Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sama trochę się cieszę, że autorki mama umarła. Okropna, straszna, smutna historia, książka rewelacyjna.

Sama trochę się cieszę, że autorki mama umarła. Okropna, straszna, smutna historia, książka rewelacyjna.

Według słów na tyle książki to pozycja
„Bardzo straszna
Bardzo śmieszna
Bardzo osobliwa”

Zgodzę się tylko z ostatnim określeniem, a od siebie dodam „bardzo nużąca”.

Według słów na tyle książki to pozycja
„Bardzo straszna
Bardzo śmieszna
Bardzo osobliwa”

Zgodzę się tylko z ostatnim określeniem, a od siebie dodam „bardzo nużąca”.

Gdybym nie znała autora, to oceniłabym książkę na jakieś 4/10, ale biorąc pod uwagę, że to jest jednak King daję tylko 2. Powody niskiej oceny (będzie długo):
1) Czytając miałam przed oczami taki schemat: covid-Trump-rasizm-trochę akcji-Trump-covid-przeniesienie w czasie-rasizm-covid-Trump-... i tak co najmniej do połowy książki, później albo przywykłam, albo było mniej covidu i Trumpa, a więcej fabuły.
Bardzo mi przeszkadzało, że w książce co chwilę był poruszany temat uciemiężenia osób czarnoskórych, mimo że według mnie nic on nie wnosił. Co parę stron były wstawki typu "jazda pod wpływem bycia czarnym, rozumiesz. Tak jak to było z Maleekiem Duttonem". Domyślam się, do jakiego wydarzenia w realnym świecie odnoszą się takie zdania, jednak ja czytam książkę, fikcyjny wytwór wyobraźni autora i fragmenty tego typu w nadmiarze mi naprawdę przeszkadzały, tak samo fragmenty o Trumpie i jego poglądach politycznych. Gdyby to było jedynie opisanie świata i realiów życia bohaterki, to nie czepiałabym się niczego, dodawałoby to realizmu, ale tych wstawek było zdecydowanie zbyt dużo, abym czerpała przyjemność z czytania książki. Przez nie już około dwusetnej strony chciałam przerwać czytanie.
2) Brak jakiejkolwiek zagadki, tajemniczości. Od początku praktycznie wiemy kto zabija, wiemy dlaczego i wiemy od kiedy. Pytanie pozostało jak szybko główna bohaterka rozwiąże tę sprawę, bo przecież oczywiście musiała ją rozwiązać. Liczyłam, że może w napięciu będziemy się dowiadywać, czy Bonnie żyje, ale też dosyć szybko dowiadujemy się, że nie i tak płyniemy tylko z nurtem, strona za stroną, patrząc jak Holly rozwiązuje zagadkę, czułam się jakbym czytała Tess Gerritsen, niby fajne, dobre książki, ale nie po to sięgnęłam po Kinga.
3) Rzucane liny, aby rozwiązać śledztwo. Świat rzucał Holly liny jedna po drugiej, bez praktycznie wysiłku z jej strony, tu ktoś wspomniał o tym, nadmienił tamto, ktoś podał jej na tacy kolejną rzecz, za mało według mnie śledztwa, za dużo podpowiedzi od wszechświata.
4) Dowcip Holly. Układanie tego dowcipu, jego przerywanie, zmienianie kilkanaście razy w książce było irytujące, a do tego w ogóle nie pasowało mi do Holly. Liczyłam, że może na koniec coś z tego wyjdzie, ale gdy przeczytałam zakończenie wątku dowcipu, rzuciłam książkę w kąt na dwa dni, nie chciałam jej już dalej czytać.
5) Podział na dobre i niedobre postacie. Nie ma tutaj szarych bohaterów, albo jesteś pozytywnym i mądrym bohaterem i jesteś za szczepionkami i przeciwko Trumpowi, albo jesteś zły i głupi i uważasz covid za fikcję i popierasz Trumpa. Żadne pomiędzy nie istnieje.
6) Przeskoki czasowe. Sam zabieg bardzo dobry i użyteczny, pozwala w książkach często zbudować atmosferę oraz nastrój, zrozumieć motywy bohaterów i być czymś więcej niż tylko zmianą czasu dla samej zmiany czasu. Znowu jak dla mnie za dużo, fajne były przeskoki pomiędzy śledztwem Holly i morderstwami, podobało mi się wtedy, ale do tego dochodzą przeskoki do historii Barbary. Czasem się gubiłam, w którym w końcu momencie jestem i musiałam cofać się na początek rozdziału, co ponownie: mi przeszkadza.
7) Tłumaczenie, ale tu już taka naprawdę pierdoła i prywatna preferencja, ledwo się załapała do tej listy. Nie cierpię słowa ischias, wolę zdecydowanie bardziej "rwa kulszowa", natomiast to już jest kosmetyczna pierdoła, żaden zarzut do autora.
8) Słodkie i pozytywne do mdłości zakończenie. Barbara wzięła udział w konkursie i oczywiście wygrała (bohaterka oczywiście zaszczepiona i pozytywna - musiała wygrać). Jerome napisał książkę i oczywiście odnosi sukces i dobrze na niej zarobi (bohater zaszczepiony i pozytywny - musiał odnieść sukces). Holly dostała się w ręce morderców, ale oczywiście wyjdzie z tego cało, sama zabije dwójkę ludzi siedząc w klatce, facetowi poderżnie gardło klipsem (też denerwuje, ale ta lista i tak jest długa), kobiecie skręci kark (bo czemu nie?). Bohaterka oczywiście zaszczepiona i pozytywna, więc włos z głowy jej spaść nie może.

