SKOŃCZYŁEM OPĘTANYCH.
narzekałem dużo na tę książkę, ale na pewno nie było w niej przewagi shock value jak w snuff - chuck palahniuk posłużył się motywami z innych dzieł kultury (wspominki o frankensteinie, zauważalne podobieństwo do "i nie było już nikogo") i sprawił, że nawet najobrzydliwsze historie czytało się z zaangażowaniem. musiałem robić przerwy między rozdziałami - po pierwsze na rozgadanie się w wiadomości głosowej na temat danego rozdziału, po drugie na odetchnięcie po niektórych (najbardziej wstrząsnęło mną opowiadanie towarzyszki porywczej, mimo że flaki są uważane za najbardziej gorszące) ale nie sprawiało to, że nie chciałem czytać dalej - przeciwnie - im gorsza historia tym większa ochota na więcej podobnych drastycznych opowiadań. podoba mi się przekaz który wyciągnąłem z książki - ludzie karmią się bólem, cierpieniem, krzywdą. łatwo wzbudzić sensację będąc zarówno katem jak i ofiarą, a morderstwa, porwania i tortury przyciągają uwagę ludzi. jesteśmy skazani na wojny, katastrofy i zabójstwa ze względu na dążenie człowieka do zadawania bólu by zaspokoić ciekawość, niedosyt wrażeń. oczywiście można się kłócić na temat prawdziwości tego stwierdzenia, ale zdecydowanie można wyczytać je między kartkami książki i przerażająco zauważyć, że fascynacja ludzi tematami brutalnymi przejawia się choćby w zainteresowaniu dużej części społeczeństwa sprawami true-crime, seryjnymi zabójcami, ofiarami przestępstw. nie da się zaprzeczyć, że takie rzeczy powodują sensację i wzbudzają ciekawość człowieka. czy jednak człowiek zdolny jest zachować się jak postacie w powieści chucka? czy jest w stanie zadać sobie tyle bólu i tortur tylko po to, żeby zostać główną gwiazdą programu? powieść zostawia za sobą to pytanie, zakończenie można nazwać otwartym, czego nie lubię, lecz tutaj dodawało to nutki niepewności, fascynacji - oczekiwania na coś, co nie nadejdzie, czyli jednoznaczne zakończenie historii. bohaterowie odtwarzali opowiadania porywające, obrzydliwe, drastyczne, ale przede wszystkim wciągające swą nadmierną obecnością przemocy i brutalności. chyba jedynym opowiadaniem które nie zachwyciło mnie ani nawet nie zapadło w pamięć była historia miss ameryki, którą ledwo pamiętam. flaki na pewno były mocnym startem - święty bez kiszki postacią, której nie wiadomo czy współczuć, wyśmiać, potępić, a może odsunąć zupełnie z pamięci. po tak intensywnym rozpoczęciu czułem chęć dalszego zagłębiania się w historię. dalsze rozdziały pokazywały też dziczenie ludzi zamkniętych i odciętych od świata zewnętrznego. każdy w powieści chce być męczennikiem, każdy chce pełnić najważniejszą rolę. można znaleźć w książce faworytów, osoby wzbudzające sympatię, współczucie, lecz można odebrać też wrażenie, że wszystkim przyświeca jeden cel - rozpoznawalność. osobiście przejęła mnie historia damy żebraczki, a w tym, co opowiedziała dyrektorka negacja, cora reynolds wprowadziła mnie w nierozpoznawalne emocje, oscylujące między smutkiem, podziwem, żalem, współczuciem, zaciekawieniem i sympatią. książka na pewno na długo zapadnie mi w pamięć, mimo, że nie podzielałem reakcji innych czytelników - w szczery szok i obrzydzenie wprowadziło mnie parę opowiadań, ale nie odczuwałem niepokoju tak silnego, że nie chciałem trzymać książki przy łożku. nie miewałem koszmarów. miewałem za to przyprawiające o drżenie wspomnienia związane z dziełem, które prawdopodobnie długi czas nie znikną i zostaną ze mną. to dopiero druga książka wprowadzająca mnie w świat palahniuka. wypożyczyłem "snuff" i "opętanych" za jednym razem. po przeczytaniu snuff i dużym zawodzie który przeżyłem postanowiłem, że zmęczę "opętanych" i może będzie to ciekawsze i bardziej interesujące fabularnie, ale później nie sięgnę już po jego twory, oprócz słynnego, kultowego "fight club". po tej lekturze stwierdzam jednak, że może chciałbym jeszcze bardziej zagłębić się w coś, co można nazwać obrzydliwym, ale też uzależniającym. czuję, że dzięki chuck'owi odkrywam i poszerzam swoje zainteresowania literackie - może weird horror, groteskowe momenty mieszane z gore będą moją nową pasją. tak zwaną "guilty pleasure", gdyż każda osoba której opowiadam o powieściach palahniuka zadaje mi pytanie dlaczego w ogóle to czytam, skoro ciągle narzekam na to, jak dziwna jest ta książka. odpowiedź jest zawarta nawet w książce - większość ludzi od samego urodzenia narzeka, użala się nad sobą i nie chce przyznać, że coś tak dziwnego i makabrycznego sprawia im przyjemność. daje swego rodzaju komfort. zaspokaja nasze potrzeby. takie właśnie mam odczucia o palahniuku - zastanawiam się, po co zasięgnąć następnym razem, ale zdaje mi się, że może nic nie wprowadzi mnie w taki stan w jaki poczułem się wciągnięty tym swoistym zbiorem opowiadań okraszonych spajającą fabułą. mimo tego chcę poznawać zakamarki mózgu człowieka przesiąkniętego pragnieniem cierpienia i podziwem dla brzydoty opisywane przez palahniuka.

