„Na nieludzkiej ziemi” Józefa Czapskiego, to książka będąca wstrząsającym świadectwem zbrodni popełnionych przez Sowietów (1941-1942r). Autor jest jednym z kilkunastu tysięcy nielicznych ocalałych oficerów, w tym pułkowników i podpułkowników, majorów, kapitanów i rotmistrzów oraz lekarzy, uczonych i poetów, którzy zostali zesłani do obozów. Józef Czapski wspomina tragiczne warunki podroży w zamkniętych wagonach, w straszliwej ciasnocie, trwającej 20 dni. Opowiada o straszliwych warunkach pogodowych i temperaturze do -48 stopni C podczas, której zamarzali i umierali więźniowie. Książkę, autor pisał w warunkach różnorodnych, z długimi przerwami, w latach 1942-47. Wspomnienie, jest stopem przeżyć i reakcji, na którego skład wpływa nie tylko odcinek czasu opisywanego, ale cale życie. W książce znajdują się wspomnienia dawniejsze o ludziach, którzy odeszli, i chwilach, które nie wrócą. Książka ta nie daje żadnych wniosków ani syntez, jest ona jedynie opowiadaniem o roku przeżyć, obserwacji i myśli Polaka w Związku Sowieckim. Czytając nie byłam w stanie dopuścić do świadomości masowych mordów dokonywanych na jeńcach. Makabryczne opisy ludzi padających z głodu, wyniszczenia, z zimna na ulicach i układanych jak drwa, jeden na drugim, bo nie wiedziano co z nimi robić, a nie było czym wywozić. Te obrazy zapadły mi głęboko w pamięci i pozostaną na zawsze. Książkę polecam wszystkim, szczególnie młodemu pokoleniu.

„Na nieludzkiej ziemi” Józefa Czapskiego, to książka będąca wstrząsającym świadectwem zbrodni popełnionych przez Sowietów (1941-1942r). Autor jest jednym z kilkunastu tysięcy nielicznych ocalałych oficerów, w tym pułkowników i podpułkowników, majorów, kapitanów i rotmistrzów oraz lekarzy, uczonych i poetów, którzy zostali zesłani do obozów. Józef Czapski wspomina tragiczne...