Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prosta w swojej formie, autentyczna, fascynująca i nieprzerysowana to główne atuty powieści. Książki opisujące Afganistan są szczególnie mi bliskie. Historia tego kraju jest niezwykle interesująca, trudna, przejmująca. Rozdarty wewnętrznie kraj, walka o władzę, starcia wrogich frakcji. Niestabilna sytuacja, niepewne jutro, i gdzieś na tle tego wszystkiego żyją zwykli ludzie, ludzie z krwi i kości,zmagający się z codziennymi problemami.
Autorka przybliża czytelnikom afgańskie zwyczaje, zasady życia społecznego, tak odmienne od naszych europejskich. Opisuje, relacjonuje, przedstawia fakty- nie ocenia, nie generalizuje i nie poddaje krytyce. To co przedstawione jest w powieści niekoniecznie musi nam się podobać, pewne sytuacje wręcz wykraczają poza nasz próg tolerancji, naruszają normy do których jesteśmy przyzwyczajeni i które są dla nas naturalne. Jednak świat nie kończy się na Europie Zachodniej, ma wiele innych barw i odcieni.
Książka daje do myślenia, poszerza horyzonty i otwiera oczy- POLECAM. Wartościowa lektura.

Prosta w swojej formie, autentyczna, fascynująca i nieprzerysowana to główne atuty powieści. Książki opisujące Afganistan są szczególnie mi bliskie. Historia tego kraju jest niezwykle interesująca, trudna, przejmująca. Rozdarty wewnętrznie kraj, walka o władzę, starcia wrogich frakcji. Niestabilna sytuacja, niepewne jutro, i gdzieś na tle tego wszystkiego żyją zwykli...

Do przeczytania tej książki przymierzałam się od dłuższego czasu. Wiele o niej słyszałam- w zasadzie same pochlebne opinie. Praca dyplomowa na temat społeczeństw muzułmańskich była dobrym powodem do sięgnięcia po tę pozycję.

Byłam zaskoczona. Biorąc pod uwagę sam tytuł, oraz fakt, że autor jest byłym muzułmaninem oczekiwałam bardziej subiektywnej publikacji, przedstawienia tematu z perspektywy wyznawcy islamu.

Ibn Warraq „ugryzł” ten temat z innej strony. Odnosząc się o ogromu tekstów źródłowych, samego Koranu i hadisów, tekstów komentatorów, teologów, pisarzy, przywódców duchownych oraz licznych muzułmańskich autorytetów stworzył specyficzne kompendium wiedzy na temat islamu. Autor uwzględnił kontekst historyczny, społeczny, polityczny. Klasyczne teksty traktujące o islamie przeplata z aktualnymi wydarzeniami takimi jak na przykład nałożenie fatwy na pisarza Salmana Rushdiego.

Reasumując książka jest syntetyczna, rzetelna, napisana dość przystępnie. Osoby zainteresowane tematem odsyła do innych wartościowych tekstów. Obejmuje kwintesencje islamu. Brakowało mi tylko osobistych komentarzy autora odnoszących się do jego doświadczeń, co było niezwykle ciekawe i fascynujące w książce Nonie Darwish „Okrucieństwo w majestacie prawa.” notabene również byłej muzułmanki.
Biorąc pod uwagę aktualne wydarzenia- postępującą islamizację, roszczenia muzułmanów do wprowadzania prawa szariatu oraz działania OIC- Organizacji Współpracy Islamskiej temat jest jak najbardziej na czasie. Często jest jednak tak, że o czymś dużo się mówi- zwłaszcza w środkach masowego przekazu, ale tak naprawdę nie wiadomo o co do końca chodzi. Tym bardziej zachęcam do lektury. Warto.

Do przeczytania tej książki przymierzałam się od dłuższego czasu. Wiele o niej słyszałam- w zasadzie same pochlebne opinie. Praca dyplomowa na temat społeczeństw muzułmańskich była dobrym powodem do sięgnięcia po tę pozycję.

