Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy będzie to jedna z TYCH książek, która zostanie na zawsze w mojej głowie i sercu? Z pewnością. „Światło, którego nie widać” autorstwa Anthony’ego Doerra już stała się powieścią kultową będąc epicką opowieścią o płynnej, obrazowej, lecz konkretnej narracji. Historia Marie-Laure, francuskiej niewidomej córki pracownika Muzeum Historii Naturalnej i osieroconego chłopca z Niemiec, geniusza w konstruowaniu i naprawianiu urządzeń nadawczych krzyżuje się we francuskim miasteczku Saint-Malo, które staje się trzecim, milczącym bohaterem wojny.

Co tu dużo mówić. Książka jest fantastyczna. Wzruszająca bez zbędnej ckliwości. Czasem okrutna, czasem ciepła, czasem sucha i bezstronna opisując tragiczne wydarzenia wojenne. Autor zręcznie przeskakuje akcją w czasie, ale nie sprawia, że czytelnik czuje się zagubiony. Szczególne wrażenie wywarły na mnie rozdziały dziejące się po niemieckiej stronie i pobyt nastoletniego Wernera Pfenninga w szkole, która przygotowywała go do służby w elitarnej jednostce Wehrmachcie. Intrygowało mnie, w którą stronę podąży serce nastolatka w procesie kreacji zbrodniczej machiny. Epilog pozwala na spięcie klamrą również wydarzeń powojennych.
Nie chciałam, żeby ta książka się skończyła, choć od samego początku kibicowałam takiemu finałowi, który byłby dla bohaterów łaskawy. Czy tak było? Musicie przekonać się sami.

Mimo trudnych okoliczności, gdzie „człowiek człowiekowi zgotował ten los”, to książka również o dobrych ludziach, którzy przyjmują każdy dzień mimo wszystko jako dar i okazję do działania.
Gdzieś w nas tli się to światło, którego nie widać.
A my planujemy już odwiedzenie Saint-Malo.

Czy będzie to jedna z TYCH książek, która zostanie na zawsze w mojej głowie i sercu? Z pewnością. „Światło, którego nie widać” autorstwa Anthony’ego Doerra już stała się powieścią kultową będąc epicką opowieścią o płynnej, obrazowej, lecz konkretnej narracji. Historia Marie-Laure, francuskiej niewidomej córki pracownika Muzeum Historii Naturalnej i osieroconego chłopca z...

