Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawy pomysł zrealizowany w słaby sposób. Te przeplatające się historie można było wykorzystać inaczej niż tylko do pokazania seksu i przemocy w rozmaitych konfiguracjach. Nawet u Littella w takich ilościach obie te rzeczy przestają szokować, a zaczynają po prostu nudzić. Jeśli wydaje ci się, że nie można ziewać czytając opis gwałtu za pomocą szklanki po piwie, nowa powieść Littella udowodni, że można. Oprócz kompozycji, która mimo wszystko daje do myślenia i trafnie pokazuje monotonną ciągłość ludzkiej egzystencji, jedynym plusem "Starej historii..." jest fakt, że być może teraz więcej osób doceni, jak prostą, logiczną i nawet perwersyjnie przyjemną powieścią są "Łaskawe".

Ciekawy pomysł zrealizowany w słaby sposób. Te przeplatające się historie można było wykorzystać inaczej niż tylko do pokazania seksu i przemocy w rozmaitych konfiguracjach. Nawet u Littella w takich ilościach obie te rzeczy przestają szokować, a zaczynają po prostu nudzić. Jeśli wydaje ci się, że nie można ziewać czytając opis gwałtu za pomocą szklanki po piwie, nowa...

Herta wywraca do góry nogami moje dotychczasowe, zastane spojrzenie na słowo i język jako narzędzia kształtowania i tworzenia światów. Wracam do niej wytarta i wymięta przez codzienność i zanurzam się w tę prozę po szyję, daję się jej unieść i obmyć, przywrócić do pierwotnego stanu zadziwienia i zafascynowania pięknem literatury. Lektura powieści Müller jest jak przekłuwanie bolesnego pęcherza, pozostawia mnie nieporadną i wyczerpaną, balansuje na granicy wytrzymałości, lecz jednocześnie napełnia wdzięcznością i poczuciem wszechogarniającej ulgi - że ciągle jeszcze da się pisać i cierpieć w taki sposób.

Herta wywraca do góry nogami moje dotychczasowe, zastane spojrzenie na słowo i język jako narzędzia kształtowania i tworzenia światów. Wracam do niej wytarta i wymięta przez codzienność i zanurzam się w tę prozę po szyję, daję się jej unieść i obmyć, przywrócić do pierwotnego stanu zadziwienia i zafascynowania pięknem literatury. Lektura powieści Müller jest jak...

Jak dotąd najlepsza książka, jaką udało mi się przeczytać w tym roku. Ciekawa, napisana pięknym, wręcz poetyckim językiem, widać w niej zarówno osobiste zaangażowanie, jak i gruntowne przygotowanie merytoryczne autorki. Wzbogacona zdjęciami magiczna opowieść o tym, czego zazwyczaj się nie dostrzega, o znikaniu i ocalaniu, o nieuniknionym upływie czasu i o tajemniczej magii zamkniętej w czerwonej kostce cegły. Tę książkę czyta się jednym tchem.

Jak dotąd najlepsza książka, jaką udało mi się przeczytać w tym roku. Ciekawa, napisana pięknym, wręcz poetyckim językiem, widać w niej zarówno osobiste zaangażowanie, jak i gruntowne przygotowanie merytoryczne autorki. Wzbogacona zdjęciami magiczna opowieść o tym, czego zazwyczaj się nie dostrzega, o znikaniu i ocalaniu, o nieuniknionym upływie czasu i o tajemniczej magii...

Doskonały antydepresant na zimowy dzień, może dwa. Bo tę książkę szybko się pochłania, zbyt szybko. Wspaniale oddaje wyjątkowy klimat Białowieży oraz zamieszkujących ją ludzi i wspomnień. Książka składa się z kilkunastu krótkich rozdziałów, dzięki czemu nie sposób się znudzić. Dodatkowym atutem są piękne i dobrze dobrane do tekstu fotografie. Nic dodać, nic ująć, ta pozycja powinna się znaleźć na półce każdego miłośnika przyrody.

Doskonały antydepresant na zimowy dzień, może dwa. Bo tę książkę szybko się pochłania, zbyt szybko. Wspaniale oddaje wyjątkowy klimat Białowieży oraz zamieszkujących ją ludzi i wspomnień. Książka składa się z kilkunastu krótkich rozdziałów, dzięki czemu nie sposób się znudzić. Dodatkowym atutem są piękne i dobrze dobrane do tekstu fotografie. Nic dodać, nic ująć, ta pozycja...

To niesamowite, ile treści można zawrzeć w tak cienkiej, niepozornej książeczce. Sześć osób i sześć wyjątkowych relacji z naturą. Warto czytać powoli, delektować się słowami, myślami i obrazami, jakie krystalizują się w głowie podczas lektury.

To niesamowite, ile treści można zawrzeć w tak cienkiej, niepozornej książeczce. Sześć osób i sześć wyjątkowych relacji z naturą. Warto czytać powoli, delektować się słowami, myślami i obrazami, jakie krystalizują się w głowie podczas lektury.

Mało co mnie tak nie dziwi, jak sprzeczne i skrajne opinie na temat tej pozycji. Czytając ją już po raz drugi, z lepszą znajomością literatury islandzkiej, dostrzegłam znacznie więcej zalet, niż wcześniej. Mimo to moje nastawienie do tej książki ujmę w jednym zdaniu: Bardzo chciałabym przeczytać ją w oryginalne i porównać z polskim tłumaczeniem, inaczej nie czuję się kompetentna by w jakikolwiek sposób się do tego tekstu, a szczególnie jego strony językowej, ustosunkować.

Mało co mnie tak nie dziwi, jak sprzeczne i skrajne opinie na temat tej pozycji. Czytając ją już po raz drugi, z lepszą znajomością literatury islandzkiej, dostrzegłam znacznie więcej zalet, niż wcześniej. Mimo to moje nastawienie do tej książki ujmę w jednym zdaniu: Bardzo chciałabym przeczytać ją w oryginalne i porównać z polskim tłumaczeniem, inaczej nie czuję się...