Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kościół ma dużo za uszami, ale po przeczytaniu książki Pana Leociaka ręce mi opadły do samej ziemi ze względu na to jak wiele do tej pory nie wiedziałam. Cieszy mnie to, że takie książki powstają i pozwalają człowiekowi zyskać pełniejszy obraz niektórych postaci (powszechnie uznawanych za wybitne, święte lub godne tego by były autorytetem młodszych i starszych). Gorąco polecam wszystkim "Młyny Boże", warto wychodzić poza swoją religijną strefę komfortu, bańkę informacyjną i zmierzyć się z bardziej niewygodnymi kwestiami.

Ocena byłaby ciut wyższa gdyby nie ogólny chaos i momentami powracające wątki w ciągu tak krótkiej książki.

Kościół ma dużo za uszami, ale po przeczytaniu książki Pana Leociaka ręce mi opadły do samej ziemi ze względu na to jak wiele do tej pory nie wiedziałam. Cieszy mnie to, że takie książki powstają i pozwalają człowiekowi zyskać pełniejszy obraz niektórych postaci (powszechnie uznawanych za wybitne, święte lub godne tego by były autorytetem młodszych i starszych). Gorąco...

Reportaże to nadgatunek książek, i kropka! ;) Już na samym początku uświadomiłam sobie jak blade pojęcie mam o tytułowym państwie. Najgłośniejsze myśli - bogactwo, bogactwo, drożyzna! Autorka świetnie przybliża szwajcarską rzeczywistość, niuanse, różnice między kantonami, absurdy wyborcze z perspektywy ekologii i wiele wiele innych. Bardzo podobało mi się przybliżenie czytelnikom tego jak wygląda proces integracji imigrantów w tym małym kraju w środku Europy. Ciekawy też jest sam proces legislacyjny w Szwajcarii, tempo zmian i ogólne nastawienie rodowitych mieszkańców do modyfikowania ich codzienności. Połknęłam lekturę w jeden dzień i liczę na dużo więcej ciekawostek stąd też zaobserwowanie wszystkich możliwych mediów społecznościowych autorki :)

Reportaże to nadgatunek książek, i kropka! ;) Już na samym początku uświadomiłam sobie jak blade pojęcie mam o tytułowym państwie. Najgłośniejsze myśli - bogactwo, bogactwo, drożyzna! Autorka świetnie przybliża szwajcarską rzeczywistość, niuanse, różnice między kantonami, absurdy wyborcze z perspektywy ekologii i wiele wiele innych. Bardzo podobało mi się przybliżenie...

Ira, Irlandia Północna, zachodnie krańce Europy. Niby człowiek coś tam wie, coś tam słyszał. No właśnie - niby. Przerażający reportaż o czasach z przerażająco nieodległej przeszłości! W głowie mi się nie mieściło czytając, że takie rzeczy działy się tak blisko nas, tak niedawno. Golenie kobietom głów, smarowanie smarem i zakucie w łańcuch? Tak, to się działo w Irlandii Północnej. Zmowa milczenia, niewyjaśnione zaginięcia. Wydawałoby się, że to scenariusz na wciągający kryminał, a jednak tak wyglądała momentami rzeczywistość tego małego regionu. Brak słów na tak wiele zaginięć, niewinnych ofiar, osieroconych dzieci, zmarnowanych życiorysów, zamachów bombowych, bezkarnych kryminalistów. Brzydzę się przemocą, choćby nie wiem jak człowiek był sfrustrowany, to przemoc nie ma żadnego usprawiedliwienia. Człowiek który ucieka się do tak chorych metod przeforsowania swojego światopoglądu, religii lub osiągnięcia celów politycznych czy innych - traci zupełnie mój szacunek. Książka jest pełna bólu, ciężko uwierzyć w niektóre fakty, ale gorąco polecam, bardzo uświadamiająca.