Najsłabsza pozycja Kinga, jaką czytałam, zdecydowanie wolę jego starsze dzieła.

Gdybym nie znała autora, to oceniłabym książkę na jakieś 4/10, ale biorąc pod uwagę, że to jest jednak King daję tylko 2. Powody niskiej oceny (będzie długo):
1) Czytając miałam przed oczami taki schemat: covid-Trump-rasizm-trochę akcji-Trump-covid-przeniesienie w czasie-rasizm-covid-Trump-... i tak co najmniej do połowy książki, później albo przywykłam, albo było mniej...

Historia z Ropuszką w roli głównej choć jest krótka, to jednocześnie wciągająca i nieprzewidywalna. Mamy w niej dzielnego rycerza o szlachetnym sercu, uśpioną księżniczkę w zaczarowanej wieży i władająca magią matkę chrzestną, jednak ich historia nie jest typową wersją baśni z dzieciństwa, o nie.
W tej książce poznajemy historię z innej perspektywy, zagłębiamy się w cudowny świat magii i wodnic, poznajemy historię i serce niewinnej Ropuszki, która mimo wychowania w magicznym świecie, wciąż pozostaje bardzo ludzka; to lekko niezdarna i popełniająca błędy krucha istota oraz dzielny strażnik zarazem. Uwięziona księżniczka okazuje się natomiast niezłym ziółkiem, które trzeba poskromić (i w żadnym razie nie budzić!), a nasz szlachetny rycerz, no cóż, nie ratuje księżniczki, choć z początku o tym marzy.
Książka jest jednocześnie zabawna, straszna i wzruszająca, autorka sprawia że trudno jest przejść przez historię bez emocji - z zapartym tchem kibicowałam Ropuszce!
Kolejnym atutem jest przedstawiony przez Kingfisher świat magii, w którym są istoty dobroduszne, ale również złośliwe i samolubne, tak samo w świecie należącym do ludzi. Dzięki temu nie dostajemy jedynie słodkiej wersji istot magicznych i zepsutych ludzi, ale zachowany został balans pomiędzy tymi światami, co bardzo przypada mi do gustu.
Żeby jednak być uczciwym należy powiedzieć że książka jest niestety bardzo krótka, przez co można ją skończyć w jeden wieczór, podczas gdy chętniej zapoznałabym się z Ropuszką na dłużej.

Historia z Ropuszką w roli głównej choć jest krótka, to jednocześnie wciągająca i nieprzewidywalna. Mamy w niej dzielnego rycerza o szlachetnym sercu, uśpioną księżniczkę w zaczarowanej wieży i władająca magią matkę chrzestną, jednak ich historia nie jest typową wersją baśni z dzieciństwa, o nie.
W tej książce poznajemy historię z innej perspektywy, zagłębiamy się w...