SKOŃCZYŁEM OPĘTANYCH.
narzekałem dużo na tę książkę, ale na pewno nie było w niej przewagi shock value jak w snuff - chuck palahniuk posłużył się motywami z innych dzieł kultury (wspominki o frankensteinie, zauważalne podobieństwo do "i nie było już nikogo") i sprawił, że nawet najobrzydliwsze historie czytało się z zaangażowaniem. musiałem robić przerwy między rozdziałami...

Kolejna ksiazka, ktora bardzo dlugo ze mna zostanie. Mozna mowic, ze Palahniuk to autor dla mlodziezy buntowniczej, ale ja bedac juz duzo starszy odnajduje w tym drugie i trzecie dno

Kolejna ksiazka, ktora bardzo dlugo ze mna zostanie. Mozna mowic, ze Palahniuk to autor dla mlodziezy buntowniczej, ale ja bedac juz duzo starszy odnajduje w tym drugie i trzecie dno

Niezła, bardzo Palahniukowa - świetny zabieg, bo w książce dostajemy tak naprawdę opowiadania, które zostały połączone głównymi postaciami tej powieści. Akcja dzieje się niejako w dwóch płaszczyznach - w zrujnowanym teatrze, gdzie przebywają bohaterowie oraz w przeszłości, w ich własnych opowieściach. Palahniuk to literacki Cronenberg, Takashi Shimizu i Peter Jackson w jednym, bowiem opisy gore robią tu niesamowitą robotę. Powaga przeplata się tu z groteską, horror który w jednych opowieściach aż gęstnieje, za chwilę zostaje rozładowany dozą czarnego humoru (choćby historia "Menele", a nawet otwierająca powieść historia "Flaki", czy - spoiler- historia o reporterze goniącym za sensacją do tego stopnia, że jest w stanie zabić, a potem zrobić z dawnego dziecięcego gwiazdora groźnego pedofila, by zyskać sławę). Mamy nawet uderzenie w tony postapo w finalnej opowieści "Złe Duchy", ale niestety koniec książki jest trochę miałki. Autor chyba oglądał pierwszą "Piłę", bowiem finał tej historii czerpie mocno z zakończenia filmu Jamesa Wana z 2004 roku, niemniej jednak motyw z filmu, podany w nieco zmiksowanej formie, nieco tutaj nie pasuje.
Zabrakło też mocnych plot twistów, jak to Palahniuk ma w zwyczaju - czy to w debiutanckim "Podziemnym Kręgu", "Dzienniku", "Kołysance", "Udław się" czy "Niewidzialnych potworach". W "Opętanych" zwrot akcji można przewidzieć i nie wywoła on opadu kopary do podłogi - jest całkiem ok, wpasowuje się w ramy powieści, ale nie uderza już tak mocno, jak zwroty akcji z wymienionych przeze mnie poprzednich książek autora.

