Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do czytania "Perswazji" powróciłam po rocznym okresie przerwy od romansów i p. Austen. Pamiętam, że swego czasu zrobiły na mnie mniejsze wrażenie niż ogólnie znana "Duma i uprzedzenie". Dopiero teraz zrozumiałam pełen urok tej powieści.
Historia uczuć łączących 27-letnią (czyli w XVIII-wiecznej Anglii starą pannę) Annę Elliot i kapitana Fryderyka Wentwortha nie jest historią prostą. Zaręczyli się młodo, lecz tytułowe "perswazje" przyjaciółki głównej bohaterki przekonały ją do słuszności rozstania. Po 8 latach mają okazję spotkać się na nowo i na nowo (w przypadku jego) się pokochać.
Relacja ta stanowi również tło dla ukazania próżności osiadłej na wsi arystokracji, z którą kontrastuje obraz pnących się poprzez służbę wojskową po drabinie społecznej marynarzy. Właśnie ten wątek oraz subtelnie wplecione opisy konwenansów społecznych relacji, na równi z ledwie zauważalnymi gestami afektu ze strony kpt. Wentwortha, wywołują we mnie dodatkową przyjemność czytania..

Do czytania "Perswazji" powróciłam po rocznym okresie przerwy od romansów i p. Austen. Pamiętam, że swego czasu zrobiły na mnie mniejsze wrażenie niż ogólnie znana "Duma i uprzedzenie". Dopiero teraz zrozumiałam pełen urok tej powieści.
Historia uczuć łączących 27-letnią (czyli w XVIII-wiecznej Anglii starą pannę) Annę Elliot i kapitana Fryderyka Wentwortha nie jest...

Świetna lektura uzupełniająca wiedzę o MM dla jej fanów, a dla takich osób jak ja, czyli niedoceniających jej wrażliwej i doświadczonej przez życie duszy, zrywająca klapki z oczu ;) Okazuje się bowiem, że za fasadą "symbolu seksu" jest czuła i niepewna kobietka pisząca smutne wiersze..

Świetna lektura uzupełniająca wiedzę o MM dla jej fanów, a dla takich osób jak ja, czyli niedoceniających jej wrażliwej i doświadczonej przez życie duszy, zrywająca klapki z oczu ;) Okazuje się bowiem, że za fasadą "symbolu seksu" jest czuła i niepewna kobietka pisząca smutne wiersze..

To jedna z tych niewielu sytuacji gdy najpierw obejrzałam ekranizację, a dopiero później (dużo później muszę zaznaczyć) i po wyrobieniu już sobie pewnego sentymentu do filmu przeczytałam powieść.
Jeśli polubiliście film, postacie lub cokolwiek z nim związanego, książkę połkniecie i pokochacie tym bardziej.

Historia naturalnie nie mogła już być dla mnie zaskoczeniem, lecz śledzenie bohaterów przez lata i tak sprawiło mi przyjemność. Nie jest to proza ciężka, ale nie jest to też jakiś tani harlequinn. Postacie nie są idealnie piękne, mają wyraźne wady, które wpływają na ich narrację i losy. Ludzie w tle migają i powracają na różnych etapach, tak jak w normalnym życiu. Jeśli wydawało Wam się, że wszyscy bohaterowie romansów mają idealną prezencję na każde spotkanie, tu możecie przekonać się, że sukienki z taniego "jedwabiu" lepią się do skóry w upale, a w okolicach 40 robią się zakola...

Jednak tym, co urzeka równie mocno, jest podział książki. I to, że każda z części zaczyna się od cudnie dobranego i pasującego do danego etapu bohaterów cytatu.

(historię listu z Indii mogę powtarzać w kółko)

To jedna z tych niewielu sytuacji gdy najpierw obejrzałam ekranizację, a dopiero później (dużo później muszę zaznaczyć) i po wyrobieniu już sobie pewnego sentymentu do filmu przeczytałam powieść.
Jeśli polubiliście film, postacie lub cokolwiek z nim związanego, książkę połkniecie i pokochacie tym bardziej.

Historia naturalnie nie mogła już być dla mnie zaskoczeniem, lecz...

Długo szukałam tej pozycji zarówno na półkach bibliotek, jak i księgarń, wreszcie w październiku przydybałam ją na jakimś wyprzedażowym regale. (Od razu podkreślę, że wersja, którą czytałam była angielska, tak więc cytaty zawarte w tej recenzji będą z tego wydania.)

Podejrzewam, że podstawy tej historii są ogólnie znane, lecz mimo to powtórzę zarys powieści: ludzie związani zawodowo ze sztuką są znani ze swojej przesądności, nic więc dziwnego, że artyści Opery Paryskiej wszelkie dziwne i niewyjaśnione sytuacje łączą z postacią Upiora Opery (w książce używano jego "inicjałów" O.G. [-Opera Ghost]). Otóż Upiór ten rzeczywiście żyje w podziemiach gmachu i co więcej okazuje się, że znalazł nawet swoją ulubienicę wśród artystek, Christine Daeé. W tajemnicy przed wszystkimi, w tym swoją opiekunką Madame Valérius, Christine pobiera od Upiora, którego nazywa Aniołem Muzyki, lekcje śpiewu. W międzyczasie do Paryża powraca z jednej ze swych wypraw młody wicehrabia Raoul de Chagny, który kiedyś jako nastolatek był towarzyszem zabaw panny Daeé. Gdy zobaczył ją na scenie, jego dawne uczucia odżyły i podejmuje się odnowienia znajomości. W miarę jak młodzi kochankowie na nowo się do siebie zbliżają, staje się jasnym, że Upiór również kocha Christine i zamierza porwać ją do swego domu.

