Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie przepadam za opowiadaniami, dlatego dość sceptycznie podchodziłam do tego zbioru, jednak autorka jak zawsze stanęła na wysokości zadania. Te opowiadania są świetne! Wciągnęło mnie każde z nich (ale najbardziej dwa ostatnie). Dla mnie jest to literatura na najwyższym poziomie.

Nie przepadam za opowiadaniami, dlatego dość sceptycznie podchodziłam do tego zbioru, jednak autorka jak zawsze stanęła na wysokości zadania. Te opowiadania są świetne! Wciągnęło mnie każde z nich (ale najbardziej dwa ostatnie). Dla mnie jest to literatura na najwyższym poziomie.

Doceniam pracę, jaką autorka włożyła w napisanie tych reportaży, jednak nie będę ukrywać, że jestem trochę zawiedziona, bo spodziewałam się czegoś innego. Na podstawie tak wielu bardzo pozytywnych opinii liczyłam na lekturę, która mnie mocno poruszy i zapadnie głęboko w pamięć. Okazało się jednak, że historie opisane w tej książce są bardzo zwyczajne, często wręcz nudne, niekiedy niesmaczne, a kilka z nich jest tak naprawdę pochwałą niewierności małżeńskiej. Wzruszyła mnie w zasadzie tylko jedna - o starszej parze muzyków, którzy wraz z ukochanym kotem uciekali w nieznane z bombardowanego Kijowa. Reszta jakoś szybko uleciała z mojej pamięci.

Doceniam pracę, jaką autorka włożyła w napisanie tych reportaży, jednak nie będę ukrywać, że jestem trochę zawiedziona, bo spodziewałam się czegoś innego. Na podstawie tak wielu bardzo pozytywnych opinii liczyłam na lekturę, która mnie mocno poruszy i zapadnie głęboko w pamięć. Okazało się...

Rozwiń Zwiń

To moje drugie spotkanie z twórczością Backmana (wcześniej czytałam "Niespokojnych ludzi") i już wiem, że ostatnie. Nie odpowiada mi zupełnie styl tego autora - jest on moim zdaniem infantylny i pomimo trudnego tematu, miałam wrażenie, że czytam książkę dla dzieci. Historia o Ovem początkowo irytowała mnie i nudziła, chciałam zrezygnować z dalszego czytania, jednak potem jakoś się to wszystko rozkręciło i nawet się wyciągnęłam i dobrnęłam do końca. Ale nie ma się co oszukiwać - ta historia jest przewidywalna, stereotypowa i naiwna, nic mnie w niej nie zaskoczyło, nic mnie nie ujęło i nie za bardzo rozumiem, na czym polega fenomen tej książki i w ogóle tego autora. Może jestem zbyt wymagającą czytelniczką, ale nawet to zakończenie, o którym tyle osób pisze, że jest takie poruszające i wyciskające łzy, nie zrobiło na mnie wrażenia. Było wg mnie przewidywalne i bardzo przesłodzone. Książkę czyta się jednak dość przyjemnie i szybko, można się też przy niej trochę pośmiać. Czy żałuję, że poświęciłam jej swój czas? Nie. Czy coś bym straciła, gdybym jej nie przeczytała? Nie. Ot, taka lekka i przyjemna lektura, którą raczej szybko zapomnę.

To moje drugie spotkanie z twórczością Backmana (wcześniej czytałam "Niespokojnych ludzi") i już wiem, że ostatnie. Nie odpowiada mi zupełnie styl tego autora - jest on moim zdaniem infantylny i pomimo trudnego tematu, miałam wrażenie, że czytam książkę dla dzieci. Historia o Ove...

Rozwiń Zwiń

Miła, ciepła, typowo kobieca powieść, jednak w moim odczuciu przesłodzona. Chociaż napisana świetnym językiem, to jednak było niej coś irytującego. Moim zdaniem to takie lekkie czytadło dla mało wymagającego czytelnika. Trochę się nudziłam i nie bardzo mnie interesuje, co będzie dalej, więc nie zdecydowałam jeszcze, czy sięgnę po kolejne części.

Miła, ciepła, typowo kobieca powieść, jednak w moim odczuciu przesłodzona. Chociaż napisana świetnym językiem, to jednak było niej coś irytującego. Moim zdaniem to takie lekkie czytadło dla mało wymagającego czytelnika. Trochę się nudziłam i nie bardzo mnie interesuje, co będzie dalej, wię...

Rozwiń Zwiń