Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytadło z kategorii zawodów.
Książka mocno średnia. Język prosty, nawet bardzo prosty. Szyk zdań bywa przekręcony (może wina tłumacza, może autorki, trudno stwierdzić bez wglądu do oryginału). Jak na powieść o nauce wyjątkowo ckliwa. Mało realistyczne postacie, zwłaszcza na pierwszym planie. Są płytkie, jednowymiarowe, pisane jak roboty. Bohaterowie wydają się zbyt wyemancypowani jak na lata 60 XX w. - oddają raczej współczesną wrażliwość. Główni antagoniści z kolei pokazywani są diabolicznie, również bez głębi. Najciekawszy wątek zaczyna się w połowie, wcześniej to dość nudny melodramat. Główny motyw powieści - kobieca emancypacja - nie jest przeprowadzony konsekwentnie, zakończenie go, chyba niezamierzenie, przekręca.
Podsumowując: nie ma czego polecać

Czytadło z kategorii zawodów.
Książka mocno średnia. Język prosty, nawet bardzo prosty. Szyk zdań bywa przekręcony (może wina tłumacza, może autorki, trudno stwierdzić bez wglądu do oryginału). Jak na powieść o nauce wyjątkowo ckliwa. Mało realistyczne postacie, zwłaszcza na pierwszym planie. Są płytkie, jednowymiarowe, pisane jak roboty. Bohaterowie wydają się zbyt...

Rodzina Monet wzbudza we mnie ... mieszane uczucia?

Jako nastolatka zjadłam zęby na twórczości internetowej i niestety w "Skarbie" widzę wiele jej cech.

Całość świetnie się czyta, płynnie i szybko, można zatracić się w narracji. Książka ma fantastyczne pierwsze dwa rozdziały - łapią czytelnika na haczyk, od razu rozumiemy główną bohaterkę, wczuwamy się w jej sytuację, tak jak ona żądamy odpowiedzi. Niestety, w dalszej części wpadamy w wattpadową pułapkę - autor miał pomysł na start i mniej więcej wie, jaki wątek go interesuje - ale nie rozwija tak naprawdę fabuły, tylko relacje.

Po kolei. Od momentu, w którym Hailie trafia pod dach Vincenta (a potem idzie do nowej szkoły) nie mamy właściwie dobrej struktury narracyjnej. Rzeczy się dzieją, bo zazwyczaj Hailie wpada w tarapaty z nie swojej winy, albo własnej spontanicznej bezmyślności. Jako czytelnicy nie czekamy na żadne wydarzenia, nie mamy celów fabularnych. Historię nieść mają relacje.

Naszą narratorką jest 14-latka, która została dość dobrze przedstawiona (tj. faktycznie ma mindset dzieciaka, który niewiele rozumie). Postaciami, nad którymi autorka pracuje najwięcej są bracia dziewczyny (dzięki temu, że nad Hailie czuwa 5 chłopaków, z których każdy jest przystojny, tajemniczy i zapewnia jej bezpieczeństwo oraz ratuje z opresji, nie potrzebujemy w powieści dominującego wątku romantycznego - niestety autorka realizuje, jak widać, jego tropy na relacji rodzinnej; W sumie to taki a'la romans ze zmianą obiektu). Szkoda, że większość braci zarysowana jest na stereotypie. Jeden jest sztywnym ojcem, drugi pełni rolę matki, trzeci jest zabijaką etc... Niestety postacie dwóch bliźniaków powtarzają charaktery pozostałych, wiec odczuwa się ich w toku fabuły jako zbędne postacie (inni mogli by przejąć ich interakcje). Udały się natomiast sceny wybicia braci ze swoich ról (szczególnie scena w lesie, przy pianinie i scena ze skarbem). Szkoda, że nie wszyscy dostali taką "szansę". Szkoda też, że poza braćmi jedynymi postaciami w życiu Hailie są dwie koleżanki i kolega, przez co świat powieści wydaje się strasznie mały i ciasny.

To, czym powieść stoi, to zagadka - nie wiemy czym zajmują się bracia Monet, a nadzieja, że rąbka tajemnicy uchyli następny rozdział daje napęd do dalszego czytania. Jej podstawą jest niestety to, że ludzie ze sobą nie rozmawiają, co bardziej frustruje niż fascynuje. Obawiam się też, że to trochę za mało, by utrzymać uwagę czytelnika na dłużej. Szczególnie, gdy wydany zostanie cały cykl i odpowiedzi na pytania będzie można wygoglować od ręki.

