Jaka przewrotna to była powieść... Szczerze mówiąc po zamknięciu tylnej okładki pomyślałam sobie: Hm. Co ja mogę o tej książce napisać? Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie jestem pewna, czy dałam radę uchwycić wydarzenia w odpowiedniej chronologii... Ale później stwierdziłam, że może to nawet nie jest aż tak istotne. W końcu chodziło o uchwycenie lat 80. z perspektywy młodego człowieka. To jaka jest ta perspektywa?

Właściwie to nie jest niczym niezwykłym. Żeby wczuć się w klimat słucham The Smiths (choć pewnie powinnam, jak Tymek, Led Zeppelin) i zaczynam trochę 'być' w tym świecie.
Mimo powagi tytułu, tematu, tła historycznego, książka okazała się być napisana w bardzo zgrabny, delikatnie (momentami bardzo) humorystyczny sposób.
Tymoteusz to wchodzący w dorosłość normalny chłopak, który po prostu urodził się w tym, a nie innym czasie. Odniosłam wrażenie, że nie buntował się aż tak bardzo przeciwko systemowi. Jedyne co go interesowało to obiekt westchnień w postaci Mercedes, piwo (za którym też się stało) i sława fotoreportera. A to, że się stało, że się było legitymowanym - cóż, takie czasy. Ale gdy w grę wchodził honor i zrobienie czegoś doniosłego, potrafił stanąć na wysokości zadania.
Z Tymkiem i jego kolegą, Żorżem trafiamy do ogarniętego strajkiem Gdańska (scena w pociągu - kapitalna!), który wydał mi się zbyt odrealniony, to przypadkowe spotkanie z wąsatym przewodniczącym... Nie kupiłam tego. Później znajduje się na wydziale biologii UW, gdzie poznaje Jolę i przeżywa prawdopodobnie pierwszą fizyczną miłość, zostaje aresztowany i dotkliwie pobity. Wszystko dzieje się bardzo szybko, ale cel zostaje osiągnięty: poznaje Mercedes i doświadcza kolejnych miłosnych uniesień.

Tymek staje w obliczu dużych zmian: Żorż nie widzi w PRL'u żadnych perspektyw, sprawy miłosne również się komplikują, przyjaciele się poddają... a Tymek zostaje w tym wszystkim sam i rozpoczyna samotnie swoją podróż do odnalezienia miejsca w systemie. Jak ta podróż się skończy? To już musimy dopowiedzieć sobie sami.

Na początku miałam mieszane uczucia do tej powieści. Że zbyt chaotyczna, że bez polotu, że dialogi momentami prymitywne. Jednakże gdy czytałam niektóre sceny miałam ochotę się roześmiać w głos (ale nie mogłam, bo czytałam m.in. w urzędzie ;)) Taki śmiech przez łzy trochę, bo czasy stanu wojennego do wesołych nie należą. Nie znam tego okresu w historii, bo urodziłam się już w wolnej Polsce, ale konfrontowałam opowieści starszych z zawartością książki i faktycznie tak było. I dobrze, że wszystko napisane bez patosu, byłoby to zbędne, przez to powieść jest prawdziwsza.

Zastanawiam się jak Tymoteusz zareagowałby na transformację ustrojową, mającą miejsce 10 lat później. Jeśli puentowałby różne sytuacje w taki sam sposób jak robi to w "Oblężeniu", to dalsza część tej powieści mogłaby być niesamowicie ciekawa.

Wyżyny literatury to z pewnością nie są. Ot, takie spojrzenie młodego człowieka na zastaną w kraju rzeczywistość.

Jaka przewrotna to była powieść... Szczerze mówiąc po zamknięciu tylnej okładki pomyślałam sobie: Hm. Co ja mogę o tej książce napisać? Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie jestem pewna, czy dałam radę uchwycić wydarzenia w odpowiedniej chronologii... Ale później stwierdziłam, że może to nawet nie jest aż tak istotne. W końcu chodziło o uchwycenie lat 80. z...