Pierwsze opowiadanie jest świetne. Pewnie dlatego, że nietypowo jak na Małeckiego ma puentę. Reszta opowiadań nie zrobiła już tak dobrego wrażenia. Być może dlatego, że niektóre już znałem, a być może dlatego, że są po prostu słabe.

Pierwsze opowiadanie jest świetne. Pewnie dlatego, że nietypowo jak na Małeckiego ma puentę. Reszta opowiadań nie zrobiła już tak dobrego wrażenia. Być może dlatego, że niektóre już znałem, a być może dlatego, że są po prostu słabe.

Jestem fanką twórczości Jakuba Małeckiego, ale zdecydowanie nie jestem fanką opowiadań. Mimo to od dawna chciałam przeczytać tę książkę.

W zbiorze znajdziemy siedem opowiadań; łączy je wspólna tematyka - każde z nich opowiada o przemijaniu i stracie, której każdy z bohaterów doświadcza. Nie są to jednak ckliwe czy łzawe opowiastki. Wśród historii opowiadających o zwykłym życiu zwykłych ludzi znajdziemy także opowieści w klimacie fantastyki i to dość mrocznej. Nie mogę powiedzieć, żeby czytało mi się ten zbiór szybko i łatwo (mimo, że to tylko 160 stron). Nie mogę również powiedzieć, żeby te opowiadania mnie zachwyciły. W książkach Małeckiego które dotychczas czytałam była ta słynna małeckość, której tu nie mogłam znaleźć. Czy żałuję dwóch godzin poświęconych na przeczytanie „Historii podniebnych” - nie. Dla ostatniego opowiadania warto było!

Jestem fanką twórczości Jakuba Małeckiego, ale zdecydowanie nie jestem fanką opowiadań. Mimo to od dawna chciałam przeczytać tę książkę.

W zbiorze znajdziemy siedem opowiadań; łączy je wspólna tematyka - każde z nich opowiada o przemijaniu i stracie, której każdy z bohaterów doświadcza. Nie są to jednak ckliwe czy łzawe opowiastki. Wśród historii opowiadających o...

Zbiór opowiadań jak większość, czyli jest dość nierówno - lepsze opowieści przeplatane są słabszymi. Mam za sobą dużo książek Małeckiego i doceniam jego kunszt pisarski oraz prostych historii, które jednocześnie mają w sobie to coś. W "Historiach podniebnych" zabrakło mi elementu chwytającego za serce, aczkolwiek nieliczne treści miały potencjał ku temu. Językowo ładnie, reszta dość poprawna z lepszymi momentami. Szkoda, że po kilku dniach w mojej pamięci nie utkwiło mi już żadne opowiadanie.

Zbiór opowiadań jak większość, czyli jest dość nierówno - lepsze opowieści przeplatane są słabszymi. Mam za sobą dużo książek Małeckiego i doceniam jego kunszt pisarski oraz prostych historii, które jednocześnie mają w sobie to coś. W "Historiach podniebnych" zabrakło mi elementu chwytającego za serce, aczkolwiek nieliczne treści miały potencjał ku temu. Językowo ładnie,...

Bardzo poruszające, nostalgiczne, skłaniające do refleksji opowiadania Jakuba Małeckiego. Niektóre z nich mogą się trochę mniej podobać ale kto czytał choćby „Zaksięgowanych”, ten nie będzie specjalnie zdziwiony, to taki trochę powód do korzeni. Opowiadania są krótkie ale mocne i dosadne, Jakub Małecki nie potrzebuje wielu słów by mistrzowsko malować emocje.
Ja bardzo polecam i czekam z radością i niecierpliwością na „Korowód”.

Bardzo poruszające, nostalgiczne, skłaniające do refleksji opowiadania Jakuba Małeckiego. Niektóre z nich mogą się trochę mniej podobać ale kto czytał choćby „Zaksięgowanych”, ten nie będzie specjalnie zdziwiony, to taki trochę powód do korzeni. Opowiadania są krótkie ale mocne i dosadne, Jakub Małecki nie potrzebuje wielu słów by mistrzowsko malować emocje.
Ja bardzo...

