Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przesłodzone romansidło dla nastolatek. Chyba jestem już na takie coś za stara.

Przesłodzone romansidło dla nastolatek. Chyba jestem już na takie coś za stara.

Jeżeli podobnie jak ja, znaleźliście tą książkę na półce z kryminałami, a nazwisko autorki skojarzyło się wam jedynie z dość mocnym, trzymającym w napięciu "Chirurgiem", w najlepszym wypadku będziecie zaskoczeni. Okładka kłamie, w książce nie ma wiele krwi i strzelania, a wątkiem, który niewątpliwie wybija się na pierwszy plan jest wątek miłosny.
Pół biedy jeśli ta pozycja jest waszym wyborem na letnie czytanie na leżaku, hamaku albo na plaży. Akcja pomimo sporej przewidywalności i oczywistego zakończenia toczy się wartko, język choć czasem zbyt prosty, przez przyciemniane szkła okularów wygląda jakoś lepiej. Jeśli jednak nastawiacie się na thriller lepiej oddajcie Ściganą koleżance, która lubi romasidła a sami sięgnijcie po coś innego.

Jeżeli podobnie jak ja, znaleźliście tą książkę na półce z kryminałami, a nazwisko autorki skojarzyło się wam jedynie z dość mocnym, trzymającym w napięciu "Chirurgiem", w najlepszym wypadku będziecie zaskoczeni. Okładka kłamie, w książce nie ma wiele krwi i strzelania, a wątkiem, który niewątpliwie wybija się na pierwszy plan jest wątek miłosny.
Pół biedy jeśli ta pozycja...

Ta książka ma w sobie magię. Otwierasz ją i nagle stajesz się 8 letnim dzieckiem mieszkającym na szwedzkiej wsi, w czasach, gdy o komputerach nikt jeszcze nie słyszał, a życie było proste i piękne. Twój świat czasem pachnie pierwszym wiosennym deszczem po długiej mroźnej zimie, innym razem zaś pierniczkami i choinką. Bullerbyn zagubione wśród lasów i jezior trochę 'innej' i 'egzotycznej' Szwecji ze swoimi drewnianymi zagrodami zaś niezmiennie działa na wyobraźnię.
Oczywiście, że moja ocena dla tej książki jest w dużej mierze uwarunkowana przez wspomnienia jakie się z nią wiążą. Bardzo się jednak cieszę, że je mam.

Ta książka ma w sobie magię. Otwierasz ją i nagle stajesz się 8 letnim dzieckiem mieszkającym na szwedzkiej wsi, w czasach, gdy o komputerach nikt jeszcze nie słyszał, a życie było proste i piękne. Twój świat czasem pachnie pierwszym wiosennym deszczem po długiej mroźnej zimie, innym razem zaś pierniczkami i choinką. Bullerbyn zagubione wśród lasów i jezior trochę 'innej' i...

Po Niezgodną sięgnęłam po obejrzeniu filmu, który wywarł na mnie dobre wrażenie. Zwykle książkowy pierwowzór jest jeszcze lepszy i muszę przyznać, że sporo sobie obiecywałam po lekturze. Wciągająca, wartka fabuła z odrobiną dreszczyku i romansu, choć niespecjalnie ambitna obiecywała przyjemny wieczór w innym świecie.
Zacznijmy od tego co się autorce udało. Pomysł na fabułę jest bowiem w mojej ocenie bardzo dobry. Podział na frakcje i sposób wybierania 'swojej' pachnie trochę Harrym Potterem, ale to w moim odczuciu jest zaletą. Pozwala wprowadzić do akcji odrobinę napięcia i niepewności. Późniejsze zdobywanie szlifów przez główną bohaterkę również wypada nieźle. Oczywiście schemat 'od najgorszej do najlepszej' pojawiał się już milion razy, ale nie jest on bardzo podkreślany i mnie osobiście nie raził. Wątek romansowy oceniam neutralnie - jest bardzo przewidywalny, ale bez niego było by nudno. Teraz o trochę gorszej stronie książki. Stylistyka autorki niestety dosłownie leży. Nie wiem ile w tym winy tłumacza a ile pani Weroniki ale bardzo wiele zdań jest zdecydowanie nie po polsku. Czasami brakuje wyrazów, czasami składnia jest tak okropna, że zdanie trzeba czytać kilka razy, żeby je zrozumieć. Nie muszę chyba pisać, że bardzo utrudnia to lekturę i dodatkowo irytuje czytelnika. Fabuła, której nie można odmówić plusów, w niektórych miejscach kuleje. Wygląda to tak, jakby autorka powymyślała poszczególne sceny a później jakoś (czasem udanie a czasem nie) wszystkie je poskładała w książkę. Przedstawienie dystopijnego społeczeństwa również pełne jest niedomówień. Kto pracuje w fabrykach - jeśli w ogóle takie są? Jak wytwarzana jest energia, skoro mamy do czynienia z państwem wielkości miasta które nie ma raczej do dyspozycji kopalni i odwiertów? Po co 1/5 społeczeństwa jest prawnikami, skoro panuje 'pokój' a konflikty i tak rozstrzygane są wewnątrz frakcji? Niestety w książce widać wiek autorki, jej słaby warsztat pisarski i to, że tak naprawdę nie wie jeszcze wiele o życiu.
Przymykając oko na niedociągnięcia stylistyczne Niezgodną czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. Jednak mając do wyboru książkę i film lepiej sięgnąć po ten drugi - nie tracimy praktycznie nic z fabuły a nie narażamy się na dziwnie skonstruowane zdania.

