Ci bohaterowie nie powinni trafić na ekrany? O nie zawsze udanych wcieleniach postaci z książek

Zapewne oglądaliście niejedną ekranizację powieści Harlana Cobena – kolejne, także polskie, co jakiś czas pojawiają się na Netflixie. Wśród bohaterów nie zobaczymy jednak na ekranie Myrona Bolitara – prywatnego detektywa ze sportową przeszłością. Jest konkretny powód takiego stanu rzeczy – jak autor zaznaczył w rozmowie z „The Times”, boi się, że żaden aktor nie zagrałby Bolitara odpowiednio, że nie zrozumiałby tej postaci. W czasie rozmowy zasugerowano pisarzowi, że może Stanley Tucci by się nadawał. Coben odpowiedział, że choć należy do jego fanów, to aktor jest niższy niż Bolitar, więc nie do końca pasuje do roli. „Bolitar to szybsza, silniejsza i zabawniejsza wersja mnie”.

Detektywa więc w najbliższym czasie na ekranie nie zobaczymy, za to zobaczyliśmy innych bohaterów, którzy nie spodobali się widzom lub krytykom, lub samym aktorom. Jakie postaci dodalibyście do listy tych nieudanych ekranizacji? Oto moja – i jak to bywa z „moimi”, subiektywna – lista. Zapraszam do dodawania swoich propozycji w komentarzach!

„Lśnienie” i Jack Nicholson jako Jack Torrance

Ten tytuł często pojawia się w podobnych zestawieniach, ale film stał się już kultowy, więc trudno o nim nie wspomnieć. Ten przykład jest o tyle ciekawy, że rola Torrance’a należy do jednej z najbardziej znanych w dorobku Nicholsona, ale samemu Stephenowi Kingowi się nie spodobała. Jak autor powiedział w rozmowie z BBC, czytając książkę, możemy się przekonać, w którym momencie człowiek, który chciał czynić dobro, popada w szaleństwo. Tymczasem postać grana przez Nicholsona jest szalona od samego początku. A Torrance jest tym bardziej ważny dla Kinga, że przypomina jego samego – King, pisząc książkę, podobnie jak jego bohater dużo pił.

Tomasz i Teresa z „Nieznośnej lekkości bytu”

„Nieznośna lekkość bytu” – film w reżyserii słynnego Philipa Kaufmana, z nie mniej słynnymi Danielem Day-Lewisem i Juliette Binoche w rolach głównych, nie spodobał się Milanowi Kunderze, mimo że był nominowany do Oscarów i zdobył nagrodę BAFTA w ważnej kategorii: Scenariusz adaptowany. Kundera w swojej książce nie pisał wiele np. o wyglądzie postaci – one są raczej ideą, zbiorem zachowań, uczuć, niż konkretnymi osobami. A w filmie, chcąc nie chcąc, się nimi stały. Po „Nieznośnej lekkości bytu” autor nie wyraził już zgody na ekranizację żadnej ze swoich książek – odmówił m.in. Agnieszce Holland, która chciała stworzyć film na podstawie „Walca pożegnalnego”.

