Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lekka, dość słabo skonstruowana historia, którą czyta się szybko i nie trzeba się na niej zbytnio skupiać. Niby jest to kryminał, ale wg mnie raczej rozrywkowa obyczajówka na kanwie wątku kryminalnego. Warto czytać ją z przymrużeniem oka i nie zastanawiać się za bardzo nad sensownością opisywanej historii, gdyż absurdów jest tu sporo. Najbardziej irytowała mnie naiwność głównej bohaterki, ślepo ufającej mężczyźnie poznanemu zaledwie kilka tygodni wcześniej (nie wiemy niestety dokładnie w jakich ramach czasowych rozgrywa się ta historia). Zakończenie kiepskie, jakby brakło pomysłu. Ogólnie można przeczytać dla rozrywki, ale ja na pewno już za kilka dni o tej książce nie będę pamiętać.

Lekka, dość słabo skonstruowana historia, którą czyta się szybko i nie trzeba się na niej zbytnio skupiać. Niby jest to kryminał, ale wg mnie raczej rozrywkowa obyczajówka na kanwie wątku kryminalnego. Warto czytać ją z przymrużeniem oka i nie zastanawiać się za bardzo nad sensownością opisywanej historii, gdyż absurdów jest tu sporo. Najbardziej irytowała mnie naiwność...

To jest tak słabe, że brak mi słów. Na podstawie tylu zachwytów nad tą książką spodziewałam się pasjonującej lektury i jakże się zawiodłam! Początek był jeszcze całkiem interesujący, ale im dalej, tym gorzej. Wielokrotnie walczyłam ze sobą, żeby nie zrezygnować z dalszego czytania, bo liczyłam na to, że coś się rozkręci, ale ostatnie 100 stron tylko przekartkowałam, bo nie byłam w stanie przez nie przebrnąć. Akcja galopuje, każdy rozdział to przeskok o kilka lat, a o tym, co się w międzyczasie wydarzyło, dowiadujemy się tylko ze zwięzłych wzmianek. Mnóstwo niepotrzebnych, pourywanych wątków, zbędnych postaci, których pod koniec było już tyle, że zaczęłam się gubić, kto jest kto. Lakoniczne opisy poszczególnych wydarzeń, nie budzące we mnie absolutnie żadnych emocji. Jak już kilka osób wspomniało tutaj w swoich opiniach, powieść mniej więcej od połowy przypomina jedynie konspekt, szkic. Dla mnie to ogromny zawód i poczucie straconego czasu, no i kolejny dowód na to, żeby przy wyborze lektur absolutnie nie kierować się opiniami z internetu.

To jest tak słabe, że brak mi słów. Na podstawie tylu zachwytów nad tą książką spodziewałam się pasjonującej lektury i jakże się zawiodłam! Początek był jeszcze całkiem interesujący, ale im dalej, tym gorzej. Wielokrotnie walczyłam ze sobą, żeby nie zrezygnować z dalszego czytania, bo liczyłam na to, że coś się rozkręci, ale ostatnie 100 stron tylko przekartkowałam, bo nie...

Przystępnie napisany poradnik przedstawiający podstawy życia według filozofii stoickiej. Idealny dla kogoś, kto dopiero zaczyna swoją przygodę ze stoicyzmem. Co prawda mniej więcej od połowy książki miałam wrażenie, że czytam w kółko to samo, ale może to dobrze, bo takie ciągłe powtarzanie najważniejszych kwestii na pewno pomaga w ich zapamiętaniu.

Przystępnie napisany poradnik przedstawiający podstawy życia według filozofii stoickiej. Idealny dla kogoś, kto dopiero zaczyna swoją przygodę ze stoicyzmem. Co prawda mniej więcej od połowy książki miałam wrażenie, że czytam w kółko to samo, ale może to dobrze, bo takie ciągłe powtarzanie najważniejszych kwestii na pewno pomaga w ich zapamiętaniu.

Po znakomitej "Prawdzie o sprawie..." spodziewałam się co prawda czegoś lepszego, ale nie czuję się zawiedziona. "Księga rodu z Baltimore" to jednak nie jest thriller, a raczej pełna tajemnic obyczajówka o przyjaźni, przywiązaniu, utracie najbliższych osób i tęsknocie za tym, co bezpowrotnie przeminęło. Do mniej więcej 3/4 książki trochę się nudziłam i trochę też irytowało mnie to ciągłe wzmiankowanie o Tragedii i innych tajemnicach, do których rozwiązania przez większą część książki nic nas nie przybliżało. Jednak końcówka mocno mnie wciągnęła i zrobiła spore wrażenie, także moje ostateczne wrażenie jest pozytywne.

Po znakomitej "Prawdzie o sprawie..." spodziewałam się co prawda czegoś lepszego, ale nie czuję się zawiedziona. "Księga rodu z Baltimore" to jednak nie jest thriller, a raczej pełna tajemnic obyczajówka o przyjaźni, przywiązaniu, utracie najbliższych osób i tęsknocie za tym, co bezpowrotnie przeminęło. Do mniej więcej 3/4 książki trochę się nudziłam i trochę też irytowało...