Byłam zaskoczona. Biorąc pod uwagę sam tytuł, oraz fakt, że autor jest byłym muzułmaninem oczekiwałam bardziej subiektywnej publikacji,...

Nonie Darwish to pochodząca z Egiptu pisarka. Wychowana i żyjąca przez 30 lat w muzułmańskim społeczeństwie, opartym na prawie szariatu, ostateczne wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, rezygnując z Islamu na rzecz Chrześcijaństwa. Autorka jest aktywnie zaangażowana społecznie i medialnie, jej celem jest ukazanie prawdziwego oblicza Islamu oraz związanych z jego ekspansją zagrożeń dla zachodnich demokracji oraz fundamentalnych praw człowieka.

Moim zdaniem książka jest rewelacyjna. Przede wszystkim jest kompleksowa, spójna, poparta licznymi przypisami, materiałami źródłowymi, wypowiedziami przywódców duchowych, jak i również osobistymi doświadczeniami autorki, która zna temat z autopsji. W efekcie prezentowane treści układają się w logiczna całość. Darwish pozwala spojrzeć na Islam od podszewki-przestawia historię i genezę powstania Islamu, prawa szariatu, obrazuje działania Mahometa zmierzające do zjednoczenia arabskich społeczności plemiennych, a także opisuje warunki w jakich wyłoniła się religia Allacha.

Książka krok po kroku wprowadza czytelnika w meandry Islamu i muzułmańskiej mentalności. Prezentuje treści świętych pism-Koranu, hadisów, objaśnia ich treści oraz przedstawia jakie mają znaczenie w praktyce, w codziennym życiu swoich wyznawców. Co ważne autorka prezentuje treści w tak atrakcyjny i przystępny sposób, że książka wciąga niczym najlepszy kryminał. Tytuł może wprowadzić czytelnika w błąd, a zwłaszcza jego drugi człon- prześladowania kobiet w świecie islamu. Status muzułmańskich kobiet jest istotnym problemem, na którym skupia się Darwish, ale nie jedynym. Książka obejmuje takie zagadnienia jak- dżihad, terroryzm, apostazje, islamofobię, łamanie praw człowieka, fatwy, szariat itd.

Z książki wyłania się smutny i szokujący obraz. Islam jest przedstawiony jako antyreligia, jako system polityczno- prawny, oparty na represjach i polityce strachu, porównywany do systemów totalitarnych. Autorka przedstawia również ponury scenariusz, wyjęty niczym z najgorszych katastrofalnych wizji- zagładę zachodniej cywilizacji opartej na demokracji, przez ekspansję i opanowanie świata przez islamskich fundamentalistów. Śmieszne? Być może. Jednak przytoczone przez Darwish przykłady pokazują, że nie jest to niemożliwe, i już teraz możemy zauważyć pierwsze symptomy tego typu zjawiska.

Moim zdaniem książka jest rewelacyjna- niesie ważne treści, pomaga zrozumieć otaczającą nas rzeczywistość oraz aktualnie występujące zjawiska. Jest przejrzysta, rzetelna, łatwa w odbiorze. Szczerze polecam.

Nonie Darwish to pochodząca z Egiptu pisarka. Wychowana i żyjąca przez 30 lat w muzułmańskim społeczeństwie, opartym na prawie szariatu, ostateczne wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, rezygnując z Islamu na rzecz Chrześcijaństwa. Autorka jest aktywnie zaangażowana społecznie i medialnie, jej celem jest ukazanie prawdziwego oblicza Islamu oraz związanych z jego...

Za surową, minimalistyczną okładką książki kryje się jakże bogata, niezwykła treść.

„Tuba i znaczenie nocy” to złożona powieść, którą możemy odczytywać na wielu płaszczyznach. Jej lektura skojarzyła mi się książką „Dzieci Północy” S. Rushdiego. I tu i tu mamy wielką sagę rodzinną rozgrywająca się na tle wielkiej historii- w przypadku „Tuby..”-Iranu, występują niezwykle charakterystyczne postaci, a realizm magiczny nieustannie przeplata się z rzeczywistością.

