Ludzie honoru Alexandra Lapierre 6,9
ocenił(a) na 1010 lata temu Ta książka zaspokoi najbardziej wymagającego czytelnika. Historia imama Szamila, jego syna - oddanego w ręce cara Mikołaja, mają odzwierciedlenie w rzeczywistych wydarzeniach, które autorka zgłębiała z pomocą przyjaciół badaczy przez ponad sześć lat. Mamy tu możliwość przenieść się w czasie i poznać od wewnątrz obyczaje carskiej Rosji, te towarzyskie, polityczne i związane z życiem codziennym wyższych klas. Po raz pierwszy w życiu mogłam poznać cara Mikołaja - jego zachowania, charakter, stosunek do Rosji, do najbliższych, a także relacje z poddanymi. Miałam też okazję dowiedzieć się bardzo dużo na temat życia Muzułmanów kaukaskich. Czym się żywili, jak budowali swe domostwa, jak traktowali siebie nawzajem. Byłam jednak przede wszystkim świadkiem świętej wojny, w której nie można opowiedzieć się za żadną ze stron. I w tym wszystkim on, Dżamal - oddany przez imama w wieku kilku lat carowi, jest prawdziwym człowiekiem honoru. Ulubieniec cara, długo nosi w sobie żałobę po rozłące z wielbionym ojcem i własną kulturą. Jednak młodość i dojrzewanie, połączone z gotowością na poznanie prawdy o tym, kto tak naprawdę jest kim, sprawiają, że ten mądry młodzieniec odnajduje spokój i własną drogę do szczęścia. Nie na długo jednak. Dżamal musi wciąż udowadniać, że jest człowiekiem honoru. I to będzie kosztowało go najwięcej. Wspaniała powieść. Czułam smak wszystkich tych powieści rosyjskich klasyków, które kiedyś były mi tak bliskie. Momentami czułam też (szczególnie we fragmentach, gdzie akcja działa się na dworkach wiejskich),jakbym znalazła się w Soplicowie. Honor, intrygi, pożądanie, wiara, szaleństwo obu przywódców, Szamila i Mikołaja. A do tego piękny język, plastyczne opisy, a wszystko zachowane zgodnie z historycznymi przekazami, do jakich dotarła autorka. Jedna z najlepszych powieści, jakie ostatnio wpadły w moje ręce! Polecam!