Sandman tom 2 to kolejna fantastyczna przygoda w uniwersum Śnienia. Dostajemy kawał świetnej historii, świat został tu nakreślony o wiele szerzej niż w tomie pierwszym, a nowe postacie coraz mocniej intrygowały podczas czytania. Całość jest jednak dość wymagająca, bo multum postaci, wątków i niezwykle zawiły sposób ich opowiadania mogą przyprawić o zawrót głowy. Tom perfekcyjnie prezentuje się pod względem oprawy graficznej – rysunki wyglądają po prostu cudnie. No i jeszcze nowe wydanie w twardej oprawie zwyczajnie świetnie prezentuje się na półce. Cóż można powiedzieć więcej – kupujcie, czytajcie i się nie zastanawiajcie.
Więcej przeczytasz tutaj: https://popkulturowcy.pl/2021/12/14/sandman-tom-2-dom-lalki-recenzja-komiksu-kto-tu-jest-czyja-lalka/

Sandman tom 2 to kolejna fantastyczna przygoda w uniwersum Śnienia. Dostajemy kawał świetnej historii, świat został tu nakreślony o wiele szerzej niż w tomie pierwszym, a nowe postacie coraz mocniej intrygowały podczas czytania. Całość jest jednak dość wymagająca, bo multum postaci, wątków i niezwykle zawiły sposób ich opowiadania mogą przyprawić o zawrót głowy. Tom...

"Dom zboczeńców"

Lektura drugiego tomu Sandmana otworzyła mi wreszcie oczy i uświadomiła co takiego ma w sobie "Sandman" , że stał się aż tak popularny.

Otóż jest to komiks bardzo głęboko osadzony w realiach LGBTQ, odmieńców i różnego rodzaju zboczeńców. A wszystko to jest podlane bajkową opowieścią o snach i ludzkich marzeniach.

Początkowo nie zwróciłem na to szczególnej uwagi, bo tak jak wszyscy skupiłem się bardziej na samej opowieści. Ale fakty są niezaprzeczalne:
Koryńtczyk jest gejem, płeć "Pożądania" jest bliżej nieokreślona, co definiuje ją jako postać " niebinarną" , siostry Chandal i Zelda są lesbijkami, a Hal jest homoseksualistą i transwestytą grającym w sztuce "Drag Queen".
W pierwszym tomie, podczas akcji w barze, March wyznaje, że posiadł syna Bettie za paczkę papierosów!. Jedna z klientek wyznaje, że najbardziej ją kręci seks z trupami. Johhny Dee cierpi prawdopodobnie na zaburzenia seksualne, podobnie zresztą jak Koryńtczyk, który zabójstwami rekompensuje sobie seksualne niespełnienie i swoją odmienność. "Wesolek" jest pedofilem, jeden z gości w hotelu gustuje w morderstwach transwestytów, kierownik zjazdu czyta gazety "bondage", a klub "miłośników platków" to w zasadzie sami zboczeńcy, pedofile i mordercy.
Do tego sama Rose ma fryzurę w kolorze... tęczy.

Jak dla mnie to tego jest zbyt wiele...

Wiadomo jakie dzisiaj mamy czasy. Propagowanie ruchu LGBT jest misją w środowiskach lewicowych. Holywood narzuciło producentom ukazywanie postaci homoseksualnych w filmach, o ile chcą liczyć na jakiekolwiek nagrody.

Neil Gaiman i jego Sandman idealnie wpisuje się tę tendencję.
W propagowanie i oswajanie ludzi z tym trendem. Sandman robi to po cichu, nie jest nachalny w tej propagandzie, ale przekaz podprogowy jest oczywisty. A wszystko to w narracji jawy i snu, jakby marzeniem ludzkości było zostać homokseksualistą lub seksualnym mordercą.

Nie wiem skąd u Gaimanal wzięła się masa takich dziwnych postaci. Czy to tylko próba zaszokowania czytelnika przemocą i seksem, bo jak wiadomo to się sprzedaje najlepuej, czy jego twórczość to w pewien sposób wentyl bezpieczeństwa autora, gdzie może dać upust swojej seksualny ograniczeniom.

W internecie spotkałem się z poglądami że sam autor jest biseksualny, co wiele by tłumaczyło. Nawet to że miał żonę niczego przecież nie tlumaczy. Ale jeśli tak jest, to dobrze się ukrywa. Może kiedyś się tego dowiemy.

Co do samego " geniuszu" Gaimana, to nie zostałem o tym geniuszu przekonany. Postacie w opowieści nie są tak bardzo wyjątkowe, jak się uważa. Kein i Abel to postacie zaczerpnięte z Biblii. Ken i Barbie to typowe postacie popkultury. Koncepcja piekła i demonów to też wymysły kościoła i popkultury. Postacie "sióstr pająków "są zaczerpniete z horrorów. Wiele z tego co zaproponował Gaiman jest wtórne.

