Fascynująca lektura tomu drugiego. Dwumiesięczna, ale jak spoglądam teraz na spis treści, to większość reportaży pozostawiło we mnie ślad i rozpoznaję je po tytułach. Prawie wszystkie, z kilkoma wyjątkami, uważam za bardzo dobre.
Znów przybyło pozycji na półce "chcę przeczytać" i znów poznałam sylwetki wspaniałych reporterek i reporterów, co jest niekwestionowaną zasługą rewelacyjnych wstępów Mariusza Szczygła.
Od połowy dominują tematu bardzo trudne, bolesne, zgodnie z deklaracją: "Dziennikarz zawsze stoi po stronie nieszczęścia i krzywdy. Pogląd ten (...) jest jednym z trzech cytatów patronujących tej antologii". Warto wziąć to pod uwagę planując lekturę i dawkować ją z umiarem, by uniknąć przytłoczenia ilością nieszczęścia w jednym tomie.
Jednocześnie chcę zauważyć, że zazwyczaj pośród opisywanego cierpienia obecne jest też, na różne sposoby, dobro - lśni ono jak diament pośród ciemności. I to jest bardzo pokrzepiające!

Fascynująca lektura tomu drugiego. Dwumiesięczna, ale jak spoglądam teraz na spis treści, to większość reportaży pozostawiło we mnie ślad i rozpoznaję je po tytułach. Prawie wszystkie, z kilkoma wyjątkami, uważam za bardzo dobre.
Znów przybyło pozycji na półce "chcę przeczytać" i znów poznałam sylwetki wspaniałych reporterek i reporterów, co jest niekwestionowaną zasługą...

Tom drugi wspaniałości jaką jest „Antologia polskiego reportażu XX” wieku wreszcie za mną. Jej czytanie trochę mi zajęło ale to tylko i wyłącznie dlatego, że musiałem sobie ją dawkować żeby nie przeczytać za szybko. I tak samo jak tom pierwszy tak i ten zachwycił mnie bardzo.

Co prawda w tym tomie było więcej znanych mi już nazwisk ale to dlatego, że zbiór zawierał reportaże z lat 1966 – 2000. I również zawierał pełen przekrój zarówno tematów opisywanych jak i autorów. To była naprawdę ciekawa podróż przez różne style, punkty widzenia, wrażliwość pisarską, warsztat czy wykonaną pracę. I chociaż było tam kilka reportaży, które mnie znudziły lub nie przypadły do gustu z różnych powodów, to jednak zdecydowana większość była znakomita.

Nie sposób wymienić tu wszystkich tytułów i autorów, gdyż tom zawierał tych tytułów czterdzieści sześć. Ale chciałbym wyróżnić te, które spodobały mi się najbardziej, które zrobiły na mnie największe wrażenie. Zacznę od Wiesława Łuki i jego znakomitego „Nie oświadczam się”, mocnego i wstrząsającego reportażu o zbrodni. Rewelacyjny był też Andrzej Mularczyk i jego „Depozyt”, wspaniale napisana historia o niesłusznie skazanym na śmierć ojcu i próbie walki o jego pamięć i dobre imię. Kolejną perełką były „Wieże z kamienia” Wojciecha Jagielskiego, niesamowicie napisana relacja z pobytu w Czeczenii ogarniętej wojną z Rosją. To były zdecydowanie trzy najlepsze moim zdaniem reportaże z tego tomu.

Świetne również były takie tytuły jak „Boli, więc jesteś zdrowa” Lucjana Wolanowskiego (o trędowatych),„Baśnie udokumentowane” Krzysztofa Kąkolewskiego (o Polce pracującej dla gestapo),„Szpan” Grzegorza Nawrockiego (jak sam tytuł wskazuje o szpanie, szeroko pojętym),„Ludzie i może nie są źli….” Hanny Krall (o Annie Walentynowicz),„Cień klątw nad wawelskim wzgórzem” Zbigniewa Święcha (o rzekomej klątwie po otwarciu grobowca Kazimierza Jagiellończyka na Wawelu),„Ślad kuli” Jerzego Morawskiego (o ekshumacji zwłok polskich oficerów straconych podczas wojny przez NKWD),„Umieralnia życia” Beaty Pawlak (o pracy dla Matki Teresy w Kalkucie),„Jak Emilię z Kalabrii od złej pani wykradłam” Ireny Morawskiej (o Polce, która we Włoszech gotowała piekło na ziemi służącym dla niej Polkom),„Czekam pod adresem: Berlin” Wojciecha Tochmana (o kobietach zmuszanych do prostytucji w Berlinie) czy „Adam z Ewką żyli w raju” Włodzimierza Nowaka (o życiu dość barwnej i różnorodnej grupy przyjezdnych ludzi w Słubicach na przełomie XX i XXI wieku).

