Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kościół ma dużo za uszami, ale po przeczytaniu książki Pana Leociaka ręce mi opadły do samej ziemi ze względu na to jak wiele do tej pory nie wiedziałam. Cieszy mnie to, że takie książki powstają i pozwalają człowiekowi zyskać pełniejszy obraz niektórych postaci (powszechnie uznawanych za wybitne, święte lub godne tego by były autorytetem młodszych i starszych). Gorąco polecam wszystkim "Młyny Boże", warto wychodzić poza swoją religijną strefę komfortu, bańkę informacyjną i zmierzyć się z bardziej niewygodnymi kwestiami.

Ocena byłaby ciut wyższa gdyby nie ogólny chaos i momentami powracające wątki w ciągu tak krótkiej książki.

Kościół ma dużo za uszami, ale po przeczytaniu książki Pana Leociaka ręce mi opadły do samej ziemi ze względu na to jak wiele do tej pory nie wiedziałam. Cieszy mnie to, że takie książki powstają i pozwalają człowiekowi zyskać pełniejszy obraz niektórych postaci (powszechnie uznawanych za wybitne, święte lub godne tego by były autorytetem młodszych i starszych). Gorąco...

Reportaże to nadgatunek książek, i kropka! ;) Już na samym początku uświadomiłam sobie jak blade pojęcie mam o tytułowym państwie. Najgłośniejsze myśli - bogactwo, bogactwo, drożyzna! Autorka świetnie przybliża szwajcarską rzeczywistość, niuanse, różnice między kantonami, absurdy wyborcze z perspektywy ekologii i wiele wiele innych. Bardzo podobało mi się przybliżenie czytelnikom tego jak wygląda proces integracji imigrantów w tym małym kraju w środku Europy. Ciekawy też jest sam proces legislacyjny w Szwajcarii, tempo zmian i ogólne nastawienie rodowitych mieszkańców do modyfikowania ich codzienności. Połknęłam lekturę w jeden dzień i liczę na dużo więcej ciekawostek stąd też zaobserwowanie wszystkich możliwych mediów społecznościowych autorki :)

Reportaże to nadgatunek książek, i kropka! ;) Już na samym początku uświadomiłam sobie jak blade pojęcie mam o tytułowym państwie. Najgłośniejsze myśli - bogactwo, bogactwo, drożyzna! Autorka świetnie przybliża szwajcarską rzeczywistość, niuanse, różnice między kantonami, absurdy wyborcze z perspektywy ekologii i wiele wiele innych. Bardzo podobało mi się przybliżenie...

Ira, Irlandia Północna, zachodnie krańce Europy. Niby człowiek coś tam wie, coś tam słyszał. No właśnie - niby. Przerażający reportaż o czasach z przerażająco nieodległej przeszłości! W głowie mi się nie mieściło czytając, że takie rzeczy działy się tak blisko nas, tak niedawno. Golenie kobietom głów, smarowanie smarem i zakucie w łańcuch? Tak, to się działo w Irlandii Północnej. Zmowa milczenia, niewyjaśnione zaginięcia. Wydawałoby się, że to scenariusz na wciągający kryminał, a jednak tak wyglądała momentami rzeczywistość tego małego regionu. Brak słów na tak wiele zaginięć, niewinnych ofiar, osieroconych dzieci, zmarnowanych życiorysów, zamachów bombowych, bezkarnych kryminalistów. Brzydzę się przemocą, choćby nie wiem jak człowiek był sfrustrowany, to przemoc nie ma żadnego usprawiedliwienia. Człowiek który ucieka się do tak chorych metod przeforsowania swojego światopoglądu, religii lub osiągnięcia celów politycznych czy innych - traci zupełnie mój szacunek. Książka jest pełna bólu, ciężko uwierzyć w niektóre fakty, ale gorąco polecam, bardzo uświadamiająca.

Ira, Irlandia Północna, zachodnie krańce Europy. Niby człowiek coś tam wie, coś tam słyszał. No właśnie - niby. Przerażający reportaż o czasach z przerażająco nieodległej przeszłości! W głowie mi się nie mieściło czytając, że takie rzeczy działy się tak blisko nas, tak niedawno. Golenie kobietom głów, smarowanie smarem i zakucie w łańcuch? Tak, to się działo w Irlandii...