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do następnego. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia.
Dlatego do opowiadań Małeckiego podchodziłam nieśmiało i z wahaniem. I zupełnie tego nie żałuję. Mimo, że nie była to jedna zwarta historia z jednym bohaterem, można je spiąć klamrą w jedną całość – wszystkie traktują o przemijaniu, żałobie, pożegnaniach. I są napisane w sposób dla Małeckiego typowy, z ogromną wrażliwością, lirycznie i delikatnie. Autor nie wchodzi do naszej duszy ciężkimi buciorami, sączy się raczej subtelnie, ale nieustępliwie.
 
Wśród kilku opowiadań zachwyciły mnie szczególnie dwa. Pierwsze dotyczyło powolnego odchodzenia ojca, który potrafił zamieniać syna w króla, drugie pisane było w formie kartek urodzinowych wysyłanych do nieżyjącego ojca przez całe życie pewnej kobiety.
 
Autor nie bał się bawić formą, dwa opowiadania napisane zostały w formie dramatu. Było to dla mnie odrobinę męczące, ale jak to w zbiorach opowiadań bywa, jedne podobają nam się bardziej inne mniej.
 
Warto poświęcić chwilę na tę pozycję.

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do następnego. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia.
Dlatego do opowiadań Małeckiego podchodziłam...

Książka w fenomenalny sposób opisuje zmagania się z samotnością oraz kwestie przemijania. Jakub Małecki w niezwykły sposób potrafi pisać o zwykłych sprawach. Jest to zbiór opowiadań i jak to w zbiorach bywa, jedne opowiadania podobają mi się bardziej, inne mniej. Mnie najbardziej poruszyło te pod tytułem: "Projekt z fizyki kwantowej".

Książka w fenomenalny sposób opisuje zmagania się z samotnością oraz kwestie przemijania. Jakub Małecki w niezwykły sposób potrafi pisać o zwykłych sprawach. Jest to zbiór opowiadań i jak to w zbiorach bywa, jedne opowiadania podobają mi się bardziej, inne mniej. Mnie najbardziej poruszyło te pod tytułem: "Projekt z fizyki kwantowej".

Ja mam problem z opowiadaniami, bo to nie jest moja ulubiona forma. Tę zaczęłam słuchać w audiobooku i teraz już wiem na pewno, że to jest dla mnie jeszcze gorsze, niż ich czytanie. Za bardzo lubię Małeckiego, żeby kontynuować z tą książką w audio, więc wrócę do niej w klasycznej formie.

Ja mam problem z opowiadaniami, bo to nie jest moja ulubiona forma. Tę zaczęłam słuchać w audiobooku i teraz już wiem na pewno, że to jest dla mnie jeszcze gorsze, niż ich czytanie. Za bardzo lubię Małeckiego, żeby kontynuować z tą książką w audio, więc wrócę do niej w klasycznej formie.

Niestety najgorsza książka pana Małeckiego

Niestety najgorsza książka pana Małeckiego

Mistrz! Autor życia! Każda książka sprawia, że człowiekiem targają emocje. Listy pisane przez córkę do ojca (po jego śmierci) i pewne baloniki. Mamy osiem opowieści o miłości, lęku przed stratą itp. Jednak zawsze o nas ludziach. Gdy rozejrzymy się są tuż obok. Ciężarówka z marcepanem czy domek z czekolady wątki, które Pan Jakub potrafi tak połączyć, żeby zapadły w pamięć. Piękno słowa pisanego. Zawsze polecam!!! I dziękuję za każdą książkę.

Mistrz! Autor życia! Każda książka sprawia, że człowiekiem targają emocje. Listy pisane przez córkę do ojca (po jego śmierci) i pewne baloniki. Mamy osiem opowieści o miłości, lęku przed stratą itp. Jednak zawsze o nas ludziach. Gdy rozejrzymy się są tuż obok. Ciężarówka z marcepanem czy domek z czekolady wątki, które Pan Jakub potrafi tak połączyć, żeby zapadły w pamięć....

Warto dla ostatniego opowiadania. Piękna refleksja nad życiem i przemijaniem.

Warto dla ostatniego opowiadania. Piękna refleksja nad życiem i przemijaniem.