Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kupiłam tę książkę pod wpływem impulsu - trochę dlatego, że ze względu na pandemię postanowiliśmy odpuścić urlopowy wyjazd w góry i spędzić dwa tygodnie u rodziny na wsi (podwarszawskiej, sypialnianej, trzody chlewnej ani rogacizny nie uświadczysz), a trochę dlatego, że spodobał mi się jej fragment, który przeczytałam na jednym z portali internetowych. A po lekturze “Wołania w górach” doszłam do dwóch sprzecznych wniosków: po pierwsze, chciałabym jak najszybciej znaleźć się w Tatrach (mieszkam w centralnej Polsce), po drugie, chyba już nigdy nie pójdę na górską wędrówkę, bo to zbyt niebezpieczne, a ja nie jestem jakąś super doświadczoną piechurką…

Oczywiście prawda jest taka, że ani wypadki nie zdarzają się tak często, ani nie zawsze są śmiertelne, a autor, jak sam zaznaczył, wybrał te, które gwarantują większy dramatyzm opowieści - czyli bardziej przyciągają (i utrzymują) uwagę czytelników. “Wołanie w górach” skupia się na pracy ratowników TOPR - ciężkiej, w trudnych warunkach, często improwizowanej - bo sam autor był przez większość swojego życia z Pogotowiem związany. Poza wypadkami, czy też przy ich okazji, opisuje jak zmieniała się praca ratowników, jak bardzo usprawnia działania wykorzystywanie śmigłowca, ale też jak bardzo ważny jest wciąż sam człowiek i jego umiejętności oraz wytrzymałość psychiczna.

Książka chyba bardziej dla pasjonatów niż dla wszystkich (ostatnie wydanie ma ponad 900 stron!), aczkolwiek czyta się dobrze, bo jest napisana lekko i trochę poetycko, nie ogranicza się do samych suchych faktów - widać, że byłemu ratownikowi pisanie nie było obce (Michał Jagiełło zmarł w 2016 r.). Może czasem ujawnia pewną egzaltację, ale nie razi to aż tak bardzo jak mogłoby, bo autor zdaje sobie z tego sprawę i próbuje z tego jakoś wybrnąć.

Polecam spróbować, może to lektura akurat dla Was.

Kupiłam tę książkę pod wpływem impulsu - trochę dlatego, że ze względu na pandemię postanowiliśmy odpuścić urlopowy wyjazd w góry i spędzić dwa tygodnie u rodziny na wsi (podwarszawskiej, sypialnianej, trzody chlewnej ani rogacizny nie uświadczysz), a trochę dlatego, że spodobał mi się jej fragment, który przeczytałam na jednym z portali internetowych. A po lekturze...