- Jaka jest ta książka? - spytano mnie w domu. Odpowiedziałam: - Zabawna.

Rzeczywiście, chyba przede wszystkim to określenie przychodzi w pierwszej chwili na myśl. W czasie lektury nie sposób się nudzić, choć muszę zaznaczyć, że według mnie trzeba przyjąć, "kupić" pomysł, na jakim autorka oparła całą dosyć poplątaną fabułę, w przeciwnym razie można nie do końca być ubawionym i usatysfakcjonowanym. Ja, na szczęście, zaakceptowałam trochę nieprawdopodobny układ towarzyski, dzięki czemu czytało mi się lekko, łatwo i całkiem przyjemnie. W dodatku akcja osadzona jest mocno w polskich realiach, przez co odebrałam książkę jako bardzo swojską i bezpretensjonalną.

Myślę, że to idealna lektura na urlop albo na chorobę, gdy nie chce się lub nie ma siły na zbytnie angażowanie szarych komórek. Ale to wcale nie znaczy, że można "Natalii 5" czytać byle jak, ślizgać się tylko po tekście. Koncentracja jest jednak niezbędna, inaczej bowiem można się bardzo dokładnie pogubić. Pań jest pięć, wszystkie trochę postrzelone, robią rzeczy szalone, akcja toczy się wartko, a narracja opiera się głównie na szybkich, często przypominających szermierkę dialogach - przy czymś takim wystarczy strona przeczytana bez skupienia i już nic nie wiadomo... Chyba szczytem zagmatwania jest scena, gdy pięciu siostrom towarzyszy w domu pięciu mężczyzn i dla oszukania jednego z nich bohaterki wymyślają nieistniejące relacje damsko-męskie, a próba objaśnienia tych piętrowych krętactw przerasta wszystkich zainteresowanych. Przerosła i mnie - pogubiłam się i już nawet odpuściłam sobie powrót i próbę ogarnięcia tego chaosu.

Właśnie owo zagmatwanie i nazbyt brawurowa pod względem tempa szermierka słowna, to elementy, które trochę mi przeszkadzały. Nie wszystko, co zawierało się w fabule, wymagało takich błyskawicznych wymian zdań między siostrami, brakowało mi przez to chwili oddechu, przystanku. Dorzucę jeszcze lekko przerysowane postacie głównych bohaterek i za mało napięcia, bo charakterem bardziej ta książka przypomina coś w rodzaju "Pana Samochodzika" dla starszych niż _pełnokrwisty_ kryminał. Takie są minusy, moim zdaniem.

No ale przecież chodzi o to, żeby te minusy nie przesłoniły tych plusów...

- Jaka jest ta książka? - spytano mnie w domu. Odpowiedziałam: - Zabawna.

Rzeczywiście, chyba przede wszystkim to określenie przychodzi w pierwszej chwili na myśl. W czasie lektury nie sposób się nudzić, choć muszę zaznaczyć, że według mnie trzeba przyjąć, "kupić" pomysł, na jakim autorka oparła całą dosyć poplątaną fabułę, w przeciwnym razie można nie do końca być...