Nie ma wielu powieści fikcyjnych spod pióra Polaków, które dzieją się na Islandii. A jeśli są, to z reguły możemy przeczytać przewodniki, reportaże, pozycje typu „rowerem/pieszo dookoła wyspy”. Duet Icestory zresztą od reportaży zaczynał. Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak to autorzy Szeptów kamieni. Historie z opuszczonej Islandii i Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii, czyli dwóch pozycji z kategorii „Islandia dla wtajemniczonych”. Nie można chyba nazwać się islandofilem bez znajomości tych dwóch książek.
Autorzy są parą mieszkającą, z przerwami, na Islandii od lat i znają kraj od podszewki dzięki działalności w branży turystycznej jako przewodnicy i zaznajomieniu się z tysiącami stron literatury na temat wyspy. Dzięki niezwykłej skrupulatności i rzetelności, spod ich pióra otrzymujemy dzieła kompletne, intrygujące i przykuwające czytelnika do uważnej lektury.
Dziś w nasze ręce trafia oficjalnie pierwsza powieść fikcyjna duetu o znamionach kryminału, obyczaju, sensacji i thrillera psychologicznego. Jak zwał, tak zwał, ale z pewnością napięcia w tej historii nie brakuje. Nierzadko sama czytałam na bezdechu, czy z zaciśniętą pięścią. Zgłębiając ostatnio wiele psychologicznych tematów i kwestii traum przekazywanych z pokolenia na pokolenie, to dzieło trafiło w moje ręce w odpowiednim czasie. Wszak toksyczne więzi rodzinne w tej powieści zdają się być czasem głównym bohaterem.
Baldur Ingvar Pétursson to 34-latek mieszkający w Reykjavíku. Poznajemy go w momencie, gdy staje się świadkiem morderstwa, które nagrywa telefonem. Filmik umieszcza w Internecie. Od tego momentu dopada go seria, delikatnie mówiąc, niefortunnych zdarzeń, które swoje źródło mają tysiące kilometrów dalej, w Beskidzie Niskim, w latach 90. Płyną niczym gorąca lawa na powierzchni ziemi i niszczą wszystko, co spotykają na swojej drodze, a na co Baldur pracował całe życie. Makabryczna zbrodnia, zaginięcie przyjaciela na Grenlandii, trudne kontakty z dorastającą córką i burzliwe związki z kobietami, to jedynie preludium do tego, czego dowiadujemy się później wracając do małej beskidzkiej wsi Strugi, cofając czas do 1998 roku.
Opowieść jest niesamowicie wciągająca. Płynie wartkim strumieniem i kiedy wydaje się, że jakaś sytuacja zostaje opanowana, wybucha kolejny pożar, szczególnie w islandzkiej części. Równoległa narracja pozwala nam na poznanie dwóch światów jednocześnie. Mimo wielu szczegółów i ilości zdarzeń, które po sobie następują, łatwo nadążyć za całą historią. Narracja jest płynna i dynamiczna. Nie brakuje tutaj brutalności, podejrzanych charakterów, czarnych stron osobowości, dwulicowości, przestępstw i tajemnic, które nigdy nie miały wyjść na światło dzienne.
Szczególnie upodobałam sobie wątek beskidzki. Od zawsze fascynują mnie obszerne sagi rodzinne, w których często można dojść do wniosku, że z rodziną to jednak najlepiej wychodzi się na zdjęciu. W Beskidzie Niskim poznajemy familię Grabskich, w których dramaty mnożą się jak bakterie, licznie i szybko, co kreuje wręcz toksyczne środowisko. Niewytłumaczalne zachowania i tragikomiczne wypowiedzi są u nich na porządku dziennym, można pokusić się nawet o stwierdzenie, że dzięki temu tworzą się więzi, które zamiast łączyć obezwładniają i uwierają. Czasem musi upłynąć wiele lat, żeby wyprostować przeszłość, starać się ją zrozumieć. Osobiste niepowodzenia mogą doprowadzić do chęci zemsty, która jest zbyt silna, by się pogodzić z rzeczywistością. Zbyt wiele wyrzeczeń w przeszłości może doprowadzić do roszczeniowej postawy wobec innych. Te psychologiczne aspekty książki to zdecydowanie jej silny punkt.
Kolejnym mocnym atutem „Baldura” jest świat przedstawiony, szczególnie wątek islandzki. Od pierwszych kart powieści obcujemy z imigrantami, multikulturalizmem, wspomina się nawet o rasizmie. Nareszcie stykamy się z prawdziwym obrazem Islandii, tym bez elfów i ezoterycznej muzyki. Głos otrzymuje tutaj cały przekrój osobowości i nareszcie są to również obcokrajowcy wykonujący przeróżne zawody. Przez całą opowieść autorzy subtelnie wplatają różne ciekawe fakty z życia społecznego Islandii. Dla mnie to również swoisty koniec romantyzacji wyspy wśród polskich artystów, nowy okres, który mam nadzieję, że zagości na dłużej w polsko-islandzkiej twórczości.
„Baldur” trafia u mnie do kategorii tych książek, które nazywam: „szkoda, że nie mogę przeczytać jej jeszcze raz po raz pierwszy”. Chciałabym znów przeżyć to napięcie, jakie towarzyszyło mi podczas chłonięcia przygód głównego bohatera. Cała opowieść to historia gotowa na film, choć serial byłby w tym przypadku lepszy ze względu na wiele szczegółów i kluczowych zdarzeń. Budowanie napięcia z odcinka na odcinek będzie bliższe atmosferze, która towarzyszy przy lekturze. Myślę (mam nadzieję!) że to tylko kwestia czasu aż Netflix zapuka do drzwi autorów.
Nie rozwijam tutaj celowo fabuły, bo między spoilerem, a opisem linia jest dość cieniutka. Nie mogę się jednak powstrzymać przed zacytowaniem Wam mojego ulubionego zdania. Jego wybór jest dość… niewytłumaczalny i oryginalny, ale kompletnie mnie rozbroił. Będąc skupiona na lekturze wybił mnie dość komicznie z rytmu. „Jaki rodzaj mroku trzeba w sobie nosić, żeby dla zabawy podpalić komuś dom letniskowy i nasrać do jacuzzi?”