„Tuba..” jest nastrojową, urzekającą powieścią. Piękny literacki język doprawiony szczyptą humoru uprzyjemnia lekturę. Brawa dla tłumaczki- książkę czyta się płynnie, a dodatkowe, liczne przypisy ułatwiają lekturę i poszerzają wiedzę czytelnika w zakresie perskiej kultury i historii.

Jednym słowem POLECAM.

Za surową, minimalistyczną okładką książki kryje się jakże bogata, niezwykła treść.

„Tuba i znaczenie nocy” to złożona powieść, którą możemy odczytywać na wielu płaszczyznach. Jej lektura skojarzyła mi się książką „Dzieci Północy” S. Rushdiego. I tu i tu mamy wielką sagę rodzinną rozgrywająca się na tle wielkiej historii- w przypadku „Tuby..”-Iranu, występują niezwykle...

Świetna książka.

Wielopłaszczyznowa, syntetyczna, rzetelna. Autorzy powołują się na liczne źródła, przedstawiają punkt widzenia różnych stron, odwołują się do wypowiedzi przywódców duchowych, polityków, uczonych etc, prezentują dane statystyczne, doniesienia medialne. Przede wszystkim argumenty autorów są niezwykle trafne, oparte na logice.

Książka zarysowuje najistotniejsze problemy w tym zakresie, nie ma w niej długich wywodów i analiz. Dzięki temu czyta się ją szybko i przyjemnie. Temat jest ciekawy i zmusza do myślenia, do dyskusji. Mnie szczególnie zainteresował temat Kairskiej Deklaracji Praw Człowieka czyli muzułmański odpowiednik Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.

Reasumując książkę polecam wszystkim zainteresowanym otaczającym nas światem, to ważny głos w walce o równość,o poszanowanie elementarnych praw człowieka. Tu temat jest szczególnie drażliwy- religia kontra fundamentalne prawa człowieka.

Świetna książka.

Wielopłaszczyznowa, syntetyczna, rzetelna. Autorzy powołują się na liczne źródła, przedstawiają punkt widzenia różnych stron, odwołują się do wypowiedzi przywódców duchowych, polityków, uczonych etc, prezentują dane statystyczne, doniesienia medialne. Przede wszystkim argumenty autorów są niezwykle trafne, oparte na logice.

Książka zarysowuje...

Barwna, przepełniona ciepłem saga rodzinna. Historia irańskich kobiet, rozgrywająca się na tle burzliwych przemian społeczno-obyczajowych- od tradycjonalizmu, po rozluźnienie norm obyczajowych, wprowadzenie kontrowersyjnych ustaw przez Reza Szacha- typu zakaz zasłaniania przez kobiety włosów i twarzy, zniesienie obowiązku noszenia czadorów, podniesienie wieku dziewcząt w przypadku zamążpójścia itd., aż do powrotu fundamentalizmu czyli rewolucji islamskiej.

Książka jest niesamowita! Wciąga, intryguje, nie można się od niej oderwać. Ukazuje realia życia w muzułmańskim społeczeństwie z wielu perspektyw, przedstawia zarówno blaski i cienie, nie generalizuje, nie upraszcza, pozwala lepiej zrozumieć punkt widzenia, wartości i normy którymi kierują się muzułmanie, a które z punktu widzenia Europejczyka wydają się całkowicie niezrozumiałe.
Książka stanowi skarbnicę wiedzy na temat irańskich tradycji. Kwestie wychowania dzieci,tradycyjne konkury, zaślubiny, Noc Spełnienia, rytuały w łaźni Hammam, uroczystości pogrzebowe, opisy potraw irańskiej kuchni i wiele więcej. Powieść jest głównie o kobietach, o ich losach, o roli jaka przypada im w udziale w patriarchalnym społeczeństwie. Jak pokazuje historia zmiany w polityce społecznej, wpływ nowoczesnych idei z zewnątrz, postępująca globalizacja i wielokulturowość często nie są w stanie wpłynąć na mentalność i silnie zakorzenione tradycje, które tkwią głęboko w człowieku. Zmiany muszą być stopniowe- co świetnie obrazuje konflikt głównych bohaterek książki- Jasmin i Lili. Córka i matka. Dziewczynka wychowana w amerykańskim społeczeństwie, odcięta od swoich korzeni, oraz jaj matka- za wszelką cenę pragnąca podtrzymać tradycyjne irańskie obyczaje.

