…” Bo jesteśmy przecież przesyceni historią”…

Książki takie jak „Angielski pacjent” uczą rozsmakowywać się w słowach. Wymagają skupienia i wyobraźni. Liczą na inwencję czytającego, na nasze uczucia i doświadczenia. Nie jest to trudna książka, mimo zaburzeń chronologii, bo jej styl i język jest piękny i jasny. Powieść ta ma swój początek i zakończenie, nie jest niedopowiedziana. Przeciwnie – uważam, że autor zakończył wszystko bardzo wyraźnie.

Powieść jest hołdem dla wielu innych książek. I jeśli po jej przeczytaniu, pamięta się tylko nawiązania do Herodota – znaczy, że nie czytało się jej uważnie(lub, że ktoś oglądał tylko film:).

Przede wszystkim, miałam uczucie hołdu dla „Dekameronu” Boccaccia. Z dala od świata, w zrujnowanej wilii w Włoszech – Villi Medici – schroniło się czworo ludzi – pielęgniarka i jej pacjent, szpieg oraz saper. Bohaterowie Boccaccia uciekali przed śmiertelną chorobą – ale przecież nie od dziś dżumę można porównywać do wojny. I jedna, i druga zostawia ludzi okaleczonych, opuszczonych i samotnych. Każdy z poranionych bohaterów – miał dla czytelnika swoją historię! Miałam uczucie, że każdy z bohaterów szukał samotności, a jednocześnie każdy z nich chciał się podzielić swoją historią.

W powieści mamy nawiązania do takich powieści jak: „Ostatni Mohikanin”, „Szkarłatny kwiat”, „Roczniki” Tacyta, „Kim” Kiplinga, „Raj utracony” Miltona, „Pustelnia parmeńska” Stendhala, „Anna Karenina” Tołstoja, „Odyseja” Homera i oczywiście do „Dziejów” Herodota.

Tytułowy bohater utożsamiał się z Herodotem, choć uważam, że bliżej mu było do Odyseusza:). Skoro można szukać inspiracji z mitów czy Biblii, dlaczego nie czerpać ich z dzieła jeszcze wspanialszego czyli z "Dziejów" Herodota?

Myślę, że to smutna książka. Podkreśla bowiem, że wolna wola człowieka i jego wybory ulegają przypadkowi lub też zostają pokonane przez „chichoty” historii, choć może należałoby napisać konkretnie – przez spadające BOMBY. Nie ma dobrej recepty na to, aby zmierzyć się z wojną, bólem, utratą. A każdy z tych momentów, kiedy człowiek musi walczyć o życie, zmienia go nie do poznania i okalecza. Ale mimo wszystko powinniśmy dbać o to, aby opowiedzieć innym naszą historię i tym samym ocalić od zapomnienia - choćby echa dawnych uczuć.

To wartościowa książka.

…” Bo jesteśmy przecież przesyceni historią”…

Książki takie jak „Angielski pacjent” uczą rozsmakowywać się w słowach. Wymagają skupienia i wyobraźni. Liczą na inwencję czytającego, na nasze uczucia i doświadczenia. Nie jest to trudna książka, mimo zaburzeń chronologii, bo jej styl i język jest piękny i jasny. Powieść ta ma swój początek i zakończenie, nie jest...