Snyder, amerykańska dziennikarka, po latach spędzonych jako korespondentka zagraniczna postanowiła zbadać temat przemocy domowej we własnym kraju. Im bardziej zgłębiała temat, tym bardziej przerażona była - trudno jest było uwierzyć, jak źle wygląda sytuacja w kraju, który uważała za dużo bardziej "cywilizowany" od tych, w których dotąd pracowała. Po latach współpracy z organizacjami i osobami pomagającymi ofiarom, po wielu rozmowach - zarówno z ofiarami, ich bliskimi, jak i oprawcami - swoje doświadczenia i wnioski zebrała w reportażu "Śladów pobicia brak".
Autorka opowiada o kilku przypadkach przemocy z różnych stanów, razem z przedstawicielami władz i organizacji pomocowych analizuje, co, gdzie i jak zawiodło, że kobieta nie otrzymała pomocy na czas. Dlaczego wracała do bijącego ją partnera, mimo że groził, że ją zabije - i dlaczego policja, wiedząc o tych groźbach, nie aresztowała go? Zaciekawiły mnie programy mające zmniejszyć ryzyko zabójstwa, przeprowadzane analizy zagrożenia w odniesieniu do już dokonanych zbrodni. Nieco mniej zaś trafiły do mnie rozmowy z oprawcami i programy służące wyprowadzeniu ich na prostą, choć niewątpliwie jest to też ważna rzecz.
"Śladów pobicia brak" to ważny i poruszający reportaż, choć nie wszystkie rozdziały potrafiły mnie jednakowo zaciekawić. Jest tu też sporo amerykańskiej specyfiki - chociażby ten niesamowicie łatwy dostęp do broni palnej czy widoczny wśród władz rasizm wobec przestępców - która sprawia, że czasem trudno się odnieść do "naszego podwórka". Nie da się jednak ukryć, że przemoc domowa istnieje wszędzie, a niektóre zachowania ofiar i oprawców podążają za schematami niezależnie od kraju. Warto przeczytać.

Snyder, amerykańska dziennikarka, po latach spędzonych jako korespondentka zagraniczna postanowiła zbadać temat przemocy domowej we własnym kraju. Im bardziej zgłębiała temat, tym bardziej przerażona była - trudno jest było uwierzyć, jak źle wygląda sytuacja w kraju, który uważała za dużo bardziej "cywilizowany" od tych, w których dotąd pracowała. Po latach współpracy z...

"Pięćdziesiąt Amerykanek co miesiąc ginie zastrzelonych przez partnera". Liczby, które przytacza w książce autorka, są przerażające. Ilość ludzi i czas, który poświęciła na research, są imponujące. A za tym wszystkim kryją się ludzkie dramaty milionów kobiet cierpiących przez przemoc domową.
Nie jest to zdecydowanie łatwa książka, ale jakże otwierająca oczy. I idąc za apelem autorki - róbmy wszystko, by przytoczone przez nią dane się dezaktualizowały, malały.

"Pięćdziesiąt Amerykanek co miesiąc ginie zastrzelonych przez partnera". Liczby, które przytacza w książce autorka, są przerażające. Ilość ludzi i czas, który poświęciła na research, są imponujące. A za tym wszystkim kryją się ludzkie dramaty milionów kobiet cierpiących przez przemoc domową.
Nie jest to zdecydowanie łatwa książka, ale jakże otwierająca oczy. I idąc za...

Autorka na początku książki wychodzi z odgórnie założoną tezą, przez co nie można w sposób obiektywny zaznajomić się z tematem. Dobry reportaż to według mnie taki, przy którym jak najmniej odczuwa się "obecność" autora, a tutaj niestety tak nie ma.

Autorka na początku książki wychodzi z odgórnie założoną tezą, przez co nie można w sposób obiektywny zaznajomić się z tematem. Dobry reportaż to według mnie taki, przy którym jak najmniej odczuwa się "obecność" autora, a tutaj niestety tak nie ma.

Trudno ubrać w słowa uczucia jakie targają mną po przeczytaniu tej książki. Wszystkie one wydają mi się nieadekwatne, zbyt miałkie i nijakie....
Najlepszym słowem opisującym to co mieści się na tych 392 stronach jest "przerażające"..... Chyba najlepszym....
Tradycyjnie nie oceniam takich pozycji....

Trudno ubrać w słowa uczucia jakie targają mną po przeczytaniu tej książki. Wszystkie one wydają mi się nieadekwatne, zbyt miałkie i nijakie....
Najlepszym słowem opisującym to co mieści się na tych 392 stronach jest "przerażające"..... Chyba najlepszym....
Tradycyjnie nie oceniam takich pozycji....

