Przeczytana jako część Wyzwania: Poszerzanie horyzontów 2023. Sam na pewno nie sięgnąłbym po tę książkę.
Horyzonty poszerzone i nie żałuję :) Warto było przeczytać.

Przeczytana jako część Wyzwania: Poszerzanie horyzontów 2023. Sam na pewno nie sięgnąłbym po tę książkę.
Horyzonty poszerzone i nie żałuję :) Warto było przeczytać.

ważny fakt o tej powieści to, że została wydana pośmiertnie, a jane austen za życia nie podjęła żadnych kroków, aby ją wydać. i może tak powinno pozostać? nie mam tu na myśli oczywiście, że to lektura tak zła, że lepiej, gdyby nie została wydana - w żadnym wypadku. wydaje się natomiast nieco niedopracowana i na tle jej innych utworów wypada niesamowicie blado. sam zamysł nie jest zły, ale fabule brakuje pewnej werwy, kilku więcej momentów skrzących pożądaniem, aby w bardziej zaangażowany sposób kibicować parze kończącej długo i szczęśliwie. niektórzy nazywają "perswazje" słabszą wersją "dumy i uprzedzenia" i faktycznie znaleźć można wiele argumentów potwierdzających tę tezę - niestety ! ponieważ wydaje mi się, że był to materiał na bardzo dobrą historię, tylko jakoś się to wszystko rozleciało pośrodku, a i postaci w większości dosyć mdłe i ciężkie do rozróżnienia.

ważny fakt o tej powieści to, że została wydana pośmiertnie, a jane austen za życia nie podjęła żadnych kroków, aby ją wydać. i może tak powinno pozostać? nie mam tu na myśli oczywiście, że to lektura tak zła, że lepiej, gdyby nie została wydana - w żadnym wypadku. wydaje się natomiast nieco niedopracowana i na tle jej innych utworów wypada niesamowicie blado. sam zamysł...

Książkę przeczytałam zaraz po Dumie i Uprzedzeniu. W porównaniu do tamtej książki, ta wydaje się być bardziej nudną kopią z mniej ciekawymi bohaterami.

Książkę przeczytałam zaraz po Dumie i Uprzedzeniu. W porównaniu do tamtej książki, ta wydaje się być bardziej nudną kopią z mniej ciekawymi bohaterami.

Od razu zaznaczam, że oceniam tłumaczenie w tym konkretnym wydaniu wyd. Zysk i Spółka (którego autorką jest p. Katarzyna Krawczyk) i jego korektę, a nie treść powieści "Perswazje", którą to powieść szczerze uwielbiam.

Najpierw odświeżyłam sobie "Perswazje" w uwielbianym przeze mnie tłumaczeniu Anny Przedpełskiej - Trzeciakowskiej, a teraz pierwszy raz sięgnęłam po "Perswazje" w tłumaczeniu Katarzyny Krawczyk - chciałam porównać oba tłumaczenia, naiwnie sądziłam że to drugie pozwoli lepiej spojrzeć mi na całą historię, tak jakby głębiej, dostrzec coś nowego. Dlaczego naiwnie? Bo to tłumaczenie zawiera błędy (minuta ciszy dla "Dewarda"...),poza tym jest mnóstwo zdań przekombinowanych, których składnia jest poprzestawiana, co raziło moje biedne oczy. No i tłumaczenie może i jest bardziej współczesne, ale nie oddaje ducha powieści i stylu pisania Jane Austen tak dobrze jak tłumaczenie Anny Przedpełskiej - Trzeciakowskiej. Na plus mogę tylko zapisać, że wydanie Zysk-u jest wizualnie ładnie i porządnie wydane, ale to tłumaczenie i korekta...

Od razu zaznaczam, że oceniam tłumaczenie w tym konkretnym wydaniu wyd. Zysk i Spółka (którego autorką jest p. Katarzyna Krawczyk) i jego korektę, a nie treść powieści "Perswazje", którą to powieść szczerze uwielbiam.

Najpierw odświeżyłam sobie "Perswazje" w uwielbianym przeze mnie tłumaczeniu Anny Przedpełskiej - Trzeciakowskiej, a teraz pierwszy raz sięgnęłam po...