Po Niezgodną sięgnęłam po obejrzeniu filmu, który wywarł na mnie dobre wrażenie. Zwykle książkowy pierwowzór jest jeszcze lepszy i muszę przyznać, że sporo sobie obiecywałam po lekturze. Wciągająca, wartka fabuła z odrobiną dreszczyku i romansu, choć niespecjalnie ambitna obiecywała przyjemny wieczór w innym świecie.
Zacznijmy od tego co się autorce udało. Pomysł na fabułę...

Powieść Kate Morton można by porównać do wielkiej układanki przedstawiającej losy kilku pokoleń spokrewnionych ze sobą kobiet. Autorka snując swoją opowieść odsłania przed nami kolejne elementy rozpiętej na przestrzeni ponad 100 lat historii. Trochę szkoda, że dość szybko idzie przewidzieć co ostatecznie ułożymy.

Powieść Kate Morton można by porównać do wielkiej układanki przedstawiającej losy kilku pokoleń spokrewnionych ze sobą kobiet. Autorka snując swoją opowieść odsłania przed nami kolejne elementy rozpiętej na przestrzeni ponad 100 lat historii. Trochę szkoda, że dość szybko idzie przewidzieć co ostatecznie ułożymy.

Przyznaję, że podeszłam do tej książki trochę jak ignorantka, nie czytając dokładnie opisu, dlatego też zdziwiło mnie miejsce akcji (Norfolk, Wielka Brytania a nie USA) co ostatecznie stało się plusem. Książka od pierwszych stron pisana jest stylem, który wprawia nas w tajemniczy nastrój i wciąga do bardzo realnie i szczegółowo opisanego świata. W opisywaniu miejsc zbrodni oraz okolicy autorowi udało się osiągnąć złoty środek - są one na tyle dokładne, że bez problemu możemy zbudować sobie scenę w wyobraźni a jednocześnie w żadnym momencie nie nudzą. Przy głównym bohaterze trudno mi uniknąć porównań do serialu Kości, który dość regularnie oglądam. Jest on czymś w rodzaju angielskiego odpowiednika Brennan (antropologa sądowego) z kilkoma umiejętnościami pożyczonymi od Hodginsa - specjalisty od robaczków. Na minus:
1) Przewidziałam kto będzie kolejną ofiarą.
2) Dość szybko wytypowałam osobę zamieszaną w sprawę.
3) Za szybko się skończyła!

Przyznaję, że podeszłam do tej książki trochę jak ignorantka, nie czytając dokładnie opisu, dlatego też zdziwiło mnie miejsce akcji (Norfolk, Wielka Brytania a nie USA) co ostatecznie stało się plusem. Książka od pierwszych stron pisana jest stylem, który wprawia nas w tajemniczy nastrój i wciąga do bardzo realnie i szczegółowo opisanego świata. W opisywaniu miejsc zbrodni...

Pożyczyła mi ją w czasach liceum koleżanka, mówiąc, że muszę przeczytać. Pierwsze strony z ciekawości czytałam na przerwie, kolejne już pod ławką na lekcji, zupełnie nie zważając na to, co dzieje się wokół. Fakt, że byłam raczej pilną uczennicą i nigdy poza tym jednym nie zdarzały mi się takie incydenty najlepiej świadczy o wartości tej książki.
Zaskakujące było dla mnie to, że o umieraniu dziecka można napisać w TAKI sposób, uruchamiający obok smutku ogromne pokłady ciepła.

