Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety tytuł i opis obiecują o wiele więcej, niż książka daje. A daje (zgodzę się tu z przedmówcami) kilka łudząco do siebie podobnych relacji zniekształconych przez minione lata. Niewiele mówi o wspomnianym życiu prywatnym esesmanów. Właściwie o każdym dowiadujemy się że jadał obiad i lubił swoje dzieci, co nie jest znów aż tak zaskakujące dla nikogo, kto zdążył zorientować się, że esesmani nie byli istotami z kosmosu, tylko ludźmi. Po kilku historiach kolejne już nudzą, a ponadto, zastanawiają mnie powtarzające się deklaracje pomagania więźniom - każda bez wyjątku opowiadająca kobieta była nastoletnią bohaterką, przerzucającą codziennie do obozu leki i jedzenie mimo grożącej kary. To między innymi pozwala mi wysunąć wniosek, że wiele zniekształceń dotknęło wspomnienia kobiet pytanych o nie po latach.