Znakomita !
Nie daje wyzszej oceny na skali, bo to tak, jakby kazde uczucie radosci nazywac euforia lub ekstaza.Co to znaczy arcydzielo ?
Ile jest takich ksiazek ? Nie znam zadnej.
Uwazam,ze wystarczy okreslic,ze jest bardzo dobra, znakomita.
A wracajac do ksiazki, to nareszcie mam w szkolny sposob uporzadkowana wiedze na temat sytuacji Polski w okresie II wojny swiatowej.
Przemawia tez do mnie duchowa glebia generala, jego uczuciowosc, bezkompromisowe przedstawianie swojego stanowiska.

Znakomita !
Nie daje wyzszej oceny na skali, bo to tak, jakby kazde uczucie radosci nazywac euforia lub ekstaza.Co to znaczy arcydzielo ?
Ile jest takich ksiazek ? Nie znam zadnej.
Uwazam,ze wystarczy okreslic,ze jest bardzo dobra, znakomita.
A wracajac do ksiazki, to nareszcie mam w szkolny sposob uporzadkowana wiedze na temat sytuacji Polski w okresie II wojny...

Zdecydowanie zaskoczyła mnie (in plus) ta autobiografia. Spodziewałem się dużo farmazonów i wybielania siebie kosztem innych (np. jak u gen. Kuropieski). Tutaj mamy zwarty tekst, krótkie zdania, dużo czasowników, dobrze się to czyta.

Dodatkowo Anders fajnie, że stara się być człowiekiem i pisze o swoich antypatiach w stosunku do Kota i Mikołajczyka. Zadziwiający jest z kolei brak takich krytycznych refleksji na temat Churchilla, który ograł Polskę a potem już jako były premier, będący w opozycji, głośno krzyczał, że Polakom dzieje się krzywda...

Ktoś dobrze zauważył, że to są dzieje polityka a nie żołnierza - w pełni się zgadzam. Niestety na takich stanowiskach często prostolinijność zmienia się w zawiłą dyplomację kosztem innych (np. Piłsudski w sprawie gen. Zagórskiego).

Zdecydowanie zaskoczyła mnie (in plus) ta autobiografia. Spodziewałem się dużo farmazonów i wybielania siebie kosztem innych (np. jak u gen. Kuropieski). Tutaj mamy zwarty tekst, krótkie zdania, dużo czasowników, dobrze się to czyta.

Dodatkowo Anders fajnie, że stara się być człowiekiem i pisze o swoich antypatiach w stosunku do Kota i Mikołajczyka. Zadziwiający jest z...

Każdy kto interesuje się historią, zna gen. Andersa i losy jego Armii. Ciekawie jest przeczytać o tym wszystkim z jego punktu widzenia, bardzo ciekawe są zapisy rozmów na samym szczycie. Trochę ciężej się czytało, przynajmniej mi, opisy planów wojskowych itp, taki raczej typowy język żołnierski. Książka oprócz trudów żołnierskiego życia świetnie ukazuję sytuację w jakiej znalazła się Polska w wyniku zdradzieckich konferencji Wielkiej Trójki. Książka zdecydowanie warta przeczytania.

Każdy kto interesuje się historią, zna gen. Andersa i losy jego Armii. Ciekawie jest przeczytać o tym wszystkim z jego punktu widzenia, bardzo ciekawe są zapisy rozmów na samym szczycie. Trochę ciężej się czytało, przynajmniej mi, opisy planów wojskowych itp, taki raczej typowy język żołnierski. Książka oprócz trudów żołnierskiego życia świetnie ukazuję sytuację w jakiej...

Nie chce niczego ujmować wielce zasłużonemu i prawemu człowiekowi – który jako jeden z nielicznych w czasie wojny widział sprawy Polski boleśnie realistycznie - ale te wspomnienia napisał jednak za bardzo w pozycji na „baczność”.

Stał się niewolnikiem pewnej formy, co i należy zrozumieć. Ale dziś lektura jest nużąca, aby nie powiedzieć – lekko nudna, bo i literatem wszak nie był.

Inna rzecz, ze gdyby sprawy się potoczyły inaczej, to po wojnie w wyzwolonej Polsce Anders doszedłby do najwyższych stanowisk.

Zresztą to on powinien był zostać Naczelnym Wodzem - po skandalicznym odsunięciu przez Brytoli gen. Kazimierza Sosnkowskiego jesienią 1944 r. – a nie ten pierdołowaty Komorowski. On to powinien stanąć raczej przed sądem za Powstanie Warszawskie, a nie być uhonorowany taką funkcją, cóż że w pewnym sensie – demonstracyjną...

Nie chce niczego ujmować wielce zasłużonemu i prawemu człowiekowi – który jako jeden z nielicznych w czasie wojny widział sprawy Polski boleśnie realistycznie - ale te wspomnienia napisał jednak za bardzo w pozycji na „baczność”.

Stał się niewolnikiem pewnej formy, co i należy zrozumieć. Ale dziś lektura jest nużąca, aby nie powiedzieć – lekko nudna, bo i literatem...