Pożyczyła mi ją w czasach liceum koleżanka, mówiąc, że muszę przeczytać. Pierwsze strony z ciekawości czytałam na przerwie, kolejne już pod ławką na lekcji, zupełnie nie zważając na to, co dzieje się wokół. Fakt, że byłam raczej pilną uczennicą i nigdy poza tym jednym nie zdarzały mi się takie incydenty najlepiej świadczy o wartości tej książki.
Zaskakujące było dla mnie...

Nie bez przyczyny Agata Christe to najlepiej rozpoznawalna autorka kryminałów. Po jej powieściach zawsze można spodziewać się wysokiego poziomu rozrywki. Akcja rozgrywająca się w Orient Expresie nie zawiera żadnych zbędnych udziwnień, bo też zupełnie nie są one potrzebne. Można by rzec, że akcja jest wręcz surowa, w znacznej części ogranicza się do relacji z przesłuchań pasażerów, nie jest to jednak w moim odczuciu wadą. Kolejno odsłaniając poszlaki autorka zachęca czytelnika do snucia własnych hipotez co do tożsamości mordercy, który jak od początku wiadomo jest jednym z opisanych wcześniej pasażerów. Jednak nawet najbardziej czujny czytelnik nie posiada detektywistycznego talentu Herkulesa Poriota, toteż możemy być pewni, że ostateczne rozwiązanie akcji będzie dla nas zaskoczeniem.

Nie bez przyczyny Agata Christe to najlepiej rozpoznawalna autorka kryminałów. Po jej powieściach zawsze można spodziewać się wysokiego poziomu rozrywki. Akcja rozgrywająca się w Orient Expresie nie zawiera żadnych zbędnych udziwnień, bo też zupełnie nie są one potrzebne. Można by rzec, że akcja jest wręcz surowa, w znacznej części ogranicza się do relacji z przesłuchań...

Po obejrzeniu filmu (dawno temu) przeczytałam opinię, że książka jest dużo lepsza a opisane w niej zapachy tak realistycznie opisane, że nieomal się je czuje. Cóż... nie wiem w jakim stanie ciała i ducha napisane zostały te słowa, ale ja jakoś daleka byłam od czucia zapachów. Książka jednak utrzymana była na dobrym poziome i lekturę wspominam bardzo przyjemnie. Akcja, która rozgrywa się w dawniejszych czasach na starcie zyskuje u mnie duży plus dla książki. Bohater, którego nie spotkamy nigdzie indziej i możliwość wejścia w umysł szaleńca stanowią dodatkowy smaczek. Świetne są też opisy uchylające rąbka tajemnicy receptur ówczesnych wytwórców perfum. Dodajmy do tego nastrój i zaskakujące zakończenie i wychodzi nam przepis na bardzo dobrą książkę.

Po obejrzeniu filmu (dawno temu) przeczytałam opinię, że książka jest dużo lepsza a opisane w niej zapachy tak realistycznie opisane, że nieomal się je czuje. Cóż... nie wiem w jakim stanie ciała i ducha napisane zostały te słowa, ale ja jakoś daleka byłam od czucia zapachów. Książka jednak utrzymana była na dobrym poziome i lekturę wspominam bardzo przyjemnie. Akcja, która...

O poematy warszawskie i peany na temat odbudowującej się stolicy! Jakże mam was ocenić? Z jednej strony dostrzegam wasze dopracowanie w każdym praktycznie calu, doskonałość opisu, wspaniałe budowanie nastroju i plastyczność z drugiej zaś... nie byłyście mi łatwym towarzyszem. Przez najpoczytniejszy kryminał PRL-u brnęłam dość mozolnie, uświadamiając sobie po drodze, że to właściwie nie do końca kryminał. Całość zresztą też sprawia dość przewrotne wrażenie: Zły właściwie jest dobry, Kruszyna ma całkiem mocny prawy sierpowy. Książkę będę wspominać jako wartościową, choć nie zawsze łatwą i wciągającą lekturę.

