Smakowity kąsek – dla koprofagów.

Smakowity kąsek – dla koprofagów.

Kto lubi Balzaca i jego cykl Komedia ludzka bądź naszą swojską literaturę, pachnącą dulszczyzną, ten pokocha Balzakianę od pierwszej strony.

Cztery banalnie proste historie (o pewnym zgubnym w skutkach mezaliansie, sadze rodzinnej - żywym dowodzie, że z rodziną to najlepiej na zdjęciu, ambitnym młodzieńcu i zawiłych stosunkach damsko - męskich, i na koniec o tym, że bezpieczniej jest nie ulegać złudzeniom),a każda wypełniona po brzegi ludzkimi emocjami i przywarami. Jest tu niemal wszystko, co nas szpeci: małostkowość, głupota bezduszność, egoizm, cwaniactwo, fałsz, zadziorność, hardość i śmieszność - pełen wypas. Pod tą całą hałdą brudu natykamy się wszakże na ludzkie dramaty, bijące po oczach dziecinną naiwnością, potrzebą zrozumienia i bycia kochanym - jestem przekonana, że chwycą za serce największego twardziela. Dzięki temu, że autor bardzo drobiazgowo opowiada każdą z historii dokładnie wiemy kiedy dobrotliwie się uśmiechnąć, a kiedy, z oburzenia, tupnąć nogą, kogo lubić, a kogo od razu wpisać na "czarną listę" - zna się autor na ludziach, oj zna i jak trzeba wiadra pomyj na nich wylewa.

Zachwyca Balzakiana językiem i stylem - plastycznym, bardzo giętkim i sugestywnym - świetnie Dehnal bawi się słowami. Czyta się ją z niezwykłą lekkością i wiem, że będę do Balzakiany powracać, bo to w dziesiątkę trafiona opowieść o nas samych!

Kto lubi Balzaca i jego cykl Komedia ludzka bądź naszą swojską literaturę, pachnącą dulszczyzną, ten pokocha Balzakianę od pierwszej strony.

Cztery banalnie proste historie (o pewnym zgubnym w skutkach mezaliansie, sadze rodzinnej - żywym dowodzie, że z rodziną to najlepiej na zdjęciu, ambitnym młodzieńcu i zawiłych stosunkach damsko - męskich, i na koniec o tym, że...

Typowy propagandzista lgbt myślący ku...em. Do tego brak talentu i ogrom podłości i jadu.

Typowy propagandzista lgbt myślący ku...em. Do tego brak talentu i ogrom podłości i jadu.

Klimaty balzakowskie: dokładny opis otoczenia bohaterów, wiele o nich mówiący i przemożna siła pieniądza, która napędza wszystko: Tońcia Zarębska niczym ojciec Goriot jest wysysana przez najbliższych z majątku, w zamian otrzymuje namiastki rodzinnego ciepła; pełno w "Balzakianie" dorobkiewiczów, właścicieli małych i dużych fortun, są też piękne i sprytne dojrzałe panie, które okręcają sobie młodzieńców wokół palca, artyści uwodzący tłumy i naiwne młode dziewczyny - następczynie Wiktoryny Taillefer, no i słynny narrator wszechwiedzący... Mamy tu trochę taką jakby swobodną grę z motywami balzakowskimi, nic nie jest tak do końca serio, bo być takim nie musi.

Klimaty balzakowskie: dokładny opis otoczenia bohaterów, wiele o nich mówiący i przemożna siła pieniądza, która napędza wszystko: Tońcia Zarębska niczym ojciec Goriot jest wysysana przez najbliższych z majątku, w zamian otrzymuje namiastki rodzinnego ciepła; pełno w "Balzakianie" dorobkiewiczów, właścicieli małych i dużych fortun, są też piękne i sprytne dojrzałe panie,...

Co białe to białe
Co czerwone to czerwone
Nie chowaj się za mnie
Sam sobie odpowiedz

Zwykła swojska parasolka
Zaciska się w piąstkach
Za stara do wojska
Brudny ryj z wąsem

Te biało-czerwone
Diapazony Diabelskie
Ukłoń matce się nisko
Smoczycy Wawelskiej

Nocą śmieją się widły
Lipcem płonie stodoła
Dookoła sąsiedzi
Strach płakać strach wołać

Perełka...cztery mikropowieści rozrzucone po Polsce,po naszych biednych i bogatszych domach,po nadziejach,zwątpieniach i narzekaniach,naiwnościach,wzniosłościach i podłościach.Taki śmiech z łezką w oku.Taki rechot aż do płaczu.Smutne wesele,wesoły pogrzeb.
Autor..im więcej go czytam tym bardziej mi się podoba.I coraz więcej go cenię.I coraz trafniej do mnie przemawia.Już pogodziłem się całkowicie z jego pańska manierą i hrabiowskim sznytem.Widocznie on już tak ma..panie Jacku proszę się nie zmieniać.

Co białe to białe
Co czerwone to czerwone
Nie chowaj się za mnie
Sam sobie odpowiedz

Zwykła swojska parasolka
Zaciska się w piąstkach
Za stara do wojska
Brudny ryj z wąsem

Te biało-czerwone
Diapazony Diabelskie
Ukłoń matce się nisko
Smoczycy Wawelskiej

Nocą śmieją się widły
Lipcem płonie stodoła
Dookoła sąsiedzi
Strach płakać strach wołać

Perełka...cztery mikropowieści...

,, Balzakiana,, to udane połączenie realistycznej konwencji z niekwestionowanym darem do snucia opowieści, którym dysponuje Jacek Dehnel.