Ira, Irlandia Północna, zachodnie krańce Europy. Niby człowiek coś tam wie, coś tam słyszał. No właśnie - niby. Przerażający reportaż o czasach z przerażająco nieodległej przeszłości! W głowie mi się nie mieściło czytając, że takie rzeczy działy się tak blisko nas, tak niedawno. Golenie kobietom głów, smarowanie smarem i zakucie w łańcuch? Tak, to się działo w Irlandii...

Nigdy nie przepadałam za lekcjami biologii czy chemii. Zupełnie nie moja bajka, wiedza najczęściej przekazywana w sposób archaiczny, sztywny i nudny. Musiałam poczekać 26 lat żeby coś w tej materii drgnęło ;) Uwielbiam genealogię, więc książka o genach wydawała mi się absolutnym must read w najbliższej przyszłości. Autor ma rewelacyjną umiejętność przekazywania wiedzy, jest to absolutna kopalnia tematu, która pokazuje nam całą historię jak to z tą znajomością genów przez człowieka naprawdę było. Minął miesiąc a ja wciąż nie mogę wyjść z podziwu. Bardzo przystępna w odbiorze. Trzymam kciuki, że nauczyciele w swojej pracy będą chętnie korzystać z fragmentów tego arcydzieła i skutecznie zachęcą dzieciaki do tej dziedziny :)

POLECAM!

Nigdy nie przepadałam za lekcjami biologii czy chemii. Zupełnie nie moja bajka, wiedza najczęściej przekazywana w sposób archaiczny, sztywny i nudny. Musiałam poczekać 26 lat żeby coś w tej materii drgnęło ;) Uwielbiam genealogię, więc książka o genach wydawała mi się absolutnym must read w najbliższej przyszłości. Autor ma rewelacyjną umiejętność przekazywania wiedzy, jest...

Przerażające jest to jak bardzo odizolowaną społeczność tworzą ortodoksyjni Żydzi. Zakaz na zakazie zakazem popędza. Ludzie absolutnie nieprzygotowani do życia w małżeństwa, do stworzenia rodziny. Nienauczeni zaradności życiowej, odnalezienia się w dorosłym życiu, samodzielności. Jest to po prostu najzwyczajniej w świecie przykre. Serce pękało czytając jak się potoczyły relacje autora z jego własnymi dziećmi...

Przerażające jest to jak bardzo odizolowaną społeczność tworzą ortodoksyjni Żydzi. Zakaz na zakazie zakazem popędza. Ludzie absolutnie nieprzygotowani do życia w małżeństwa, do stworzenia rodziny. Nienauczeni zaradności życiowej, odnalezienia się w dorosłym życiu, samodzielności. Jest to po prostu najzwyczajniej w świecie przykre. Serce pękało czytając jak się potoczyły...

Zewnętrznie (okładka) - przepiękna! Wnętrze? Intrygujące.

Totalnie wciągająca opowieść o ogromnej krzywdzie, która wciąż po latach jest bolesną, niezagojoną, sączącą się raną. Kanada. Wydawałoby się raj na ziemi, najwyższy możliwy poziom życia, mieszkańcy zadowoleni z każdego aspektu, uśmiechnięci, wygodnie kroczący przez życie. Otóż... nie do końca. Zamieszkana przez setki tysięcy rdzennych mieszkańców, którzy zaznali osobiście (lub co najmniej ktoś w ich rodzinie) traumatycznych doświadczeń w dzieciństwie. Przymusowo izolowani, pozbawiani korzeni, poczucia własnej wartości i tożsamości. Momentami musiałam przerywać lekturę przez szczegółowe i dosadne opisy bestialskich zachowań zakonnic i księży, którzy zniszczyli tak wielu ludzi psychicznie i fizycznie. Kanada odczuwa te dramaty do dziś. Rdzenni mieszkańcy nie mogą uwolnić się od kalectwa, alkoholizmu i innych uzależnień, napiętnowani, pomimo, że to właśnie ich przodkowie zamieszkiwali ten kontynent od tysięcy lat.

Kawał dobrego reportażu, na pierwszy rzut oka widać, że autorka włożyła w nie całe serce, szczerości jej słów sprzyja też fakt, że przez kilka lat mieszkała w Kanadzie i mogła osobiście zmierzyć się z różnymi aspektami poruszanymi w książce.