Czy warto przeczytać? Myślę że tak, bowiem zarówno odnajdą tu coś dla siebie wielbiciele literackiej czarnej komedii, groteski, horroru i gore. Generalnie polecam, ale wiem też, że czytane przeze mnie wcześniejsze książki tego autora były nieco lepsze.

Niezła, bardzo Palahniukowa - świetny zabieg, bo w książce dostajemy tak naprawdę opowiadania, które zostały połączone głównymi postaciami tej powieści. Akcja dzieje się niejako w dwóch płaszczyznach - w zrujnowanym teatrze, gdzie przebywają bohaterowie oraz w przeszłości, w ich własnych opowieściach. Palahniuk to literacki Cronenberg, Takashi Shimizu i Peter Jackson w...

Co za odlot! Nie czytałem dotąd czegoś aż tak odjechanego. Chuck Palahniuk jest nie do zapomnienia.
Trzeba jak ognia unikać wszelkich wyjazdów, treningów, czy grup wsparcia. Najlepiej nie ruszać się z domu, nie wychodzić z pokoju, nie podnosić się z łóżka. „Literackie Ustronie” może znajdować się bardzo blisko.

Co za odlot! Nie czytałem dotąd czegoś aż tak odjechanego. Chuck Palahniuk jest nie do zapomnienia.
Trzeba jak ognia unikać wszelkich wyjazdów, treningów, czy grup wsparcia. Najlepiej nie ruszać się z domu, nie wychodzić z pokoju, nie podnosić się z łóżka. „Literackie Ustronie” może znajdować się bardzo blisko.

W jednym miejscu zebrało się kilkunastu szaleńców-artystów, którzy mają za zadanie wzajemnie się inspirować. Efekt jest taki, że dostajemy kilka tak abstrakcyjnych historii bohaterów, że można je później latami opowiadać znajomym.
Jest to zdecydowanie nieszablonowa książka, którą warto przeczytać.

W jednym miejscu zebrało się kilkunastu szaleńców-artystów, którzy mają za zadanie wzajemnie się inspirować. Efekt jest taki, że dostajemy kilka tak abstrakcyjnych historii bohaterów, że można je później latami opowiadać znajomym.
Jest to zdecydowanie nieszablonowa książka, którą warto przeczytać.

Uczucia może i mieszane, ale z większości mini-opowieści było coś, co pozostanie w myślach na długo, niekiedy nawet nie pozwalając zasnąć. Na pewno nie jest to książka dla ludzi o słabych nerwach, przesiąknięta przemocą, sadyzmem, ale i groteską.

Uczucia może i mieszane, ale z większości mini-opowieści było coś, co pozostanie w myślach na długo, niekiedy nawet nie pozwalając zasnąć. Na pewno nie jest to książka dla ludzi o słabych nerwach, przesiąknięta przemocą, sadyzmem, ale i groteską.

Moim zdaniem książka jest średnia - sam pomysł na nią wydaje się być ciekawy, jednak jej zapowiedź na tylnej okładce okazała się być o wiele bardziej atrakcyjna od samej treści. Odnoszę wrażenie, że autor wymyślił bardzo dobre, otwierające opowiadanie pt. "Flaki", a następnie, za wszelką cenę, starał się dobudować do niego całą historię nawiedzonego dworu.

Moim zdaniem książka jest średnia - sam pomysł na nią wydaje się być ciekawy, jednak jej zapowiedź na tylnej okładce okazała się być o wiele bardziej atrakcyjna od samej treści. Odnoszę wrażenie, że autor wymyślił bardzo dobre, otwierające opowiadanie pt. "Flaki", a następnie, za wszelką cenę, starał się dobudować do niego całą historię nawiedzonego dworu.

Przynalezność gatunkowa „Opętanych” jest, podobnie jak np. Z „American Psycho” dyskusyjna. To wybuchowa mieszanka literackiego „mainstreamu”, horroru, groteski, makabry ekstremalnej i weirdu, o misternej konstrukcji wywiedzionej z „Dekameronu” Boccaccia, czy „120 Dni Sodomy” de Sade’a, ozdobionej twistem fabularnym rodem z powieści Agathy Christie. Literatura „wysoka”, bezprzymiotnikowa, a jednocześnie patchwork pulpowych scen i pomysłów.

