Pierwsza część dylogii autorstwa Katarzyny Misiołek pt.: "Ostatni dzień roku" przeczytałam ładnych parę lat temu. Sięgnęłam po nią, ponieważ temat zaginięć i poszukiwań osób zaginionych był mi bliski, a nieczęsto jest poruszany w literaturze. Przyznam, że przedstawienie tematu, przez to, co w takiej sytuacji przechodzi rodzina zrobiło na mnie na tyle duże wrażenie, iż do dziś pamiętałam nie tylko głównych bohaterów, ale też część wydarzeń. Ponieważ mam w tym roku mocne postanowienie doczytać kolejne tomy rozpoczętych serii, a akurat "Dziewczyna, która przepadła" znalazła się w zasięgu mego wzroku na bibliotecznym regale, nie mogłam nie skorzystać z okazji, by zacząć ten plan realizować.

Tym razem autorka przedstawia historię Moniki z jej punktu widzenia. To ona opowiada, jak została uprowadzona. Przez co przeszła w ciągu ostatnich ośmiu lat, będąc przetrzymywaną pod dachem psychopaty, a także o tym, jak czuła się, kiedy została cudem uwolniona i wróciła do rodzinnego domu.

Książka do czasu uwolnienia Moniki trzymała w napięciu. Dość realistycznie przedstawiała motywy i zachowanie oprawcy oraz ofiary. Można było wczuć się w jej sytuację, towarzyszące obojgu emocje, czy też zrozumieć, dlaczego kobieta nie wykorzystała okazji, by zabić zwyrodnialca, który codziennie ją poniżał psychicznie i fizycznie, bezlitośnie obdzierał z godności i zdegradował do roli zabawki.
Trudno jednak wyobrazić sobie traumę z jaką musiała się zmierzyć. Jak ciężko musiało jej być odnaleźć się w zmienionej rzeczywistości. Wśród bliskich, którzy z biegiem wydarzeń i lat również się zmienili, a po jej odzyskaniu stali się nadopiekuńczy. Również pogodzić się z odejściem męża. Uporać z zainteresowaniem mediów, ciekawością ludzi oraz osobami żerującymi na jej dramacie. Do tego odkrywając rodzinne, szokujące tajemnice.
Myślę, że w sporej części Pani Kasi udało się przekazać towarzyszące Monice uczucia, lęki i obawy, lecz jestem przekonana, iż byłoby to bardziej wiarygodne, gdyby proces oswajania się z powrotem do rzeczywistości, odzyskiwania siebie, był bardziej rozłożony w czasie i równie emocjonalnie opisany, jak okres, w którym była więziona. Mam poczucie, że tu działo się to za szybko, a Monika w mgnieniu oka zaczęła zachowywać się, jakby nic się nie stało. Jakby nie wymazano z jej życiorysu ośmiu lat, lecz co najwyżej kilka miesięcy. Towarzyszy mi również wrażenie, iż w pewnym momencie przestała być główną bohaterką, a na pierwszy plan wybiły się jej matka, siostra, a nawet Kuba - (teoretycznie były) mąż. Wszyscy bohaterowie, łącznie z Moniką początkowo wzbudzają sympatię i współczucie, później okazują się nie być kryształami, jakby pisarka chciała nam uświadomić, że ludzie w pewien sposób są źli.
To sprawia, że otrzymujemy połączenie thrillera psychologicznego z literaturą obyczajową.
"Dziewczyna, która przepadła" wciąga i zaskakująco szybko się czyta. Zostało w niej ujętych kilka tematów zmuszających do refleksji, aczkolwiek sam temat przewodni, czyli uprowadzeń i poszukiwań osób zaginionych jest powodem, dla którego warto sięgnąć po obie pozycje. Bez przeszkód można je czytać w dowolnej kolejności, bo jak widać nawet po latach da się odnaleźć w tej historii.
Według mnie można tę opowieść potraktować, jako przestrogę przed porwaniem. Zobrazowanie konsekwencji podejmowanych przez nas decyzji i działań, które odbijają się zwykle bardzo szerokim, bolesnym echem.

Pierwsza część dylogii autorstwa Katarzyny Misiołek pt.: "Ostatni dzień roku" przeczytałam ładnych parę lat temu. Sięgnęłam po nią, ponieważ temat zaginięć i poszukiwań osób zaginionych był mi bliski, a nieczęsto jest poruszany w literaturze. Przyznam, że przedstawienie tematu, przez to, co w takiej sytuacji przechodzi rodzina zrobiło na mnie na tyle duże wrażenie, iż do...

Kontynuacja "Ostatniego dnia roku" jest moim zdaniem dużo mocniejsza w przekazie od części pierwszej - porwanie i przetrzymywanie młodej kobiety opisane z perspektywy tej bohaterki naprawdę mocno zapada w pamięć! Rewelacyjna!

Kontynuacja "Ostatniego dnia roku" jest moim zdaniem dużo mocniejsza w przekazie od części pierwszej - porwanie i przetrzymywanie młodej kobiety opisane z perspektywy tej bohaterki naprawdę mocno zapada w pamięć! Rewelacyjna!