Współpraca reklamowa z @empikgo

Nie ma wielu powieści fikcyjnych spod pióra Polaków, które dzieją się na Islandii. A jeśli są, to z reguły możemy przeczytać przewodniki, reportaże, pozycje typu „rowerem/pieszo dookoła wyspy”. Duet Icestory zresztą od reportaży zaczynał. Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak to autorzy Szeptów kamieni. Historie z opuszczonej Islandii i Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej...

Rwanda pozostanie dla mnie zawsze trudnym do zrozumienia zagadnieniem. Po całym okrucieństwie hitlerowskiego systemu zagłady, świat powiedział: nigdy więcej. Tymczasem 50 lat później w Rwandzie miała miejsce masowa eksterminacja ludności. Ludobójstwo, które wielcy tego świata chcieli 'schować pod dywan'.
Wojciech Tochman w swojej książce zadaje wiele pytań, jego reportaż jest w większości z nich skonstruowany. Są to pytania na które nie ma odpowiedzi - na rwandyjskie ludobójstwo nie ma odpowiedzi; to autor stara się nam uświadomić.
Pomimo tego, że na temat Rwandy przeczytałam już wiele rzeczy, to książka Tochmana wyjątkowo mnie poruszyła.

Rwanda pozostanie dla mnie zawsze trudnym do zrozumienia zagadnieniem. Po całym okrucieństwie hitlerowskiego systemu zagłady, świat powiedział: nigdy więcej. Tymczasem 50 lat później w Rwandzie miała miejsce masowa eksterminacja ludności. Ludobójstwo, które wielcy tego świata chcieli 'schować pod dywan'.
Wojciech Tochman w swojej książce zadaje wiele pytań, jego reportaż...

Biografią to ta książka nie jest. Autorzy skupiają się na pewnych wątkach z życia Edith dodając do nich swoją własną ideologię. Po co? Kto tak naprawdę wie, co działo się jej w głowie i sercu?
Plus za przywoływanie rozmów z osobistościami z jej otoczenia.

Biografią to ta książka nie jest. Autorzy skupiają się na pewnych wątkach z życia Edith dodając do nich swoją własną ideologię. Po co? Kto tak naprawdę wie, co działo się jej w głowie i sercu?
Plus za przywoływanie rozmów z osobistościami z jej otoczenia.

Napisana bardzo przystępnym językiem, pełnym dowcipu, ale też niekiedy ironii opowieść o byłym/przyszłym? prezydencie Francji. W świetle zbliżających się wyborów prezydenckich jest to niezwykle interesująca pozycja, aby dowiedzieć się czegoś więcej o mechanizmach funkcjonowania francuskiej polityki. A ta - trzeba przyznać - rządzi się swoimi prawami, chociaż pewnie jak każda. Ale jak to się robi we Francji? Warto sięgnąć.

Napisana bardzo przystępnym językiem, pełnym dowcipu, ale też niekiedy ironii opowieść o byłym/przyszłym? prezydencie Francji. W świetle zbliżających się wyborów prezydenckich jest to niezwykle interesująca pozycja, aby dowiedzieć się czegoś więcej o mechanizmach funkcjonowania francuskiej polityki. A ta - trzeba przyznać - rządzi się swoimi prawami, chociaż pewnie jak...