O poematy warszawskie i peany na temat odbudowującej się stolicy! Jakże mam was ocenić? Z jednej strony dostrzegam wasze dopracowanie w każdym praktycznie calu, doskonałość opisu, wspaniałe budowanie nastroju i plastyczność z drugiej zaś... nie byłyście mi łatwym towarzyszem. Przez najpoczytniejszy kryminał PRL-u brnęłam dość mozolnie, uświadamiając sobie po drodze, że to...

Właściwie nie wiem, dlaczego nigdy wcześniej nie sięgnęłam po twórczość tego autora. Jest dość popularny, więc nie mogę powiedzieć, że był mi nieznany. Miałam też jako-takie wyobrażenie o tym co pisze i muszę powiedzieć, że to co przeczytałam nieźle pokryło się z moimi wyobrażeniami.
W głębi lasu jest jak dobry odcinek kryminalnego serialu - tu wybierzcie swój ulubiony. Nie jest to szczególnie wymagająca pozycja, ale potrafi zapewnić czytelnikowi dobrą porcję rozrywki i sprawia, że chce się śledzić akcję od początku do końca. Intryga przebiega sprawnie, jest trochę tajemniczego klimatu i napięcia. Finał zaskakuje - co w kryminałach zawsze jest plusem.
Książka idealna na deszczowe popołudnie i wieczór. Miło spędziłam przy niej czas i chętnie sięgnę po kolejne pozycje autora.

Właściwie nie wiem, dlaczego nigdy wcześniej nie sięgnęłam po twórczość tego autora. Jest dość popularny, więc nie mogę powiedzieć, że był mi nieznany. Miałam też jako-takie wyobrażenie o tym co pisze i muszę powiedzieć, że to co przeczytałam nieźle pokryło się z moimi wyobrażeniami.
W głębi lasu jest jak dobry odcinek kryminalnego serialu - tu wybierzcie swój ulubiony. Nie...

Sięgnęłam po tą książkę zachęcona mnóstwem pozytywnych opinii i niestety nie znalazłam w niej tego, czym zachwyca się tutaj tak wielu. Camryn zrobiła na mnie wrażenie głupiutkiej młodej amerykanki, która sama nie wie czego chce od życia, twierdząc jedynie, że ma być to coś "innego". Autorka zaś próbuje nam wmówić, że strata ukochanego, rozwód rodziców + postawa "nie jestem dziewczyną na jedną noc" czyni z niej głęboką osobowość. W dodatku, gdybyśmy sami nie byli w stanie do tego dojść stwierdzenia, że Cam jest "głęboka" (cokolwiek to ma dokładnie znaczyć) pojawia się ono w kilku miejscach. Postawa Andrew jest z kolei tak żałosna, że aż nie chce mi się jej komentować (nie chcę pisać dokładnie co mam na myśli, żeby nie spoilerować). Z podróży głównych bohaterów nic szczególnego nie wynika i mam wrażenie, że oni sami nie wyciągają z niej żadnych wniosków. Historia miłosna nie ma w sobie nic szczególnego, poza tym że jest wysoce nieprawdopodobna. Motyw tatuażu w dwóch częściach jakoś nie przypadł mi do gustu, a końcówka zamiast wzruszyć, jeszcze bardziej utwierdziła mnie w przekonaniu, że pozycja ta wpisuje się w pewien utarty schemat.

Sięgnęłam po tą książkę zachęcona mnóstwem pozytywnych opinii i niestety nie znalazłam w niej tego, czym zachwyca się tutaj tak wielu. Camryn zrobiła na mnie wrażenie głupiutkiej młodej amerykanki, która sama nie wie czego chce od życia, twierdząc jedynie, że ma być to coś "innego". Autorka zaś próbuje nam wmówić, że strata ukochanego, rozwód rodziców + postawa "nie...

Osoby szukające opisów pięknej choć znękanej wojną Portugalii i trzymającej w napięciu fabuły traktującej o szpiegach bardzo się zawiodą. Te wszystkie okoliczności są tylko pretekstem do chwalenia się kolejnymi podbojami sercowymi przez głównego bohatera i serwowania czytelnikowi mniej lub bardziej gorących opisów scen łóżkowych. Główny bohater zaś jest działającym nam na nerwy typkiem, któremu gdy tylko kiwnie palcem kobiety wskakują do łóżka. A on wszystkie je tak bardzo kocha...