Powieść wywołuje wiele różnych, skrajnych emocji. Co najbardziej mną poruszyło to kwestia wydawania młodych dziewczynek za mąż, w przypadku Lili było to bodajże 12-13 lat. I oczywiście tradycyjna noc poślubna, gdzie za drzwiami sypialni nowożeńców wyczekuje w napięciu rodzina na zakrwawioną chusteczkę- dowód cnoty panny młodej. Tak młody wiek nie jest odpowiedni do inicjacji seksualnej, zwłaszcza odbytej w brutalny i niedelikatny sposób, bez jakiegokolwiek wcześniejszego przygotowania. Tu nawet nie chodzi o różnice kulturowe, ale o aspekt czysto fizjologiczny czy psychiczny. Tego akurat nie jestem w stanie zrozumieć. Ale to już inny temat.

Podsumowując, książkę oczywiście polecam. Ciekawa historia + smak innej kultury+ lekkie pióro autorki = fascynująca lektura. Za polecenie książki chciałabym dodatkowo podziękować użytkowniczce Monice:).

Barwna, przepełniona ciepłem saga rodzinna. Historia irańskich kobiet, rozgrywająca się na tle burzliwych przemian społeczno-obyczajowych- od tradycjonalizmu, po rozluźnienie norm obyczajowych, wprowadzenie kontrowersyjnych ustaw przez Reza Szacha- typu zakaz zasłaniania przez kobiety włosów i twarzy, zniesienie obowiązku noszenia czadorów, podniesienie wieku dziewcząt w...

Podróż do serca islamu.

Moja pierwsza styczność z książką miała miejsce poprzez radiową Dwójkę. W cyklu „To się czyta latem” zaprezentowane zostały kolejne fragmenty powieści w fenomenalnym wykonaniu Aleksandry Justy. Choć z reguły omijam wszelkie audiobooki szerokim łukiem interpretacja pani Aleksandry, jej enigmatyczny głos podkreślający mroczny klimat książki uwiodły mnie i zachęciły do jej zakupu. Dziesięć pierwszych odcinków cyklu można znaleźć na stronie internetowej Dwójki- naprawdę polecam.

Wracając do książki- „Wszystkie drogi prowadzą do Mekki” Raji Alem to niezwykły kolaż kilku gatunków. Powieść nietypowa, nieszablonowa, wymykająca się z ram, nie do zaszufladkowania. O czym traktuje książka? Hmm, trudno jednoznacznie sprecyzować. Najprościej mówiąc o Mekce i jej mieszkańcach. Narratorem powieści jest Wielogłowy- zaułek w Mekce, który zaprasza czytelnika w swoje progi, obnażając tajemnice tamtejszej społeczności. Wielogłowy prowadzi nas za rękę bezwiednie czyniąc bezwstydnymi podglądaczami. Widzimy zwłoki młodej kobiety odkrywające swoją nagość, posępnych mieszkańców ledwo wiążących koniec z końcem, przemierzające ukradkiem kobiety odziane w obszerne abaje, muezzina wzywającego z minaretu wiernych do modlitwy, pielgrzymów tłumnie napływających do świętej ziemi. Ciężko określić głównego bohatera, powieść koncentruje się na kilku postaciach oraz wątkach, choć najważniejszym wydaje się być morderstwo bezimiennej ofiary i związane z nim śledztwo komisarza Nasira oraz pytanie- kto jest ofiarą- Azza czy Aisza, a może ktoś inny.
Najbardziej przypadła mi do gustu postać Aiszy, kobiety rozdartej między tradycją muzułmańską a pragnieniem szczęścia i wolności, świadomej swego ciała, seksualności, cielesności, kochającej literaturę , która oficjalnie była zakazana dla kobiet. Bohaterkę znamy tylko z korespondencji, którą adresuje do tajemniczego kochanka. Dodatkowym smaczkiem jest motyw z książką „Zakochane kobiety” D.H. Lawrenca, którą potajemnie ukrywa Aisza. Książka ta stanowi symbol zakazanych przez islam żądz, pragnień, namiętności, jawi się jako zakazany owoc wodzący na pokuszenie niewinną ofiarę.