Bardzo poważne tematy, a mimo to bardzo lekka lektura. Intrygujący świat o którym tak naprawdę przeciętny człowiek nie wie nic, albo dosłownie odrobinę (w dużej mierze dzięki relacjom w mediach społecznościowych polskiej stewardessy mieszkającej w tym kraju i relacjonującej tamtejszą rzeczywistość). Rewelacyjnie, że postęp i otwartość przeciska się drzwiami i oknami w Omanie, ale jest jeszcze wiele do zrobienia jeżeli chodzi o prawa kobiet. Książkę Agaty Romaniuk czytałam z ogromnym zaciekawieniem, chociaż wśród wszystkich anegdot i historii najbardziej jednak zaciekawiła mnie sylwetka byłego już (panującego 50 lat!) sułtana Omanu, który zmarł w styczniu 2020 roku, a który to zasługuje na ogromny szacunek jeżeli chodzi o zmiany społeczne i gospodarcze, których dokonał w ciągu jednego pokolenia.

Bardzo poważne tematy, a mimo to bardzo lekka lektura. Intrygujący świat o którym tak naprawdę przeciętny człowiek nie wie nic, albo dosłownie odrobinę (w dużej mierze dzięki relacjom w mediach społecznościowych polskiej stewardessy mieszkającej w tym kraju i relacjonującej tamtejszą rzeczywistość). Rewelacyjnie, że postęp i otwartość przeciska się drzwiami i oknami w...

Zewnętrznie (okładka) - przepiękna! Wnętrze? Intrygujące.

Totalnie wciągająca opowieść o ogromnej krzywdzie, która wciąż po latach jest bolesną, niezagojoną, sączącą się raną. Kanada. Wydawałoby się raj na ziemi, najwyższy możliwy poziom życia, mieszkańcy zadowoleni z każdego aspektu, uśmiechnięci, wygodnie kroczący przez życie. Otóż... nie do końca. Zamieszkana przez setki tysięcy rdzennych mieszkańców, którzy zaznali osobiście (lub co najmniej ktoś w ich rodzinie) traumatycznych doświadczeń w dzieciństwie. Przymusowo izolowani, pozbawiani korzeni, poczucia własnej wartości i tożsamości. Momentami musiałam przerywać lekturę przez szczegółowe i dosadne opisy bestialskich zachowań zakonnic i księży, którzy zniszczyli tak wielu ludzi psychicznie i fizycznie. Kanada odczuwa te dramaty do dziś. Rdzenni mieszkańcy nie mogą uwolnić się od kalectwa, alkoholizmu i innych uzależnień, napiętnowani, pomimo, że to właśnie ich przodkowie zamieszkiwali ten kontynent od tysięcy lat.

Kawał dobrego reportażu, na pierwszy rzut oka widać, że autorka włożyła w nie całe serce, szczerości jej słów sprzyja też fakt, że przez kilka lat mieszkała w Kanadzie i mogła osobiście zmierzyć się z różnymi aspektami poruszanymi w książce.

Chciałabym także podkreślić, że bodaj pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się z pełnym zaciekawieniem i uznaniem przeczytać końcowe podziękowania. Nie jest to sucha, nużąca lista nazwisk, ale szczere i pełne pięknych emocji słowa, ogromna miłość do męża.

Cieszę się, że mój pogląd na Kanadę (jeszcze kilka dni temu ograniczający się do najbardziej znanych stereotypów i do popkultury) miał szansę rozwinąć żagle dzięki Pani Joannie. Chapeau bas.

Zewnętrznie (okładka) - przepiękna! Wnętrze? Intrygujące.

Totalnie wciągająca opowieść o ogromnej krzywdzie, która wciąż po latach jest bolesną, niezagojoną, sączącą się raną. Kanada. Wydawałoby się raj na ziemi, najwyższy możliwy poziom życia, mieszkańcy zadowoleni z każdego aspektu, uśmiechnięci, wygodnie kroczący przez życie. Otóż... nie do końca. Zamieszkana przez...