Wartościowa książka o rodzicielstwie bliskości, jednak w moim odczuciu bardziej przypomina podręcznik, niż poradnik. Sporo teorii, natomiast zdecydowanie brakowało mi praktycznych przykładów, scenek z życia wziętych, obrazujących prawidłowe zachowanie rodzica w konkretnej sytuacji. Na pewno łatwiej byłoby wówczas zrozumieć i zapamiętać opisywane porady. A bez tego mam takie wrażenie, że nadal nie do końca wiem, jak powinnam prawidłowo zachować się np. gdy dziecko jest złe lub smutne, jak zareagować, co powiedzieć. Myślę, że aby w pełni skorzystać z tej książki, należałoby regularnie do niej wracać, aby przypomnieć sobie jej treść, bo nie sposób wszystko zapamiętać po jednokrotnym przeczytaniu.

Wartościowa książka o rodzicielstwie bliskości, jednak w moim odczuciu bardziej przypomina podręcznik, niż poradnik. Sporo teorii, natomiast zdecydowanie brakowało mi praktycznych przykładów, scenek z życia wziętych, obrazujących prawidłowe zachowanie rodzica w konkretnej sytuacji. Na pewno łatwiej byłoby wówczas zrozumieć i zapamiętać opisywane porady. A bez tego mam takie...

Jest to książka smutna, mówiąca o samotności, trudnej relacji rodzinnej, bezradności w obliczu choroby bliskiej osoby. Jest tu kilka poruszających fragmentów, ale generalnie książka znudziła mnie i przygnębiła, a zakończenie rozczarowało, ponieważ było bardzo lakoniczne i pozostawiające niedosyt. Przeczytałam, bo była dość krótka, ale jestem przekonana, że szybko o niej zapomnę.

Jest to książka smutna, mówiąca o samotności, trudnej relacji rodzinnej, bezradności w obliczu choroby bliskiej osoby. Jest tu kilka poruszających fragmentów, ale generalnie książka znudziła mnie i przygnębiła, a zakończenie rozczarowało, ponieważ było bardzo lakoniczne i pozostawiające niedosyt. Przeczytałam, bo była dość krótka, ale jestem przekonana, że szybko o niej...

Urocza w swej naiwności 🙂 Czyta się szybko i przyjemnie, a zawarte w tej książce porady na pewno warto wykorzystać w codziennym życiu, jednak nie spodziewałabym się aż tak spektakularnych efektów, jak u bohaterki. Moim zdaniem jest to jednak bardzo miła, ciepła, podnosząca na duchu lektura, w sam raz na lekką chandrę.

Urocza w swej naiwności 🙂 Czyta się szybko i przyjemnie, a zawarte w tej książce porady na pewno warto wykorzystać w codziennym życiu, jednak nie spodziewałabym się aż tak spektakularnych efektów, jak u bohaterki. Moim zdaniem jest to jednak bardzo miła, ciepła, podnosząca na duchu lektura, w sam raz na lekką chandrę.

Dodaję jedną gwiazdkę za zakończenie, które nieco uratowało całą książkę. Cała reszta - mega słaba i nie jestem w stanie pojąć, skąd tyle tak entuzjastycznych recenzji. Cała historia jest po prostu nudna, przewidywalna, przesłodzona. Bohaterowie w zasadzie bez charakteru, nic o nich nie wiemy poza tym, że są w sobie na zabój zakochani (a dlaczego są zakochani? Chyba tylko dlatego, że ona piękna, a on przystojny, bo nic więcej w zasadzie nie wiadomo), na każdej stronie wyznają sobie miłość, a co kilka stron uprawiają namiętny seks. No i te dialogi - do bólu sztuczne, nikt tak kwieciście nie rozmawia w realnym życiu. Strata czasu, nie polecam.

Dodaję jedną gwiazdkę za zakończenie, które nieco uratowało całą książkę. Cała reszta - mega słaba i nie jestem w stanie pojąć, skąd tyle tak entuzjastycznych recenzji. Cała historia jest po prostu nudna, przewidywalna, przesłodzona. Bohaterowie w zasadzie bez charakteru, nic o nich nie wiemy poza tym, że są w sobie na zabój zakochani (a dlaczego są zakochani? Chyba tylko...

Wielokrotnie słyszałam o tym autorze opinie, że jest on mistrzem beznadziejnych zakończeń, i chciałam przekonać się o tym osobiście, dlatego sięgnęłam po "Dom po drugiej stronie jeziora". Okazało się, że opinie te były słuszne. O ile do mniej więcej 3/4 fabuła była jeszcze nie najgorsza i dało się czytać, to później pojawił się tak głupi zwrot akcji, że nie wiedziałam, czy to żart, czy to tak na serio... Doczytałam do końca, ale to było tak bezsensowne, że brak mi słów. Nie polecam, strata czasu.