„Wszystkie drogi prowadzą do Mekki” to książka złożona, pełna symboli, trudna w odbiorze. Przesiąknięta magią, przeplatana fragmentami arabskich baśni, historią, surami Koranu, utkana w konwencji realizmu magicznego. Wymaga od czytelnika pełnego zaangażowania oraz zrozumienia zupełnie innego niż nasz europejski kodu kulturowego. Ciężko mi jednoznacznie ocenić książkę. Doceniam jej wartość, ogrom pracy autorki, piękny, misterny pełen środków wyrazu język, niesamowitą mroczną atmosferę jaka przesiąknięta jest powieść. Książka wzbudziła we mnie skrajne uczucia- od zachwytu, po irytację i brak zrozumienia. Jest to trudna, niszowa lektura, nieprzystosowana do masowego europejskiego odbiorcy. Jednak warta zachodu. Przede wszystkim wzbogaca czytelnika w potężną wiedzę na temat kultury islamu. Dla wytrwałych.

Podróż do serca islamu.

Moja pierwsza styczność z książką miała miejsce poprzez radiową Dwójkę. W cyklu „To się czyta latem” zaprezentowane zostały kolejne fragmenty powieści w fenomenalnym wykonaniu Aleksandry Justy. Choć z reguły omijam wszelkie audiobooki szerokim łukiem interpretacja pani Aleksandry, jej enigmatyczny głos podkreślający mroczny klimat książki uwiodły...

Długo oczekiwana powieść Khaleda Hosseiniego.
Byłam bardzo ciekawa tej książki. Opinie innych czytelników, jako by była to w porównaniu do poprzednich najsłabsza powieść pisarza, wprawiły mnie w lekką konsternację. Fakt, Hosseini postawił sobie wysoką poprzeczkę- zwłaszcza "Tysiąc wspaniałych słońc" znalazła szczególne miejsce w moim sercu.

Autor po raz kolejny przybliża czytelnikom swoją ojczyznę- Afganistan. Mamy tu bardzo wiele odcieni i kontrastów- małą biedną afgańską wioskę zapomnianą przez świat, położoną w bliżej nieokreślonym miejscu, tam gdzie „diabeł mówi dobranoc,”, Kabul- prężnie rozwijające się miasto, odradzające się po wojnie, niczym feniks powstający z popiołów, a także Francję i Stany Zjednoczone gdzie część bohaterów zbiegłych z upadającego na samo dno, opanowanego przez talibów, broczącego krwią Afganistanu znalazło azyl i namiastkę normalności.

Autor tworzy kalejdoskop postaci, mnoży wątki, przeplata ludzkie losy. Niemal każdy rozdział opisuje odrębną historię. Miałam wrażenie, że czytam zbiór opowiadań połączonych wspólnym mianownikiem. Hosseini przedstawia migawki z życia Afgańczyków. Każdy bohater niezależnie od tego gdzie zesłał go los jest naznaczony swoim pochodzeniem. Z dużą dozą wrażliwości kreśli historie postaci, nieraz przepełnione dramatyzmem, cierpieniem ale także radością. Autor podkreśla wartość rodziny, więzów krwi, tożsamości. Podkreśla, że rodzina jest jak kwiat, który trzeba pielęgnować , o którego należy się troszczyć, dbać aby nie usechł i zginął. Niestety często o tym zapominamy, i dopiero strata bliskich wybitnie to uświadamia.