Utwór składa się z czterech osobnych opowieści inspirowanych twórczością Balzaka, ojca powieści realistycznej. Nie jest jednak konieczna znajomość jego twórczości, aby te historie rozumieć, choć niewątpliwie wzbogaca to ich odbiór i pozwala docenić, jak twórczo podchodzi autor to źródła swojej inspiracji. Dehnel umiejętnie bawi się nie tylko balzakowskimi wątkami, unikając zarazem uproszczeń i klisz, ale też dobrze sobie radzi z nurtem realistycznym. Złudnie wydaje się bowiem, że jest to nurt łatwy, kopiujący rzeczywistość, tymczasem przecież chodzi o stworzenie przekonującej iluzji rzeczywistości, a to wymaga zarówno wyobraźni, czujnego zmysłu obserwacji, jak i twórczego talentu. Historie Dehnela osadzone są w polskiej współczesności, to ona jest zwierciadłem, w którym czytelnik się przegląda. Nie bez złośliwego nerwu autor opisuje różne rejony polskiego społeczeństwa oraz reprezentujących je bohaterów. Drobnych, cierpliwych dorobkiewiczów; pełnych samozachwytu artystów-celebrytów; aspirujących do bycia nową arystokracją nowobogackich oraz niedobitków szlachetnych rodów donaszających zszarganą świetność i wielu, wielu innych, ale najważniejsze jest to, co w tych historiach uniwersalne i co stanowi także o ponadczasowości utworów Balzaka: przede wszystkim opowiadania Dehnela to opowieści o ludziach i ich relacjach oraz emocjach: miłość, przyjaźń, zazdrość, gniew, rodzina, znajomi, sława, starość to są tematy kluczowe. I dlatego, choć ,,Balzakiana,, jest mocno osadzona we współczesnej Polsce, to jednocześnie ukazuje sytuacje, które mogły zdarzyć się wszędzie, choć być może w innych dekoracjach. Piękna pełna detali narracja, ciekawe postaci, których losy śledzi się z zainteresowaniem - dobrze się czyta tę ,,Balzakianę,, choć momentami bardziej przypomina satyrę niż realistyczne lustro.

,, Balzakiana,, to udane połączenie realistycznej konwencji z niekwestionowanym darem do snucia opowieści, którym dysponuje Jacek Dehnel.

Utwór składa się z czterech osobnych opowieści inspirowanych twórczością Balzaka, ojca powieści realistycznej. Nie jest jednak konieczna znajomość jego twórczości, aby te historie rozumieć, choć niewątpliwie wzbogaca to ich odbiór i...

Dehnela się chłonie i połyka. Jego świetny pisarski język wciąga. "Balzakiada" to zbiór luźno powiązanych historii z mocno popkulturowym językiem i obrazami. Ciekawe, czy za 20 lat będzie to czytelne? Tak czy inaczej polecam na wieczorne spotkania z bohaterami, których autor lubi i czytelnika do tego lubienia przekonuje!

Dehnela się chłonie i połyka. Jego świetny pisarski język wciąga. "Balzakiada" to zbiór luźno powiązanych historii z mocno popkulturowym językiem i obrazami. Ciekawe, czy za 20 lat będzie to czytelne? Tak czy inaczej polecam na wieczorne spotkania z bohaterami, których autor lubi i czytelnika do tego lubienia przekonuje!

Fragment mojej recenzji:
"Płytcy bohaterowie ze swoimi płytkimi przeżyciami, otoczeni boleśnie płytkim światem, a do tego niezwykle powierzchowna, choć jak najbardziej ukwiecona, narracja – zupełnie jakby bohaterowie książki w ogóle nie mieli wnętrza, o które można by trącić, zupełnie jakby duszy nie mieli...
Czytam dalej, a wszystko ciągle dołująco płytkie, zwiewne, kwietne, a i owszem, stylowi nie odmówię polotu, ale płytko, oj płytko, przytłaczająco płytko…
Pytanie za 100 punktów - czy autor był tego świadom i to właśnie chciał osiągnąć? Czy może raczej sam jest płytki i dlatego tak mu się napisało? Stworzył arcydzieło płycizny genialnie uchwytując beznadziejną płytkość świata, czy wyraził li-tylko płyciznę własnego umysłu? Płycizna programowa, czy płycizna naturalna? Geniusz, czy idiota? Łam sobie głowę sam..."

Cała recenzja jest dostępna tutaj:
https://lebartoshe.blogspot.com/2019/10/r3.html

Fragment mojej recenzji:
"Płytcy bohaterowie ze swoimi płytkimi przeżyciami, otoczeni boleśnie płytkim światem, a do tego niezwykle powierzchowna, choć jak najbardziej ukwiecona, narracja – zupełnie jakby bohaterowie książki w ogóle nie mieli wnętrza, o które można by trącić, zupełnie jakby duszy nie mieli...
Czytam dalej, a wszystko ciągle dołująco płytkie, zwiewne,...

"Czy małżeństwo nadal bywa transakcją handlową". A co może wiedzieć o tym autor? Chyba niewiele. A styl to czysta grafomania i zadęcie.

"Czy małżeństwo nadal bywa transakcją handlową". A co może wiedzieć o tym autor? Chyba niewiele. A styl to czysta grafomania i zadęcie.

Niezły styl, jak zwykle, sama historia mało odkrywcza, powierzchowna.

Niezły styl, jak zwykle, sama historia mało odkrywcza, powierzchowna.