Przeczytałem z wypiekami na twarzy. Świetna, wbijająca w fotel opowieść o wojennych losach generała i jego żołnierzy. Możemy się uczyć Patriotyzmu przez duże P. Moim zdaniem kandydat na lekturę obowiązkową nie tylko szkolną

Przeczytałem z wypiekami na twarzy. Świetna, wbijająca w fotel opowieść o wojennych losach generała i jego żołnierzy. Możemy się uczyć Patriotyzmu przez duże P. Moim zdaniem kandydat na lekturę obowiązkową nie tylko szkolną

Wspomnienia żołnierza, z duszą polityka.

Nie oczekiwałem literackich fajerwerków, co niestety sprawdziło się, ale i tak ze względu na życiorys autora lektura wbija w fotel. Jak obiecuje tytuł, mamy dość szczegółowy opis wojennych (z okresu IIWŚ) i tużpowojennych losów generała oraz skrawki wspomnień z lat wcześniejszych. Dużą część zajmują stenogramy rozmów, co przydaje opowieści powagi, ale niestety jeszcze bardziej osłabia literacką atrakcyjność wspomnień.

Trzeba pamiętać, że wspomnienia zostały spisane pod koniec lat 40-tych XX wieku, w okresie w którym znaczna część społeczeństwa Wielkiej Brytanii wywierała presję na swoich polityków, aby pozbyli się w końcu „those bloody Poles”, a Stalin był postrzegany przez wielu na Zachodzie jako wybawiciel, jowialny i bohaterski „Uncle Joe”. Znaczna część książki poświęcona jest więc na wytłumaczenie powodów, dla których polscy żołnierze nie mogą wracać do swojej ojczyzny.

Ewidentnie Anders spisywał wspomnienia również w celu oczyszczenia z zarzutów I to wcale nie tych stawianych przez usilnie zwalczających go komunistów, ale przez część środowisk emigracyjnych. Autor stara się wytłumaczyć swoją polityczną aktywność (m.in. spotkania z Churchillem),niezrozumiałą dla jego anglosaskich kolegów i części polskich polityków emigracyjnych. Tłumaczy jak wyglądały jego stosunki z gen. Sikorskim, przez otoczenie którego był podejrzewany nie tylko o nielojalność, ale i szykowanie zamachu na jego życie. Dość szokująco (choć może już powinniśmy się przyzwyczaić) brzmią oskarżenia o antysemityzm. Anders tłumaczy się więc, że rozumiejąc rozterki części swoich podkomendnych, przymykał oczy na dezercję żołnierzy pochodzenia żydowskiego podczas pobytu II Korpusu w Palestynie. A ucieczkę z polskiego wojska wybrało 3/4 z nich. Mogło to spotkać się z negatywną reakcją Brytyjczyków. Wszak te dezercje nie tylko osłabiały siły sprzymierzonych, ale również w części zasilały szeregi syjonistycznych organizacji walczących z Brytyjczykami (przywódca jednej z największych (Lechi) pisał listy do Adolfa Hitlera, otwarcie oferując swoją pomoc w walce z Wielką Brytanią).

Nie śmiem oceniać wyborów, zarówno politycznych, jak i militarnych Generała. Być może nie zawsze jego decyzje były optymalne z politycznego i wojskowego punktu widzenia. Wzrusza jednak jego prostolinijność, patriotyzm i czuły kompas moralny. I jakoś tak przy końcu lektury, przypomniał mi się wiersz Jerzego Czecha o Józefie Poniatowskim.

Znów dzięki nam na drugi przeszli brzeg
Lecz obca pamięć krótka bywa przecie
Przelana krew i zeszłoroczny śnieg
Jednaka cenę mają na tym świecie

A dla nas chłopcy nieskończona gra
Bo przyszły los jest wciąż nieodgadniony
I wygrać może kto do końca trwa
A przegra ten kto bije dziś pokłony

Wspomnienia żołnierza, z duszą polityka.

Nie oczekiwałem literackich fajerwerków, co niestety sprawdziło się, ale i tak ze względu na życiorys autora lektura wbija w fotel. Jak obiecuje tytuł, mamy dość szczegółowy opis wojennych (z okresu IIWŚ) i tużpowojennych losów generała oraz skrawki wspomnień z lat wcześniejszych. Dużą część zajmują stenogramy rozmów, co przydaje...

Wspomnienia generała Andersa napisane kilka lat po wojnie, ponownie wydane po kilkudziesięciu latach. Początek bardzo ciekawy, opis kampanii wrześniowej, potem więzienia w Rosji Sowieckiej. Okres formowania wojsk, rozmów ze Stalinem, dyskusji o wyprowadzenu wojsk na Bliski Wschód - czytałem ze ściskiem w żołądku. Walki Korpusu we Włoszech - ten temat znam lepiej, relacja gen. Andersa pozwoliła mi zrozumiec dlaczego tak parł do zdobywania Monte Cassino - dwa lata formowania wojsk, przemarszów, wojna ucieka. Do tego opis zmian politycznych i upadku znaczenia sprawy polskiej dla aliantów - poruszający jak się widzi to oczami generała.
Na minus - szkoda, że nie opisał więcej co się działo po wojnie, wszystko kończy się w 46 roku (zgodnie z tytułem).
Książka pisana w żołnierskim stylu, zdania krótkie, konkretne, bez lania wody.