Niestety pisarzem to pan Pankiewicz nie jest. Toporna narracja, wiele informacji zbytecznej, poezji brak.
Pisanie islandzkich nazw fonetycznie, a nie w oryginale, uważam niemal za zbrodnię dokonaną na tym narodzie. Tak się po prostu nie robi, od tego są przypisy...

Nawet frazes: "W książce znajduje się wiele przydatnych informacji" nie ma tutaj zastosowania, bo nie ma ich wiele. Jest... trochę.

Niestety pisarzem to pan Pankiewicz nie jest. Toporna narracja, wiele informacji zbytecznej, poezji brak.
Pisanie islandzkich nazw fonetycznie, a nie w oryginale, uważam niemal za zbrodnię dokonaną na tym narodzie. Tak się po prostu nie robi, od tego są przypisy...

Nawet frazes: "W książce znajduje się wiele przydatnych informacji" nie ma tutaj zastosowania, bo nie ma ich...

Coelho nie mógł ująć tego lepiej. Albo jestem po prostu na tę filozofię za głupia.

Coelho nie mógł ująć tego lepiej. Albo jestem po prostu na tę filozofię za głupia.

Humor, specyficzna, lekka narracja i celne uwagi - to trzeba autorowi oddać. Ale to nie moja Francja.
Clarke'owi udaje się powielanie stereotypów, które zawierają ziarna prawdy, pewne cechy Francuzom po prostu trzeba przypisać ;) to jednak spodziewałam się po tej książce czegoś więcej - tak myślałam na początku. Z kolei teraz myślę sobie: Ok, chciałaś romantycznych kochanków, chrupiące croissanty, genialne wina, wymuskanych historii.. Ale "Merde! Rok w Paryżu" nie jest taką opowieścią. Jest przyziemna, normalna, prosta i prowokuje do walki z utrwalonym w świadomości stereotypowym pojmowaniem Paryża.
Wolę jednak traktować tą książkę jako ot, zwykłą historią wiecznie spragnionego seksu Brytyjczyka, który mógł trafić wszędzie, ale nóż widelec - akurat była to Francja.

Humor, specyficzna, lekka narracja i celne uwagi - to trzeba autorowi oddać. Ale to nie moja Francja.
Clarke'owi udaje się powielanie stereotypów, które zawierają ziarna prawdy, pewne cechy Francuzom po prostu trzeba przypisać ;) to jednak spodziewałam się po tej książce czegoś więcej - tak myślałam na początku. Z kolei teraz myślę sobie: Ok, chciałaś romantycznych...

Kolejna po "Gorączce latynoamerykańskiej" pozycja autora dotycząca Ameryki Południowej. W Domosławskim uwielbiam to, że oprócz ogromnej wiedzy o kontynencie, nie robi on jedynie zwykłego reportażu. On jest w Ameryce Łacińskiej całym sercem. Zaangażowany, ciekawy a czasem nawet ciekawski (w sensie pozytywnym, nie odpuszcza, stara się zdobywać odpowiedzi na różne dręczące go dylematy. "Śmierć w Amazonii" to historia koncentrująca się na trzech państwach: Brazylii, Ekwadorze i Peru. W Brazylii tam gdzie nie dosięga ręka władzy jej miejsce zajmują lokalni fazendeiros, którzy w obronie własnych interesów posuwają się nawet do morderstw miejscowych działaczy społecznych...
Peruwiańska Cajamarca walczy o swoje walory przyrodnicze z amerykańskim koncernem, a małe wioski w płn.-zach. Ekwadorze niedługo być może zaczną się wyludniać, ponieważ miejscowi dzięki koncernowi Texaco umierają...
Książka opiera się na rozmowach z ludźmi - przede wszystkim. To być może banalne, ale prawdziwi bohaterowie to właśnie nikomu na świecie szerzej nie znani lokalni działacze, którzy pragną chronić swoje dziedzictwo naturalne. Domosławski z takim samym napięciem potrafi przedstawić zarówno relacje autochtonów jak i sceny z rozprawy sądowej, co sprawia, że książkę czyta się z nieukrywanym zainteresowaniem a równocześnie niedowierzaniem.
Kto z nas przypuszcza, że kupując lodówkę, czy benzynę w jakiś sposób przyczyniamy się do śmierci miejscowych ludzi..? Czy ktoś powinien w ogóle za to odpowiadać..?