Świetnych reportaży było tam rzecz jasna więcej, ja tylko wymieniłem te moje ulubione. Gorąco wierzę, że każdy znajdzie sobie coś dla siebie, bowiem tom ten to fenomenalny zbiór naprawdę znakomitych reportaży ale też ciekawa lekcja historii. No i skutecznie może wydłużyć listę książek do przeczytania co uważam rzecz jasna za zaletę.

Polecam gorąco. Wspaniała rzecz. A przede mną tom trzeci.

Tom drugi wspaniałości jaką jest „Antologia polskiego reportażu XX” wieku wreszcie za mną. Jej czytanie trochę mi zajęło ale to tylko i wyłącznie dlatego, że musiałem sobie ją dawkować żeby nie przeczytać za szybko. I tak samo jak tom pierwszy tak i ten zachwycił mnie bardzo.

Co prawda w tym tomie było więcej znanych mi już nazwisk ale to dlatego, że zbiór zawierał...

Bardzo przyjemna lektura. Drugą część antologii czytało się nawet lepiej od części pierwszej. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że język jak i tematyka reportaży jest nam bliższa. Czytało się bardzo płynnie i przyjemnie a różnorodność tematów nie pozwala się nudzić. Fragmenty kilku pozycji cytowanych w antologii skłoniły mnie nawet do sięgnięcia po oryginały. Polecam!!

Bardzo przyjemna lektura. Drugą część antologii czytało się nawet lepiej od części pierwszej. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że język jak i tematyka reportaży jest nam bliższa. Czytało się bardzo płynnie i przyjemnie a różnorodność tematów nie pozwala się nudzić. Fragmenty kilku pozycji cytowanych w antologii skłoniły mnie nawet do sięgnięcia po oryginały. Polecam!!

„Niegodziwości są na ogół niestety ciekawsze niż cnoty – i dla samego reportera, i czytelników”.

Kolejny zbiór fenomenalnych reportaży, tym razem obejmujący eseje i reportaże powstałe w okresie 1966 - 2000. Redakcja zebrała tu ponownie śmietankę polskich pisarzy i publicystów, tworzących literaturę faktu w szerokim zakresie tematycznym.

Tom ten jednak, bardziej chyba niż poprzedni, gdzie - mam wrażenie - więcej było publicystyki w lżejszej tonacji, pozostawił mnie w stanie dokuczliwego przygnębienia. Sporo reportaży dotyczy wydarzeń wstrząsających, dokumentuje ludzkie tragedie i cierpienia, ale też podłość i zwierzęce wręcz okrucieństwo. Mimo, iż antologię polecam, i oczywiście uznaję za zbiór tego, co najlepsze w polskiej literaturze faktu, ostrzegam, że wiele z tych reportaży wstrząśnie Wami do głębi i pozostawi drażniący i niezatarty ślad w pamięci (cóż, może właśnie o to w tym wszystkim chodzi, by pamiętać?...).

Z tych, które zapadły mi w pamięć najbardziej:

- "Nie oświadczam się" (1979) - Wiesława Łuki, o makabrycznym potrójnym morderstwie dokonanym w Wigilię Bożego Narodzenia i związanej z nim zmowie milczenia mieszkańców pewnej wsi. Seans najmroczniejszego filmu Smarzowskiego nie jest Was w stanie uodpornić na to, co wydarzyło się naprawdę.

