Co ta pusta dziewucha ma w głowie? - pomyślałam, czytając pierwsze 200 stron książki. Mamy tutaj dziewczynę, a właściwie kobietę. 24 lata. Ładna, zgrabna, inteligentna, mogąca co noc mieć innego kochanka - jak sama o sobie powiedziała. I nagle postanawia się zabić. Tak po prostu. Z nudy. Z powodu rutyny i przekonania, że w życiu nie spotka jej nic więcej, niż ograniczający mąż (z kochanką u boku) oraz kilkoro męczących dzieci.
Bohaterka po nieudanej próbie samobójczej, została poinformowana przez doktora Igora, że został jej tydzień życia. Podczas swojego pobytu w szpitalu psychiatrycznym poznaje kilku ciekawych ludzi, którzy dają jej do myślenia, opowiadając o własnych doświadczeniach.
Czytamy o chorych ambicjach rodziców, dotyczących ich dzieci, porzuconych pasjach i rutynie, w którą daje wciągnąć się masa ludzi. Nic nowego.
Na dwóch ostatnich stronach dowiadujemy się, że Weronika została okłamana przez jej lekarza. Śmierć wcale się nie zbliżała. Kobieta miała całe życie przed sobą. Ale dzięki przekonaniu, że lada chwila może umrzeć, zaczęła robić rzeczy, na które normalnie by się nie odważyła. Przeżyła świetne chwile ze schizofrenikiem, którego darzyła wielkim uczuciem, nie bała się zaspokoić swoich potrzeb seksualnych.

Reasumując: przez 90% lektury nie wiedziałam, co mam myśleć. Kolejne pełne truizmów opowiadanie o filozofującej dziewczynie? Nie całkiem. Oszukana Weronika odważyła się żyć, wierząc, że nie ma nic do stracenia... No i my też tak czasami powinniśmy zrobić.

Co ta pusta dziewucha ma w głowie? - pomyślałam, czytając pierwsze 200 stron książki. Mamy tutaj dziewczynę, a właściwie kobietę. 24 lata. Ładna, zgrabna, inteligentna, mogąca co noc mieć innego kochanka - jak sama o sobie powiedziała. I nagle postanawia się zabić. Tak po prostu. Z nudy. Z powodu rutyny i przekonania, że w życiu nie spotka jej nic więcej, niż ograniczający...