Chciałabym także podkreślić, że bodaj pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się z pełnym zaciekawieniem i uznaniem przeczytać końcowe podziękowania. Nie jest to sucha, nużąca lista nazwisk, ale szczere i pełne pięknych emocji słowa, ogromna miłość do męża.

Cieszę się, że mój pogląd na Kanadę (jeszcze kilka dni temu ograniczający się do najbardziej znanych stereotypów i do popkultury) miał szansę rozwinąć żagle dzięki Pani Joannie. Chapeau bas.

Zewnętrznie (okładka) - przepiękna! Wnętrze? Intrygujące.

Totalnie wciągająca opowieść o ogromnej krzywdzie, która wciąż po latach jest bolesną, niezagojoną, sączącą się raną. Kanada. Wydawałoby się raj na ziemi, najwyższy możliwy poziom życia, mieszkańcy zadowoleni z każdego aspektu, uśmiechnięci, wygodnie kroczący przez życie. Otóż... nie do końca. Zamieszkana przez...

Książka wypada dość blado przy kunszcie i kosmicznie wysokim poziomie serialu na jej podstawie. Nie mniej jednak, twórcy czerpali właśnie z niej, więc należy się pochwała i ukłon dla autorki za stworzenie tak okrutnego i intrygującego świata.

Książka wypada dość blado przy kunszcie i kosmicznie wysokim poziomie serialu na jej podstawie. Nie mniej jednak, twórcy czerpali właśnie z niej, więc należy się pochwała i ukłon dla autorki za stworzenie tak okrutnego i intrygującego świata.

Kilka lat temu miałam przyjemność przez pewien czas studiować na południu Japonii, stąd też ogromny sentyment do tego kraju i cały czas bardzo intensywne i żywe wspomnienia. Sięgnęłam po książkę Pani Joanny, bo to jej "Japoński wachlarz" był właśnie tym co na szybko kartkowałam na lotnisku tuż przed wyprawą życia. I tak jak tamta pozycja bardzo przypadła mi do gustu i pomogła w wielu aspektach, tak tutaj... Ciężko tak naprawdę stwierdzić co się stało i w jakim dokładnie kierunku autorka chciała podążać. Początek zapowiadał się obiecująco, natomiast im dalej w las tym... Murakami. Murakami tu, Murakami tam. Murakami wręcz wyskakujący z lodówki. Szkoda, że nie była to książka stricte o Japonii, tylko bardziej powyrywane wątki z japońskim tłem i Murakamim na czele. Ogromna szkoda, bo patrząc na to ile czasu autorka spędziła w tym kraju, to myślę, że można było się postarać o coś mocniejszego i ciekawszego. Kompletnie nie rozumiem końcówki, brzmiała jakby nagle przerwana, ot tak. Ocena 5/10 choć mam poczucie, że i tak ciut zawyżona.

Kilka lat temu miałam przyjemność przez pewien czas studiować na południu Japonii, stąd też ogromny sentyment do tego kraju i cały czas bardzo intensywne i żywe wspomnienia. Sięgnęłam po książkę Pani Joanny, bo to jej "Japoński wachlarz" był właśnie tym co na szybko kartkowałam na lotnisku tuż przed wyprawą życia. I tak jak tamta pozycja bardzo przypadła mi do gustu i...

Dobra pozycja dla osób absolutnie zielonych w temacie zdrowego, świadomego odżywiania. Irytowały mnie niektóre powtórzenia, rozkładanie składów produktów na części pierwsze przekartkowałam. Podbudowało mnie na pewno to, że proponowane przez autorkę w ostatniej części książki produkty must have w lodówce i spiżarni faktycznie posiadam i na co dzień używam :D Warto wdrażać żywieniowe zmiany, choćby małymi kroczkami.

Dobra pozycja dla osób absolutnie zielonych w temacie zdrowego, świadomego odżywiania. Irytowały mnie niektóre powtórzenia, rozkładanie składów produktów na części pierwsze przekartkowałam. Podbudowało mnie na pewno to, że proponowane przez autorkę w ostatniej części książki produkty must have w lodówce i spiżarni faktycznie posiadam i na co dzień używam :D Warto wdrażać...