Przepiękna opowieść (moje top od the top),która pokazuje, że we wszystkim powinniśmy mieć umiar, a siła charakteru nie jest tym samym, co bezmyślny upór. Książka, którą czytam raz na 1-2 lata i za każdym razem znajduję w niej coś nowego, co mnie chwyta za serce.

Przepiękna opowieść (moje top od the top),która pokazuje, że we wszystkim powinniśmy mieć umiar, a siła charakteru nie jest tym samym, co bezmyślny upór. Książka, którą czytam raz na 1-2 lata i za każdym razem znajduję w niej coś nowego, co mnie chwyta za serce.

Urocze, jak wszystkie J.A. chociaż znów, jakby pisane w pośpiechu i jakby nie do końca dokończone.

Urocze, jak wszystkie J.A. chociaż znów, jakby pisane w pośpiechu i jakby nie do końca dokończone.

Kontynuuję moją przygodę z klasyką literatury. Jak zwykle urzekł mnie styl i język autorki. Podobał mi się wątek dojrzewania głównej bohaterki do podejmowania samodzielnych decyzji. Książka pokazuje, że ludzie z naszego otoczenia nie zawsze dobrze nam radzą, że nie należy ulegać ich perswazjom bez uwzględniania własnych uczuć i emocji. To opowieść o cierpliwości, odkrywaniu własnych pragnień i obrazie angielskiego społeczeństwa z XIX wieku, szczególnie klasy wyższej. Widać, że to książka napisana przez kobietę wyprzedzającą w pewnych aspektach czasy, w których się urodziła. Zauważyłam pewien schemat w powieściach Austen, który przewija się przez jej książki. Postacie przez nią kreowane są bardzo podobne. Mimo to znalazłam w tej książce coś nowego. Czegoś mi w niej zabrakło, nie przywiązałam się do bohaterów. Polecam osobom, które mają już jakieś doświadczenie z literaturą XIX wieku, raczej nie na początek.

Kontynuuję moją przygodę z klasyką literatury. Jak zwykle urzekł mnie styl i język autorki. Podobał mi się wątek dojrzewania głównej bohaterki do podejmowania samodzielnych decyzji. Książka pokazuje, że ludzie z naszego otoczenia nie zawsze dobrze nam radzą, że nie należy ulegać ich perswazjom bez uwzględniania własnych uczuć i emocji. To opowieść o cierpliwości, odkrywaniu...

Chyba nie jestem w stanie nie kochać prozy Jane Austen. Chłonęłam tę książkę, cały czas czekając na więcej, na jakiś zwrot akcji, jednocześnie nie chcąc kończyć czytać i odrywać się od tego świata. Liczyłam na wiele, bo słyszałam, że Perswazje są nawet lepsze od Dumy i uprzedzenia, jednak w moim osobistym rankingu stoją za Dumą i uprzedzeniem i za Emmą. Postacie były ciekawe, ale nie przypadły mi tak bardzo do gustu. Sama proza Austin jest prześwietna, jak zawsze, można doskonale wczuć się w klimat dawnej Anglii. A i przecież - piękny list. Prosty, ale piękny. Byłam nawet zła na siebie, że chwicił mnie za serce, bo uważałam, że nie powinien.

Chyba nie jestem w stanie nie kochać prozy Jane Austen. Chłonęłam tę książkę, cały czas czekając na więcej, na jakiś zwrot akcji, jednocześnie nie chcąc kończyć czytać i odrywać się od tego świata. Liczyłam na wiele, bo słyszałam, że Perswazje są nawet lepsze od Dumy i uprzedzenia, jednak w moim osobistym rankingu stoją za Dumą i uprzedzeniem i za Emmą. Postacie były...

Spokojnie płynąca powieść o ścieraniu się serca z rozsądkiem, osadzona w angielskim Somerset w XIX wieku.