Wielokrotnie słyszałam o tym autorze opinie, że jest on mistrzem beznadziejnych zakończeń, i chciałam przekonać się o tym osobiście, dlatego sięgnęłam po "Dom po drugiej stronie jeziora". Okazało się, że opinie te były słuszne. O ile do mniej więcej 3/4 fabuła była jeszcze nie najgorsza i dało się czytać, to później pojawił się tak głupi zwrot akcji, że nie wiedziałam, czy...

Zupełnie nie moja bajka i trochę się nudziłam podczas lektury, ale doceniam kunszt autora i jeśli ktoś lubi tego typu literaturę, to zapewne będzie usatysfakcjonowany.

Zupełnie nie moja bajka i trochę się nudziłam podczas lektury, ale doceniam kunszt autora i jeśli ktoś lubi tego typu literaturę, to zapewne będzie usatysfakcjonowany.

W szkole średniej czytałam fragmenty jako lekturę obowiązkową, ale że niewiele już z nich pamiętałam, postanowiłam teraz, 20 lat później, przeczytać całość i ledwo podołałam. O ile pierwsze dwa tomy jeszcze są całkiem ciekawe i toczy się tam jakaś akcja, to pozostałe dwa są tak nudne, że nie da się ich czytać... Nie dzieje się tam kompletnie nic. Przyznam się szczerze, że niektóre fragmenty po prostu pomijałam, a ostatnie 100 stron tylko przekartkowałam, żeby nie tracić więcej czasu na tę nudną i przygnębiającą lekturę o głupich, zdewociałych, pozbawionych wszelkich zasad moralnych ludziach. To podobno prawdziwy obraz ówczesnej wsi (śmiem podejrzewać, że w niektórych społecznościach do dzisiaj niewiele się zmieniło) i to jest bardzo przygnębiające. Gwara, jaką napisana jest ta powieść, na początku przeszkadza w czytaniu, potem można się do niej przyzwyczaić, ale pod koniec już irytuje. Wiem, że "Chłopi" mają wielu wielbicieli, rozumiem to, w końcu to klasyk polskiej literatury, dzieło nagrodzone Noblem, więc nie byle co, ale ja się od tego "arcydzieła" najzwyczajniej w świecie odbiłam.

W szkole średniej czytałam fragmenty jako lekturę obowiązkową, ale że niewiele już z nich pamiętałam, postanowiłam teraz, 20 lat później, przeczytać całość i ledwo podołałam. O ile pierwsze dwa tomy jeszcze są całkiem ciekawe i toczy się tam jakaś akcja, to pozostałe dwa są tak nudne, że nie da się ich czytać... Nie dzieje się tam kompletnie nic. Przyznam się szczerze, że...

Bardzo przyjemna, lekka powieść. Miło się czytało, polecam.

Bardzo przyjemna, lekka powieść. Miło się czytało, polecam.

Tematyka interesująca, ale realizacja nie przypadła mi do gustu. Nie odpowiada mi taki styl narracji, oparty na potoku luźnych przemyśleń, gdzieniegdzie tylko pooddzielanych przecinkami i kropkami. Wiązałam z tą książką spore nadzieje, ale zawiodłam się i znudziłam. Nie przemówiła ona do mnie, nie zrobiła żadnego większego wrażenia i szybko wyparuje z mojej pamięci.

Tematyka interesująca, ale realizacja nie przypadła mi do gustu. Nie odpowiada mi taki styl narracji, oparty na potoku luźnych przemyśleń, gdzieniegdzie tylko pooddzielanych przecinkami i kropkami. Wiązałam z tą książką spore nadzieje, ale zawiodłam się i znudziłam. Nie przemówiła ona do mnie, nie zrobiła żadnego większego wrażenia i szybko wyparuje z mojej pamięci.

Pierwsza część podobała mi się, jednak po zabójstwie Bunny'ego akcja mocno spowolniła, a nawet zatrzymała się. Zrobiło się po prostu nudno. Bohaterowie nie robili w zasadzie nic poza ciągłym piciem alkoholu, ćpaniem i leczeniem kaca. Liczyłam na jakiś plot twist pod koniec, ale niczego takiego nie było. Zakończenie nijakie, bez puenty. Napis na okładce dumnie głosi, że jest to jedna z najważniejszych powieści końca XX wieku, ja jednak nie rozumiem, na czym ta ważność polega, bo nie znalazłam tu nic nadzwyczajnego. Plus za bardzo dobry język. Ogólnie można przeczytać, ale nie trzeba.

Pierwsza część podobała mi się, jednak po zabójstwie Bunny'ego akcja mocno spowolniła, a nawet zatrzymała się. Zrobiło się po prostu nudno. Bohaterowie nie robili w zasadzie nic poza ciągłym piciem alkoholu, ćpaniem i leczeniem kaca. Liczyłam na jakiś plot twist pod koniec, ale niczego takiego nie było. Zakończenie nijakie, bez puenty. Napis na okładce dumnie głosi, że jest...