Monika spędza 8 lat życia pod dachem psychopaty, który ją porwał. Mężczyzna znęca się nad nią oraz wykorzystuje ją seksualnie. Kobieta nie spodziewa się, że po ośmiu latach niewoli uda jej się wrócić do domu, gdzie tak wiele się zmieniło. Czy Monika będzie w stanie powrócić do normalnego życia po traumatycznych przeżyciach?

Nie spodziewałam się, że już pierwsza mało znana książka, za którą się zabiorę będzie tak świetną pozycją. Autorka od początku powieści świetnie buduje napięcie i ciekawość czytelnika. Czekamy z zapartym tchem jak potoczy się każda sytuacja oraz cała historia. Dosłownie nie mogłam się od niej oderwać, to było trochę tak, jak rozpoczęcie oglądania świetnego serialu i nagle niczym się obejrzysz, kończysz już ósmy odcinek. Monika jest ogromnie silną psychicznie bohaterką, nie chce dać się stłamsić oprawcy, robi takie ruchy, aby przetrwać.
Po odzyskaniu wolności kobieta próbuje odnaleźć się w nowym dla niej świecie i muszę przyznać, że wychodzi jej to naprawdę doskonale. Nie pozwala, aby jej dawne relacje z mężem oraz kochankiem stłamsiły ją i zablokowały jej powrót do zdrowia. Walczy o samą siebie oraz o pielęgnowanie relacji z rodziną.
Jest to książka pełna bólu, cierpienia, ale także nadziei. Autorka uświadamia czytelnika, że nawet z najgorszej sytuacji życiowej, przy pomocy najbliższych oraz wiary w siebie, człowiek jest w stanie wyjść “na prostą” i rozpocząć swoje życie od nowa.

Jest to niesamowita książka, którą zdecydowanie polecam i jestem zaskoczona, że wcześniej o niej nie słyszałam 😁

Monika spędza 8 lat życia pod dachem psychopaty, który ją porwał. Mężczyzna znęca się nad nią oraz wykorzystuje ją seksualnie. Kobieta nie spodziewa się, że po ośmiu latach niewoli uda jej się wrócić do domu, gdzie tak wiele się zmieniło. Czy Monika będzie w stanie powrócić do normalnego życia po traumatycznych przeżyciach?

Nie spodziewałam się, że już pierwsza mało znana...

Znacznie lepsza niż część pierwsza.

Znacznie lepsza niż część pierwsza.

Ta książka jest tak napisana że nie da się od niej oderwać!

Ta książka jest tak napisana że nie da się od niej oderwać!

Zapowiadała się dobrze, do połowy czytało się szybko, wątek wprawdzie znany z wielu innych książek, ale fajnie pociągnięty. Dalsza część moim zdaniem napisana na siłę, bez konkretnego pomysłu, przez co utknęłam z czytaniem na dobrych kilka dni, a że zawsze czytam do końca, nie mogłam juz sie doczekać aż dociągnę do ostatniej strony i wezmę nową książkę. Ode mnie tylko 5.

Zapowiadała się dobrze, do połowy czytało się szybko, wątek wprawdzie znany z wielu innych książek, ale fajnie pociągnięty. Dalsza część moim zdaniem napisana na siłę, bez konkretnego pomysłu, przez co utknęłam z czytaniem na dobrych kilka dni, a że zawsze czytam do końca, nie mogłam juz sie doczekać aż dociągnę do ostatniej strony i wezmę nową książkę. Ode mnie tylko 5.

Trudne losy dziewczyny która straciła siostrę ostatniego dnia w roku. Czyta się szybko, jest obłędnie wciągająca.

Trudne losy dziewczyny która straciła siostrę ostatniego dnia w roku. Czyta się szybko, jest obłędnie wciągająca.

Przeczytana niemal jednym tchem pomimo, że nomentami była wstrząsająca.
Polubiłam to w jaki przystępny sposób pisze autorka.

Przeczytana niemal jednym tchem pomimo, że nomentami była wstrząsająca.
Polubiłam to w jaki przystępny sposób pisze autorka.

Dobrze napisana książka, która wciągnęła mnie bez reszty.

Dobrze napisana książka, która wciągnęła mnie bez reszty.

Jestem niekwestionowaną fanką pani Misiołek. Książkę Dziewczyna ktora przepadła chciałam przeczytać już dawno temu. Monika spędza 8 lat uwięziona w domu niezrównoważonego psychicznie Józefa. Te część czyta się błyskawicznie. Po tym czasie kobieta wraca do domu. Musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, a po tym co przeszła jest to niezwykle trudne. Niestety tę część książki czyta się gorzej jest rozwleczona, brak zarysu psychologicznego bohaterki. Pozostałe postacie też są malo wyraziste. Niemniej jednak nadal pozostaje fanką twórczości pani Katarzyny

Jestem niekwestionowaną fanką pani Misiołek. Książkę Dziewczyna ktora przepadła chciałam przeczytać już dawno temu. Monika spędza 8 lat uwięziona w domu niezrównoważonego psychicznie Józefa. Te część czyta się błyskawicznie. Po tym czasie kobieta wraca do domu. Musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, a po tym co przeszła jest to niezwykle trudne. Niestety tę część książki...