+

Tajemniczy starzec-milioner gromadzi grupę 17 osób, na „warsztaty literackie”, na których, odcięci od świata na 3 miesiące, mają skoncentrować się na stworzeniu własnych dzieł. Wprawdzie zebrani mieli w wyobraźni raczej luksusowy resort na jakiejś wyspie, podczas gdy, okazało się, miejscem odosobnienia jest zamknięty na głucho, opuszczony, stary teatr, niemniej warunki do pracy początkowo wydawały się akceptowalne.
Wkrótce jednak wszystko odmienia się na gorsze. Przede wszystkim, teatr okazuje się więzieniem. Wszystkie wejścia do budynku są szczelnie zamknięte a okna zamurowane. W groteskowym przypadku umiera milioner, a wraz z nim szansa na wcześniejsze opuszczenie teatru. Do tego w akcie dziwacznej destrukcji zebrani niszczą instalacje sanitarne i system ogrzewania. Co najbardziej dziwaczne, doprowadzają również, otwierając hermetyczne opakowania, do zepsucia całej przygotowanej na okres zamknięcia zażywności.
W ciemnym, zimnym budynku zgromadzeni opowiadają historie ze swej przeszłości, zdarzenia, które przywiodły ich w to miejsce. Wszyscy obserwują pozostałych, przetwarzają w myślach historię swego uwięzienia w reality story, na którym, liczą, zarobią ogromne pieniądze i sławę, wyobrażają sobie telewizyjne show w ich udziałem i hollywoodzkie filmy oparte o „dramat uwięzionych” Wszyscy Tymczasem zaczyna w nich narastać coraz większy Głód, a niektórzy giną w tajemniczych okolicznościach …

+

W początkowych partiach powieści Palahniuk parokrotnie przywołuje, jako inspirację dla sytuacji zamkniętych w teatrze „twórców” (cudzysłów okaże się uzasadniony),Villę Diodati nad jeziorem Genewskim. Tam, latem 1816 roku, „uwięzieni” przez fatalną pogodę utkwili lord Byron, John Polidori - jego lekarz z literackim zacięciem, Percy Shelley i jego późniejsza żona, Mary. Zamknięci artyści oddawali się wówczas lekturze i tworzeniu opowieści niesamowitych.
Celniejszym jednak literakim porównaniem dla „Opętanych wydaje się właśnie „Dekameron”. Każdy zebrany - 17 „pisarzy”, sam milioner oraz opiekująca się nim pielęgniarka, mają do opowiedzenia historię ze swej przeszłości, flashback decydujący o ich losie, o przystąpieniu do „konkursu”.
I tutaj się dzieje…
Już pierwsze opowiadanie - „Flaki”, jest niczym cios młotkiem w twarz. Swoją Grand Guignolową mieszanką body horroru, makabry i absurdalnej groteski od razu ustawia czytelnika na dalszą lekturę.
Owszem, później czasami bywa łagodniej, Palahniuk bawi się różnymi klimatami, odcieniami fabularnymi, ale czytelnik już jest ostrzeżony - w każdej chwili może ponownie dojść do eskalacji.
Czeka na nas niesłychany kalejdoskop ciekawych historii, mieszających sensację, grozę, makabrę i groteskę. Poznamy milionerów szukających mocnych wrażeń w przebraniu nędzarzy, nietypowe panie do towarzystwa zajmujące się najbardziej wyrafinowanym masażem stóp, dziennikarza gotowego - dosłownie - zabić dla ciekawego tematu, policjantów pedofili, parę chcącą zarabiać na amatorskim porno, seryjnego mordercę krytyków kulinarnych, antyreligijnego terrorystę…
Z biegiem stron pojawi się i element nadprzyrodzony - to kulminacyjny punkt powieści, i opowiadanie „Szkatułka Koszmarów”, weird horror który swobodnie mógłby się znaleźć w „Pieśniach Umarłego Marzyciela” Ligottiego.
Jednocześnie w tle tych „flashbacków” obserwować można narastającą grozę, makabrę i groteskę, w którą zmienia się życie uwięzionych. Umierają (czasem w niewyjaśnionych okolicznościach) kolejne ofiary, wszyscy poddają się absurdalnym samookaleczeniom. No i ten narastający Głód…(tak, dojdzie do aktów Starego Dobrego Kanibalizmu - it’s inevitable).
Koniec końców trzy miesiące mijają, drzwi więzienia stają otworem, kto jednak będzie jeszcze w stanie wrócić do rzeczywistości ? Na skołowanego czytelnika czeka wymykający się łatwym interpretacjom apokaliptyczny finał.