Choć nadal zachwycona jestem musicalem Andrew Lloyd Weber'a, to muszę przyznać jedno... nie przypomina on w NICZYM tej książki. Już od samego prologu dostajemy przedsmak stylu, w jakim została ona napisana. Narrator, będący autorem, próbuje przekonać czytelnika już od pierwszych słów, że Upiór istniał naprawdę:
"The Opera ghost really existed. He was not, as was long believed, a creature of the imagination of the artists, the superstition of the managers, or a product of the absurd and impressionable brains of the young ladies of the balet, theirs mothers, the box-keepers, the cloak-room attendants or the concierge. Yes, he existed in flesh and blood, although he assumed the complete appearance of a real phantom; that is to say, of a spectra shade."
Potem otrzymujemy dokładny opis trudności, z jakimi musiał zmierzyć się narrator celem dostania się do archiwum Narodowej Akademii Muzycznej albo skontaktowania się z żyjącymi świadkami wydarzeń. Podobny opis zawiera też epilog powieści stanowiący zarazem uzupełnienie przed-paryskiej historii Upiora-Erika.

Długo szukałam tej pozycji zarówno na półkach bibliotek, jak i księgarń, wreszcie w październiku przydybałam ją na jakimś wyprzedażowym regale. (Od razu podkreślę, że wersja, którą czytałam była angielska, tak więc cytaty zawarte w tej recenzji będą z tego wydania.)

Podejrzewam, że podstawy tej historii są ogólnie znane, lecz mimo to powtórzę zarys powieści: ludzie...

Jest to miła i (co ważniejsze przy tak kiepskiej pogodzie)wesoła jedno-popołudniowa powtórka lektury z podstawówki (czytałam wtedy cały ówczesny cykl Jeżycjady). Obecnie książka okazała się jeszcze przyjemniejsza i przetrwała próbę czasu.

Tytułowa "Szósta klepka" to według rodziny Żaków szósty zmysł, który posiada każdy (lub prawie każdy) człowiek, czyli POCZUCIE HUMORU. I to właśnie jest klucz do wszystkiego: brać codzienne problemy z lekkim dystansem, przymrużeniem oka. Bez względu na to czy jest się szesnastoletnią uczennicą liceum, która ma "za grube łydki", cy też zapracowanym Żaczkiem, w którego domu z dnia na dzień zamieszkuje ciężarna przyjaciółka jednej z córek..

Na pewno tak pozytywny odbiór tej książki ułatwił mi bijący z niej rodzinny charakter i takie charakterystyczne ciepło, cytując za bohaterką: " [...] Powietrze domu, nagrzane, pachnące kurzem, jakąś spalenizną, perfumami Julii, kiszoną kapustą i jeszcze CZYMŚ, nieuchwytnym, charakterystycznym i miłym, ogarnęło znękaną Cesię jak przyjazne ramiona. Było swojsko, dobrze i przytulnie." Kto z czytelników nie odniósł tego wrażenia?

Bohaterowie są po prostu świetni. Mają wady i zalety--nie są odmalowani monotonnie. W imię prawdy z "Bajki dla dorosłych" pt. "Zgadywanka" (scenariusz Marii Czubaszek): kochamy przecież głównie za wady...

Dla mnie każda scena z Bobciem to majstersztyk i powód do chichotu, wyróżnię tylko kilka przykładów: przyjazd pogotowia, pisanki, no i ostatnia strona: "Pomyślał, że na pewno będzie kupa śmiechu.
I pomyślał też, że życie jest piękne.
Li i jedynie."

Jest to miła i (co ważniejsze przy tak kiepskiej pogodzie)wesoła jedno-popołudniowa powtórka lektury z podstawówki (czytałam wtedy cały ówczesny cykl Jeżycjady). Obecnie książka okazała się jeszcze przyjemniejsza i przetrwała próbę czasu.

Tytułowa "Szósta klepka" to według rodziny Żaków szósty zmysł, który posiada każdy (lub prawie każdy) człowiek, czyli POCZUCIE HUMORU. I...

Jedna z lektur w klasie trzeciej, po której miałam traumę i nie mogłam zrozumieć okrutnego zakończenia książki Co do tej pory mnie samą dziwi fakt, że wróciłam do niej jeszcze parę razy...

Jedna z lektur w klasie trzeciej, po której miałam traumę i nie mogłam zrozumieć okrutnego zakończenia książki Co do tej pory mnie samą dziwi fakt, że wróciłam do niej jeszcze parę razy...