Bohaterowie „Lolity” Stanleya Kubricka

Dzieła Milana Kundery są już dzisiaj klasyczne, podobnie jak „Lolita” Vladimira Nabokova. Imię tytułowej bohaterki weszło nawet na stałe do języka polskiego – jako określenie – jak mówi internetowy Słownik Języka Polskiego – „młodej dziewczyny zachowującej się kokieteryjnie i prowokująco; budzącej zainteresowanie seksualne dorosłych mężczyzn”. Dzieło Nabokova przesiąknięte jest aluzjami, ukrytymi (i nie tylko) namiętnościami. Kubrick nakręcił natomiast swój film w roku 1962, gdy jeszcze obowiązywał Kodeks Haysa, czyli obowiązujący od 1934 roku bardzo konserwatywny zbiór zasad dotyczący tego, co można, a czego nie można pokazywać w filmach produkowanych i dystrybuowanych w Stanach Zjednoczonych. Dlatego, jak zauważa nasz filmowy ekspert w redakcji, Adam Horowski: »Z miliona twarzy namiętności w filmie została tylko zazdrość. Kamera nie mogła pozwolić sobie nawet na dwuznaczne zbliżenie na nagą łydkę, bezwstydnie uróżowane dziewczęce usta. Zresztą jeszcze 5 lat później, w przełomowym „Absolwencie”, pani Robinson zakładająca pończochę na nogę i uwodząca w ten sposób Dustina Hoffmana była szokującą, hipererotyczną sceną«. Kubrickowscy bohaterowie, przez to, że zostali ukazani w takich, a nie innych czasach, stracili więc na sensualności, seksualności w porównaniu do swoich literackich pierwowzorów.

Wszyscy odtwórcy roli Poirota poza Davidem Sachetem

Aktorzy, którzy nie spodobali się widzom czy autorom w danej roli, to jedno. Osobną kategorię stanowią sytuacje, w których dany aktor wciela się w postać już znaną i kochaną z ekranu, wcześniej graną przez kogoś innego. Choć nie widzieliśmy jeszcze Liama Hemswortha w roli Wiedźmina (choć odrobinę widzieliśmy, w pierwszym teaserze), internet już jest pełen zawiedzionych głosów – że przecież nikt Henry’ego Cavilla odpowiednio nie zastąpi.

Z podobnymi zarzutami mierzą się aktorzy grający wykreowanego przez Agathę Christie Herkulesa Poirot – a Wikipedia wskazuje na aż 16 odtwórców tej roli! – którzy nie są Davidem Sachetem. Współczesny widz najczęściej bowiem kojarzy tę postać właśnie z nagrywanego w latach 1989–2013 serialu „Poirot”. Aktorzy z wcześniejszych produkcji nie są nam aż tak dobrze znani, a aktorom, którzy zaczęli grać belgijskiego detektywa później – nawet samemu Kennethowi Branaghowi – nie tak łatwo dotrzeć swoją kreacją do tych, którzy do Sacheta zdążyli się już przyzwyczaić.

Percy Jackson i bohaterowie w niewłaściwym wieku

Cykl „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy” dostępny jest na Disney+ jako serial, a widzowie chętnie go oglądają – produkcja (jej pierwszy sezon) znalazła się w top 5 najchętniej oglądanych nowych seriali właśnie na tej platformie. To jednak nie pierwsza z ekranizacji Ricka Riordana – wcześniej ukazały się filmy pełnometrażowe, które autorowi się nie spodobały. Już w roku 2009 pisarz przesłał twórcom filmów maila, w którym wyjaśniał, dlaczego nie jest dobrym pomysłem robienie z 12-letnich bohaterów 17-latków. Przedstawił te argumenty z „finansowego” punktu widzenia, bo – jak przypuszczał – twórcom przecież chodziło (i jemu również) o sukces produkcji, także ten liczony w dolarach.

Riordan wskazał, że ukazując bohaterów nie w trakcie ich dorastania – od 12. do 16. roku życia, ale już wtedy, gdy mają 17 lat, zupełnie niwelują możliwość poznania przez widzów procesu ich dojrzewania, jego wpływu na podejmowane przez nich decyzje. Co więcej, film z siedemnastolatkami w roli głównej zostanie sklasyfikowany jako produkcja dla nastolatków, co sprawi, że rodzice młodszych dzieci – jak i same nastolatki do 15. roku życia – raczej się do kin nie wybiorą. A to film familijny. Jako przykład tego, w jaki sposób powinno się realizować filmy, Riordan wskazał serię o Harrym Potterze – tam nie bano się, że „zbyt” młodzi bohaterowie odbiorą filmowi szanse na większy sukces. A wręcz przeciwnie – przedstawiono wszystkie etapy ich dorastania i przez to produkcja stała się bardziej uniwersalna.