Jestem strasznie negatywnie zaskoczona, jak COŚ takiego mogło wyjść spod szyldu Wydawnictwa Czarne. Jest to wręcz obraza dla intelektu wielbicieli reportaży i naprawdę ogromny zawód. Nie wiem co tak naprawdę autor chciał nam przekazać. Że potrafi wymienić kilkanaście miejscowości po przecinku? Że potrafi podać ile kilometrów przejechał? Czy że najbardziej lubi nagrywać instastorki(!)? Nie jestem w stanie podać choćby jednego interesującego faktu o którejś z miejscowości, które zostały wymienione. No po prostu nic. Wszędzie są sklepy, wymienione kilka słów ze sprzedawcą/kelnerem, wybranie noclegu i na tym koniec. Coś naprawdę strasznego i chwała niebiosom, że było to tylko 200 stron, bo inaczej zrobiłabym sobie pewnie jakąś krzywdę na psychice. Nie tykać choćby patykiem. Ocena 2/10 tylko i wyłącznie za kilka zdjęć, które mnie zaciekawiły i ratowały umierające chęci do dalszego czytania.

Jestem strasznie negatywnie zaskoczona, jak COŚ takiego mogło wyjść spod szyldu Wydawnictwa Czarne. Jest to wręcz obraza dla intelektu wielbicieli reportaży i naprawdę ogromny zawód. Nie wiem co tak naprawdę autor chciał nam przekazać. Że potrafi wymienić kilkanaście miejscowości po przecinku? Że potrafi podać ile kilometrów przejechał? Czy że najbardziej lubi nagrywać...

Miałam to nieszczęście, że najpierw zapoznałam się z serialem na jej podstawie. Przez co zostałam poniekąd 'skażona' i cały czas czekałam na konkretne wydarzenia, które zostały ukazane w serialowej opowieści, a tu klops ;) Ale! Na szczęście książka porusza mnóstwo innych wątków z których scenarzyści nie skorzystali i pozwoliło mi to jeszcze bardziej zagłębić się w życie i świat ultra ortodoksyjnych Żydów. Pozycja bardzo ciekawa, jedyne co bym pominęła to te kilka cukierkowych zdań pod koniec. Wstrząsające jest to jak taka ekstremalnie surowa kultura potrafi zniszczyć człowiekowi psychikę i nie dołożyć nawet grama wysiłku by człowiekowi, swojemu bliskiemu, czy też dziecku pomóc! Przerażające jest to, jak bardzo Chasydzi ograniczają młodym ludziom wiedzę o świecie, a przede wszystkim o swoim własnym ciele! Coś strasznego i niesamowicie przykrego. Ślepo zapatrzeni w tradycje, ignorujący dobro rodziny.

Miałam to nieszczęście, że najpierw zapoznałam się z serialem na jej podstawie. Przez co zostałam poniekąd 'skażona' i cały czas czekałam na konkretne wydarzenia, które zostały ukazane w serialowej opowieści, a tu klops ;) Ale! Na szczęście książka porusza mnóstwo innych wątków z których scenarzyści nie skorzystali i pozwoliło mi to jeszcze bardziej zagłębić się w życie i...

"Sapiens. Od zwierząt do bogów." Sięgnęłam po nią rzecz jasna z powodu trwającego od dłuższego już czasu (i wciąż niesłabnącego!) szaleństwa na jej punkcie. Jest to na pewno kawał ciekawej, skompresowanej wiedzy o historii naszego świata, ale myślę, że jednak bardziej ukierunkowanej w stronę młodszych czytelników. Dla mnie wiele z tych faktów było dość oczywistych przez co momentami (ale nie znowu tak często) odkładałam czytanie na później, gdyż najzwyczajniej w świecie mnie nużyła. Nie mniej jednak na pewno trzeba oddać autorowi, że każdy znajdzie w niej coś wyjątkowego i odkrywczego dla siebie i w świetny sposób uporządkuje swoją wiedzę ogólną. Jest to pozycja, którą kiedyś z miłą chęcią sprezentuję dzieciakom z rodziny, gdy osiągną już nastoletni wiek :)

