Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłoby pięknie tak żyć podług siebie, nikomu się nie tłumaczyć, nie mieć nad sobą pana, nie bać się Kozaka, z Kościołem dobrze trzymać, ziemię uprawiać, handlować, dzieci rodzić, mieć własny sad i sklep, choćby najmniejszy. Uprawiać za domem ogród, zbierać warzywa.

Byłoby pięknie tak żyć podług siebie, nikomu się nie tłumaczyć, nie mieć nad sobą pana, nie bać się Kozaka, z Kościołem dobrze trzymać, ziem...

Hodowała te kury, dbała o ich bezmyślny żywot, sprowadzający się do wielogodzinnych spacerów po ogrodzonej przestrzeni ze wzrokiem rozpiętym między ziemią, na której może być ziarno, i niebiem, na którym może być jastrząb. W kurzym świecie na dole, pod nogami, jest życie, na górze, ponad głową - śmierć.

Hodowała te kury, dbała o ich bezmyślny żywot, sprowadzający się do wielogodzinnych spacerów po ogrodzonej przestrzeni ze wzrokiem rozpiętym...

Jedna ludzka łza jest drobną częścią strumyka, który wpada do rzeczki, a potem rzeczka do większej rzeki, i tak dalej, aż w końcu, wielkim nurtem ogromnej rzeki wpływa do morza i rozpuszcza się w horyzoncie. Drużbacka w tych sercach rozwieszonych wokół Madonny widzi niewiasty, które traciły, tracą i będą tracić swoje dzieci i wnuki. I w jakimś sensie życie jest taką ciągłą utratą. To, że coś zdobywamy, że stajemy się bogatsi, to największe złudzenie. W rzeczywistości najbogatsi jesteśmy w momencie swego urodzenia, potem już tylko tracimy.

Jedna ludzka łza jest drobną częścią strumyka, który wpada do rzeczki, a potem rzeczka do większej rzeki, i tak dalej, aż w końcu, wielkim n...

Coraz częściej pojawia mu się też w głowie uporczywa myśl: kiedyż to był środek jego życia. Który to był dzień, gdy jego historia osiągnęła najwyższy punkt, swoje południe, i od tej pory - choć o tym nie wiedział - zaczęła się chylić ku zachodowi. To bardzo ciekawy problem, bo gdyby ludzie wiedzieli, który dzień stał się punktem środkowym ich życia, może prędzej umieliby nadać temu życiu i występującym w nim zdarzeniom jakiś sens.

Coraz częściej pojawia mu się też w głowie uporczywa myśl: kiedyż to był środek jego życia. Który to był dzień, gdy jego historia osiągnęła ...

Na krzyżu wisiała kobieta, dziewczyna, w tak obcisłej sukience, że jej piersi wydawały się pod warstwą farby nagie. Warkocze skręcone misternie wokół smutnej twarzy z chropowatego kamienia, jakby kamień, z którego wyrzeźbiono tę twarz , szybciej wietrzał. Spod sukni wystawał bucik, druga stopa była bosa i po tym poznałam, że ta sama figurka wisi w kapliczce przy drodze do Agnieszki. Tamta miała jednak brodę, dlatego zawsze myślałam, że to Chrystys w wyjątkowo długiej szacie. Pod spodem było napisane "Sanc. Wilgefortis. Ego dormio et cor meum vigilat", a Marta powiedziała , że to jest święta Troska.

Na krzyżu wisiała kobieta, dziewczyna, w tak obcisłej sukience, że jej piersi wydawały się pod warstwą farby nagie. Warkocze skręcone mister...

Matka pisała długopisem. Ojciec wiecznym piórem. Absurdalne nazwy - myślę, porządkując papiery. Nic nie trwa wiecznie. Ani nawet długo.

Matka pisała długopisem. Ojciec wiecznym piórem. Absurdalne nazwy - myślę, porządkując papiery. Nic nie trwa wiecznie. Ani nawet długo.

- Dzisiaj się nie odzywała - opowiada jedna z nich - ale kiedy czytałam jej książkę, to się śmiała. - W odpowiednich momentach - odzywa się nagle moja matka. - Śmiałam się w odpowiednich momentach. Potem się okaże, że to było jej ostatnie zdanie.

- Dzisiaj się nie odzywała - opowiada jedna z nich - ale kiedy czytałam jej książkę, to się śmiała. - W odpowiednich momentach - odzywa się ...

Bo intymność potrafi zaślepić. Im bliżej jesteś, tym mniej widzisz. Bo jest - być może w nas wszystkich - a z pewnością w niektórych z nas - coś, czego nie da się poznać, coś, do czego nie ma dostępu. Jakaś uparta, krnąbrna, nieprzejednana inność.

Bo intymność potrafi zaślepić. Im bliżej jesteś, tym mniej widzisz. Bo jest - być może w nas wszystkich - a z pewnością w niektórych z nas -...