- "Depozyt" (1981) - Andrzeja Mularczyka, historia żony i córki straconego przez komunistów oficera wojska polskiego, w których kaskadę wspomnień i cierpienia wyzwala odnalezionej po latach srebrnej papierośnicy...

- "Mord na placu Tiananmen" (1989) - Wojciecha Giełżyńskiego, szczegółowa relacja z dramatycznych wydarzeń roku 1989, które rozegrały się na placu Niebiańskiego Spokoju w Pekinie.

- "Jak Emilię z Kalabrii od złej pani wykradłam" (1997) - Ireny Morawskiej opowieść o "akcji ratunkowej", której podjęła się reporterka. Bohaterką opowieści jest młoda dziewczyna, która wpadła w "szpony" kobiety, której nie da się określić inaczej niż wcielenie diabła...

- "Czekam pod adresem: Berlin" (1998) - Wojciecha Tochmana, przejmujący i brutalnie dosadny reportaż o losach niewolnic seksualnych z Polski, Litwy, Czech... wywożonych lub wywabianych za granicę i zmuszanych do prostytucji.

- "Mięso, a w środku rzeźnik" (1999) - Piotra Lipińskiego, o szczegółach i genezie słynnej "afery mięsnej" z 1964, która skończyła się egzekucją ojca Pawła Wawrzeckiego.

„Niegodziwości są na ogół niestety ciekawsze niż cnoty – i dla samego reportera, i czytelników”.

Kolejny zbiór fenomenalnych reportaży, tym razem obejmujący eseje i reportaże powstałe w okresie 1966 - 2000. Redakcja zebrała tu ponownie śmietankę polskich pisarzy i publicystów, tworzących literaturę faktu w szerokim zakresie tematycznym.

Tom ten jednak, bardziej chyba niż...

Jak to z zbiorach. Są lepsze i gorsze reportaże. Akurat w drugiej odsłonie tych lepszych przewaga. Przede wszystkim mniej nadecia a więcej społecznych reportaży. W sumie to można zaryzykować stwierdzenie, że to taka książka do historii XX beż dat, za to z dużą ilością nazwisk. Historia od zaplecza. Polecam.

Jak to z zbiorach. Są lepsze i gorsze reportaże. Akurat w drugiej odsłonie tych lepszych przewaga. Przede wszystkim mniej nadecia a więcej społecznych reportaży. W sumie to można zaryzykować stwierdzenie, że to taka książka do historii XX beż dat, za to z dużą ilością nazwisk. Historia od zaplecza. Polecam.

"Antologia polskiego reportażu XX wieku" Mariusz Szczygieł tom 1 i 2
Mariusz Szczygieł zebrał sto najciekawszych i najlepszych (subiektywnie) reportaży opublikowanych między 1901, a 2000 rokiem. Antologia ta powstała pod opieką rady wybitnych reporterów i literaturoznawców. Tworzyli ją Hanna Krall, Małgorzata Szejnert, Kazimierz Wolny-Zmorzyński i Elżbieta Sawicka. Ostatnie zdanie należało oczywiście do Mariusza Szczygła.
Dwa obszerne tomy zawierające ponad 2400 stron, jak pisze autor to "teksty, które są albo ponadczasowe, albo typowe dla swojej epoki - jak chociażby reportaże socrealistyczne".
Antologię otwiera reportaż Janusza Korczaka, a kończy jakże wymowny w aktualnym czasie reportaż Wojciecha Jagielskiego "Wieże z kamienia" o ataku Rosji na Czeczenię. Pomiędzy nimi jest prawdziwy raj dla tych, którzy lubią ten gatunek literacki.
"Nieoczywiste teksty oczywistych autorów, ale także mnóstwo nieoczywistych autorów" tak pisze Szczygieł we wstępie do antologii.
Oprócz znanych reportażystów takich jak Kapuściński czy Tochman znajdziemy wielu mniej lub w ogóle nieznanych. Mamy tu Konopnicką (tak, tę od "Naszej Szkapy"),Reymonta i wiele, wiele innych nazwisk, których nie powiązalibyśmy z reportażem. Szczególne wrażenie wywarł na mnie reportaż Tadeusza Dębickiego "U wrót Konga" (1928 r. tom 1). Autor swą empatią wyprzedził epokę, w której żył; oraz reportaż Piotra Lipińskiego o aferze mięsnej (1965 r. tom 2) w której orzeczono karę śmierci dla Stanisława Wawrzeckiego (ojca Piotra Wawrzeckiego - aktora).
Szczygieł, każdy reportaż opatrzył swoim komentarzem, takim krótkim wstępem, który wprowadza do tematu. To bardzo ciekawy element całej antolgii. Na podstawie sylwetek autorów zapisałam sobie mnóstwo tytułów do przeczytania, chyba mi życia nie starczy.
Czy "składanka" może być dobra? Czytając czasem opowiadania często dochodzę do wniosku, że w jednej książce są one nierówne. W "Antologii" wszystko jest po prostu doskonałe. Nie ma tutaj miejsca na nieciekawe teksty. To creme de la creme.
Dla czytelnika, który dopiero zaczyna swą przygodę z reportażem będzie to znakomite rozpoczęcie z tym gatunkiem. Ci, którzy już znają gatunek zrobią "chciejlistę" na kolejnych kilka lat do przodu.
O rety, ależ to było dobre! Mimo, że do końca roku jeszcze bardzo daleko, to ja już wiem, że jest to zdecydowanie mój najlepszy tegoroczny tytuł.
Jest jeszcze trzeci tom Antologii. Jest on uzupełnieniem tekstów XX wieku i zawiera 50 reportaży autorów, którzy znaleźli się w pierwszym i drugim tomie.

