.

Lawirowanie w labiryncie perspektyw, czasów i historii wydawało mi się świetną lekturą, ale zabłądziłam i nie potrafiłam wyjść.

Jestem pewna, że niesie ze sobą wspaniały przekaz, ale najwidoczniej brakuje mi nici Ariadny.