Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przerażająca i niepojęta opowieść o zatrważającym problemie, jakim są morderstwa honorowe w Jordanii. W głowie nie mieści się zwykłemu człowiekowi, aby ojciec mógł zabić swoje córki. I to w imię czego? Honoru pojmowanego w sposób niebywałe patologiczny.

Reportaż zdecydowanie wart przeczytania i przeanalizowania. Napisany w zgrabny sposób, lekko, mimo tak trudnej tematyki.

Przerażająca i niepojęta opowieść o zatrważającym problemie, jakim są morderstwa honorowe w Jordanii. W głowie nie mieści się zwykłemu człowiekowi, aby ojciec mógł zabić swoje córki. I to w imię czego? Honoru pojmowanego w sposób niebywałe patologiczny.

Reportaż zdecydowanie wart przeczytania i przeanalizowania. Napisany w zgrabny sposób, lekko, mimo tak trudnej tematyki.

Niesamowita książka, która przenosi w zupełnie inny świat, o którym na codzień się nawet za bardzo nie słyszy. Poruszające historie, interesujące (i jak odmienne od naszych) perypetie życia Omańskich kobiet. Zdecydowanie polecam, warto przeczytać.

Niesamowita książka, która przenosi w zupełnie inny świat, o którym na codzień się nawet za bardzo nie słyszy. Poruszające historie, interesujące (i jak odmienne od naszych) perypetie życia Omańskich kobiet. Zdecydowanie polecam, warto przeczytać.

Dla mnie, jako dla osoby urodzonej i wychowanej w Europie, książka niepojęta. Można powiedzieć, że straszniejsza niż wszystkie horrory, które w życiu przeczytałam. Nie umiem pojąć tego okrucieństwa, traktowania kobiet gorzej niż zwierzęta. Nie umiem pogodzić się z zabijaniem i maltretowaniem, zmuszaniem matek do mordowania własnych córek. Nie mieści mi się w głowie, że są na świecie miejsca, gdzie dziewczynki pali się żywcem, gdzie brat dusi siostrę. I to za co? Bo nie są chłopcami? Bo ośmieliły się zakochać?
Książka wstrząsająca, brutalna i odrażająca.
Ale dla autorki wielkie gratulacje, że przetrwała i znalazła w sobie tyle siły, by opowiedzieć swoją historię. Nie wyobrażam sobie jej cierpienia, strachu i bólu. Nie umiem, a nawet nie chcę. Na samą myśl o tym wszystkim co przeszła jest mi słabo. Sądzę, że to pozycja naprawdę warta polecenia, dająca dużo do myślenia.

Dla mnie, jako dla osoby urodzonej i wychowanej w Europie, książka niepojęta. Można powiedzieć, że straszniejsza niż wszystkie horrory, które w życiu przeczytałam. Nie umiem pojąć tego okrucieństwa, traktowania kobiet gorzej niż zwierzęta. Nie umiem pogodzić się z zabijaniem i maltretowaniem, zmuszaniem matek do mordowania własnych córek. Nie mieści mi się w głowie, że są...

Ciężko mi ubrać w słowa swoje odczucia. Po przeczytaniu tej książki czuję ogromną wściekłość, z drugiej strony zaś - niesamowity podziw. Nie potrafię pojąć, dlaczego takie tragedie mogą dziać się w cywilizowanym świecie. Brzydzi mnie to, jakim potworem może być człowiek. Jaką bestią trzeba być, żeby gwałcić swoje dziecko? Jakie monstrum trzeba posiadać w sobie, żeby tak krzywdzić kilku letnią dziewczynkę? Nie potrafię pojąć takiej skali obrzydliwej przemocy. Chcę mi się wymiotować na samą myśl o tym, że ojciec gwałcił i bił swoją córkę, kazał się jej dotykać i odczuwał satysfakcję z tego powodu. To jest tak niesamowicie chore i złe na każdej płaszczyźnie, że ciężko mi teraz wypowiadać się że spokojem.
Niemniej, cieszę się, że los na drodze autorki postawił takie wspaniałe osoby. Raduję się, że dane jej było w końcu zaznać szczęścia, ciepła i prawdziwej miłości. I jeśli jej działania, opisane w książce, są prawdą - podziwiam ją za hart ducha, wolę walki, chęć życia i samozaparcie. Taka postawa ma szansę coś zmienić, wpłynąć (chociażby minimalnie) na ten brutalny i podły świat.

Ciężko mi ubrać w słowa swoje odczucia. Po przeczytaniu tej książki czuję ogromną wściekłość, z drugiej strony zaś - niesamowity podziw. Nie potrafię pojąć, dlaczego takie tragedie mogą dziać się w cywilizowanym świecie. Brzydzi mnie to, jakim potworem może być człowiek. Jaką bestią trzeba być, żeby gwałcić swoje dziecko? Jakie monstrum trzeba posiadać w sobie, żeby tak...