Ta książka bardzo przypominała mi "Fightclub" Palahniuka. Nawet nie dzięki bohaterowi, który nienawidził ludzi i planuje zamach, ale poprzez ironię i groteskowe poczucie humoru. Jest to jednak zdecydowanie mniej zagmatwana pozycja od tamtej, przez co bardziej mi się podobała - nie trzeba było ciągle się czegoś domyślać.

Historia pisana jest retrospektywnie, przez człowieka siedzącego na lotnisku i czekającego na swój samolot, który chce porwać i rozbić. Postanawia on spisać swoją historię i co go do tej decyzji nakłoniło, a była to nieszczęśliwa miłość i wkurzenie na swoją ukochaną, która postanowiła poświęcić swoje życie na opiekę nad niepełnosprawną umysłowo dziewczyną, nie pozwalając mu nawet na spotkania sam na sam. Wkurzony tym, że nawet osoba, którą uważał za świętą, tka go traktuje, stwierdza, że ludzie nie zasługują na życie i powinien zabić ich, jak najwięcej zdoła.

Oczywiście fabuła nie jest powalająca, ale to też nie jest książka którą czyta się dla samej fabuły. Także szkoda że książki Nothomb przeszły bez większego echa, bo moim zdaniem przynajmniej część z nich zasługuje na naszą uwagę.

Ta książka bardzo przypominała mi "Fightclub" Palahniuka. Nawet nie dzięki bohaterowi, który nienawidził ludzi i planuje zamach, ale poprzez ironię i groteskowe poczucie humoru. Jest to jednak zdecydowanie mniej zagmatwana pozycja od tamtej, przez co bardziej mi się podobała - nie trzeba było ciągle się czegoś domyślać.

Historia pisana jest retrospektywnie, przez człowieka...