Sam tom drugi jest zdecydowanie bardziej spójny od pierwszego i niemal w całości jest poświęcony jednej historii o " sennym wirze".
Ale czy ta opowieść jest dobra?
Otóż niekoniecznie. Jest to opowiadanie co najwyżej średnie. Nie ma tutaj dobrych tekstów ani dobrego rysunku, ani sam scenariusz nie jest specjalnie udany. Do tego rozdział czwarty jest zupełnie chybiony i nie ma nic wspólnego z główną opowieścią. Czemu stał się częścią głównej opowieści - nie mam pojęcia.

Nie wiem co siedziało w głowie Gaimana tworząc ten tom. O celowe sprzyjanie ideologii LGBTQ autora nie podejrzewam, bo komiks powstał znacznie wcześniej niż zaczęło się propagowanie tego ruchu.
Podejrzewam raczej, że to "ruch" wybrał sobie Sandmana, jako dzieło które będzie świetnie propagować tęczową rewolucję i oswajać ludzi z nadchodzącymi zmianami. Wiem natomiast dlaczego zainteresował się tą pozycją Netflix.

My, zwykli ludzie, mamy zwyczaj przychylania się do opini ekspertów, których uważamy za mądrzejszych od siebie i godzimy się z ich ocenami w obawie przed tym, że zostaniemu postrzegani jako gorsi lub głupsi. Na tym polega opiniotwórczość. I zachwycam się nawet czymś, czego do końca nie rozumiemy. Bo tak trzeba.

Skończyłem z Sandmanem i nikomu tego cyklu nie polecam. W mojej ocenie powinien to być komiks niszowy i tak byłoby dla niego lepiej.
Przestrzegam tylko dorosłych aby zwrócili uwagę na to co czytają ich dzieci. Bo nieletni to nie mogą w naszym kraju kupić piwa, papierosów czy energetyka, ale gdy będą chcieli kupić komiks dla dorosłych to nikt ich o wiek nie zapyta.

"Dom zboczeńców"

Lektura drugiego tomu Sandmana otworzyła mi wreszcie oczy i uświadomiła co takiego ma w sobie "Sandman" , że stał się aż tak popularny.

Otóż jest to komiks bardzo głęboko osadzony w realiach LGBTQ, odmieńców i różnego rodzaju zboczeńców. A wszystko to jest podlane bajkową opowieścią o snach i ludzkich marzeniach.

Początkowo nie zwróciłem na to...

Po wymagającym pierwszym tomie drugi jawi się jako objaw geniuszu - historia jest bardziej uporządkowana, łatwiej śledzi się fabułę i losy bohaterów, jednocześnie nie tracąc tego specyficznego charakteru serii. Fabuła niezwykle ciekawa, wątek Koryntczyka mrozi krew w żyłach, trudno się oderwać od czytania.

Po wymagającym pierwszym tomie drugi jawi się jako objaw geniuszu - historia jest bardziej uporządkowana, łatwiej śledzi się fabułę i losy bohaterów, jednocześnie nie tracąc tego specyficznego charakteru serii. Fabuła niezwykle ciekawa, wątek Koryntczyka mrozi krew w żyłach, trudno się oderwać od czytania.

dla mnie lepszy od tomu 1
moze ze wzgladu na oswojenie sie z konceptem
moze sama spojnosc historii ulatwia odbior
moze efekt "cdn"
a moze dolaczenie jednego z moich ulubionych autorow jako postaci sprawia, ze czulam sie jak u siebie :)
bardzo polecm

dla mnie lepszy od tomu 1
moze ze wzgladu na oswojenie sie z konceptem
moze sama spojnosc historii ulatwia odbior
moze efekt "cdn"
a moze dolaczenie jednego z moich ulubionych autorow jako postaci sprawia, ze czulam sie jak u siebie :)
bardzo polecm

Zlepek abstrakcyjnych opowieści które mają swój niepowtarzalny klimat, ale nie spowodowały takiego zachwytu jak w przypadku tomu 1 który jest jednym z moich ulubionych komiksów. Kupno 3 tomu stanęło pod poważnym znakiem zapytania.

Zlepek abstrakcyjnych opowieści które mają swój niepowtarzalny klimat, ale nie spowodowały takiego zachwytu jak w przypadku tomu 1 który jest jednym z moich ulubionych komiksów. Kupno 3 tomu stanęło pod poważnym znakiem zapytania.