Doskonale napisany reportaż o problemie przemocy domowej w Stanach Zjednoczonych. Czytając czuje się, że autorka od lat zagłębia się w temat i wie o czym pisze, profesjonalnie i „sucho”, bez oceniania sprawców przemocy i wypunktowywania luk w systemie. Przywołuje historie powstawania programów antyprzemocowych, rozwiązań prawnych i instytucjonalnych, co dla mnie, osoby zainteresowanej tematem przeciwdziałania przemocy domowej również od tej strony, na wielki plus.

Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” – 800 12 00 02

Doskonale napisany reportaż o problemie przemocy domowej w Stanach Zjednoczonych. Czytając czuje się, że autorka od lat zagłębia się w temat i wie o czym pisze, profesjonalnie i „sucho”, bez oceniania sprawców przemocy i wypunktowywania luk w systemie. Przywołuje historie powstawania programów antyprzemocowych, rozwiązań prawnych i instytucjonalnych, co dla mnie, osoby...

uwielbiam reportaże i literaturę faktu i zawsze z dużą niecierpliwością po nie sięgam, ale tym razem niestety coś nie do końca zagrało... pokładałam dużą nadzieję w tej historii i choć nieźle się zaczęła to napięcie opadło bardzo szybko i do końca już wiało konkretną nudą :/
całość można streścić w paru słowach: procedury, liczby, statystyki, organizacje pomocowe...
polecam osobom cierpiącym na bezsenność ;)

uwielbiam reportaże i literaturę faktu i zawsze z dużą niecierpliwością po nie sięgam, ale tym razem niestety coś nie do końca zagrało... pokładałam dużą nadzieję w tej historii i choć nieźle się zaczęła to napięcie opadło bardzo szybko i do końca już wiało konkretną nudą :/
całość można streścić w paru słowach: procedury, liczby, statystyki, organizacje pomocowe......

Jest to wybitnie nie moja książka. Może dlatego, że miałam wobec niej wysokie oczekiwania, bo temat przemocy, chorób psychicznych czy niepełnosprawności znajduje się w kręgu moich zainteresowań jeśli chodzi o reportaże. Cóż... Ten moich oczekiwań nie spełnił. Początek całkiem mi się podobał i wywarł na mnie duże wrażenie. Potem wszystko się posypało, przez zarzucenie czytelnika anegdotami, które były opisane w strasznie nudny sposób. I to największy problem jaki mam z tą książką. Chciałam żeby się skończyła, bo była przeraźliwie nudna. Podobało mi się to, że autorka próbowała podejść do problemu z różnych perspektyw. Ale to chyba jedyny plus jaki widzę w tej książce. Z tematyki poruszającej się wokół przemocy zdecydowanie bardziej polecam "Beze mnie jesteś nikim" Jacka Hołuba. "Śladów pobicia brak" jest zdecydowanie zbyt sucho i mało charyzmatycznie napisana bym mogła ją z czystym sumieniem polecić.

Jest to wybitnie nie moja książka. Może dlatego, że miałam wobec niej wysokie oczekiwania, bo temat przemocy, chorób psychicznych czy niepełnosprawności znajduje się w kręgu moich zainteresowań jeśli chodzi o reportaże. Cóż... Ten moich oczekiwań nie spełnił. Początek całkiem mi się podobał i wywarł na mnie duże wrażenie. Potem wszystko się posypało, przez zarzucenie...

Świetny reportaż. Jest to bardzo dobre studium przemocy, ponieważ w tej książce autorka podchodzi do problemu z wielu stron, pokazuje mechanizmy działania przemocy zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Polecam ogromnie kazdemu, niezależnie od płci i wieku.

Świetny reportaż. Jest to bardzo dobre studium przemocy, ponieważ w tej książce autorka podchodzi do problemu z wielu stron, pokazuje mechanizmy działania przemocy zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Polecam ogromnie kazdemu, niezależnie od płci i wieku.

Niesamowicie frustrująca i obnażająca wady systemu sprawiedliwości.

Niesamowicie frustrująca i obnażająca wady systemu sprawiedliwości.

Bardzo rozbudowany, kompleksowy reportaż dotyczący tytułowego zagadnienia, który kosztował autorkę ogrom pracy.

Bardzo rozbudowany, kompleksowy reportaż dotyczący tytułowego zagadnienia, który kosztował autorkę ogrom pracy.