Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z książkami Marcina Szczygielskiego mam tak, że już jak je biorę do ręki to czuję, że kipią od emocji i jestem pewna, że zaraz zamieszkam tam na jakiś czas i będę dźwigać z bohaterami ich niebanalne problemy. Nie inaczej było z „Weroniką i zombie”.
Kursor pulsuje na elektronicznej kartce papieru, a ja nie wiem jak ułożyć w jakąś spójną całość te wszystkie myśli, które krążą po mojej głowie po przeczytaniu tej książki…A nie mam takiej lekkości w tworzeniu historii i niczym nie ograniczonej wyobraźni jak Weronika. Ale po kolei. Główną bohaterkę poznajemy w takim momencie jej życia, o którym usłyszy później, że to „okropny czas, kiedy człowiekowi wydaje się, że może dosłownie wszystko, a zarazem, że wszystko jest niemożliwe”. Żeby samego dojrzewania nie było jej za mało to w pakiecie dostaje rozwód rodziców, przeprowadzkę z mamą do innego miasta, zmianę szkoły (w dodatku na taką, w której uczy jej mama) i utrudniony kontakt z tatą, który założył już drugą rodzinę i został tatą dla małego chłopca, o którym trudno pomyśleć jak o braciszku…Nie trudno się domyśleć, że to wszystko za dużo jak na jedną czternastolatkę. Nawet na taką, która do tej pory była duszą towarzystwa, którą każdy doceniał za niezwykłe poczucie humoru, nieograniczoną wyobraźnię i wyjątkową lekkość w wymyślaniu historii. Teraz wszystko się zmienia : próba odnalezienia się w nowym otoczeniu okazuje się być walką o przetrwanie. W ciągu kilku dni Weronika gubi się tak bardzo, że podejmuje wiele niewłaściwych decyzji i robi rzeczy, o które nigdy by siebie nie podejrzewała. Jest z tym wszystkim sama, bo mama przechodzi przecież to samo w wersji dla dorosłych, a tata, zajęty swoją nową rodziną jest nieuchwytny. I tak krzyżują się drogi naszej pogubionej i samotnej Weroniki oraz pana Jana – jej sąsiada, który, z racji swojego podeszłego wieku i przebytego udaru, po którym chodzi w charakterystyczny sposób, przezywany jest przez złośliwych małolatów „zombie”. Tak narodzi się bardzo niezwykła znajomość, która mimo powierzchownie okazywanej niechęci i złośliwości, przyniesie im obojgu wiele niewymiernych korzyści i wartościowych chwil…Ich dalsze losy trzeba poznać samemu.

Szczygielski ma niezwykły dar do przedstawiania historii w niebanalny sposób. Pokazuje młodym ludziom, że rozumie ich problemy, nie umniejsza ich i udowadnia, że nie są z nimi sami. Jego bohaterom się wierzy i chce się z nimi przebywać. Świetny warsztat literacki autora i umiejętne prowadzenie akcji i konstrukcje bohaterów sprawiają, że powieść czyta się jednym tchem.
Co więcej – nie jest to książka tylko dla młodzieży! Muszę przyznać, że ostatnie strony „rozsypały” mnie w drobny mak, chwyciły za serce i wykrzyczały wręcz wszystkie błędy, które popełniamy, a które zostawiają tak głęboki ślad w naszych dzieciach…Pan Jan i mnie nauczył, by częściej powtarzać „Nie bądź przeciętna, Weroniko”, „Uda ci się, zobaczysz” i „różnica między tym, co możliwe, a tym, co niemożliwe, to tylko kwestia determinacji”.

Gdybym miała się czepiać to zwróciłabym tylko uwagę na tytuł. Choć zamysł rozumiem i wiem o jakiego zombie chodzi, to jednak musiałam się ciągle tłumaczyć tym, którzy pytali jaki horror czytam. Ci, którzy za horrorami nie przepadają, jeżeli spojrzą tylko na tytuł, mogą Weronice nie dać szansy. A ja chciałabym bardzo, żeby tej książce dali szansę zarówno młodzi ludzie, którzy czują się osamotnieni ze swoimi problemami, jak i dorośli, którzy o tym osamotnieniu nawet nie wiedzą.
Jeżeli więc, Drogi Czytelniku, dobrnąłeś do końca tej recenzji, to zachęcam do wyjątkowego literackiego spaceru z Weroniką i zombie.

(Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Weronika i zombie” Marcina Szczygielskiego, Warszawa 2018.)

Z książkami Marcina Szczygielskiego mam tak, że już jak je biorę do ręki to czuję, że kipią od emocji i jestem pewna, że zaraz zamieszkam tam na jakiś czas i będę dźwigać z bohaterami ich niebanalne problemy. Nie inaczej było z „Weroniką i zombie”.
Kursor pulsuje na elektronicznej kartce papieru, a ja nie wiem jak ułożyć w jakąś spójną całość te wszystkie myśli, które...