Naturalizm, biologizm, fizjologia, kał, sperma, kurwy, szaleństwo, klozet.

Oto co wyniosłam z lektury tytułowego opowiadania, zanim go do końca nie przemyślałam. Tekst "Piotruś. Apokryf" przesycony jest opisami najobrzydliwszych elementów świata, skłonności człowieka, smrodem, brudem i grzechem.

Mamy tu do czynienia z brutalnym obnażeniem ciała i natury ludzkiej. Napotykamy olbrzymie zderzenie kulturowe związane z obserwowaną przez Piotrusia rzeczywistością oraz nietypową zwyczajowością.
Świat przedstawiony jest światem pełnym perwersji (pani Cin i jej psie obroże, Batia i nieukrywana zoofilia czy orgiastyczne skłonności), szaleństwa (parający się poezją, psychicznie chory ojciec Batii), kontrowersjami (Piotruś sprzedający sam siebie na targu, wykupiony wyłącznie po to, by zajmował ubikację na przekór współlokatorom pani Cin), ułomnościami natury i duszy ludzkiej (kalectwo Piotrusia, zagubienie się w świecie, uległość wobec otaczających go realiów, trzeciorzędne - o ile mogłyby być pierwszorzędne - prostytutki pod oknami oraz coś w rodzaju syndromu sztokholmskiego - udało nam się uciec z piekła? Tak, zatem wróćmy tam!). Jak widzimy, szokujących elementów świata, w którym żyje Piotruś, jest cały szereg. I każdy aspekt jest na swój sposób kontrowersyjny.

Ciekawe są dyskusyjne nawiązania do Biblii, takie jak oczywista Palestyna, Ziemia Święta, miejsce, które zawiera w sobie te wszystkie obrzydlistwa i brak pierwiastka duchowego. Kobiety, jako "te, które są naprawdę" w przeciwieństwie do mężczyzn. Tu okazuje się, że to nie mężczyźni są silną płcią. Oni są nikim, gdy staną przed kobietą. Kobieta ma moc, naturalnie fizyczną, erotyczną, pozbawiającą przeciwnika racjonalnego myślenia. Kobieta przedstawiona w opowiadaniu to albo fetyszystka, albo prostytutka. Kobieta nosi w sobie tę złą fizyczność i grzech, jak pramatka Ewa.

Obecnie w literaturoznawstwie odchodzi się od badania tekstów pod kątem życiorysu autora, jednak wg mnie nie sposób interpretować "Piotrusia" bez odsłonięcia warstwy biograficznej. Dopiero gdy zaznajomiłam się z przejściami Lipskiego, dostrzegłam, jak wiele niezasłużonych inwektyw wysunęłam przeciwko temu opowiadaniu.
Owszem: "Człowiek, chlupoczący worek, napchany flakami, miękki, wilgotny. Dużo dziur, z których się leje, kapie, które śmierdzą, wyłożonych śluzami, flegmami, galaretowymi masami". Czyli naturalizm, bo Lipski dostrzega, jak wiele kwestii typowo fizjologicznych jest dla nas kluczowych, ale jednocześnie skrzętnie ukrywanych. Bo czymże jest człowiek w sensie fizycznym, jeśli nie tym workiem? Nie każdy z nas to dostrzega, ale osoba, która przeszła przez jakieś trudne doświadczenia życiowe (w tym przypadku łagrowe), będzie postrzegać świat jako "wynaturzony".
Bo świat widziany oczyma, które "widziały już największe świństwa, bo były w Rosji" -> w obozie jenieckim, nie będą potrafiły żyć normalnie. Lub, tak jak Piotruś, nie będą w stanie odnaleźć się w świecie (z braku motywacji, sił, czy też kalectwa). Ten świat, który może wcale nie wygląda tak, jak opisuje go Lipski, oczyma "piotrusiów" będzie widziany jako koszmar pozbawiony duchowości.
Piotruś poszukuje uczucia, miłości, wspomnianego ducha, jednak znajduje tylko Batię, która zaoferować może mu jedynie ciało. Chciałby odnaleźć swoje miejsce, jednak daremnie. "Czy warto ryzykować życie dla wielu lat konania?", bo życie to dla niego właśnie tym: "Konanie, w milczeniu, przez lata. [Jest] Zamurowany we własnym ciele (jak mniszki zamurowywano)".

Wydźwięk okazuje się pesymistyczny. Tu znowu pojawia się forma Gombrowiczowska lub też maska. Czyli elementy, przed którymi uciekamy, lecz i tak nie da się od nich uciec.

Naturalizm, biologizm, fizjologia, kał, sperma, kurwy, szaleństwo, klozet.

Oto co wyniosłam z lektury tytułowego opowiadania, zanim go do końca nie przemyślałam. Tekst "Piotruś. Apokryf" przesycony jest opisami najobrzydliwszych elementów świata, skłonności człowieka, smrodem, brudem i grzechem.

Mamy tu do czynienia z brutalnym obnażeniem ciała i natury ludzkiej....