Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fragment recenzji ze strony www.owcazksiazka.pl

Uwielbiam. Wielbię pana, panie Julio, za łączenie świata realnego z nierealnym. Za to, że przekraczanie granicy tych światów nie stanowiło dla Pana niczego wyjątkowego, że było czymś oczywistym, a ja w tej Pana kompletnie nierealnej oczywistości dzięki opowiadaniom mogę uczestniczyć, nucąc sobie pod nosem 'katala tregua tregua espera, katala tregua espera tregua' (:

Fragment recenzji ze strony www.owcazksiazka.pl

Uwielbiam. Wielbię pana, panie Julio, za łączenie świata realnego z nierealnym. Za to, że przekraczanie granicy tych światów nie stanowiło dla Pana niczego wyjątkowego, że było czymś oczywistym, a ja w tej Pana kompletnie nierealnej oczywistości dzięki opowiadaniom mogę uczestniczyć, nucąc sobie pod nosem 'katala tregua...

Fragment recenzji ze strony www.owcazksiazka.pl

Kilka opowiadań i jedna nowela to balansowanie pomiędzy tworami wyobraźni autora, a tym, czego faktycznie doświadczył. To opowieści o wszystkich Jimach i Roy'ach tego świata. To historie o relacjach rodzinnych zachwianych przez czyjeś zaburzenie. O szoku i wychodzeniu z niego. O bólu jednych, tęsknocie drugich. David Vann rozliczył się z osobistą tragedią z przeszłości za pomocą fikcji i przelanych na papier słów. To przepracowanie traumy, a nawet pewien rodzaj zemsty - podanie nieżyjącemu własnych butów. Bardzo dobra literatura.

Fragment recenzji ze strony www.owcazksiazka.pl

Kilka opowiadań i jedna nowela to balansowanie pomiędzy tworami wyobraźni autora, a tym, czego faktycznie doświadczył. To opowieści o wszystkich Jimach i Roy'ach tego świata. To historie o relacjach rodzinnych zachwianych przez czyjeś zaburzenie. O szoku i wychodzeniu z niego. O bólu jednych, tęsknocie drugich. David Vann...

Papier w groteskę. I kredka w kolorze absurdu. Te atrybuty bardzo dobitnie obnażają ludzkie słabości i przywary. Większość z tych opowiadań mieści się na dwóch kartkach, choć jest i kilka dłuższych tekstów. Razem jest ich 46. I jest jeszcze jedna sprawa. Tu prawie nie jest śmiesznie. O nie. Piñera podaje ludzkości lusterko, w którym ta może zobaczyć się w wersji soute. Spotykając takie teksty, zawsze się zastanawiam, czy ludzkość jest na to gotowa. Opowiadania zdecydowanie warte uwagi (:
/wyimek z recenzji ze strony www.owcazksiazka.pl/

Papier w groteskę. I kredka w kolorze absurdu. Te atrybuty bardzo dobitnie obnażają ludzkie słabości i przywary. Większość z tych opowiadań mieści się na dwóch kartkach, choć jest i kilka dłuższych tekstów. Razem jest ich 46. I jest jeszcze jedna sprawa. Tu prawie nie jest śmiesznie. O nie. Piñera podaje ludzkości lusterko, w którym ta może zobaczyć się w wersji soute....

Orbitowski jest tu wyczuwalny, realistyczny, ludzki taki. Żadna tam fantazja, a realne emocje. Podobało mi się. To, że nie wiem, kim jego bohater jest, że nie wiem, co się stało. Podobało mi się zgadywanie, kto w tej historii jest pozytywny, a kto nie, to równoczesne odkrywanie dwóch żyć - tego wtedy i tego teraz. Podobało mi się poznawanie różnych odmian zła i obserwowanie, jak dobro - choć próbuje - nie potrafi dać mu rady.
Jestem za!

(więcej na www.owcazksiazka.pl)

Orbitowski jest tu wyczuwalny, realistyczny, ludzki taki. Żadna tam fantazja, a realne emocje. Podobało mi się. To, że nie wiem, kim jego bohater jest, że nie wiem, co się stało. Podobało mi się zgadywanie, kto w tej historii jest pozytywny, a kto nie, to równoczesne odkrywanie dwóch żyć - tego wtedy i tego teraz. Podobało mi się poznawanie różnych odmian zła i...

To dosyć ciekawe: czytać, że ludzkość stworzyła galaktyczne imperium, że zamieszkuje dwadzieścia pięć milionów planet, że na każdej z nich żyje przynajmniej miliard ludzi, a nasza zielono-niebieska planeta, ten jedyny zamieszkiwany (dzisiaj) przez ludzkość świat, dla większości z nich jest kompletnie nieznany. "Preludium Fundacji" przenosi nas do roku 12020 ery galaktycznej. Hari Seldon właśnie wygłosił referat na temat pewnej idei, teoretycznie możliwej, choć - jak sam przyznaje - zupełnie niepraktycznej, którą nazwał psychohistorią. I to był błąd.
Ucieczka Seldona przed Imperatorem pozwala odbyć podróż po Trantorze, stołecznej planecie Imperium i niektórych jego sektorach skrytych pod grubymi kopułami. Podróż pozwala przemierzać kolejne sektory, zaznajamiać się z ich różnorodnością i odmiennością kulturową, obserwować postępujący upadek Imperium na skutek braku rozwoju podstawowych dziedzin gospodarki, a także poznać legendę o pierwotnym świecie.
(wyimek z recenzji: http://www.owcazksiazka.pl/2017/11/isaac-asimov-preludium-fundacji.html

To dosyć ciekawe: czytać, że ludzkość stworzyła galaktyczne imperium, że zamieszkuje dwadzieścia pięć milionów planet, że na każdej z nich żyje przynajmniej miliard ludzi, a nasza zielono-niebieska planeta, ten jedyny zamieszkiwany (dzisiaj) przez ludzkość świat, dla większości z nich jest kompletnie nieznany. "Preludium Fundacji" przenosi nas do roku 12020 ery...