Minęła doba, a ja wciąż nie mogę wyjść z podziwu jak coś tak strasznego mogło nie dość, że ujrzeć światło dzienne, to zostać wydane jako pełnoprawna książka! Dramat, dramat i jeszcze raz dramat. Faktem jest, że pękałam ze śmiechu czytając kolejne fragmenty. Strasznie nawiedzona pozycja, wręcz przerażająca. Ciężko znaleźć w niej chociaż jeden akapit bez słowa Bóg lub Jezus. Temat Boko Haram jest niesamowicie ciekawy, ale tutaj został przedstawiony w sposób tak powierzchowny i tak groteskowy, że gorzej chyba się tego zepsuć nie dało. Najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że najbardziej wartościową częścią tej książki były bodaj ostatnie 10 stron, czyli aneks. Konkrety, fakty, wydarzenia. Na pewno jest to książka skierowana do konkretnej grupy ludzi, czyli głęboko wierzących, ale mimo to uważam, że gdzieś jednak zawsze potrzebne jest wyważenie i umiar, nawet w bogobojności. Na koniec dodam tylko, że książka liczy sobie jakieś 140 stron, ale przerzucając ją np. do Worda, wyszło by z tego jakieś dłuższe wypracowanie. Godzina czytania. Ocena 3 tylko i wyłącznie za samą końcówkę, która miała jakąś jakość.

Minęła doba, a ja wciąż nie mogę wyjść z podziwu jak coś tak strasznego mogło nie dość, że ujrzeć światło dzienne, to zostać wydane jako pełnoprawna książka! Dramat, dramat i jeszcze raz dramat. Faktem jest, że pękałam ze śmiechu czytając kolejne fragmenty. Strasznie nawiedzona pozycja, wręcz przerażająca. Ciężko znaleźć w niej chociaż jeden akapit bez słowa Bóg lub Jezus....

Sięgnęłam po ebooka ze względu na aktualną dyskusję w naszym kraju w związku z projektem zmiany ustawy antyaborcyjnej. Książka ogółem w porządku. Ale mimo to jestem trochę rozdarta. Temat bardzo ciekawy, ale trochę przedstawiony po łebkach i dość mocno chaotycznie. Wydaje mi się, że można było podejść do tematu bardziej szczegółowo. Denerwowała mnie forma, czyli baardzo krótkie wypowiedzi co chwilę innej osoby. Na szczęście - są też plusy. Sporo wiedzy o której nie miałam pojęcia, na pewno autorka zaintrygowała i zmotywowała do zgłębiania wiedzy w obszarze szeroko pojętej ginekologii - zwłaszcza na temat in vitro. Mocna 6.

Sięgnęłam po ebooka ze względu na aktualną dyskusję w naszym kraju w związku z projektem zmiany ustawy antyaborcyjnej. Książka ogółem w porządku. Ale mimo to jestem trochę rozdarta. Temat bardzo ciekawy, ale trochę przedstawiony po łebkach i dość mocno chaotycznie. Wydaje mi się, że można było podejść do tematu bardziej szczegółowo. Denerwowała mnie forma, czyli baardzo...

Nigdy nie sądziłam, że sięgnę po taką tematykę, ale opinie na różnych serwisach były bardziej niż intrygujące. Książkę czyta się od deski do deski bez przerwy. Przełamuje tabu, jest bardzo oryginalna, ale jednocześnie odkrywa przed człowiekiem dziedzinę o której tak mało wiemy, a jest to przecież coś absolutnie powszechnego i niezbędnego. Szacunek do człowieka jaki mają bohaterowie tego reportażu jest czymś niesamowitym. Oby więcej tak zaangażowanych w swą pracę osób wokół nas!
Serdecznie polecam!

Nigdy nie sądziłam, że sięgnę po taką tematykę, ale opinie na różnych serwisach były bardziej niż intrygujące. Książkę czyta się od deski do deski bez przerwy. Przełamuje tabu, jest bardzo oryginalna, ale jednocześnie odkrywa przed człowiekiem dziedzinę o której tak mało wiemy, a jest to przecież coś absolutnie powszechnego i niezbędnego. Szacunek do człowieka jaki mają...

Uwielbiam reportaże Pani Justyny. Kawał dobrej roboty i ogromna misja w tym co robi. Polecam.

Uwielbiam reportaże Pani Justyny. Kawał dobrej roboty i ogromna misja w tym co robi. Polecam.

Zainteresowaniem architekturą zaraził mnie mój chłopak. Książka bardzo ciekawa, mnóstwo ciekawostek. Jedynie mały minus, że w pewnym momencie człowiek ma wrażenie, że szybko przelatuje przez kolejne obiekty i właściwie niewiele z tego wynosi, gdy straci choć na chwilę koncentrację.