Wspomnienia generała Andersa napisane kilka lat po wojnie, ponownie wydane po kilkudziesięciu latach. Początek bardzo ciekawy, opis kampanii wrześniowej, potem więzienia w Rosji Sowieckiej. Okres formowania wojsk, rozmów ze Stalinem, dyskusji o wyprowadzenu wojsk na Bliski Wschód - czytałem ze ściskiem w żołądku. Walki Korpusu we Włoszech - ten temat znam lepiej, relacja...

Wspaniałe wspomnienia! po tej lekturze będę miał zupełnie inne spojrzenie na 2 Korpus i samego Andersa. Bardziej życiowe. Teraz jest dla mnie postacią bardziej realną, taką z krwi i kości. Niby znam tą historię już ale teraz poznałem odczucia i rozterki Andersa.
Jeśli ktoś choć trochę interesuje się tematem II WŚ to polecam zdecydowanie.

Wspaniałe wspomnienia! po tej lekturze będę miał zupełnie inne spojrzenie na 2 Korpus i samego Andersa. Bardziej życiowe. Teraz jest dla mnie postacią bardziej realną, taką z krwi i kości. Niby znam tą historię już ale teraz poznałem odczucia i rozterki Andersa.
Jeśli ktoś choć trochę interesuje się tematem II WŚ to polecam zdecydowanie.

Generał Władysław Anders, spisując swoje wspomnienia z lat 1939-1946, przekazał potomnym, nie tylko własny pamiętnik, ale przede wszystkim ilustrację losów narodu polskiego zaatakowanego przez hitlerowskie Niemcy i Związek Sowiecki.
Książka obejmuje wojnę 1939 roku w Polsce, czas uwięzienia Władysława Andersa przez NKWD, tworzenie Armii Polskiej w ZSRS, pobyt żołnierzy na Bliskim Wschodzie, walki 2. Korpusu we Włoszech oraz czas od zakończenia działań wojennych.
Połowa książki Władysława Andersa poświęcona jest działaniom 2 Korpusu Polskiego w Italii. Zapiski włoskie rozpoczynają się 6 lutego 1944 roku:

"(…) ląduję w Neapolu. Dowodzę korpusem w sile blisko 50.000 ludzi. Ziemia ta nie jest obca wojsku naszemu. Historia się powtarza. Wszak stąd wyruszył Dąbrowski na czele legionów w marszu do Polski."

I tak, towarzyszymy generałowi i jego żołnierzom od pierwszych potyczek nad rzeką Sangro, przez ciężkie walki zakończone wielkim zwycięstwem – zdobycie Monte Cassino, walki na froncie adriatyckim zakończone zdobyciem Ankony, bitwę o rzekę Metauro, walki na Linii Gotów, a następnie działania na skrzydle 8. armii brytyjskiej (w Apeninach Emiliańskich),aż do zdobycia Bolonii.

Pobyt Władysława Andersa we Włoszech kończy się 31 października 1946 roku:

"Na Brennerze panował już zupełny zmrok. Gdzieś od wschodu kładły się czerwono odbłyski jakby dalekiej łuny. Wolno po górskich stokach pociąg wtoczył się do pobitych Niemiec."
Na kartach książki, oprócz żołnierskiego (generalskiego) życia, możemy znaleźć rozkazy bojowe, mapy sytuacyjne oraz plany operacji wojskowych. Ponieważ okres włoski obejmuje lata 1944-1946, odnajdziemy też zapiski dotyczące zdrady Polski w Teheranie i Jałcie, czy spotkań z wielkimi ówczesnego świata (gen. de Gaulee, gen. Leese, gen. (potem marszałek) Alexander, król Jerzy VI, premier Winston Churchill).

Przeczytamy o tragedii Powstania Warszawskiego czy procesie 16 w Moskwie, ale również o wizycie generała u Ojca Świętego na audiencji prywatnej. Podczas tej wizyty generał Anders przekazał papieżowi laskę przeora z Monte Cassino.

Były też chwile oddechu i małe radości, jak przywitanie nowego roku 1945 w Castrocaro Terme.

Generał Władysław Anders, spisując swoje wspomnienia z lat 1939-1946, przekazał potomnym, nie tylko własny pamiętnik, ale przede wszystkim ilustrację losów narodu polskiego zaatakowanego przez hitlerowskie Niemcy i Związek Sowiecki.
Książka obejmuje wojnę 1939 roku w Polsce, czas uwięzienia Władysława Andersa przez NKWD, tworzenie Armii Polskiej w ZSRS, pobyt żołnierzy na...

Obowiazkowa pozycja dla kazdego zainteresowanego tematem.

Obowiazkowa pozycja dla kazdego zainteresowanego tematem.