Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Najbardziej jesteśmy sobą wtedy, gdy nam się wydaje, że nikt nas nie widzi, nie zdajesz sobie z tego sprawy?

-Najbardziej jesteśmy sobą wtedy, gdy nam się wydaje, że nikt nas nie widzi, nie zdajesz sobie z tego sprawy?

Zamykam oczy jak dziecko w nadziei, że gdy je otworzę, zostanie przywrócony naturalny ład i wystarczy sama wola, by niemożliwe stało się prawdopodobnym.

Zamykam oczy jak dziecko w nadziei, że gdy je otworzę, zostanie przywrócony naturalny ład i wystarczy sama wola, by niemożliwe stało się pra...

-Umiem już gruchać jak gołąb - powiedziała sama do siebie. - Dużo lepiej od nich, nawet jeśli mają piękne buty.

-Umiem już gruchać jak gołąb - powiedziała sama do siebie. - Dużo lepiej od nich, nawet jeśli mają piękne buty.

Umierała mi na rękach - nie ciałem, ale duchem. Z każdą sekundą opadała coraz głębiej, zbliżała się do dna, oddalała się, chociaż rozpaczliwie pragnęła, żebym ją złapał i pomógł się wynurzyć.

Umierała mi na rękach - nie ciałem, ale duchem. Z każdą sekundą opadała coraz głębiej, zbliżała się do dna, oddalała się, chociaż rozpaczliw...

Chętnie bym odpowiedział, że wróciłem ze względu na nią, ale jakoś nie mogłem. To nie było takie proste. Nagle-dopiero wtedy-uświadomiłem sobie, że do powrotu popchnęła mnie rozpacz, cicha, czysta rozpacz. Zużyłem wszystkie swoje rezerwy , a sama wola przetrwania okazała się nie dość silna , bym mógł dłużej opierać się chłodowi samotności.

Chętnie bym odpowiedział, że wróciłem ze względu na nią, ale jakoś nie mogłem. To nie było takie proste. Nagle-dopiero wtedy-uświadomiłem so...

Zbankrutowałem wprawdzie, lecz nie musiałem spłacać żadnych długów. Byłem wolny. Z chwilą przekroczenia granicy moje ja z tamtych lat popełniło samobójstwo. To nie był powrót. Tamto ja umarło, żyło inne ja. Żyło podarowanym czasem i nie ponosiło odpowiedzialności za swego poprzednika. Zrzuciło cały ten ciężar.

Zbankrutowałem wprawdzie, lecz nie musiałem spłacać żadnych długów. Byłem wolny. Z chwilą przekroczenia granicy moje ja z tamtych lat popełn...

Ten siedzący przede mną człowiek był w jakiś logiczny i poetyczny sposób szaleńcem, donkiszotem pragnącym walczyć z wiatrakami czasu - a ja miałem zbyt wiele szacunku dla bólu, żeby próbować stwierdzić, dlaczego to robi i ile może w tej walce wskórać.

Ten siedzący przede mną człowiek był w jakiś logiczny i poetyczny sposób szaleńcem, donkiszotem pragnącym walczyć z wiatrakami czasu - a ja ...