„I góry odpowiedziały echem” to piękna lektura z widocznym przekazem. Porusza i skłania do przemyśleń. Jest inna, na pewno, ale nie gorsza.

Długo oczekiwana powieść Khaleda Hosseiniego.
Byłam bardzo ciekawa tej książki. Opinie innych czytelników, jako by była to w porównaniu do poprzednich najsłabsza powieść pisarza, wprawiły mnie w lekką konsternację. Fakt, Hosseini postawił sobie wysoką poprzeczkę- zwłaszcza "Tysiąc wspaniałych słońc" znalazła szczególne miejsce w moim sercu.

Autor po raz kolejny...

„Chłopiec z latawcem” wywołuje lawinę emocji, wzburza krew, ściska za serce… W tym tkwi jej siła.

To smutna historia poruszająca wiele aspektów ludzkiej duszy. Palące poczucie winy, zadośćuczynienie. Jedno, jedyne wydarzenie które rzutuje na dalsze losy wielu jednostek, które nie daje o sobie zapomnieć, uwiera niczym drzazga w palcu. Dziecko pozbawione beztroski dzieciństwa, doświadczające wydarzeń, których nie powinno nigdy doświadczyć. Złamanie człowieka, jego godności osobistej, pozbawienie prawa do godnego życia, prawa w ogóle do życia.

Afganistan za panowania talibów. Surrealistyczna a jednocześnie brutalna rzeczywistość. Książka otwiera oczy, nie pozwala zapomnieć, że gdzieś tam żyją ludzie, tacy jak my a wydawałoby się, że na zupełnie innej planecie, niestety mający to nieszczęście, że urodzili się tam gdzie się urodzili, gdzie ludzkie życie nie stanowi żadnej wartości.

„Chłopiec z latawcem” wywołuje lawinę emocji, wzburza krew, ściska za serce… W tym tkwi jej siła.

To smutna historia poruszająca wiele aspektów ludzkiej duszy. Palące poczucie winy, zadośćuczynienie. Jedno, jedyne wydarzenie które rzutuje na dalsze losy wielu jednostek, które nie daje o sobie zapomnieć, uwiera niczym drzazga w palcu. Dziecko pozbawione beztroski...

Salwa Bakr zaprasza czytelnika na pasjonującą wędrówkę wgłąb ludzkich dusz i serc, a dokładniej kobiet odsiadujących wyrok w kairskim więzieniu.
Zarzuty? Morderstwo, kradzież, handel narkotykami. Autorka kolejno odsłania przed czytelnikiem fragmenty układanki, na którą składają się dramatyczne historie bohaterek. Podążając za snutą opowieścią, klarowny obraz rozmywa się, cienka granica zostaje naruszona, bowiem oskarżone zaczynają jawić się nam raczej jako ofiary. Ofiary społeczeństwa, gdzie przyszło im żyć. Gdzie kobiety traktowane są jako obywatele drugiej kategorii. Pozbawione praw, wyzbyte z własnych marzeń, pragnień, godności, sprowadzone jedynie do roli posługaczek oraz osobistych prostytutek swoich małżonków.

„ …kobiety potrzebne były jedynie do seksu, sprawy brudnej i niskiej, prowadzącej wyłącznie do ciąży i porodu.” (str. 117)
„Posłuszeństwo wobec męża niewdzięcznika uważała za swój obowiązek, ponieważ tego wymagała bogobojność” (str. 149)

Książka jest pełna bólu i smutku, choć z drugiej strony uderza ciepło, solidarność, wzajemne wsparcie i zrozumienie kobiet. Więzienie paradoksalnie jest ukazane jako ostoja, azyl. Miejsce gdzie kobiety znalazły spokój, gdzie wyzbywszy się lęku, wstydu, strachu mogły otwarcie opowiedzieć swoją historię.
Książka świetnie przybliża specyfikę egipskiego społeczeństwa, obyczajowości, statutu kobiet. Wartościowa i dająca do myślenia lektura. Warto przeczytać.

