Podoba mi się koncept aby xiążka składała się z opowiadań, które wzajemnie się przenikają. Jeszcze bardziej podobało mi się aby w ten sposób pokazać, że śmierć zawsze nas zaskakuje i pozbawia życie puenty.
To, że jakaś historia urywa się nagle, bo jej bohater umiera i nie dowiadujemy się co dalej mogłoby się wydarzyć, nie jest wcale złe, bo przecież tak wygląda życie. Nie ma puenty.
Ale dziewiętnaście takich historii, jedna po drugiej, to stanowczo za dużo dla mnie. Gdzieś ucieka moc pomysłu, a rodzi się znużenie.

Podoba mi się koncept aby xiążka składała się z opowiadań, które wzajemnie się przenikają. Jeszcze bardziej podobało mi się aby w ten sposób pokazać, że śmierć zawsze nas zaskakuje i pozbawia życie puenty.
To, że jakaś historia urywa się nagle, bo jej bohater umiera i nie dowiadujemy się co dalej mogłoby się wydarzyć, nie jest wcale złe, bo przecież tak wygląda życie. Nie...

Jest w książkach tego autora jakaś specyficzna ocena codzienności. Trochę takie oswojenie się z tym czego każdy się boi, możliwość zajrzenia poza zasłonę śmierci. Kawałek dobrej literatury, godnej polecenia.

Jest w książkach tego autora jakaś specyficzna ocena codzienności. Trochę takie oswojenie się z tym czego każdy się boi, możliwość zajrzenia poza zasłonę śmierci. Kawałek dobrej literatury, godnej polecenia.

Świetna książka. Jak wszystkie książki Jakuba Małeckiego.

Świetna książka. Jak wszystkie książki Jakuba Małeckiego.

Tę książkę po prostu trzeba przeczytać.

Tę książkę po prostu trzeba przeczytać.

Dostajemy w tej książce cały kalejdoskop ludzkich życiorysów, losów i emocji. Opowiadania które na pierwszy rzut oka wydają się osobnymi historiami, z czasem splatają się ze sobą i wzajemnie przenikają, tworząc jedną większą całość. Możemy zobaczyć tutaj jak nasze decyzje czasem wpływają na życie innych ludzi, o czym często nie mamy bladego pojęcia. Fakt, momentami można poczuć się zagubionym i ilości postaci i wzajemnych powiązaniach między nimi, ale myślę że uważny czytelnik nie powinien mieć z tym większego problemu. A naprawdę warto się skupić, żeby wychwycić wszystkie te zależności.

Dostajemy w tej książce cały kalejdoskop ludzkich życiorysów, losów i emocji. Opowiadania które na pierwszy rzut oka wydają się osobnymi historiami, z czasem splatają się ze sobą i wzajemnie przenikają, tworząc jedną większą całość. Możemy zobaczyć tutaj jak nasze decyzje czasem wpływają na życie innych ludzi, o czym często nie mamy bladego pojęcia. Fakt, momentami można...

W tej książce jest wszystko, czego chce doświadczać czytając.
Zachwyt nad każdym zdaniem, emocje które chcę zapamiętać, obraz pod zamkniętymi powiekami i poczucie że długo nie przeczytam nic równie poruszającego.
Ślady to splątane ludzkie życia i los czekający w postaci drugiego człowieka, walącego się podczas burzy muru, wojny, uśmiechu pięknej kobiety lub wymarzonej motocyklowej podróży .
Piękna!

W tej książce jest wszystko, czego chce doświadczać czytając.
Zachwyt nad każdym zdaniem, emocje które chcę zapamiętać, obraz pod zamkniętymi powiekami i poczucie że długo nie przeczytam nic równie poruszającego.
Ślady to splątane ludzkie życia i los czekający w postaci drugiego człowieka, walącego się podczas burzy muru, wojny, uśmiechu pięknej kobiety lub wymarzonej...

Ała… zabolało…

Ała… zabolało…

Zupełnie nie dla mnie.... możliwe, że jej nie zrozumiałam...

Zupełnie nie dla mnie.... możliwe, że jej nie zrozumiałam...

dochodzę do wniosku, że ja chyba nie przepadam za tego typu książkami
nie lubię historii z zakończeniem typu "domyśl się"
nienawidzę się domyślać

Książka sama w sobie jest dobra, składa się z dużej ilości krótkich opowiadań. Trochę gubiłam się w postaciach, minęło trochę czasu zanim zaczęłam ich ze sobą łączyć. No i jak to w zbiorze opowiadań - były lepsze i gorsze. Ale żadne nie było złe. Doceniam styl Pana Małeckiego, bo obiektywnie widzę, że to jest dobre.
Tylko, że chyba nie dla mnie.

dochodzę do wniosku, że ja chyba nie przepadam za tego typu książkami
nie lubię historii z zakończeniem typu "domyśl się"
nienawidzę się domyślać

Książka sama w sobie jest dobra, składa się z dużej ilości krótkich opowiadań. Trochę gubiłam się w postaciach, minęło trochę czasu zanim zaczęłam ich ze sobą łączyć. No i jak to w zbiorze opowiadań - były lepsze i gorsze. Ale...

Jakub Małecki wie, jak pisać mądre książki. "Ślady" są z pewnością jedną z nich. Spotykamy tutaj wielu bohaterów, żyjących w różnych czasach, w różnych miejscach, a jednak powiązanych ze sobą w ten, czy inny sposób.
Lektura tej książki wymaga więc skupienia, wypoczętego umysłu, interpretacji, zacisznego kąta i kubka kakao. Wtedy staje się wielką przygodą.

Jakub Małecki wie, jak pisać mądre książki. "Ślady" są z pewnością jedną z nich. Spotykamy tutaj wielu bohaterów, żyjących w różnych czasach, w różnych miejscach, a jednak powiązanych ze sobą w ten, czy inny sposób.
Lektura tej książki wymaga więc skupienia, wypoczętego umysłu, interpretacji, zacisznego kąta i kubka kakao. Wtedy staje się wielką przygodą.