"Sapiens. Od zwierząt do bogów." Sięgnęłam po nią rzecz jasna z powodu trwającego od dłuższego już czasu (i wciąż niesłabnącego!) szaleństwa na jej punkcie. Jest to na pewno kawał ciekawej, skompresowanej wiedzy o historii naszego świata, ale myślę, że jednak bardziej ukierunkowanej w stronę młodszych czytelników. Dla mnie wiele z tych faktów było dość oczywistych przez co...

Im dalej w las tym ciekawiej. Początek mnie męczył, wręcz musiałam na jakiś czas odłożyć książkę, bo nie mogłam zdzierżyć tych niuansów dotyczących w ogóle samego dojścia do momentu nagrywania pilota, pierwszych odcinków. Wydaje mi się, że do końca lektury dotrwają tylko najwierniejsi fani, wręcz Friendsowe świry. Dużą przeszkodą dla polskiego czytelnika są amerykańskie realia i orientowanie się w personach i programach obecnych w tamtejszej telewizji, które są często przytaczane. To, za co mocno obcięłam ocenę, to te wkurzające (najdelikatniej ujmując) wielkie cytaty niemal na każdej stronie (!), wypowiedzi, które za chwilę lub przed chwilą przeczytaliśmy. Rozumiem umieszczanie dużych cytatów, głównych myśli w gazetach, czasopismach, gdzie człowiek szybko rzuca okiem i właśnie to ma go zachęcić do całego artykułu. Ale w książce?! Sztuczne wydłużanie.

Najcieplejszy wniosek jaki płynie z książki, to to, że prawdziwe przyjaźnie z biegiem życia i dorastaniem ewoluują, zmienia się ich charakter, ale nigdy nie znikną z życia jeśli są prawdziwe i szczere :)

Przeciętniak, tylko dla zagorzałych fanów.

Im dalej w las tym ciekawiej. Początek mnie męczył, wręcz musiałam na jakiś czas odłożyć książkę, bo nie mogłam zdzierżyć tych niuansów dotyczących w ogóle samego dojścia do momentu nagrywania pilota, pierwszych odcinków. Wydaje mi się, że do końca lektury dotrwają tylko najwierniejsi fani, wręcz Friendsowe świry. Dużą przeszkodą dla polskiego czytelnika są amerykańskie...

ANDROGYNICZNY
Androgyniczny
androgyniczny
a n d r o g y n i c z n y

Ileż razy można użyć tego słowa w jednej książce?
Otóż kilkanaście minimum.
Dramat.

Książka jest tak niesamowicie słaba. Słaba językowo, słaba pod każdym względem.

200 stron w 30 minut... To chyba o czymś świadczy.
Nie każdy powinien pisać książki. Blogi okej, ale od książki wymaga się jednak czegoś więcej.

A teraz czas na moje "ulubione" perełki:
1."Zimą wkładaj sandałki na połyskliwe skarpetki."
2."Dlatego biała koszula jest twoją najlepszą przyjaciółką."
3."Jeśli chodzisz w adidasach do pracy i musisz być trochę bardziej elegancka, noś ze sobą ściereczkę i przecieraj buty przed kolejnym spotkaniem." CO
4."Możesz też nosić skarpetki w pionowe paski, dzięki czemu twoje kostki wydają się szczuplejsze."

Kurtyna.

ANDROGYNICZNY
Androgyniczny
androgyniczny
a n d r o g y n i c z n y

Ileż razy można użyć tego słowa w jednej książce?
Otóż kilkanaście minimum.
Dramat.

Książka jest tak niesamowicie słaba. Słaba językowo, słaba pod każdym względem.

200 stron w 30 minut... To chyba o czymś świadczy.
Nie każdy powinien pisać książki. Blogi okej, ale od książki wymaga się jednak czegoś...