Salwa Bakr zaprasza czytelnika na pasjonującą wędrówkę wgłąb ludzkich dusz i serc, a dokładniej kobiet odsiadujących wyrok w kairskim więzieniu.
Zarzuty? Morderstwo, kradzież, handel narkotykami. Autorka kolejno odsłania przed czytelnikiem fragmenty układanki, na którą składają się dramatyczne historie bohaterek. Podążając za snutą opowieścią, klarowny obraz rozmywa się,...

Smutek- to pierwsze słowo które przychodzi mi na myśl po przeczytaniu książki. Smutek nieodłącznie towarzyszył mi podczas czytania, niewyobrażalny smutek wylewa się z każdej karty powieści. Cóż.. to najsmutniejsza książka jaką miałam dotąd okazję przeczytać.

Hosseini świetnie nakreślił historię dwóch kobiet na tle dramatycznych losów Afganistanu- krwawych walk o władzę, burzliwych przemian politycznych, panowania sowietów, mudżahedinów, talibów aż do zamachu na WTC i wojny z USA. Autor świetnie przybliżył realia afgańskiej społeczności,kultury, religii, warunków życia. Język jest prosty a zarazem piękny i wymowny co dodatkowo potęguje wrażenie autentyczności opisanej historii.

Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Nie jest to powieść typu- lekka, łatwa i przyjemna. Wręcz przeciwnie. To trudna, mocna, przytłaczająca lektura wywołująca ogromne emocje. Niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny, wbija czytelnika w fotel, łapie za serce. Musiałam robić częste przerwy aby ochłonąć, przetrawić treść. Wywołała złość, ból, niedowierzanie, poczucie niesprawiedliwości.
To niewyobrażalne do jakiego okrucieństwa jest zdalny człowiek i w imię czego. To niesamowite jak wiele bólu i cierpienia człowiek potrafi znieść. To także piękna historia o miłości, przyjaźni, solidarności silniejszej niż śmierć. Książka pobudza do refleksji, weryfikuje nasze spojrzenie na świat, nasze człowieczeństwo. Warto przeczytać, myślę że na zawsze pozostanie w mojej pamięci.

Smutek- to pierwsze słowo które przychodzi mi na myśl po przeczytaniu książki. Smutek nieodłącznie towarzyszył mi podczas czytania, niewyobrażalny smutek wylewa się z każdej karty powieści. Cóż.. to najsmutniejsza książka jaką miałam dotąd okazję przeczytać.

Hosseini świetnie nakreślił historię dwóch kobiet na tle dramatycznych losów Afganistanu- krwawych walk o władzę,...

Piękna, nastrojowa powieść na pograniczu magii i rzeczywistości. Przesiąknięta duchem, mistycyzmem Wschodu, wiarą w przeznaczenie, historią Iranu. Autorka z dużą dozą subtelności kreśli historię bohaterów, pełną bólu i goryczy. Nie jest to lekka powieść, nie ma w niej happy endu. Nie mniej jednak warto zagłębić się niezwykły klimat powieści i przełknąć tę czarę goryczy. Książka wywarła na mnie niesamowite wrażenie, na długo pozostanie w mojej pomięci. Polecam.

Piękna, nastrojowa powieść na pograniczu magii i rzeczywistości. Przesiąknięta duchem, mistycyzmem Wschodu, wiarą w przeznaczenie, historią Iranu. Autorka z dużą dozą subtelności kreśli historię bohaterów, pełną bólu i goryczy. Nie jest to lekka powieść, nie ma w niej happy endu. Nie mniej jednak warto zagłębić się niezwykły klimat powieści i przełknąć tę czarę goryczy....