Zainteresowaniem architekturą zaraził mnie mój chłopak. Książka bardzo ciekawa, mnóstwo ciekawostek. Jedynie mały minus, że w pewnym momencie człowiek ma wrażenie, że szybko przelatuje przez kolejne obiekty i właściwie niewiele z tego wynosi, gdy straci choć na chwilę koncentrację.

Książki Filipa Springera czyta się z największą przyjemnością. Na studiach uczęszczałam na zajęcia z urbanistyki, zagospodarowania przestrzeni itp. i o dziwo nigdy nie padło na nich nazwisko autora - niesłusznie według mnie. Zaskakujące, że o tak małych miastach można dowiedzieć się nowych, ciekawych rzeczy i zostać skutecznie zachęconym do odwiedzin :)

Książki Filipa Springera czyta się z największą przyjemnością. Na studiach uczęszczałam na zajęcia z urbanistyki, zagospodarowania przestrzeni itp. i o dziwo nigdy nie padło na nich nazwisko autora - niesłusznie według mnie. Zaskakujące, że o tak małych miastach można dowiedzieć się nowych, ciekawych rzeczy i zostać skutecznie zachęconym do odwiedzin :)

Wstrząsający reportaż, który na długo zapadnie mi w pamięć. Pani Justyna Kopińska odwaliła kawał solidnej roboty, aby uzbierać materiał do książki. Nie chce się wierzyć, że tuż obok nas przez liczne dekady może bezkarnie odgrywać się taki horror jak ten opisany u sióstr Boromeuszek.
Polecam każdemu i raz dwa mam nadzieję zabrać się za kolejne pozycje.

Wstrząsający reportaż, który na długo zapadnie mi w pamięć. Pani Justyna Kopińska odwaliła kawał solidnej roboty, aby uzbierać materiał do książki. Nie chce się wierzyć, że tuż obok nas przez liczne dekady może bezkarnie odgrywać się taki horror jak ten opisany u sióstr Boromeuszek.
Polecam każdemu i raz dwa mam nadzieję zabrać się za kolejne pozycje.

Rewelacyjny magazyn, który stawia na dziennikarstwo z najwyższej półki, gdzie od samego początku czuć JAKOŚĆ. Każdy numer magazynu dotyka jednego tematu. Numer drugi - dom, sprezentowałam swojemu chłopakowi, który jest miłośnikiem architektury oraz twórczości Filipa Springera z którym to wywiad znajdziemy w środku :) Kolejnym powodem dla którego sięgnęłam po magazyn jest to, iż jedną z pomysłodawczyń tego projektu jest Karolina Bednarz, której bloga o Japonii śledzę z zachwytem od wielu miesięcy i serdecznie wszystkim polecam. Karolinę charakteryzuje pełen profesjonalizm i całkowite oddanie temu co robi, czytanie jej tekstów to czysta przyjemność. Dlatego jeśli natkniecie się gdzieś na jej nazwisko, to myślę, że macie gwarancję pełnego zaangażowania w temat z jej strony :)

Rewelacyjny magazyn, który stawia na dziennikarstwo z najwyższej półki, gdzie od samego początku czuć JAKOŚĆ. Każdy numer magazynu dotyka jednego tematu. Numer drugi - dom, sprezentowałam swojemu chłopakowi, który jest miłośnikiem architektury oraz twórczości Filipa Springera z którym to wywiad znajdziemy w środku :) Kolejnym powodem dla którego sięgnęłam po magazyn jest...

Książka opowiada o jednym z największych seryjnych morderców w historii Polski. Władysław Mazurkiewicz zamordował kilkadziesiąt osób na przełomie lat 40 i 50 XX wieku. Historia sama w sobie ciekawa, ale mimo wszystko książka pozostawia spory niedosyt. O Panu Mazurkiewiczu nigdy do tej pory nie słyszałam, książka zainspirowała mnie żeby bardziej zgłębić się w te mroczne lata w historii Polski. Mocne 7/10.

Książka opowiada o jednym z największych seryjnych morderców w historii Polski. Władysław Mazurkiewicz zamordował kilkadziesiąt osób na przełomie lat 40 i 50 XX wieku. Historia sama w sobie ciekawa, ale mimo wszystko książka pozostawia spory niedosyt. O Panu Mazurkiewiczu nigdy do tej pory nie słyszałam, książka zainspirowała mnie żeby bardziej zgłębić się w te mroczne lata...