Uwielbiam reportaże Pani Justyny. Kawał dobrej roboty i ogromna misja w tym co robi. Polecam.

Uwielbiam reportaże Pani Justyny. Kawał dobrej roboty i ogromna misja w tym co robi. Polecam.

Zainteresowaniem architekturą zaraził mnie mój chłopak. Książka bardzo ciekawa, mnóstwo ciekawostek. Jedynie mały minus, że w pewnym momencie człowiek ma wrażenie, że szybko przelatuje przez kolejne obiekty i właściwie niewiele z tego wynosi, gdy straci choć na chwilę koncentrację.

Zainteresowaniem architekturą zaraził mnie mój chłopak. Książka bardzo ciekawa, mnóstwo ciekawostek. Jedynie mały minus, że w pewnym momencie człowiek ma wrażenie, że szybko przelatuje przez kolejne obiekty i właściwie niewiele z tego wynosi, gdy straci choć na chwilę koncentrację.

Książki Filipa Springera czyta się z największą przyjemnością. Na studiach uczęszczałam na zajęcia z urbanistyki, zagospodarowania przestrzeni itp. i o dziwo nigdy nie padło na nich nazwisko autora - niesłusznie według mnie. Zaskakujące, że o tak małych miastach można dowiedzieć się nowych, ciekawych rzeczy i zostać skutecznie zachęconym do odwiedzin :)

Książki Filipa Springera czyta się z największą przyjemnością. Na studiach uczęszczałam na zajęcia z urbanistyki, zagospodarowania przestrzeni itp. i o dziwo nigdy nie padło na nich nazwisko autora - niesłusznie według mnie. Zaskakujące, że o tak małych miastach można dowiedzieć się nowych, ciekawych rzeczy i zostać skutecznie zachęconym do odwiedzin :)

Wspaniała powieść od której wprost nie mogłam się oderwać. Dramatyczna, wzruszająca, rozśmieszająca, a momentami przerażająca i odrażająca. Ale właśnie takie jest życie - wszystkiego w nim po trochu. I to jest chyba w tej książce najpiękniejsze. Autorka niczego nie tuszuje, nie przejaskrawia. Podsumowując - jestem zachwycona, a jednocześnie bardzo wzruszona i długo o tej pozycji nie zapomnę.

Wspaniała powieść od której wprost nie mogłam się oderwać. Dramatyczna, wzruszająca, rozśmieszająca, a momentami przerażająca i odrażająca. Ale właśnie takie jest życie - wszystkiego w nim po trochu. I to jest chyba w tej książce najpiękniejsze. Autorka niczego nie tuszuje, nie przejaskrawia. Podsumowując - jestem zachwycona, a jednocześnie bardzo wzruszona i długo o tej...

Trafiłam na tę pozycję zupełnym przypadkiem, ale się nie zawiodłam :) Pierwsza fińska książka w moim życiu i również po raz pierwszy zdarzyło mi się przeczytać ostatni tom przed pozostałymi ;)

Trafiłam na tę pozycję zupełnym przypadkiem, ale się nie zawiodłam :) Pierwsza fińska książka w moim życiu i również po raz pierwszy zdarzyło mi się przeczytać ostatni tom przed pozostałymi ;)

Wstrząsający reportaż, który na długo zapadnie mi w pamięć. Pani Justyna Kopińska odwaliła kawał solidnej roboty, aby uzbierać materiał do książki. Nie chce się wierzyć, że tuż obok nas przez liczne dekady może bezkarnie odgrywać się taki horror jak ten opisany u sióstr Boromeuszek.
Polecam każdemu i raz dwa mam nadzieję zabrać się za kolejne pozycje.

Wstrząsający reportaż, który na długo zapadnie mi w pamięć. Pani Justyna Kopińska odwaliła kawał solidnej roboty, aby uzbierać materiał do książki. Nie chce się wierzyć, że tuż obok nas przez liczne dekady może bezkarnie odgrywać się taki horror jak ten opisany u sióstr Boromeuszek.
Polecam każdemu i raz dwa mam nadzieję zabrać się za kolejne pozycje.