Kolejna po "Gorączce latynoamerykańskiej" pozycja autora dotycząca Ameryki Południowej. W Domosławskim uwielbiam to, że oprócz ogromnej wiedzy o kontynencie, nie robi on jedynie zwykłego reportażu. On jest w Ameryce Łacińskiej całym sercem. Zaangażowany, ciekawy a czasem nawet ciekawski (w sensie pozytywnym, nie odpuszcza, stara się zdobywać odpowiedzi na różne dręczące go...

Książkę czyta się jednym tchem. Nie znam Murakamiego, to była tak naprawdę pierwsza pozycją, którą udało mi się przeczytać. I nie dało się jej odłożyć. W Tsukuru Tazakim odnalazłam część siebie, pewne odniesienie do własnej teraźniejszości. Murakami opisuje wszystkie uczucia w sposób niezwykle celny, nawet... piękny, lecz nigdy górnolotnie czy banalnie. "Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa" to historia o tym, kim jest człowiek jako członek kolektywu, ale też kim jest człowiek bez tej grupy - co czuje gdy jest sam... Czy bezbarwność decyduje o tym, że jest się outsiderem, czy może o tym, że jest się silną indywidualnością?
Murakami pokazuje, że aby uporządkować pewne sprawy w życiu nie należy odbyć podróży wyłącznie do głębi siebie, ale odbyć podróż dosłownie, zmienić miejsce, nabrać realnego dystansu mierzonego prawdziwą odległością. Na końcu trzeba walczyć o to, czego bardzo chcemy.
Podobało mi się, że autor 'zawiesił' akcję na końcu i nie opisał dalszego ciągu, który mógł okazać się zbyt 'oczywisty', wolał pozostawić wszystko wyobraźni czytelnika.
Od dziś jestem wielką fanką opowieści o bezbarwnym Tsukuru.

Książkę czyta się jednym tchem. Nie znam Murakamiego, to była tak naprawdę pierwsza pozycją, którą udało mi się przeczytać. I nie dało się jej odłożyć. W Tsukuru Tazakim odnalazłam część siebie, pewne odniesienie do własnej teraźniejszości. Murakami opisuje wszystkie uczucia w sposób niezwykle celny, nawet... piękny, lecz nigdy górnolotnie czy banalnie. "Bezbarwny Tsukuru...

"Interwencja" to druga książka Cooka, którą miałam przyjemność przeczytać. Oprócz tego, że fabuła jest mocno naciągana (taki medyczny Dan Brown), to trzeba uchylić czoła przed autorem za liczne medyczne zawiłości i zagwozdki, które czasem mnie wybijały z rytmu. Ale książkę czyta się szybko i dość "rozrywkowo". Niemniej jednak - nie pozostawia po sobie szczególnej refleksji.

"Interwencja" to druga książka Cooka, którą miałam przyjemność przeczytać. Oprócz tego, że fabuła jest mocno naciągana (taki medyczny Dan Brown), to trzeba uchylić czoła przed autorem za liczne medyczne zawiłości i zagwozdki, które czasem mnie wybijały z rytmu. Ale książkę czyta się szybko i dość "rozrywkowo". Niemniej jednak - nie pozostawia po sobie szczególnej refleksji.