"Antologia polskiego reportażu XX wieku" Mariusz Szczygieł tom 1 i 2
Mariusz Szczygieł zebrał sto najciekawszych i najlepszych (subiektywnie) reportaży opublikowanych między 1901, a 2000 rokiem. Antologia ta powstała pod opieką rady wybitnych reporterów i literaturoznawców. Tworzyli ją Hanna Krall, Małgorzata Szejnert, Kazimierz Wolny-Zmorzyński i Elżbieta Sawicka. Ostatnie...

Jakoś pierwszy tom był dla mnie bardziej ciekawy, reportaże były bardziej wciągające.
Ale ten o FSO na Żeraniu i o aferze mięsnej to całkiem smaczne kawałki.

Jakoś pierwszy tom był dla mnie bardziej ciekawy, reportaże były bardziej wciągające.
Ale ten o FSO na Żeraniu i o aferze mięsnej to całkiem smaczne kawałki.

Antologia poświęcona jest kilkunastu polskim reporterom piszącym po II WŚ. Każdemu przypada wstęp z podstawowymi danymi biograficznymi, najważniejszymi dziełami i argumentami autora kompilacji, dlaczego zasługuje na zaprezentowanie oraz jeden tekst (w przypadku dłuższych pokazane są tylko fragmenty). Te wstępy Mariusza Szczygła są subiektywne, ale właśnie dlatego są dla mnie mocnym punktem. Często prezentuje osobiste wrażenia z czytania lub poznania twórcy, pokazuje też mocne strony i mankamenty reportażysty. Kilkakrotnie udało mu się zachęcić mnie do wyszukania informacji o jakimś głośnym reportażu. Co do wyboru tekstów to tacy giganci jak Hanna Krall czy Małgorzata Szejnert napisali sporo wybitnych dzieł, ale utrzymana jest zasada jeden autor – jeden przykład twórczości. Nie należy bać się grubości tomu, bo każdy tekst jest indywidualny i można pomijać mniej ciekawe bez ryzyka utraty wątku.

Antologia poświęcona jest kilkunastu polskim reporterom piszącym po II WŚ. Każdemu przypada wstęp z podstawowymi danymi biograficznymi, najważniejszymi dziełami i argumentami autora kompilacji, dlaczego zasługuje na zaprezentowanie oraz jeden tekst (w przypadku dłuższych pokazane są tylko fragmenty). Te wstępy Mariusza Szczygła są subiektywne, ale właśnie dlatego są dla...

Lektura do której się wraca. Każdy tekst warty polecenia.

Lektura do której się wraca. Każdy tekst warty polecenia.

Genialny zbiór. Perełki.

Genialny zbiór. Perełki.