Palahiuk pisze jak sam Szatan. Proza jest niesłychanie wręcz energetyczna, sceny migają jak w wideoklipie, wszystko wspaniale napisane i misternie formalnie skonstruowane.
W kreacji bohaterów autor osiągnął szczególne mistrzostwo. Każda z 19 występujących w powieści postaci (są wśród nich erotoman kaleka, zblazowana milionerka, policjantka, dziennikarz, malarz morderca, były żołnierz, kucharz perfekcjonista, wilkołak Indianin…prawdziwe panopticum) posiada znakomicie zindywidualizowaną osobowość, zachowania, sympatie i cechy charakteru. Każda godna jest własnej, odrębnej opowieści „flashbacku”.
Co ciekawe, nie wiadomo, kto opowiada nam historię, to prawdopodobnie „zbiorowy” duch zebranych (nie jest to bowiem żaden z bohaterów).

Pewnym minusem jest niemrawe zakończenie. Nie dość, że oczekiwany przez całą powieść finałowe uwolnienie ma impet raczej mokrego kapiszona, to jeszcze na koniec czeka na skołowanego czytelnika dziwna, nihilistyczna coda w klimacie apokaliptycznego sci-fi. Niemniej brawura narracyjna, niezwykła wyobraźnia, rewelacyjne połączenie horroru ekstremalnego z weirdem, thrillera z czarną komedią, pulpowych scen z wysoką literaturą zasługuje na najwyższe uznanie.

Czyta się obłędnie, instant classic i lektura praktycznie obowiązkowa. Jakby powiedział pan Spock - „fascinating".

Przynalezność gatunkowa „Opętanych” jest, podobnie jak np. Z „American Psycho” dyskusyjna. To wybuchowa mieszanka literackiego „mainstreamu”, horroru, groteski, makabry ekstremalnej i weirdu, o misternej konstrukcji wywiedzionej z „Dekameronu” Boccaccia, czy „120 Dni Sodomy” de Sade’a, ozdobionej twistem fabularnym rodem z powieści Agathy Christie. Literatura „wysoka”,...

Mam mieszane uczucia dotyczące tej pozycji. Pewno sporo odwołań zawartych w książce przeleciało mi koło nosa, lecz zdecydowanie nie podobało mi się przeplatanie stylu. Opowieści o wcześniejszych losach bohaterów spełniały obietnice ohydztwa, lecz teraźniejsze losy, które chyba miały być satyrą były nużące i powtarzalne.

Mam mieszane uczucia dotyczące tej pozycji. Pewno sporo odwołań zawartych w książce przeleciało mi koło nosa, lecz zdecydowanie nie podobało mi się przeplatanie stylu. Opowieści o wcześniejszych losach bohaterów spełniały obietnice ohydztwa, lecz teraźniejsze losy, które chyba miały być satyrą były nużące i powtarzalne.

Co cechuje Palahniuka to satyrystyczne patrzenie na świat spowitym konsumpcyjnym trybem życia i nieustanną pogonią za tak zwanym szczęściem i bogactwem. Nie obyło się bez tych pojęć również i w tej powieści. Wydaję mi się natomiast, że autor trochę zatracił się w fabule, która zatopiła się w nieustannych retrospekcjach bohaterów (które swoją drogę co niektóre były tak absurdalne że aż poczułam niesmak) . Spodziewałam się większej głębi i horroru jaką autor nam zapewniał, choć czy faktycznym horrorem i okrutnym dramatem nie jest tak naprawdę nasze życie we współczesności? Biorę pod uwagę fakt, do czego ludzka natura może się zatracić w ekstremalnych warunkach, lecz dla mnie to wciąż za mało. Nie mniej jednak warto po tą lekturę sięgnąć.

Co cechuje Palahniuka to satyrystyczne patrzenie na świat spowitym konsumpcyjnym trybem życia i nieustanną pogonią za tak zwanym szczęściem i bogactwem. Nie obyło się bez tych pojęć również i w tej powieści. Wydaję mi się natomiast, że autor trochę zatracił się w fabule, która zatopiła się w nieustannych retrospekcjach bohaterów (które swoją drogę co niektóre były tak...