Czy to może być zabawna historia?

Daphne uwielbiała, gdy Peter opowiadał ich historię – jak się poznali, zakochali w sobie i zamieszkali w jego rodzinnym mieście, aby rozpocząć wspólne życie. Do czasu aż okazało się, że owa opowieść to prolog zupełnie innej historii miłosnej – z Petrą, przyjaciółką z dzieciństwa, w roli głównej. Porzucona tuż przed ślubem, zdana na siebie i skromną pensję bibliotekarki, Daphne ląduje w wynajmowanym mieszkaniu ze swoim kompletnym przeciwieństwem, ale i jedyną osobą, która może zrozumieć, w jakich tarapatach się znalazła: z Milesem, byłym chłopakiem Petry.

Sam pomysł na fabułę uważam za świeży i oryginalny. Autorce udało się wprowadzić znane i lubiane romansowe motywy (fake dating, roommates to lovers), ale ograć je w nieco inny sposób niż zrobiono to w dotychczas poznanych przeze mnie historiach. Nietypowa sytuacja obu naszych głównych bohaterów wytwarza między nimi dynamikę, która intryguje i zaciekawia na tyle, że ciężko oderwać się od lektury. Nie spotkałam jeszcze innej autorki, która historiami tego typu byłaby w stanie wzbudzić we mnie tak duże zaangażowanie i przywiązanie do bohaterów.

Daphne i Peter to postaci z krwi i kości, a ich historia jest niezwykła w swojej zwykłości. Bardzo ciekawe było poznawanie dwóch perspektyw przeżywania rozstania – uwzględniane są emocje Milesa, co jest dla mnie ogromnym plusem, ponieważ mam wrażenie, że ten temat jest nieco pomijany we współczesnych powieściach obyczajowych. Autorka nie oferuje nam spektakularnych zwrotów akcji czy tragedii grających na emocjach. Skupia się na codziennych zmaganiach, przemyśleniach bohaterów, tworzy ich portrety psychologiczne w taki sposób, że bez problemu możemy wyobrazić sobie ich jako rzeczywiste, wielowymiarowe postaci. Myślę, że to właśnie w tym tkwi jej spektakularny sukces – potrzebujemy historii dających nam nadzieję, ale będących na tyle blisko naszej rzeczywistości, że jesteśmy w stanie się z nimi zidentyfikować lub sympatyzować z protagonistami. „Funny story” jest niezwykle dojrzałym portretem relacji międzyludzkich, wpływu przeszłości na nasze aktualne funkcjonowanie. Zupełnie nie traci przy tym lekkości i utrzymuje zaangażowanie czytelnika na najwyższym poziomie.

Osobiście będę bardzo miło wspominać tę lekturę i oczywiście z niecierpliwością czekam na wieści o następnym projekcie Emily Henry. Moja aktualna topka jej powieści przedstawia się następująco: „Ludzie, których spotykamy na wakacjach”, za wywołanie efektu zapomnienia o całym świecie i możliwość zatracenia się w historii zawierającej jeden z moich ulubionych motywów; „Happy place”, za wzbudzenie we mnie tak szerokiego spektrum emocji, co potrafi zrobić niewiele książek; oraz „Funny story”, za dojrzałość, oryginalność i sprostanie moim wszelkim oczekiwaniom.

Dominika Wojtera