Osoby szukające opisów pięknej choć znękanej wojną Portugalii i trzymającej w napięciu fabuły traktującej o szpiegach bardzo się zawiodą. Te wszystkie okoliczności są tylko pretekstem do chwalenia się kolejnymi podbojami sercowymi przez głównego bohatera i serwowania czytelnikowi mniej lub bardziej gorących opisów scen łóżkowych. Główny bohater zaś jest działającym nam na...

Z jednej strony nie ma w tej książce niczego porywającego i trzymającego w napięciu. Kryminałem jest ona chyba tylko dlatego, że gdzieś tam przewija się morderstwo no i oczywiście jest śledztwo, ale pomimo tego do tego gatunku trudno mi ją zaliczyć.
Z drugiej - posiada bardzo specyficzne właściwości oddziaływania na nastrój czytelnika i dosłownie przenosi nas do opisywanej rzeczywistości. Autorka doskonale buduje klimat sennego miasteczka widzianego z perspektywy Emmy.
Trudno mi ja jednoznacznie ocenić, czasem trochę mnie nudziła i nie skłoniła do sięgnięcia po pozostałe części, ale nie żałuję poświęconego na czytanie czasu.

Z jednej strony nie ma w tej książce niczego porywającego i trzymającego w napięciu. Kryminałem jest ona chyba tylko dlatego, że gdzieś tam przewija się morderstwo no i oczywiście jest śledztwo, ale pomimo tego do tego gatunku trudno mi ją zaliczyć.
Z drugiej - posiada bardzo specyficzne właściwości oddziaływania na nastrój czytelnika i dosłownie przenosi nas do opisywanej...

Książka przy okazji premiery filmu nakręconego na jej podstawie była dość widoczna w księgarniach. Kusiła mnie bardzo, ale jak pewnie wielu anty-fanów zmierzchu nie sięgałam po nią ze względu na autorkę. W końcu stwierdziłam jednak, że takie uprzedzenia są śmieszne i bardzo się z tego cieszę.
Muszę przyznać, że panie Meyer musi mieć dość bujną wyobraźnię by po świecie z wampirami wykreować rzeczywistość w której rasa ludzka prawie całkowicie została zasiedlona przez dusze. Jedną z owych dusz jest główna bohaterka Wagabunda, mająca przejąć ciało Melanie. Obok opisu dusz i ich zwyczajów dostajemy również garść informacji o poprzednich światach na których przyszło żyć Wagabundzie. Nie są one mocno rozbudowane, jednak dają wrażenie, że bohaterka wie o czym mówi.
Jestem w pełni świadoma niedociągnięć, których można by się przyczepić mówiąc o Intruzie. Opisy planet i ich mieszkańców są nieco zbyt bajkowe i przefantazjowane, zasiedlanie Ziemi niespecjalnie mnie przekonało a cała historia pomimo momentów grozy a nawet pojawiającej się śmierci jest jakaś zbyt idealna. Jednak mimo to nie potrafię dać w ocenie mniej gwiazdek książce, którą czytałam przez pół nocy, bo nie mogłam się od niej oderwać.

Książka przy okazji premiery filmu nakręconego na jej podstawie była dość widoczna w księgarniach. Kusiła mnie bardzo, ale jak pewnie wielu anty-fanów zmierzchu nie sięgałam po nią ze względu na autorkę. W końcu stwierdziłam jednak, że takie uprzedzenia są śmieszne i bardzo się z tego cieszę.
Muszę przyznać, że panie Meyer musi mieć dość bujną wyobraźnię by po świecie z...

Która z nas nie marzyła kiedyś o tym, żeby być prawdziwą księżniczką? Dla głównej bohaterki marzenie wielu dziewczynek staje się rzeczywistością, jednak życie księżniczki okazuje się nie wyglądać tak jak w bajce.
Ok, umówmy się - to nie jest literatura najwyższych lotów. Pozycja adresowana jest do nastolatek - dziewczyn (dziewczynek?) w wieku Mii i jako taka moim zdaniem sprawdza się bardzo dobrze. Prosty język który wiele osób tu wytyka ma naśladować styl pamiętnika pisanego przez 14-to latkę, w dodatku chyba nieszczególnie oczytaną. Oczywiście oceniam tą książkę z pewnym sentymentem i mogę być nieco nieobiektywna.

