Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam, że miałam z tą książką poważny problem. Z jednej strony była tą wyczekiwaną od dawna (szukałam jej po bibliotekach od 10 lat), z drugiej właśnie przez tą perspektywę czasu trochę rozczarowała. Żałuję, że nie udało mi się jej przeczytać, gdy o niej po raz pierwszy usłyszałam. A tak to stało się jak stało. Czasem już tak z książkami jest, że powinniśmy przeczytać je na pewnym etapie w życiu. Tak było w moim przypadku z "Mgłami Avalonu". Jednak nie mogę powiedzieć że się rozczarowałam, był momenty, gdzie czekałam co będzie dalej (zwłaszcza końcówka), ale były też takie w których sprawdzałam ile jeszcze stron do końca rozdziału. Niektóre dialogi trąciły banałem, wyrosłam już z pseudo uduchowionych i sztywnych dialogów jakimi odsypują się bohaterowie. Jednak cudownie było wejść do tego świata, który w dzieciństwie różowił mi policzki. Monetami znów chciałam być Morgianą, czy podróżować z Rycerzami Artura. Nie mogłam tylko znieść Gwenifer, jej głupoty, ignorancji na granicy fanatycznej bezmyślności.
Jednak nie żałuje, że przeczytałam Mgły, tylko ten taki nie opisany żal, że przeczytałam je dopiero po tylu latach. Chociaż przyznam, że czar Avalonu wciąż wabi jak zapach kwiatów jabłoni.

Przyznam, że miałam z tą książką poważny problem. Z jednej strony była tą wyczekiwaną od dawna (szukałam jej po bibliotekach od 10 lat), z drugiej właśnie przez tą perspektywę czasu trochę rozczarowała. Żałuję, że nie udało mi się jej przeczytać, gdy o niej po raz pierwszy usłyszałam. A tak to stało się jak stało. Czasem już tak z książkami jest, że powinniśmy przeczytać je...