Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książkę sięgnęłam licząc na dobry kryminał. Sugerując się recenzjami na okładce i umieszczonymi w internecie byłam pewna, że sięgam po pozycję bliską klasycznemu gatunkowi.
Jest to, moim zdaniem przede wszystkim powieść obyczajowa. Napisana pięknym, bogatym językiem. Dzięki temu czyta się ją lekko i z przyjemnością. Wątki kryminalne wypychane są przez próby kreślenia psychologicznych schematów. Przede wszystkim jeden z bohaterów zmaga się z własnymi emocjami. Generalnie nie można powiedzieć, że powieść mnie zachwyciła. Przeczytałam ją, ale w sumie szukałam czegoś więcej-głównie głębszej intrygi. Lubię gdy książka zmusza do refleksji. W tym przypadku język i dobry styl Autorki są jedynymi elementami wartymi podkreślenia.

Po książkę sięgnęłam licząc na dobry kryminał. Sugerując się recenzjami na okładce i umieszczonymi w internecie byłam pewna, że sięgam po pozycję bliską klasycznemu gatunkowi.
Jest to, moim zdaniem przede wszystkim powieść obyczajowa. Napisana pięknym, bogatym językiem. Dzięki temu czyta się ją lekko i z przyjemnością. Wątki kryminalne wypychane są przez próby kreślenia...

Szczegółowe opisy miejsc, emocji, nastrojów, wyglądu... Towarzyszą temu zawsze przemyślenia, w których pobrzmiewają egzystencjalne nuty (przemijanie, ślady przeszłości, człowiek osadzony we wspólnocie) Autor zadaje niezliczoną ilość pytań; stawia, rozważa i obala tezy. Wszystko to by wmówić czytelnikowi, iż naprowadza go na właściwy tor. W rzeczywistości chodzi o nieustanne podtrzymywanie tajemniczego klimatu, podsycanie ciekawości i trzymanie czytelnika w niepewności.Autor jest po prostu mądrym człowiekiem. Jego obserwacje człowieka i ujęcia otaczającej go rzeczywistości nie są ani napuszone, ani ckliwe, ani filozoficznie sztuczne, są prawdziwe, płyną z głębi rozumu i duszy.Bogaty i nietuzinkowy język idealnie oddaje sens zagadnień związanych z wierzeniami, rolą religii w świecie człowieka, który świadomie bądź nie, poddaje się wszelkim manipulacjom. Zdaniem Autora Bóg jest bezsilny, a zarazem rozczarowany, że człowiek zawsze potrzebuje cudu w postaci dowodu. Świat jest tylko widmem, a ludzka wola pozorem. Bóg pełen sprzeczności i różnorodności staje się metaforą dla samego siebie. Pointa książki jest na swój sposób do przewidzenia biorąc pod uwagę cały tok rozważań- Człowiek winien pogodzić się z nieodwracalnością śmierci, z tym że kres jest stanem naturalnym i oczywistym.

Szczegółowe opisy miejsc, emocji, nastrojów, wyglądu... Towarzyszą temu zawsze przemyślenia, w których pobrzmiewają egzystencjalne nuty (przemijanie, ślady przeszłości, człowiek osadzony we wspólnocie) Autor zadaje niezliczoną ilość pytań; stawia, rozważa i obala tezy. Wszystko to by wmówić czytelnikowi, iż naprowadza go na właściwy tor. W rzeczywistości chodzi o nieustanne...