Która z nas nie marzyła kiedyś o tym, żeby być prawdziwą księżniczką? Dla głównej bohaterki marzenie wielu dziewczynek staje się rzeczywistością, jednak życie księżniczki okazuje się nie wyglądać tak jak w bajce.
Ok, umówmy się - to nie jest literatura najwyższych lotów. Pozycja adresowana jest do nastolatek - dziewczyn (dziewczynek?) w wieku Mii i jako taka moim zdaniem...

Nasłuchałam się wielu zachwytów na temat sagi od koleżanki, która jest jej ogromną fanką. Sama jednak długo nie miałam z nią styczności i kiedy nadarzyła się okazja postanowiłam to zmienić. Z przykrością muszę jednak stwierdzić, że czuję się nieco zawiedziona. Ja dla mnie postacie w tej książce są płytkie i mało przekonujące, tła historycznego i klimatu epoki prawie nie ma a wszystko to wydaje mi się tylko pretekstem do przedstawienia romansu młodziutkiej Silje i zwierzęco wyglądającego Tengela. Miałam wrażenie, że czytam Harlequina i lekką otoczką magii osadzonego w przeszłości, o czym świadczy podłoga z gliny i wspominana czasem obecność szlachty.
Trzeba przyznać, że książkę czyta się szybko i lekko, może gdybym sięgnęła po nią 10 lat temu byłabym zachwycona, ale po dużych oczekiwaniach niestety nie potrafię.

Nasłuchałam się wielu zachwytów na temat sagi od koleżanki, która jest jej ogromną fanką. Sama jednak długo nie miałam z nią styczności i kiedy nadarzyła się okazja postanowiłam to zmienić. Z przykrością muszę jednak stwierdzić, że czuję się nieco zawiedziona. Ja dla mnie postacie w tej książce są płytkie i mało przekonujące, tła historycznego i klimatu epoki prawie nie ma...

Za pierwszą część książki dałabym góra 6 gwiazdek, jak dla mnie trochę za wolne rozwijanie akcji gdyż sięgnęłam po nią z nastawieniem na kryminał a nie powieść obyczajową.
Druga część na szczęście nieco to rekompensuje. Gunnar potwierdza, ze jest postacią, której nie da się nie lubić. Co do innych - pan Roos chwilami mnie irytował, ale okazało się, że jednak nie jest z niego taki nudziarz. Zaskoczenie oczywiście na plus.

Za pierwszą część książki dałabym góra 6 gwiazdek, jak dla mnie trochę za wolne rozwijanie akcji gdyż sięgnęłam po nią z nastawieniem na kryminał a nie powieść obyczajową.
Druga część na szczęście nieco to rekompensuje. Gunnar potwierdza, ze jest postacią, której nie da się nie lubić. Co do innych - pan Roos chwilami mnie irytował, ale okazało się, że jednak nie jest z...

Samotni byli moim pierwszym spotkaniem z twórczością Nessera i muszę przyznać, że wyrobili mi o nim wysokie mniemanie.
Plus za zaskoczenie czytelnika - dla mnie było ogromne.
Spodziewałam się bardziej zarysowanej postaci inspektora Barbarottiego, ale rozwiązanie zastosowane przez autora zupełnie mi nie przeszkadzało.

Samotni byli moim pierwszym spotkaniem z twórczością Nessera i muszę przyznać, że wyrobili mi o nim wysokie mniemanie.
Plus za zaskoczenie czytelnika - dla mnie było ogromne.
Spodziewałam się bardziej zarysowanej postaci inspektora Barbarottiego, ale rozwiązanie zastosowane przez autora zupełnie mi nie przeszkadzało.

Mankell jak w wielu swoich dziełach nie idzie na łatwiznę i obok wątku kryminalnego umieszcza rozbudowany wątek społeczny. Tym razem akcja rozgrywa się również w Chinach a także w dalekiej przeszłości przodków rodziny głównej bohaterki.
Książka bardzo mnie wciągnęła, choć miałam wrażenie, że autor nieco przesadził z rozmachem zbrodni i odebrał sobie w ten sposób nieco autentyczności. Nie umniejszało to jednak przyjemności płynącej z czytania.

Mankell jak w wielu swoich dziełach nie idzie na łatwiznę i obok wątku kryminalnego umieszcza rozbudowany wątek społeczny. Tym razem akcja rozgrywa się również w Chinach a także w dalekiej przeszłości przodków rodziny głównej bohaterki.
Książka bardzo mnie wciągnęła, choć miałam wrażenie, że autor nieco przesadził z rozmachem zbrodni i odebrał sobie w ten sposób nieco...