Z dodatkowych uwag - bardzo niepokojąca jest przemocowość postaci pozytywnych, traktowana w fabule jako coś normalnego. Choć Hailie ma obiekcje, na koniec zostajemy z wnioskiem, że po prostu musi przełamać swój strach, bo świat jest niebezpieczny, a przemoc fizyczna jest sposobem na radzenie sobie z nim. To nie wystarcza jako argument dla czytelnika - bo postacie biją się i strącają ze schodów nawet w błahych sprawach. Niepokoi to, że bracia Monet pokazywani są tak, jakby mogli być częścią mafii. Jak zaś powszechnie wiadomo, polskie książki dziejące się zagranicą z wątkiem mafijnym w tle są jakie są... Nie nasuwa to ani dobrych skojarzeń literackich, ani życiowych. Mam nadzieję, że to nie jest kolejna saga romantyzująca organizacje przemocowe, ale na razie na to się zanosi.
I ostatnia uwaga -może drobna. Kostium USA. Osobiście nie lubię, gdy autorzy poruszają się po kraju, którego nie znają od podszewki. Popadają w stereotyp (tu widzę wszystkie wzory serialowo-filmowe i powieściowe, ze Zmierzchem na czele -bo czemu główne interakcje dzieją się na stołówce???). U Marczak widać egzotyzację Stanów- szczególnie w kwestii podejścia do broni palnej. Szkoda, że autorka nie opisywała miejsc, w których faktycznie przez jakiś czas mieszkała, jak Hiszpania czy Austria -może wtedy świat przedstawiony by bardziej oddychał, dawał bardziej immersyjne wrażenie. Bo jak na ten moment, to można by przenieść fabułę na planetę XEXO i nie byłoby różnicy.

Świetnie, że przez hity wydawnicze takie jak "Skarb" ludzie chcą czytać. Mam jednak nadzieję, że za sławą pójdzie i wzrost kompetencji twórczych autorki. Na razie ocena mierna. Liczę na więcej. I, bez zaskoczenia, biegnę po następny tom, bo chcę wiedzieć co było dalej.

Rodzina Monet wzbudza we mnie ... mieszane uczucia?

Jako nastolatka zjadłam zęby na twórczości internetowej i niestety w "Skarbie" widzę wiele jej cech.

Całość świetnie się czyta, płynnie i szybko, można zatracić się w narracji. Książka ma fantastyczne pierwsze dwa rozdziały - łapią czytelnika na haczyk, od razu rozumiemy główną bohaterkę, wczuwamy się w jej sytuację,...

Ojej, ojej, ojej
Wilki... to chyba najgorsza część Zwiadowców. Choć Flanaganowi zdarzały się już niebotyczne potknięcia ("Halt w niebezpieczeństwie"- mówię do ciebie), to tutaj autor przeszedł sam siebie. Najlepsza jest scena w rozdziale drugim, wprowadzająca nas w znajomą dynamikę relacji uczeń-mistrz-przełożony, po niej niestety nie dzieje się nic. Nie ma tu rozwoju znanych postaci (żadnego), nie ma też interesujących nowych bohaterów (poznajemy trzy starsze panie i trzech młodzieńców, których można w zasadzie opisać w dwusłowy), nie ma także interesującego światotwórstwa(pojawia się nowe mityczne stworzenie, które interesuje nas o tyle, że należy je ukatrupić). Nie dowiadujemy się także niczego nowego o życiu zwiadowcy.
Przy takich problemach fabuła powinna mieć wartką, szybką akcję i dużo jej zwrotów, prawda? Otóż Flanagan jakby zapomniał, że jest świetnym pisarzem powieści przygodowych. Cała fabuła to flaki z olejem, wszystko co stać się ma faktycznie się dzieje, wszyscy są tymi za których się podają, zwycięstwo nie wymaga nawet szczególnej przebiegłości. Naliczyłam dwa zwroty akcji, które rozwiązane zostają na przestrzeni strony dalej.
Książka jest po prostu zbędna. Nie przeczytawszy jej jest się wciąż na bieżąco ze światem Araluenu. Smakuje jak filler, marny side-quest, albo powieść fanowska, która jakoś tak leciała do przodu, ale zapomniano żeby oprócz przekonującego stylu dorzucić "mięsko".
Choć cykl o Maddie zaliczył wyboisty start, to jednak następne tomy potrafiły bawić jak za starych dobrych czasów. Ta część to niestety niewypał, spadający w dół oczekiwań jak strzała z pękniętej cięciwy.
Cytując klasyka: Look how they massacred my boy!

Ojej, ojej, ojej
Wilki... to chyba najgorsza część Zwiadowców. Choć Flanaganowi zdarzały się już niebotyczne potknięcia ("Halt w niebezpieczeństwie"- mówię do ciebie), to tutaj autor przeszedł sam siebie. Najlepsza jest scena w rozdziale drugim, wprowadzająca nas w znajomą dynamikę relacji uczeń-mistrz-przełożony, po niej niestety nie dzieje się nic. Nie ma tu rozwoju...