Muszę przyznać, że historie 'co by było gdyby' niezbyt do mnie przemawiają, a szczególnie nie lubię kształtować swojego zdania/opinii na podstawie jednego źródła. Prawdą jednak jest, że mając ogólne pojęcie o międzywojennej dyplomacji polskiej od początku byłam "człowiekiem wątpiącym" co do jej słuszności.
Piotr Zychowicz w niezwykle emocjonalny sposób jednoznacznie określił ją mianem hiperkatastrofy. Polska zginęła od swojego miecza, którym machali praktycznie wszyscy: Wielka Brytania, Francja, III Rzesza i Związek Sowiecki. Nigdy nie uważałam Becka za najsłabsze ogniwo, a nawet byłam pod lekkim wrażeniem jego stanowczego "nie". Ale mówiłam to post factum, gdzie każdy Polak wie, że Hitler i Stalin wielkimi szatanami byli. Bo byli. Ale być może nie zdołaliby doszczętnie zniszczyć Polski jak to w rzeczywistości miało miejsce i ciągnie się za nami do dzisiaj. Dla naszych dyplomatów pora w końcu nauczyć się podstaw Realpolitik.
Uwaga - książka wciąga.

Muszę przyznać, że historie 'co by było gdyby' niezbyt do mnie przemawiają, a szczególnie nie lubię kształtować swojego zdania/opinii na podstawie jednego źródła. Prawdą jednak jest, że mając ogólne pojęcie o międzywojennej dyplomacji polskiej od początku byłam "człowiekiem wątpiącym" co do jej słuszności.
Piotr Zychowicz w niezwykle emocjonalny sposób jednoznacznie...

Od jakiegoś czasu bardzo interesuję się regionem latynoamerykańskim i być może właśnie dlatego ta książka tak bardzo mi przypadła do gustu. Reportaże Domosławskiego pokazują różne interpretacje i punkty widzenia historii, która dla Ameryki Łacińskiej była wyjątkowo okrutna, pełna krwawych dyktatur i niszczących kryzysów gospodarczych. Ponadto autor w interesujący sposób próbuje porównać naszą transformację systemową z końca lat 80. z rewolucjami na kontynencie południowo-amerykańskim: dla Polaka tamtejsi rewolucjoniści to socjaliści, komuniści, lewicowcy. Jak wytłumaczyć, że w Ameryce Południowej ci źli to wojskowa dyktatura, a nie partyzanci?
Najciekawsze dla mnie fragmenty to rozdział o zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych w rewolucje oraz reportaże z brazylijskich faweli.
Dla osób zainteresowanych tym regionem świata to pozycja obowiązkowa, podobnie dla miłośników reportażu.

Od jakiegoś czasu bardzo interesuję się regionem latynoamerykańskim i być może właśnie dlatego ta książka tak bardzo mi przypadła do gustu. Reportaże Domosławskiego pokazują różne interpretacje i punkty widzenia historii, która dla Ameryki Łacińskiej była wyjątkowo okrutna, pełna krwawych dyktatur i niszczących kryzysów gospodarczych. Ponadto autor w interesujący sposób...

Ta książka jest po prostu prawdziwa. Nie liczy się tutaj fabuła - każda historia niczym specjalnym się nie wyróżnia, nie jest oryginalna, czasem nawet banalna. Bohaterowie - tak bardzo nam znani, Dehnel opisuje przecież nas samych. A robi to w taki sposób, że książkę się pochłania - humor, ironia, groteska, słodko-gorzki sentymentalizm, wszystko to sprawia, że Balzakiana jest powieścią tragikomiczną, ostatecznie nawet dość smutną. Dehnel udowadnia, że polskiej mentalności nie da się oszukać, oprócz zalet mamy również sporo wad, które ukazane zostały w niezwykle prześmiewczy sposób... Gorąco polecam!

Ta książka jest po prostu prawdziwa. Nie liczy się tutaj fabuła - każda historia niczym specjalnym się nie wyróżnia, nie jest oryginalna, czasem nawet banalna. Bohaterowie - tak bardzo nam znani, Dehnel opisuje przecież nas samych. A robi to w taki sposób, że książkę się pochłania - humor, ironia, groteska, słodko-gorzki sentymentalizm, wszystko to sprawia, że Balzakiana...