Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wpierw czułam się zawiedziona Afropejczykami, ponieważ oczekiwałam raczej socjologicznej analizy (porównawczej z USA? W końcu to Ameryka dominuje w moim obrazie czarnych spoza Afryki). Nudziły mnie też dygresje o historii muzyki, której wiele gatunków ma korzenie w tej czy tamtej czarnej społeczności.

Jednak później nawet zainteresowały mnie te eseje podróżnicze, bo chyba tak należałoby tę książkę kategoryzować. I jako takie jest całkiem subiektywna, ale to ciekawy, bo zupełnie inny, punkt widzenia.

Wpierw czułam się zawiedziona Afropejczykami, ponieważ oczekiwałam raczej socjologicznej analizy (porównawczej z USA? W końcu to Ameryka dominuje w moim obrazie czarnych spoza Afryki). Nudziły mnie też dygresje o historii muzyki, której wiele gatunków ma korzenie w tej czy tamtej czarnej społeczności.

Jednak później nawet zainteresowały mnie te eseje podróżnicze, bo chyba...

Książka nierówna/zróżnicowana: mamy 3 długie części będące jakby tekstowymi filmami przyrodniczymi, dotyczącymi kolejno słoni, wilków oraz orek. Między nimi znajdziemy rozdziały wymieniające badania i dowody anegdotyczne potwierdzające istnienie u (niektórych przedstawicieli ;)) niektórych gatunków zwierząt wyższych zdolności umysłowych.

Przegadana, raczej dla pasjonatów. Wielu zarzuciłoby autorowi nienaukowość w opisie zwierzęcych uczuć i myślenia.

Książka nierówna/zróżnicowana: mamy 3 długie części będące jakby tekstowymi filmami przyrodniczymi, dotyczącymi kolejno słoni, wilków oraz orek. Między nimi znajdziemy rozdziały wymieniające badania i dowody anegdotyczne potwierdzające istnienie u (niektórych przedstawicieli ;)) niektórych gatunków zwierząt wyższych zdolności umysłowych.

Przegadana, raczej dla pasjonatów....

Autor miał materiału co najwyżej na serię artykułów, co widać choćby po rozwleczonym wstępie, przydługim zakończeniu oraz całym rozdziale o historii odkrycia toksoplazmozy (prowadzącym do niepodpartej niczym konkluzji, że libertarianie mogą być zarażeni tym pasożytem częściej niż ogół populacji).

Książkę mogą wyżej ocenić zainteresowani USA oraz przeciwnicy anarchizmu. Nie mogę z czystym sercem polecić jej samym libertarianom, nie dlatego, że napisana jest nieobiektywnie (co nie jest niczym gorszącym w tego typu literaturze), ale ponieważ dziennikarz kilkukrotnie porównuje szerzący się anarchizm do rozrastającego się nowotworu i innych chorób, a osoby o tych poglądach są zwykle bardzo wrażliwe (na swoim punkcie).

Autor miał materiału co najwyżej na serię artykułów, co widać choćby po rozwleczonym wstępie, przydługim zakończeniu oraz całym rozdziale o historii odkrycia toksoplazmozy (prowadzącym do niepodpartej niczym konkluzji, że libertarianie mogą być zarażeni tym pasożytem częściej niż ogół populacji).

Książkę mogą wyżej ocenić zainteresowani USA oraz przeciwnicy anarchizmu. Nie...