Ach, ta Ginny!

No właśnie, ale skoro o „Harrym Potterze” mowa… To nie wszystkie postaci z książek J.K. Rowling zostały przeniesione na ekran, według widzów, w odpowiedni sposób. Ron, Harry, Hermiona – trójka głównych bohaterów zbiera raczej pozytywne recenzje, a mnie – mimo że powstaje przecież nowy serial bazujący na sadze o czarodziejach J.K. Rowling – trudno sobie wyobrazić, że wystąpi w nim ktoś inny niż Rupert Grint, Daniel Radcliffe i Emma Watson.

Zdecydowanie lepiej przyjmuję natomiast do wiadomości, że w roli Ginny nie zobaczę już Bonnie Wright. Postać, która w książkach jest rezolutna, pewna siebie, niebojąca się wygłaszać własnego zdania, silna, na ekranie ma osobowość „ciepłej kluchy”. Sama Bonnie Wright, występując gościnnie w podcaście „Inside of You”, zdradziła, że obawiała się, jak publiczność przyjmie jej kreację Ginny, ponieważ wiele scen z tą bohaterką zostało ograniczonych do minimum, co nie dało jej możliwości pokazania, jak ciekawą dziewczyną jest Ginny.

Bella? W porządku, ale…

Filmowa saga „Zmierzch”, jak wynika z mojego doświadczenia, jest cały czas, kolejne razy, oglądana przez najstarszych przedstawicieli zetek – najmłodszego pokolenia, oraz najmłodszych milenialsów, którym towarzyszyła w czasie dorastania czy wczesnej dorosłości. Nie zawsze dobre recenzje za swoją rolę zbiera natomiast Kristen Stewart, czyli filmowa Bella – „bywa lekkomyślna, krindżowa”, możecie przeczytać na internetowych forach. Innego zdania jest autorka książki Stephenie Meyer – jej się rola Stewart podobała. Jednak autorce bardzo zależało na tym, by usunąć z filmowego „Zaćmienia” scenę, w której Bella wsiada na motocykl Jacoba po kłótni z Edwardem. „W tej scenie nie widziałam Belli”, mówi pisarka (złośliwcy – jak ja, przyznam – twierdzą, że właśnie w tym fragmencie uwidacznia się cała Bella). „To nie było asertywne, a niemiłe. W tej scenie nie zobaczycie silnej kobiety, a dziewczynę, która zachowuje się jak palant”. Producenci tego fragmentu filmu nie usunęli, jednak go złagodzili. Tak czy siak filmowa Bella pozostaje postacią, o której dużo – i nie zawsze dobrze – się mówi nawet lata po premierach filmowych części „Zmierzchu”.

Bohaterowie serialowego „Lipowa. Zmowy milczenia”

Katarzyna Puzyńska doczekała się licznego grona fanów za sprawą sagi o Lipowie, nic więc dziwnego, że ci ucieszyli się na wieść, iż „Motylek” – pierwsza część cyklu – zostanie zekranizowany. Niestety samą fabułę znacznie zmieniono, a i bohaterowie są inni niż w książce. Począwszy od Weroniki – temperamentnej kobiety z burzą rudych loków, która w serialu wygląda i zachowuje się inaczej niż w książce, przez zbyt ślamazarnego Daniela Podgórskiego, na mało babcinej Marii Podgórskiej skończywszy. Na taki a nie inny kształt serialu ogromny wpływ miał zapewne fakt, że autorka nie ingerowała w jego powstawanie (choć w swoich social mediach wspomniała, że to ona wskazała Dorotę Kolak jako odtwórczynię roli Klementyny).

To moje propozycje. A jakich bohaterów wy dodalibyście do tej listy?

Pamiętajcie, że na każdą z wymienionych książek możecie założyć alert LC!