Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(…) zdecydowałem się na tę wyprawę z własnej woli, nie będąc odpowiedzialnym za nikogo oprócz samego siebie. Przede mną zaś siedział człowiek zmagający się z prawdziwymi problemami, który wyruszył w drogę, bo musiał zarobić na jedzenie dla swojej rodziny. Wspomniałem o Hishemie, Sudańczyku, którego poznałem w „dżungli” i o którym jako o osobie ciemnoskórej czułem się w obowiązku napisać, choć nie uważałem, że potrafię oddać sprawiedliwość jego historii. Ale ten Grek, urodzony i wykształcony w Europie, a mimo to wpędzony w tak desperacką sytuację, stanowił żywy dowód na to, że w epoce zmian klimatycznych, ksenofobii i niestabilności ekonomicznej każdego z nas od losu tego wykorzenionego Sudańczyka z „dżungli” dzieli znacznie mniej, niż nam się wydaje.” „Afropejczycy” byli moim pierwszym spotkaniem z Wydawnictwem Szczeliny i jakże udanym. Autor postanawia wyruszyć w podróż przez wybrane przez siebie kraje europejskie za własne środki, by wsłuchać się w głosy echa kolonializmu i prześledzić ludzkie historie bez ich konkretyzowania. Wyrusza z dość wygodnej pozycji, ponieważ jest posiadaczem brytyjskiego paszportu, ale tam, gdzie zazwyczaj musi dotrzeć, by spotkać tytułowych Afropejczyków, to w większości slumsy najpiękniejszych europejskich miast… Johny Pitts kluczy pomiędzy formą reportażową, eseistyczną oraz pamiętnikową, co niektórzy mogą uznać za pewną nieścisłość bądź drażniąca manierę, a mnie to z kolei do książki tym bardziej przekonało. Za esejem można się schować, w pamiętniku możemy wylewać siebie bez ogródek, co też czyni autor. W jakim celu udawać, że w dzisiejszej Europie rasizm, tęsknota za kolonializmem i potęgami czy ksenofobia usnęły?