Już po kilku stronach z rozbawieniem i nie bez dumy pomyślałam, że ewidentnie jest to powieść napisana przez kobietę – i to taką, która buntuje się przeciw status quo swoją twórczością. Widać to już przy przedstawianiu postaci z rodziny Elliotów. Anna, kobieta o przeciętnej urodzie, ale nieprzeciętnej inteligencji, która ma do zaoferowania o wiele więcej niż wygląd, i nawet o wiele więcej niż jej otoczenie. Po drugiej stronie jej ojciec – próżny i głupi. Anna dąży do samospełnienia, ojciec do pieniędzy. A z reguły, niestety nawet dzisiaj, charakterystyka przedstawicieli obu płci w książkach ma się totalnie na odwrót – zwłaszcza jeśli pisana piórem mężczyzny. Z pewnością, taki zabieg nie był popularny w XIX wieku, i wymagał ogromnej odwagi i niespotykanej progresywności. Chciałam Jane Austen przytulić z wdzięczności. To akurat mi się nie udało, ale dostałam od niej coś w zamian – pod koniec książki puściła mi oczko, posługując się słowami Anny (swoją drogą, mojej imienniczki): “Tak, jeśli łaska, nie będziemy się powoływać na przykłady książkowe. Mężczyźni mieli zawsze nad nami przewagę w przedstawianiu sprawy według swego gustu. Byli o tyle więcej od nas kształceni; pióro znajdowało się w ich rękach. Nie zgodzę się na to, że książki mogą czegokolwiek dowodzić.”

Przytoczone przeze mnie powyżej przykłady stawiają jednak sprawę dosyć zerojedynkowo. A tymczasem Jane Austen rozplanowała charaktery postaci bardzo różnorodnie i sprawiedliwie. Mamy piękną, ale pustą Elizabeth, skupioną na sobie Mary, wielkodusznego Karola, inteligentnego Berwicka, czułego Wentwortha, wyrachowanego młodego pana Elliota i cały wachlarz innych równie zróżnicowanych postaci.

Główną bohaterką “Perswazji” jest jednak wcześniej wspomniana już Anna, a głównym bohaterem – jej serce. Kapitan Wentworth, obiekt jej dawnej odwzajemnionej miłości, choć z goryczą zakończonej, powraca w rodzinne progi. Po stronie Anny uczucia nadal wrą z tą samą pasją. Ale co czuje kapitan? Jest to z pewnością romans na miarę XIX wieku. Nie znajdziecie tu dotyku. Nie znajdziecie tu nawet zbyt wielu romantycznych proklamacji. Są tu natomiast spojrzenia, sugestie i domysły, które nie dają żadnej pewności – ani czytelnikowi, ani bohaterom. Całą powieść balansujemy na krawędzi: “Kocha czy nie kocha?”. Są tu momenty kiedy można całkowicie zwątpić, tylko po to, żeby chwilę pózniej na nowo uwierzyć. Dlatego może to nie jest lektura dla wszystkich. Ale mi bardzo podobało się uczucie tej wielkiej niewiadomej, które towarzyszyło mi właściwie do ostatnich stron. I wtedy właśnie nadchodzi najpiękniejsze i najdelikatniejsze zakończenie, jakie można było sobie dla tej historii wymarzyć.

Spokojnie płynąca powieść o ścieraniu się serca z rozsądkiem, osadzona w angielskim Somerset w XIX wieku.

Już po kilku stronach z rozbawieniem i nie bez dumy pomyślałam, że ewidentnie jest to powieść napisana przez kobietę – i to taką, która buntuje się przeciw status quo swoją twórczością. Widać to już przy przedstawianiu postaci z rodziny Elliotów. Anna, kobieta o...

Nie mogłam przez to przebrnąć. W ogóle nie jestem fanką książek Jane Austen, bo są dla mnie monotonne i trudno się je czyta, ale "Perswazje" są według mnie zdecydowanie najgorsze.
Mało tam romantyzmu, a za to całe morze mordęgi literackiej.
Nie polecam.

Nie mogłam przez to przebrnąć. W ogóle nie jestem fanką książek Jane Austen, bo są dla mnie monotonne i trudno się je czyta, ale "Perswazje" są według mnie zdecydowanie najgorsze.
Mało tam romantyzmu, a za to całe morze mordęgi literackiej.
Nie polecam.