Odkąd czytam "Sandmany", Gaiman staje się moją wielką, odkrytą po latach mijania bokiem miłością. Treści "Domu lalki" zmieściły się jeszcze w serialowej adaptacji na Netflixie, dlatego nie było tutaj dla mnie fabularnych niespodzianek.
Oczywiście nieco dziwnie się przygląda światom tak nachalnie białym, jak dobrze, że serial ten porządek odmienił.
Już jednak w tych leciwych komiksach widać transgresyjne zapędy Gaimana: niewysłowiona jednoznacznie, ale wyrazista niebinarność Desire. Skomplikowanie relacji wewnątrz "wiecznego" rodzeństwa. Całkiem liczne postaci niehetero, i to bardzo różne. Ten tom jest mniej poszatkowany fabularnie niż poprzedni, skupiony wokół konkretnych wątków i postaci. Błyskotliwy i wciągający na równi z nim.

Odkąd czytam "Sandmany", Gaiman staje się moją wielką, odkrytą po latach mijania bokiem miłością. Treści "Domu lalki" zmieściły się jeszcze w serialowej adaptacji na Netflixie, dlatego nie było tutaj dla mnie fabularnych niespodzianek.
Oczywiście nieco dziwnie się przygląda światom tak nachalnie białym, jak dobrze, że serial ten porządek odmienił.
Już jednak w tych...

W drugim tomie cyklu zaprezentowana jest historia Rose Walker, młodej kobiety, stanowiącej zagrożenie dla Krainy Snów. I wprawdzie ta opowieść była mi już znana z netflixowego serialu, ale, jak się okazało, nie jest ona przeniesiona kropka w kropkę, co jest naprawdę świetną sprawą, bo jednak jest jeszcze jakiś element zaskoczenia. Jest też tam jeden rozdział, który nie został przeniesiony na ekran.

Ogólnie ten tom podobał mi się bardziej, niż poprzedni. Mniej w nim było psychodelicznych, bardzo szkicowych rysunków, a więcej kreski komiksowej, do której jestem przyzwyczajona. Sama fabuła jest też bardziej spójna, a Morfeusz jest jakiś taki bardziej ludzki i zrozumiały. Wchodzimy głębiej w zasady, jakimi rządzi się świat Nieskończonych, co daje nadzieję na dalsze niespodzianki. Ogromnie podoba mi się też pełna tajemniczości atmosfera, jaka jest zaprezentowana w tej powieści graficznej. To wszystko sprawia, że po kolejny tom cyklu sięgnę na pewno szybciej niż później :)

W drugim tomie cyklu zaprezentowana jest historia Rose Walker, młodej kobiety, stanowiącej zagrożenie dla Krainy Snów. I wprawdzie ta opowieść była mi już znana z netflixowego serialu, ale, jak się okazało, nie jest ona przeniesiona kropka w kropkę, co jest naprawdę świetną sprawą, bo jednak jest jeszcze jakiś element zaskoczenia. Jest też tam jeden rozdział, który nie...

Scenariusz - 9
Kreska - 7
Wydanie - 7,5

Scenariusz - 9
Kreska - 7
Wydanie - 7,5

Bardzo lubię kiedy serie, które czytane w młodości wydawane w krótkich zeszytach w końcu ktoś zebrał w większą całość. Jeśli czytelnik polubił Gaimana jako prozaika, nie będzie zawiedziony jego wizją świata w komiksach.
Plusy:
- kolejne udane spotkanie z Sandmanem, władcą krainy marzeń sennych;
- świetne rysunki wielu czołowych rysowników świata;
- każda kolejna strona jest nieprzewidywalna, nie wiadomo co nas spotka;
- szczególnie podobały mi się aranżacje plansz na całą stronę;
- przeplatanie się fikcji z faktami historycznymi;
- każda opowiedziana i narysowane historia ma w sobie coś niezwykłego;
- opowieści nawzajem się splatają i zazębiają;
- wyobraźnia Gaimana nie zna granic czasu ani przestrzeni;
- pokazanie wielu wad człowieka, jego żądzy posiadania i władzy, nieliczenie się z innymi, małostkowość, czasami wręcz okrucieństwo;
- najlepsza historia to ta o spotkaniach co sto lat;
- całość czyta się rewelacyjnie, po stronach lekko się przemyka.
Minusy:
- jako dorosły widzę małe ułomności, ale może nie warto do końca dorastać.
Ogółem komiks bardzo dobry.

Bardzo lubię kiedy serie, które czytane w młodości wydawane w krótkich zeszytach w końcu ktoś zebrał w większą całość. Jeśli czytelnik polubił Gaimana jako prozaika, nie będzie zawiedziony jego wizją świata w komiksach.
Plusy:
- kolejne udane spotkanie z Sandmanem, władcą krainy marzeń sennych;
- świetne rysunki wielu czołowych rysowników świata;
- każda kolejna strona jest...

Pisz prawdę. Szczerze. Nikt inny tego nie przeczyta. Nigdy nie przepraszaj, nigdy nie wyjaśniaj.
-
Neil Gaiman, „Dom Lalki”

Pisz prawdę. Szczerze. Nikt inny tego nie przeczyta. Nigdy nie przepraszaj, nigdy nie wyjaśniaj.
-
Neil Gaiman, „Dom Lalki”